로그인เขาเหมือนจะไม่เข้าใจที่เธอต้องการจะสื่อ ยังคงกอดเอวเธอแน่น ตั้งท่าจะซุกไซ้ลงบนซอกคอเธออีกหน เธอถอนหายใจออกมา มือเล็กจิกไหล่แกร่งของเขาแน่น เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความต้องการที่ถูกจุดติดขึ้นมา “ในรถไม่ได้ ไม่ใช่แบบนี้” คนตัวสูงชะงัก มองหน้าเธอด้วยแววตาตัดพ้อ เอ่ยเรียกชื่อเธอเสียงอ่อน“ยี่หวา” “ฉันให้โอกาสนาย แต่ไม่ใช่ให้ทำในรถตอนนี้” กราฟฟิคกัดฟันแน่น มือหนากำเอวเธอแน่นเพราะต้องการระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านของตัวเอง “แล้วทำได้ที่ไหน” ยี่หวามองตาเขา“คอนโดนาย” เขาสตาร์ทรถทันที ที่เธอพูดจบ มือข้างหนึ่งยังคงจับมือเธอไม่ปล่อยไปตลอดทางจนถึงคอนโด ปัง!!! ประตูหัองปิดสนิทลง กราฟฟิคไม่รอช้า ดึงยี่หวาเข้ามากอดแน่นจนอกอวบของเธอแนบชิดอกแกร่งของเขา มือหนาล็อกใบหน้าเธอไว้ไม่ให้ขยับ กดริมฝีปากลงมาจูบดูดดื่มกับเธอทันที จนลมหายใจของเธอเริ่มขาดห้วง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปเกี่ยวพันกันอย่างหิวกระหาย "อืม" ยี่หวาครางออกมาจากในลำคอ มือเล็กจับชายเสื้อเขาแน่นจนผ้ายับยู่ยี่ เธอจูบตอบกลับอย่างรุนแรงไม่แพ้กัน เหมือนระเบิดความคิดถึงที่กักไว้มานาน กราฟฟิคผลักเธอพิงกำแพงข้างประตู มือข้างหนึ่งยกขาเธอขึ้นพาดสะโ
ตอนเย็น กราฟฟิคยืนพิงประตูรถหรูของตัวเอง จอดรอคนตัวเล็กอยู่หน้าตึกคณะบริหาร มีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เขาด้วยความสนใจ คงจะไม่เคยเห็นเขามาจอดรถรับผู้หญิงที่คณะนี้ ยี่หวาเดินออกมาหลังจากที่เขายืนรอไม่นาน เธอชะงักไปทันที ที่เห็นคนตัวสูงเดินตรงมาที่เธอ อยากจะเดินหนีเขาไปทางอื่น ทว่าขาเธอสั้นไม่สามารถหนีขายาวที่ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอได้แล้ว “จะมาทำไมอีก”เธอพูดเสียงรอดไรฟัน เริ่มอายสายตาของคนที่มองมาด้วยความสงสัย"กลับไปเลยนะ ฉันอายคนอื่นเขา" "อายทำไม เธอควรจะดีใจที่มีหนุ่มฮอตของคณะวิศวะมารับถึงหน้าคณะมากกว่านะ" "นายจะมารับฉันทำไม ฉันไม่ได้บอกให้นายมานะ แล้วจะตามฉันไปถึงไหน นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าแค่อยากขอโทษ" "งั้นก็ให้อภัยฉันสิ" ยี่หวาถอนหายใจออกมา รู้สึกเหนื่อยกับเรื่องที่ต้องเจอเหลือเกิน เธอไม่อยากเสียเวลามาโต้เถียงกับคนอย่างเขา "หลีกไปนะ ฉันจะไปทำงาน" “ฉันไปส่ง”กราฟฟิคดึงมือเธอไปที่รถของเขา เปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้เธอขึ้นไปนั่ง “ไม่คิดมาก่อนเลยว่านายจะบ้าขนาดนี้” เขายักคิ้วขึ้นอย่างกวน ๆ"ฉันบ้าได้มากกว่านี้อีก" ปัง!!! ประตูรถถูกปิดลง ก่อนเขาจะอ้อมรถไปขึ้นฝั่งคนขั
ยี่หวาหันหน้ากลับมาสบตากับเขา"นายกำลังล้อเล่นอะไรอยู่ มันสนุกมากเลยเหรอที่ทำแบบนี้ มีคนเคยบอกฉันว่านายมันเลว นายคงไม่คิดอะไรกับฉัน นายเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น แต่ฉันดื้อเองที่ไม่เชื่อคำพวกนั้น ดันเอาหัวใจตัวเองเข้าไปเล่นในความรู้สึกที่มันไม่มีอยู่จริง หรือที่ผ่านมาฉันยังเจ็บปวดไม่พอ นายเลยย้อนกลับมาทำแบบนี้กับฉันอีก” น้ำตาของคนตัวเล็กไหลพรากขณะพูด เธอรู้สึกเจ็บในอกจนพูดแทบจะไม่ออก ทว่าเขายังเอาความรู้สึกของเธอมาพูดเล่น เขาต้องการย้ำความรู้สึกของเธอไปถึงไหน ทำไมถึงต้องมาทำแบบนี้กับเธอ กราฟฟิคดึงข้อมือเธอขึ้นมา รู้สึกผิดที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเสียใจขนาดนี้ จะพูดว่าไม่ตั้งใจก็คงพูดได้ไม่เต็มปากนัก ถึงจะเคยเล่นกับความรู้สึกของใครมาแค่ไหน เขาก็ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองมากขนาดนี้มาก่อน “ฉันขอโทษ ที่พูดไปแบบนั้น ฉันไม่คิดว่าเธอจะเจ็บขนาดนี้ ไม่คิดว่าเธอจะจริงจังกับความสัมพันธ์ของเราที่เพิ่งเกิดขึ้น ฉันคิดน้อยไปว่าคงไม่สำคัญอะไร”เขาเว้นวรรคคำพูด สายตาคมยังคงจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเธอ อยากจะยื่นมือไปเช็ดให้ ทว่าเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินลงมาจากบันไดขัดจังหวะขึ้นเสียก่อ
“ถ้าไม่ปล่อยฉันจะกรี๊ดให้ดังเลยนะ” กราฟฟิคขบกรามแน่น ออกแรงดึงแขนเล็กเดินไปยังประตูรถ ก่อนจะเปิดออกและยัดตัวเธอเข้าไปข้างในทันที "อย่าลงมานะ ถ้าลงมาฉันจูบเธอตรงนี้แน่" "เป็นบ้าอะไร นายจะมายุ่งกับฉันอีกทำไม จะหลอกอะไรฉันอีก" “ฉัน...”เขาชะงักคำพูดของตัวเอง ลังเลว่าที่ทำแบบนี้ เขากำลังรู้สึกยังไงกันแน่“ฉันก็แค่สงสาร” “แค่สงสาร หึ”ยี่หวาหัวเราะออกมาอย่างสมเพชตัวเอง น้ำตาปริ่มจะไหลออกมา ฝนยังคงเทลงมาไม่ขาดสาย กราฟฟิคยืนนิ่งแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะวิ่งอ้อมรถเปิดประตูขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ กระแทกประตูปิดเสียงดัง ดวงตาคมเหลือบมองกระจกมองหลัง เห็นคนตัวเล็กนั่งเงียบ สายตาของเธอแดงก่ำ กำลังมองออกนอกหน้าต่างรถ หลังจากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่ง รถพุ่งไปข้างหน้า ฝนกระหน่ำลงมา จนมองด้านนอกแทบไม่เห็น ความเงียบในรถพาให้ความรู้สึกยิ่งหนักอึ้ง มีแค่เสียงลมหายใจของทั้งสามคนที่กำลังดังแข่งกัน ไม่กี่นาทีต่อมา รถจอดหน้าคอนโดหรูของมินนี่ เธอหันมองกราฟฟิคด้วยแววตาไม่พอใจ “ฉันไปก่อนนะ”เธอพูดเสียงสั่น แล้วเปิดประตูลงไปโดยไม่รอคำตอบ "มานั่งข้างหน้า"เสียงทุ้มออกคำสั่ง ทำให้ยี่หวาที่ได้ยินทำเพียงขยับตัวเล็
เริ่มต้นขึ้นปีสี่ ชีวิตการเรียนก็เริ่มวุ่นวายขึ้น ยี่หวาที่ต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย ช่วงนี้ก็เลยเหนื่อยมากขึ้นกว่าเดิม เวลานอนก็ไม่ค่อยพอ ส่วนฮานะเพื่อนสนิทหลังจากได้แฟนหนุ่มเป็นเจ้าของผับ ก็ลอยตัวไปแล้ว ไม่ต้องดิ้นรนทำงานหาเงินเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งเธอเองก็รู้สึกดีใจไปกับเพื่อนด้วย ที่ได้เจอผู้ชายที่รักจริง ถึงแม้ว่าเธอเองตอนนี้จะยังเป็นโสดอยู่ก็ตาม “เดี๋ยวงานคู่ ฉันทำเองก็ได้ แกจะได้ไม่เหนื่อย” “ไม่ได้หรอก ทำด้วยกันนี่แหละ ไปทำที่ห้องสมุดไหม ถ้าฉันหาข้อมูลเสร็จจะได้งีบสักแปบด้วย”เธอเสนอความคิดเห็น เพราะเราสองคนตกลงแบ่งหน้าที่กันแล้วว่าเธอจะเป็นคนหาข้อมูลทำรายงาน สรุปย่อเอง ส่วนฮานะก็มีหน้าที่เรียบเรียงและพิมพ์เป็นรูปเล่ม “เอางั้นก็ได้ แต่แกดูง่วงนอนมากเลยนะยี่หวา แกไหวแน่หรือเปล่า” “ไหวสิ ไม่ต้องห่วง เมื่อคืนฉันกลับจากคาเฟ่ ก็ช่วยแม่จนดึกไปหน่อย อยากให้แม่ได้พักเร็ว ๆ” “ทั้งงานแก ทั้งช่วยแม่ แกทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า ถ้าเงินไม่พอยังไง แกเอาของฉันก่อนก็ได้นะ ช่วงนี้ฉันพอมีเหลือ” ยี่หวาระบายยิ้มออกมา ถึงแม้ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอจะเจ็บปวดขนาดไหน แต่สิ่งหนึ่งคือเธอมีเพื่อนที่ดีอย่
แปดปีผ่านไป ชีวิตครอบครัวหลังจากแต่งงานของธันเดอร์กับฮานะเข้าสู่ปีที่แปด ตลอดเวลาที่ผ่านมามีทั้งสุขและทุกข์บ้างในบางครั้ง แต่ทว่าความทุกข์ที่เกิดขึ้นนั้นไม่นาน เพราะทั้งคู่จับมือกันไม่ปล่อย จนสามารถผ่านอุปสรรคทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาได้ ตอนนี้ในแต่ละวันมันยิ่งเต็มไปด้วยความสุขเสียงหัวเราะของลูกทั้งสามคนดังขึ้นในแทบจะตลอดเวลา บางครั้งก็คลอไปกับเสียงร้องไห้ของลูกคนเล็กที่กำลังอยู่ในวัยช่างพูดช่างจา ภาพที่เห็นตอนนี้คือลูกชายคนโตอายุเจ็ดขวบ ชื่อเร็นกำลังพยายามถอดรองเท้าของตัวเองอย่างตั้งใจ ส่วนลูกสาวคนกลางอายุห้าขวบ ชื่อไอริกำลังวิ่งไปวิ่งมา หยอกล้อกับน้องสาวคนเล็ก ชื่อฮารุอายุสามขวบ ที่นั่งหัวเราะเสียงดังกับท่าทางของพี่สาว ร่างสูงของธันเดอร์ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว ยกกาแฟในมือขึ้นจิบ พลางมองภรรยาตัวเล็กที่กำลังเตรียมอาหารเช้าให้กับทุกคนในบ้าน “เฮียไม่ไปทำงานนะ อยากอยู่กับลูก”เขาพูดพลางยิ้ม ยกมืออีกข้างขึ้นลูบผมนุ่มของเธอที่หันมายิ้มตอบ ก่อนจะยกอาหารเช้าที่ทำเสร็จแล้วไปวางไว้บนโต๊ะอาหาร ในส่วนของฮารุนั้น พี่เลี้ยงจะเป็นคนจัดการให้นั่งทานในเก้าอี้ของเด็กเล็ก “เร็นครับ มาทานข้าว ไอริด้วย







