LOGIN“ถ้าน้องเขาทำไม่เป็น ทำไมมึงไม่ให้เด็กเสิร์ฟร้านมึงมาทำให้ว่ะ ก็แค่ชงเหล้า”
“กูอยากให้เด็กนี่ชง มึงมีไรไหมว่ะ” ธันเดอร์ถามเพื่อนออกมาอย่างกวน ๆ ฮานะที่เห็นอาการของเขาก็รู้ได้ในทันทีว่ากำลังโดนเขาเอาคืนเรื่องเมื่อตอนเย็นอีกแน่นอน เขาดูจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่น้อย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนแท้ ๆ แต่กลับกลายเป็นเธอผิดไปเสียอย่างนั้น “งั้นคุณก็สอนฉันนะคะ” เธอตัดสินใจเดินไปยืนข้างโต๊ะที่มีขวดเหล้าวางอยู่ตรงนั้น พลางจ้องหน้าเขาด้วยแววตาไม่พอใจเขาเล็กน้อย “ขอถามได้ไหมครับว่าน้องเรียนอยู่หรือเปล่า” แทนคุณเอ่ยแทรกถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้ อีกทั้งยังแกล้งขยับไปนั่งโซฟาตัวที่ใกล้กับพนักงานสาวคนนั้นอย่างจงใจ นัยน์ตาพลางเหลือบมองไปทางธันเดอร์ไปด้วย อยากรู้ว่าเพื่อนจะมีปฏิกิริยายังไงที่เห็นเขาทำแบบนี้ “เรียนปีสามค่ะ” “ว้าว เด็กมหาลัยนี่เอง น่าสนับสนุนดีนะ มึงว่าไหมไอ้ธัน” ธันเดอร์ตวัดสายตาคมมองหญิงสาวที่ทำสีหน้าระริกระรี้ขึ้นมาทันที เมื่อเพื่อนของเขาเข้าไปนั่งใกล้ ๆ ดูท่าว่าจะไม่ได้เรียบร้อยเหมือนหน้าตา “แล้วมีแฟนหรือยังครับ” “ยังไม่มีค่ะ”ฮานะตอบออกไปตามความเป็นจริง รู้สึกว่าคุยกับผู้ชายคนนี้ดีกว่าธันเดอร์เป็นไหน ๆ เขาดูสุภาพและไม่ใช่คนที่ชอบดูถูกคนอื่นเหมือนใครบางคนแถวนี้อีกต่างหาก “สวย ๆ แบบนี้ไม่มีแฟนได้ไงครับ ทั้งสวยทั้งขยันทำงานอีกต่างหาก ถ้าไม่อยากทำงานให้เหนื่อยก็…” “อะ แฮ่ม!!!” ธันเดอร์แกล้งกระไอออกมาเสียงดัง เริ่มรู้สึกไม่ชอบใจแทนคุณที่ไปให้ความสนิทสนมกับพนักงานทำความสะอาดส่วนตัวของเขา “อะไรติดคอมึงว่ะไอ้ธัน ให้กูเอาออกให้ไหมว่ะ” “มากไปแล้วไอ้แทน พูดมากฉิบหาย แล้วเธอเมื่อไหร่จะชงเหล้าสักที พอผู้ชายมาคุยด้วยหน่อย มือก็ไม่ขยับเลยนะ” “ก็ฉันรอให้คุณสอนอยู่นี่ไง บอกแล้วว่าทำไม่เป็น ฉันไม่ได้กินเหล้าเป็นตั้งแต่เกิดเหมือนคุณนี่คะ” “ฮ่า! ฮ่า!” แทนคุณขำออกมาทันที กับคำพูดประชดประชันของสาวน้อยคนนี้ รู้สึกถูกใจเธอเป็นที่สุด ดูเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหาเพราะดูเหมือนนิสัยของเธอ จะค่อนข้างต่างจากภาพลักษณ์ภายนอกอยู่ไม่น้อย “กลับไปทำความสะอาดห้องทำงานของฉันได้แล้วไป ยืนเกะกะลูกกะตาฉิบหาย” คนตัวสูงโบกมือไล่เธอให้ออกไปจากตรงนี้ทันที อันที่จริงเขาแค่ไม่อยากให้เธอพุดคุยกับแทนคุณเพื่อนของเขา ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่พอใจ เลยฉวยโอกาสนี้ไล่เธอออกไปจากบริเวณนี้ทันที “อะไรว่ะ กูว่าจะขอเบอร์ติดต่อน้องเขาสักหน่อย มึงมันไอ้ขี้หวง” “หวงบ้าอะไรว่ะ นั่นพนักงานทำความสะอาดนะโว้ยยย มึงมีรสนิยมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ” “อาชีพอะไรไม่สำคัญหรอกว่ะ กูรู้สึกถูกชะตากับน้องเขา มึงเอาเบอร์น้องเขาให้กูหน่อยได้ไหมว่ะ” “แล้วเมียมึงล่ะไอ้สัด ทำตัวมั่วไปทั่วนะมึง” ธันเดอร์ต่อว่าเพื่อนออกไป พร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด เพื่อระงับอารมณ์ของเขาที่รู้สึกไม่ปกติ “ก็แค่สนุก มึงจะจริงจังอะไรว่ะ ทำอย่างกับมึงชอบน้องเขางั้นแหละ” “มึงอยากโดนตีนกูใช่ไหมไอ้แทน พูดจาไม่เข้าหูนะมึง” “หึ แล้วน้องเขาทำไรมึงว่ะ ทำไมกูรู้สึกเหมือนมึงไม่พอใจน้องเขาเลย” “…..” “หรือว่ามึงเคยจีบน้องเขาแล้ว น้องเขาไม่เอามึงใช่ไหม”ธันเดอร์หน้าตึงไปทันที เมื่อถูกเพื่อนพูดใส่หน้าแบบนี้ อาการของธันเดอร์ทำให้แทนคุณระบายยิ้มออกมา รู้สึกจับอาการของเพื่อนได้ว่าเขากำลังพูดแทงใจดำเข้าไปกลางใจ“จริงเหรอว่ะไอ้ธัน หล่อ ๆ แบบมึงยังโดนพนักงานทำความสะอาดเมินเหรอว่ะ” “ไอ้เหี้ยนี่กวนตีนฉิบหาย กูไม่ได้สนใจยัยเด็กนั่นสักนิด ถ้ากูสนใจจริงไม่เกินสองวันหรอกกูต้องได้กินยัยนั่นอยู่แล้ว ไม่ปล่อยให้มาเดินเพ่นพ่านแบบนี้หรอก” จะว่าเพราะความเมาหรือเพราะความไม่ชอบให้ใครมาพูดดูถูกเขาแบบนี้ก็ได้ เลยเอ่ยออกไปเหมือนข่มอีกฝ่ายให้ด้อยค่าลงไปทันที “จริงเหรอว่ะ งั้นมึงทำให้กูดูหน่อยสิ อยากรู้ว่าที่มึงพูดมันจริงหรือเปล่า” “แล้วทำไมกูต้องทำตามที่มึงพูดไอ้แทน กูไม่ได้อยากได้ยัยเด็กนั่นสักหน่อย” “มึงรู้ไหมกูมีรถนำเข้าตัวใหม่ ที่ยังไม่เคยเปิดตัวที่ไหน ราคายี่สิบกว่าล้าน” “แล้ว?”ธันเดอร์เลิกคิ้วถามเพื่อนอย่างสงสัย ที่อยู่ ๆ มันก็เปลี่ยนเรื่องไปเสียดื้อ ๆ ทั้งที่ก่อนหน้ามันดูสนใจเรื่องฮานะอยู่ไม่น้อย “กูยกให้มึงคันนึงฟรี ๆ ถ้ามึงทำอย่างที่พูดเมื่อกี้ได้ แต่เพิ่มความยากหน่อยตรงที่มึงต้องทำให้น้องเขารักมึงให้ได้” ธันเดอร์ถึงกับตาลุกทันที ถึงจะรวยมากขนาดซื้อรถที่เพื่อนบอกได้หลายคันอย่างสบาย แต่ทว่ามีใครในโลกใบนี้บ้างที่ไม่ชอบของฟรี ยิ่งของฟรีที่ได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรมากมาย อีกทั้งเขายังไม่เสียเปรียบอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ได้เปรียบทั้งขึ้นทั้งล่องขนาดนี้ มีใครบ้างจะไม่เอา “มึงสนใจใช่ไหมว่ะ” “ก็น่าสนใจดี มึงห้ามเปลี่ยนใจนะโว้ย เดี๋ยวพอถึงเวลามึงจะมาเปลี่ยนใจ กูเอามึงตายแน่ไอ้แทน” เขาต้องพูดดักทางเพื่อนไว้ก่อน เพราะเรื่องนี้สำหรับเขามันง่ายจนคิดว่าของที่เอามาเดิมพันมันไม่สมเหตุสมผลเลยด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อมันพูดออกมาแล้ว ก็ควรรักษาคำพูดของตัวเองให้ถึงที่สุด “ทำให้ได้ก่อนเถอะ กูจะขับรถมาถวายมึงถึงที่เลย แต่ถ้ามึงทำไม่ได้ ห้ามมากีดกันกูกับเด็กนั่นด้วย” แทนคุณระบายยิ้มออกมา อยากรู้เหลือเกินว่าที่มันยอมรับคำท้าเขา เพราะสนใจของเดิมพันที่เขาเสนอหรือสนใจกติกาเดิมพันที่เขากำหนดกันแน่ เห็นทีเรื่องนี้คงต้องถึงหูเพื่อนอีกสามคน ว่าง ๆ คงต้องนัดกันกินเหล้าที่ผับไอ้ธันบ่อย ๆ เสียแล้ว ส่วนฮานะหลังจากเดินออกมาจากโต๊ะวีไอพีชั้นสอง เธอก็เดินขึ้นมาทำความสะอาดห้องทำงานของเขาทันที แม้ภายในใจจะยังโมโหธันเดอร์ไม่หาย ที่เขาเอาแต่อารมณ์ของตัวเองเป็นใหญ่ แต่ทว่าก็ทำอะไรมากไม่ได้ ตอนนี้เธอกำลังหยิบจับของต่าง ๆ ที่วางระเกะระกะ จัดเข้าที่ให้เป็นระเบียบมากขึ้น เธอกวาดของทุกอย่างที่คิดว่าเป็นขยะลงในถุงดำก่อนจะมัดปากถุง และหันไปใช้ไม้ขนไก่ปัดฝุ่นตรงตู้เอกสารที่วางเรียงรายอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานของเขา เธอง่วนอยู่กับการทำความสะอาดห้องทำงานของเขาจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาเกือบห้าทุ่มจึงจะเสร็จ ตั้งใจจะออกไปทิ้งขยะ ทว่าเจ้าของห้องก็ผลักประตูห้องทำงานเข้ามาเสียก่อน สภาพของเขาถึงจะไม่ได้เมาเต็มที่ แต่ใบหน้าและดวงตาคมก็แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างเห็นได้ชัด “ยังไม่เสร็จ?” เขาเลิกคิ้วถามเธอ ท่าทางขึงขัง ทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาทันที เธอไม่เคยเห็นมาก่อนว่าเวลาเขาเมาแล้วมีอาการอย่างไร คงไม่ใช่คนเมาประเภทที่ควบคุมสติตัวเองไม่อยู่จนเผลอทำร้ายคนอื่นหรอกนะ มันทำให้เธอนึกกลัวจนต้องถอยหลัง พยายามหาทางหนีทีไล่ออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุดเขาเหมือนจะไม่เข้าใจที่เธอต้องการจะสื่อ ยังคงกอดเอวเธอแน่น ตั้งท่าจะซุกไซ้ลงบนซอกคอเธออีกหน เธอถอนหายใจออกมา มือเล็กจิกไหล่แกร่งของเขาแน่น เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความต้องการที่ถูกจุดติดขึ้นมา “ในรถไม่ได้ ไม่ใช่แบบนี้” คนตัวสูงชะงัก มองหน้าเธอด้วยแววตาตัดพ้อ เอ่ยเรียกชื่อเธอเสียงอ่อน“ยี่หวา” “ฉันให้โอกาสนาย แต่ไม่ใช่ให้ทำในรถตอนนี้” กราฟฟิคกัดฟันแน่น มือหนากำเอวเธอแน่นเพราะต้องการระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านของตัวเอง “แล้วทำได้ที่ไหน” ยี่หวามองตาเขา“คอนโดนาย” เขาสตาร์ทรถทันที ที่เธอพูดจบ มือข้างหนึ่งยังคงจับมือเธอไม่ปล่อยไปตลอดทางจนถึงคอนโด ปัง!!! ประตูหัองปิดสนิทลง กราฟฟิคไม่รอช้า ดึงยี่หวาเข้ามากอดแน่นจนอกอวบของเธอแนบชิดอกแกร่งของเขา มือหนาล็อกใบหน้าเธอไว้ไม่ให้ขยับ กดริมฝีปากลงมาจูบดูดดื่มกับเธอทันที จนลมหายใจของเธอเริ่มขาดห้วง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปเกี่ยวพันกันอย่างหิวกระหาย "อืม" ยี่หวาครางออกมาจากในลำคอ มือเล็กจับชายเสื้อเขาแน่นจนผ้ายับยู่ยี่ เธอจูบตอบกลับอย่างรุนแรงไม่แพ้กัน เหมือนระเบิดความคิดถึงที่กักไว้มานาน กราฟฟิคผลักเธอพิงกำแพงข้างประตู มือข้างหนึ่งยกขาเธอขึ้นพาดสะโ
ตอนเย็น กราฟฟิคยืนพิงประตูรถหรูของตัวเอง จอดรอคนตัวเล็กอยู่หน้าตึกคณะบริหาร มีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เขาด้วยความสนใจ คงจะไม่เคยเห็นเขามาจอดรถรับผู้หญิงที่คณะนี้ ยี่หวาเดินออกมาหลังจากที่เขายืนรอไม่นาน เธอชะงักไปทันที ที่เห็นคนตัวสูงเดินตรงมาที่เธอ อยากจะเดินหนีเขาไปทางอื่น ทว่าขาเธอสั้นไม่สามารถหนีขายาวที่ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอได้แล้ว “จะมาทำไมอีก”เธอพูดเสียงรอดไรฟัน เริ่มอายสายตาของคนที่มองมาด้วยความสงสัย"กลับไปเลยนะ ฉันอายคนอื่นเขา" "อายทำไม เธอควรจะดีใจที่มีหนุ่มฮอตของคณะวิศวะมารับถึงหน้าคณะมากกว่านะ" "นายจะมารับฉันทำไม ฉันไม่ได้บอกให้นายมานะ แล้วจะตามฉันไปถึงไหน นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าแค่อยากขอโทษ" "งั้นก็ให้อภัยฉันสิ" ยี่หวาถอนหายใจออกมา รู้สึกเหนื่อยกับเรื่องที่ต้องเจอเหลือเกิน เธอไม่อยากเสียเวลามาโต้เถียงกับคนอย่างเขา "หลีกไปนะ ฉันจะไปทำงาน" “ฉันไปส่ง”กราฟฟิคดึงมือเธอไปที่รถของเขา เปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้เธอขึ้นไปนั่ง “ไม่คิดมาก่อนเลยว่านายจะบ้าขนาดนี้” เขายักคิ้วขึ้นอย่างกวน ๆ"ฉันบ้าได้มากกว่านี้อีก" ปัง!!! ประตูรถถูกปิดลง ก่อนเขาจะอ้อมรถไปขึ้นฝั่งคนขั
ยี่หวาหันหน้ากลับมาสบตากับเขา"นายกำลังล้อเล่นอะไรอยู่ มันสนุกมากเลยเหรอที่ทำแบบนี้ มีคนเคยบอกฉันว่านายมันเลว นายคงไม่คิดอะไรกับฉัน นายเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น แต่ฉันดื้อเองที่ไม่เชื่อคำพวกนั้น ดันเอาหัวใจตัวเองเข้าไปเล่นในความรู้สึกที่มันไม่มีอยู่จริง หรือที่ผ่านมาฉันยังเจ็บปวดไม่พอ นายเลยย้อนกลับมาทำแบบนี้กับฉันอีก” น้ำตาของคนตัวเล็กไหลพรากขณะพูด เธอรู้สึกเจ็บในอกจนพูดแทบจะไม่ออก ทว่าเขายังเอาความรู้สึกของเธอมาพูดเล่น เขาต้องการย้ำความรู้สึกของเธอไปถึงไหน ทำไมถึงต้องมาทำแบบนี้กับเธอ กราฟฟิคดึงข้อมือเธอขึ้นมา รู้สึกผิดที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเสียใจขนาดนี้ จะพูดว่าไม่ตั้งใจก็คงพูดได้ไม่เต็มปากนัก ถึงจะเคยเล่นกับความรู้สึกของใครมาแค่ไหน เขาก็ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองมากขนาดนี้มาก่อน “ฉันขอโทษ ที่พูดไปแบบนั้น ฉันไม่คิดว่าเธอจะเจ็บขนาดนี้ ไม่คิดว่าเธอจะจริงจังกับความสัมพันธ์ของเราที่เพิ่งเกิดขึ้น ฉันคิดน้อยไปว่าคงไม่สำคัญอะไร”เขาเว้นวรรคคำพูด สายตาคมยังคงจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเธอ อยากจะยื่นมือไปเช็ดให้ ทว่าเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินลงมาจากบันไดขัดจังหวะขึ้นเสียก่อ
“ถ้าไม่ปล่อยฉันจะกรี๊ดให้ดังเลยนะ” กราฟฟิคขบกรามแน่น ออกแรงดึงแขนเล็กเดินไปยังประตูรถ ก่อนจะเปิดออกและยัดตัวเธอเข้าไปข้างในทันที "อย่าลงมานะ ถ้าลงมาฉันจูบเธอตรงนี้แน่" "เป็นบ้าอะไร นายจะมายุ่งกับฉันอีกทำไม จะหลอกอะไรฉันอีก" “ฉัน...”เขาชะงักคำพูดของตัวเอง ลังเลว่าที่ทำแบบนี้ เขากำลังรู้สึกยังไงกันแน่“ฉันก็แค่สงสาร” “แค่สงสาร หึ”ยี่หวาหัวเราะออกมาอย่างสมเพชตัวเอง น้ำตาปริ่มจะไหลออกมา ฝนยังคงเทลงมาไม่ขาดสาย กราฟฟิคยืนนิ่งแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะวิ่งอ้อมรถเปิดประตูขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ กระแทกประตูปิดเสียงดัง ดวงตาคมเหลือบมองกระจกมองหลัง เห็นคนตัวเล็กนั่งเงียบ สายตาของเธอแดงก่ำ กำลังมองออกนอกหน้าต่างรถ หลังจากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่ง รถพุ่งไปข้างหน้า ฝนกระหน่ำลงมา จนมองด้านนอกแทบไม่เห็น ความเงียบในรถพาให้ความรู้สึกยิ่งหนักอึ้ง มีแค่เสียงลมหายใจของทั้งสามคนที่กำลังดังแข่งกัน ไม่กี่นาทีต่อมา รถจอดหน้าคอนโดหรูของมินนี่ เธอหันมองกราฟฟิคด้วยแววตาไม่พอใจ “ฉันไปก่อนนะ”เธอพูดเสียงสั่น แล้วเปิดประตูลงไปโดยไม่รอคำตอบ "มานั่งข้างหน้า"เสียงทุ้มออกคำสั่ง ทำให้ยี่หวาที่ได้ยินทำเพียงขยับตัวเล็
เริ่มต้นขึ้นปีสี่ ชีวิตการเรียนก็เริ่มวุ่นวายขึ้น ยี่หวาที่ต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย ช่วงนี้ก็เลยเหนื่อยมากขึ้นกว่าเดิม เวลานอนก็ไม่ค่อยพอ ส่วนฮานะเพื่อนสนิทหลังจากได้แฟนหนุ่มเป็นเจ้าของผับ ก็ลอยตัวไปแล้ว ไม่ต้องดิ้นรนทำงานหาเงินเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งเธอเองก็รู้สึกดีใจไปกับเพื่อนด้วย ที่ได้เจอผู้ชายที่รักจริง ถึงแม้ว่าเธอเองตอนนี้จะยังเป็นโสดอยู่ก็ตาม “เดี๋ยวงานคู่ ฉันทำเองก็ได้ แกจะได้ไม่เหนื่อย” “ไม่ได้หรอก ทำด้วยกันนี่แหละ ไปทำที่ห้องสมุดไหม ถ้าฉันหาข้อมูลเสร็จจะได้งีบสักแปบด้วย”เธอเสนอความคิดเห็น เพราะเราสองคนตกลงแบ่งหน้าที่กันแล้วว่าเธอจะเป็นคนหาข้อมูลทำรายงาน สรุปย่อเอง ส่วนฮานะก็มีหน้าที่เรียบเรียงและพิมพ์เป็นรูปเล่ม “เอางั้นก็ได้ แต่แกดูง่วงนอนมากเลยนะยี่หวา แกไหวแน่หรือเปล่า” “ไหวสิ ไม่ต้องห่วง เมื่อคืนฉันกลับจากคาเฟ่ ก็ช่วยแม่จนดึกไปหน่อย อยากให้แม่ได้พักเร็ว ๆ” “ทั้งงานแก ทั้งช่วยแม่ แกทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า ถ้าเงินไม่พอยังไง แกเอาของฉันก่อนก็ได้นะ ช่วงนี้ฉันพอมีเหลือ” ยี่หวาระบายยิ้มออกมา ถึงแม้ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอจะเจ็บปวดขนาดไหน แต่สิ่งหนึ่งคือเธอมีเพื่อนที่ดีอย่
แปดปีผ่านไป ชีวิตครอบครัวหลังจากแต่งงานของธันเดอร์กับฮานะเข้าสู่ปีที่แปด ตลอดเวลาที่ผ่านมามีทั้งสุขและทุกข์บ้างในบางครั้ง แต่ทว่าความทุกข์ที่เกิดขึ้นนั้นไม่นาน เพราะทั้งคู่จับมือกันไม่ปล่อย จนสามารถผ่านอุปสรรคทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาได้ ตอนนี้ในแต่ละวันมันยิ่งเต็มไปด้วยความสุขเสียงหัวเราะของลูกทั้งสามคนดังขึ้นในแทบจะตลอดเวลา บางครั้งก็คลอไปกับเสียงร้องไห้ของลูกคนเล็กที่กำลังอยู่ในวัยช่างพูดช่างจา ภาพที่เห็นตอนนี้คือลูกชายคนโตอายุเจ็ดขวบ ชื่อเร็นกำลังพยายามถอดรองเท้าของตัวเองอย่างตั้งใจ ส่วนลูกสาวคนกลางอายุห้าขวบ ชื่อไอริกำลังวิ่งไปวิ่งมา หยอกล้อกับน้องสาวคนเล็ก ชื่อฮารุอายุสามขวบ ที่นั่งหัวเราะเสียงดังกับท่าทางของพี่สาว ร่างสูงของธันเดอร์ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว ยกกาแฟในมือขึ้นจิบ พลางมองภรรยาตัวเล็กที่กำลังเตรียมอาหารเช้าให้กับทุกคนในบ้าน “เฮียไม่ไปทำงานนะ อยากอยู่กับลูก”เขาพูดพลางยิ้ม ยกมืออีกข้างขึ้นลูบผมนุ่มของเธอที่หันมายิ้มตอบ ก่อนจะยกอาหารเช้าที่ทำเสร็จแล้วไปวางไว้บนโต๊ะอาหาร ในส่วนของฮารุนั้น พี่เลี้ยงจะเป็นคนจัดการให้นั่งทานในเก้าอี้ของเด็กเล็ก “เร็นครับ มาทานข้าว ไอริด้วย







![นางบำเรอ [5P]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)