CHAPTER 1: WE MEET

I'm broke.

Hindi ko alam kung ano ginagawa ko rito sa kasal ng Ate ko. Masyado akong bitter at ayaw kong nakakakita ng mga taong naglalampungan, nagbebesohan o 'di kaya ay masayang nagbabatian sa isa't isa.

Lahat sila masaya.

Ako lang ata ang hindi!

Wala silang karapatang sumaya kung hindi rin ako masaya! Selfish na kung selfish, pero hindi talaga patas ang lahat! May favoritism!

Naniningkit ang mga mata nilang lahat kakangiti. Habang ako, namumugto ang mata kakaiyak kagabi.

Lecheng pag-ibig ito! Sino bang gumawa sa iyo at nang masakal ko nga. Ang sakit masyado!

"Denicery, bakit ba nakasimangot ka riyan!" sigaw ni Mama sa akin nang makita ako sa may balkonahe nitong hotel.

Beach wedding ang type ng Ate ko. Good for her, natupad ang pinapangarap niyang kasal.

Mas nauna akong na-engage sa kaniya pero mas mauuna pa siyang mangangako sa lalaking minamahal niya. Ang saya-saya.

"Naku, bata ka. Mag-ayos ka na nga ng sarili mo! Ang dugyot mo," saway na naman sa akin ni Mama saka inihagis ang isang Mint green dress na suot din ng karamihan sa mga babaeng dadalo.

Napatingin ako sa salamin na nasa harap ko lang din.

"Itong si Mama talaga. Maayos naman ang mukha ko ah," sagot ko saka muling sumimangot. "Ganda ko nga, e."

"Huwag kang magpasikat ngayon, Denice. Maganda ka pero kailangang pormal kang haharap sa mga bisita. Huwag mong ipahiya ang Ate mo!"

Lumabas na si Mama. Finally. I don't want her to scold me at my sister's wedding.

Tss.

I don't have any idea what it feels to be a bride. Oh, that's because my groom runaway from me at our supposedly wedding.

No whys' or whats'. No communication at all. It happened one month ago. 

Akala ko, lahat ng bagay kaya ko nang kontrolin sa mga palad ko. I'm a successful fashion designer and one of the young known journalists, ikakasal sa taong mahal ko at planadong-planado na ang lahat sa buhay ko.

Pero, hindi lahat ng plano, natutupad.

Napakaraming hadlang.

"Sister," bungad sa akin ni Ate Dorine nang lumabas siya sa fitting room. Hinihintay ko lang siya kaya naabutan ako ni Mama na hindi nakaayos kanina.

"You look great," komento ko. "Very great."

Suot niya ang wedding gown na d-in-esign ko. Dark green naman ito at simpleng-simple lang gaya nang hiniling niya.

That's what also I want for my wedding, eh kaso naudlot. Hayun at tinakbuhan ako ng lalaking pakakasalan ko sana, sa araw ng kasal namin.

Siraulo.

Nag-propose sa akin tapos hindi sumipot sa kasal?! 

"I'm happy for you," saad ko. Nginitian ako ni Ate.

"You don't look happy, Den," aniya.

I smiled, fakely. 

"I said I'm happy for you, Ate Dori. I never said that I'm happy for myself," pilosopo kong sagot.

Tinawanan lang ako ng Ate ko. Akala niya ba nagbibiro ako sa sinabi ko? No! Seryoso kaya ako. Natutuwa talaga ako para sa kaniya, na finally ikakasal na siya kay Kuya Raymond, ang almost 7 years niyang boyfriend.

Pero, hindi ko kayang maging masaya para sa sarili ko lalo pa at nasa ganito akong event. Guaranteed, iiyak na naman ako once na magbitaw sila ng mga pangako sa isa't-isa.

Tinulungan ko pa naman ang Ate ko sa vow niya. That should be my vow. Lintik naman!

Nagpalit na ako ng damit. This dress really fits me well. Ang ganda rin nito. Ate Dorine's choices are really the best.

Hindi ko pa siya nakitang malugmok dahil sa mga decisions niya sa buhay. Lahat ng plano niya, natutuloy. All went in good results.

I really envied her.

Eh sa akin? Kailan nga kaya papabor ang tinatawag nilang tadhana? May magandang bagay pa kaya ang nakatadhana sa akin? Nauubusan na rin kasi ako ng pasensya sa lecheng tadhana na iyan!

Fate is really inconsiderate of my feelings.

And now, here it is.

Umpisa na ang kasal.

Nag-umpisa sa paglalakad ang mga bisita sa aisle. Si Kuya Raymond, hinihintay sa harap si Ate Dorine. Nagpalakpakan ang lahat nang makita ang nakatatanda kong kapatid.

She is really a gorgeous woman.

Indeed, that's one of the reasons why Kuya Raymond had fallen inlove with her. Patuloy pa rin nilang mamahalin ang isa't-isa pagtapos nito.

Nakakainggit lang talaga.

Hindi na ako nakatiis. Umalis ako sa kalagitnaan ng seremonyas. Umpisa pa lang, naiiyak na ako. Simula noong ihatid ni Papa si Ate papunta kay Kuya Raymond, nalungkot na ako kaagad.

Ako dapat ang unang makakaranas ng bagay na iyon eh! That's what I've imagined before!

Dumiretso ako sa may reception. Sobrang lungkot ko.

I am too anxious that I can cry infront of my family's friends, relatives and visitors. I decided not to invite one of my friends kahit na sinabihan ako ni Ate. 

It's because I don't want to ruin everything. Kapag pinapunta ko ang mga kaibigan ko, dadamayan lang nila ako kapag umiyak ako at hindi nila mai-enjoy ang kasal, ang sceneries, ang lahat.

Lugmok na nga iyong buhay ko tapos mandadamay pa ako ng ibang tao?

"Excuse me, miss..."

Napalingon ako sa nagsalita. He's familiar, really familiar. Pagkaharap ko ay nakita ko ang maamong mukha niya.

He's the receptionist who welcomed us, few days ago. He is simple, I found him very simple. I really don't like simple things or persons, not interesting.

Well, it's because of my ex. He showered me with perfections and extraordinary things in this world. Peste siya sa buhay ko, kahit kailan!

"Y-Yes?" utal kong tanong dahil pinipigilan ko ang paghikbi.

Hindi sumagot ang lalaki ngunit inabot niya sa akin ang isang panyo, puting panyo.

I hate white! 

It reminds me of myself, useless and simple. 

Like what I've said, I hate those simple things and uh, persons.

"That's not mine, kuya," ani ko.

Natawa siya nang bahagya kaya pinaningkitan ko siya ng mga mata ko. Anong nakakatawa?! Wala siyang karapatang tumawa!

"Bigay ko po sa inyo iyan," tugon niya saka ngumiti. Why is he even smiling? Why?! 

"Huwag niyo pong hayaang tumulo ang luha niyo sa mata," dagdag niya pa.

Alangan namang tumulo ang luha ko sa ilong? Tanga nito.

Tinabig ko ang kamay niya at nahulog ang panyo sa hindi ko malamang lugar. Malakas kaya ang pagkakatabig ko?

"Why do you care?" masungit kong tanong. "Ano ba sa iyo kung tutulo ang mga luha ko? It's none of your business."

Tumalikod na ako at bumalik sa dalampasigan kung saan naroon ang seremonya ng kasal. I kinda felt guilty about what I did to the guy receptionist.

Napagbuntungan ko pa tuloy siya ng mga nararamdaman kong sama ng loob.

I need to apologize to him later, after this.

Bumalik ako sa upuan at sandamakmak na sermon ang natamo ko sa nanay ko. Buti nga at puro bulong lang iyon.

Sa kamalas-malasan ng buhay ko, naabutan ko pa ang pagpapalitan ng vows ng mag-irog. Gusto ko mang takpan ang tainga ko para hindi marinig ang mga iyon, pero ano na lang ang iisipin ng mga kamag-anak, kaibigan at bisita namin?

Na, bitter ako kasi iniwanan ako sa sarili kong kasal?!

"Hon, I always see myself with you," panimula ni Ate.

I also see myself with my ex. Lol.

"Una pa lang tayong nagkita, minahal na kita. Maliban sa Tatay ko, ikaw lang ang lalaking hinangaan ko ng sobra. Noong bata pa ako, sabi ko sa sarili ko, magmamahal ako ng kaugali ni Papa kasi I saw how inlove he was, still and will always be with our mother."

I cried, hindi ko na mapigilan.

"And then, you came into my life. You made me realize how lucky am I. To have you, here infront of our family, exchanging our promises, forever, until our last breath."

Napayakap ako kay Mama dahil ayaw kong marinig ako ng iba na humahagulgol. Para naman akong tanga.

Dapat masaya ako kasi kasal na si Ate Dorine! Dapat masaya kasi wala na akong magiging kaaway sa bahay.

Pero bakit ganito?

"Tama na, anak," pagpapatahan sa akin ni Mama.

I heard the priest announced that Kuya Raymond at Ate Dorine is finally sharing the same surname.

"Mr. Dela Franco, you may kiss your bride," anunsyo ng pari.

Napatingin ako sa gawi nila. They look perfect with each other. I can't wait to see future 'mini Dorine' or 'mini Raymond.'

"You have us, Denice," pampalubag-loob sa akin ni Mama na para bang alam ang iniisip at nararamdaman ko sa mga oras na ito.

They don't know anything about me since that tragic wedding I had experienced—we experienced.

Mas lalong nadagdagan ang sakit sa puso ko nang makitang nandito ang mga magulang ni Oliver—my groom who runaway to our wedding.

"Congratulations, Mr. and Mrs. Dela Franco," bati ni Tita Margareth–Nanay ni Oliver, nang makalapit sa kanila ang bagong mag-asawa.

Napabaling ang tingin niya sa akin.

"It's nice to see you here, hija," aniya saka hinalikan ang pisngi ko.

I can't blame them for their son's decision. Wala rin silang alam. Hindi naman sila hadlang sa amin ni Oli. Sa katunayan, sila ang nag-push sa amin na magpakasal na.

"Our feeling is mutual, tita," tugon ko naman.

We smiled to each other, genuinely.

Nilapitan ko si Kuya Raymond na nakatingin lang kay Ate Dorine na siya namang bumabati sa malalapit nilang kaibigan.

"What's the matter, Den?" Kuya Raymond asked. Napansin niya ang nang-uusisang tingin ko sa kaniya.

"Can you do me a favor, kuya?" prangka kong tanong. Tiwala naman akong magagawa niya ang pabor ko, lalo pa't mahal niya talaga ang ate ko.

"What favor?"

"Please, take care of my sister," bilin ko sa kaniya. "Don't let her cry, please. Kung papaiyakin mo man siya, sana sa tatlong bagay lang."

"Tatlong bagay?"

Tumango ako at sumagot, "Dito sa kasal, sa mga sorpresa mo sa kaniya sa darating pang araw at uh---"

"Hoy ano iyan?!"

Nabigla ang buong pagkatao ko nang biglang dumating si Ate Dorine. Hindi pa ako tapos sa pagbibilin kay Kuya Raymond eh.

Pabalik-balik ang tingin ng nakatatanda kong kapatid sa amin ng asawa niya.

"Anong pinagsasabi mo kay Raymond ha?" may pagbabantang tanong sa boses ni Ate.

Bumaling siya kay Kuya Raymond nang hindi ako magsalita. "Pinagtataksilan mo ba ako sa araw ng kasal natin?!"

Para inisin lalo si Ate Dorine ay kumapit pa akong lalo sa braso ni Kuya Raymond.

Nang makitang umuusok na ang ilong ni Ate sa galit ay hinawakan ko siya sa balikat niya at hinarap sa akin. Ngumisi muna ako.

"Ate, huwag ka ngang praning!" bulyaw ko sa kaniya. "Hindi ko hinabol iyong nang-iwan sa akin sa altar tapos maghahabol ako sa may asawa tapos asawa pa ng kapatid ko? Tigilan mo nga iyan, ate!"

Natatawa pa rin ako. Bahagya kong nakalimutan ang lungkot na nadarama ko. Ang pang-aasar sa Ate ko ang nakapagpapasaya sa akin.

"Don't be too jealous, Ate. Baka iwan ka ni Kuya Raymond niyan," puna ko. Nag-init na naman ang bumbunan ng kapatid ko. Sinaway ako ni Kuya. "Ikaw, Kuya Raymond, basta iyong bilin ko sa iyo ah! Tatlong bagay lang!"

Bahagya akong lumalakad patalikod mula sa kanila.

"Pero dalawa pa lang iyong sinasabi mo!" sigaw ng asawa ni Ate.

Aha, oo. Tatlong bagay niya lang dapat paiiyakin si Ate. Sa kasal nila ngayon, sa mga gagawin niya pang sorpresa at sa, oh, uh---kama.

Ay, charot.

Basta kapag nakita na nila iyong mga supling nila na sila mismo ang naghirap gumawa. 

Basta gano'n.

Ayaw kong malaman-laman na iiyak ang Ate ko dahil may ibang babae ang asawa niya. Ayaw kong maranasan na babalik siya sa bahay namin para sabihing hihiwalayan o gusto niya nang hiwalayan ang asawa niya.

I know how it hurts to be hurt by someone who we really love. My heart turns into unmagnified pieces.

Kahit magnifying glass, hindi na rin makita kung gaano ako kadurog.

Bigla ko namang naalala ang ginawa kong kagagahan doon sa receptionist. Umikot-ikot ako sa buong lugar para hanapin siya pero wala.

Iyong mga kasama niyang crew, nandito sa dalampasigan. Siya lang ang wala. How can I apologize kung wala siya rito?

I decided to come back at my sibling's wedding. Hindi pa tapos dahil hindi pa naihahagis ng bride ang bulaklak niya at hindi pa naipapasa ng groom ang garter na supposedly, ibibigay ng maswerteng lalaking makatatanggap, sa babaeng nakasalo.

"All singles please come forward," anang emcee.

Am I considered as single? Iniwanan ako sa kasal ko, oo! But, I never heard my fiancé's reason. Hindi nga ako sure kung hiwalay na ba kaming dalawa.

Am I expecting something from him?

"Hoy, Denicery! Sumali ka roon!" utos sa akin ni Papa.

Aba, ito talagang tatay ko. Alam na galing ako sa pain, heartbreak at tragedy, gusto na atang magkaroon ng bagong mamanugangin.

Wala na akong nagawa.

Kung ang ibang babae ay nag-uunahan. Nasa likod lang ako. Ang lahat ng crew, staffs at iba pang employees ng hotel na single ay nakisali na rin.

Nilibot ko ang tingin, baka sakaling makita ko si 'Receptionist Guy.' I badly need to apologize.

Inihagis na ni Ate ang bulaklak. Wala lang akong pakialam. Malayo rin sa akin ang pagbabagsakan ng bulaklak kaya mas lalo akong nawalan ng pake.

Pero, biglang may nadapa sa harap ko. Natabig niya ang bulaklak pero hindi pa rin ako nakasalo. Ibang tao ang nakasalo at, uh—lalaki.

"Ito miss oh," abot niya sa akin ng bulaklak. Oh he's the receptionist guy!

Papaalis na siya ngunit hinawakan ko ang braso niya para naman makapag-sorry na ako sa ginawa ko.

I'm the problematic person here and I shouldn't have done something that will hurt him, I mean everyone na wala namang connection sa akin.

"Sorry, miss," aniya nang humarap muli sa akin. "Taken na ako."

Napabitaw ako sa braso niya. Wait, did I ask if he's single? WTF? Kailan ako nagtanong and who cares about his relationship status?

Akala niya ba gusto ko siya na makakuha ng garter na hawak ni Kuya Raymond?!

Nevermind. Hindi na ako mag-aapologize. Hindi siya deserving sa sorry ko 'no!

Umupo na lang ako sa isang tabi habang hinihintay ang makakakuha noong garter.

Binibigay ko sa ibang single ang bulaklak pero ayaw nila tanggapin. Malas daw iyon. Tse, ako iyong malas.

"Our lucky guy, Mr. Ynigo Romualdez," anunsyo ng emcee.

Napairap ako. Who's this guy? Hindi ko siya kilala. I think, he's one of Kuya Raymond's friends.

Nginitian ako ng lalaki ngunit nailang din siya nang bahagya kong itaas ang dress ko.

"Puwede bang sa kamay niya na lang?" tanong ng lalaking Ynigo ang pangalan sa emcee at sa bagong kasal.

"It's in the tradition bro," sagot ni Kuya Raymond na parang nang-aasar pa. "You must wear it on her legs."

Napakamot ako sa batok sa angking kapilyuhan ng asawa ng Ate ko. Mukhang bumabawi siya sa pang-aasar ko kanina sa kanilang mag-asawa.

"Go ahead," pagbibigay ko ng permiso sa kaniya na ilagay na ang punyemas na garter na iyon sa hita ko.

Dahan-dahan pa talaga ang paglagay niya ah! Tsumatsansing! 

Hinawakan ko ang kamay ni Mr. Romualdez para tulungan na siya sa paglalagay no'n sa hita ko.

Nagulat siya.

"Looks like magkakaroon ng bagong ikakasal next year at emcee na naman ako ng mga Juaneza," biro ng tagapagsalita.

"Lul, in your dreams. Kung ikakasal man ako, hindi na ikaw ang emcee. I hate all words you uttered," bulong ko sa sarili.

Napatawa naman ang lalaking kaharap ko ngayon. Mukhang narinig niya ang mga binubulong-bulong ko.

Naglahad siya ng kamay sa akin.

"I am Ynigo Romualdez. Your future husband," pagpapakilala niya. At ano raw? Future husband ko? Tse!

"I'm Denicery Juaneza," sagot ko saka hinawakan ang kamay na iniabot niya sa akin. "Your future mistress."

Binatawan ko na ang kamay niya at tinalikuran siya.

Lols, why did I say na future mistress niya ako? Well, kaya lang naman kasi sumali ang karamihan sa mga babae—kahit hindi single, ay dahil sa kaniya.

Sa dami nang naghahabol sa kaniya rito sa Cebu pa lang, susme por santo, isang malaking biro na siya ang magiging future husband ko. Mas malaki pa ang posibilidad na maging kabit ako but, I will never make that happen. Isa pa, we just happened to meet each other, just now.

But I smiled, secretly.

Ynigo Romualdez,

My future husband.