Chapter 17

“Okay ka pa ba?” tanong ni Primo sa akin.

“Bakit hindi naman ako magiging okay, eh ikaw lang naman ang umiinom?” pagbabalik ko ng tanong sa kanya kaya mahina siyang natawa.

“Nagsusungit ka na naman,” aniya kaya mahina na rin akong natawa.

Isa na siguro ito sa mga bagay na hindi ko maalis sa akin, iyong maging masungit sa tingin ng iba minsan kahit na hindi ko naman talaga intensiyon iyon. Kasalukuyan pa rin kaming nasa rooftop ng building at nagkukuwentuhan.

Kanina ay ramdam ko ang bahagyang pagod at antok, ngayon naman ay gising na gising ang diwa ko. Kahit na madalas ay wala naman nang kuwenta ang mga pinag-uusapan namin ay hindi man lang ako naiinip.

I just feel like I want to be with him longer. Mag-a-alas diez na ng gabi, at normally ganitong oras ay nakakulong na ako sa kuwarto ko at nagtatrabaho pa rin. Pero ngayon ay parang wala akong pakialam sa kahit na ano.

Basta gusto ko lang manatili rito kasama