Pagkapasok nila sa loob ng itim na sports car, agad na isinara ni Xayvier ang pinto. Tahimik, ang tanging maririnig ay ang mabilis na paghinga ni Yukisha at ang mahinang ugong ng makina marahil ay pinatakbo ng binata ang aircon. Ang ilaw ng mga poste sa labas ay kumikislap sa mga bintana, nagbibigay ng mahiwagang liwanag sa loob ng sasakyan.
Si Yukisha, bagama’t lasing pa rin, ay mulat na mulat sa bawat detalye ng gabing ito. Ramdam niya ang bawat segundo—ang kilig, kaba, at init na dumarampi sa kaniyang balat. Tumingin siya sa lalaking ngayon ay nasa tabi niya, naka tingin rin sa kaniya na para bang binabasa ang kaluluwa niya. "Ano? Wala ka nang masabi?" malanding biro ni Yukisha, pilit pinapawi ang tensyon. Pero ang boses niya ay may bahid ng kaba. Hindi siya sinagot ni Xayvier. Sa halip, bigla siyang hinila palapit. Mariin ang halik na sumalubong sa mga labi niya—mainit, mapusok, at puno ng pag-angkin. Walang pag dadalawang-isip. Parang tigre itong matagal nang nag pipigil. Ang dila ni Xayvier ay agad pumasok sa loob ng bibig ni Yukisha, hinanap ang kaniya, naglaro, nag-imbita ng kasalanan. Napasinghap siya, napaungol, at napakapit sa batok nito. Ang mga kamay ni Xayvier ay dumaan sa kaniyang tagiliran, humahaplos na parang apoy, hinahanap ang bawat sensitibong parte ng kaniyang katawan. Tinanggal ni Xayvier ang seatbelt niya, saka siya binuhat at pinaupo sa kandungan nito. Ramdam ni Yukisha ang matigas na bukol ng sandata nito sa ilalim ng kaniyang hita—matigas, mainit, at tila sabik na sabik. Habang magkadikit ang katawan nila, mabilis na hinila ni Xayvier ang strap ng kaniyang dress pababa. Lumantad ang kaniyang malulusog na dibdib. Walang alinlangan, isinubo niya ang isang utong—mainit at sabik. Napasinghap si Yukisha, napaliyad. "X-Xayvier..." Kinagat nito ng bahagya ang u***g niya, habang ang isang kamay ay gumapang pababa, dumaan sa tiyan, hanggang marating ang pagitan ng kaniyang hita. Ramdam niyang basa na ang panty niya. Nang maramdaman ni Xayvier iyon, mapang-akit itong ngumisi. “Basa ka na,” bulong nito, malalim at mabagal, sa kaniyang tenga. “Mas gusto ko kung mararamdaman ko ‘to sa loob.” Binaba nito ang zipper ng pantalon, inilabas ang galit na galit na alaga. Malaki, mahaba, at mataba. Tila isang sandatang handang sakupin ang lahat sa kaniya. “Virgin ka nga ba talaga?” tanong nito, habang nakatitig sa mga mata niya. Kagat-labing tumango si Yukisha. “Putangina,” mariing bulong nito. Tila na ubos na ang lahat ng kontrol sa sarili. Mabilis siyang inihiga sa naka bukang likod ng passenger seat. Tinanggal ang panty niya, ibinuka ang kaniyang mga hita. Dahan-dahan nitong tinutok ang alaga sa kaniyang bukana. Mainit, at mabigat ang kaniyang paghinga. “Ah—ahhh! Dahan-dahan…” ungol ni Yukisha, napapaluha sa hapdi ng unang pagpasok. “Shhh… konti na lang… kakayanin mo ‘to.” Nang makapasok ng buo, nanatili muna si Xayvier sa loob. Niyakap siya, hinalikan sa pisngi. Naramdaman niya ang panginginig nito—para bang kahit siya ay binabagyo ng damdamin. “Ang sikip mo… tangina… Yuki…” At doon nagsimula ang bawat pag-ulos. Una’y mabagal—Tila sinasamba ang bawat pulgada ng kaniyang laman. Hanggang sa pabilis nang pabilis, marahas, at malalim. Bawat pagbaon ay may kasamang malakas na ungol. Bawat salpukan ng laman ay musika sa gabi. “Xayvier… shit… ang sarap…” “Sabihin mong gusto mo pa.” “Gusto ko pa… bilisan mo… please!” Hinila siya nito pataas, pinaupo paharap. Kinabayo niya ito, taas-baba. Ang kaniyang mga palad ay nakakapit sa likod ng upuan. Si Xayvier, nakahawak sa kaniyang balakang, ginagabayan ang ritmo. “Ganyan… ahhh… bilisan mo pa…” Tumutulo ang pawis nila. Ang balat nila'y dumudulas sa isa’t isa. Umaalingawngaw ang mga ungol ni Yukisha sa loob ng kotse. “Lalabasan na ako…” ungol niya. “Sabay tayo.” Ang huling ulos—malalim, mariin, sabay silang napasigaw. Nilabasan si Yukisha. Ramdam niya ang pagbugso ng mainit na likido sa loob niya. Nanginig ang katawan niya habang nakasubsob sa balikat ni Xayvier. Pareho silang hingal na hingal, parang naubos ang lakas sa isa’t-isa. Pagkalipas ng ilang minuto, habang nakasandal si Yukisha sa dibdib ni Xayvier, marahan siyang hinaplos sa likod. Tahimik silang dalawa. “Tapos na ba tayo?” tanong ni Yuki, malambot ang tinig. “Hindi pa nagsisimula, baby,” sagot nito, saka pinaandar ang kotse. Binaybay nila ang hindi familiar na daan patungo sa isang pinakamalapit na hotel, matapos silang mabilisang nag IN sa may front desk at makuha ang susi ay agad na silang sumakay sisa elevator at tinungo ang huling palapag kung saan nasaan naruruon ang nerentahang kwarto ng binata. Pagkapasok sa penthouse, sinalubong sila ng malamlam na ilaw—kulay amber, mainit, at malambing ito. Tahimik ang paligid, tanging mga yabag lang nila ang maririnig. Hindi na nag sayang ng oras ang binata hinila na siya nito at, mariing tinignan. Hinalikan siya—una'y marahan. Pero agad itong naging mapusok, at sabik. Habang hinahaplos ang kaniyang baywang, hinanap ng mga daliri ang zipper ng kani. yang dress. Isang hila, at bumagsak sa sahig ang tela. Napatitig si Xayvier sa kaniya, parang uhaw na lalaking ngayon lang pinayagang tumikim. “Angkinin mo ko,” bulong ni Yukisha. “Hindi mo na kailangang sabihin" Lumuhod siya, hinalikan ang tiyan niya, pababa. Humagod ang dila sa pagitan ng kaniyang hita. Napaungol si Yukisha, napakapit sa buhok nito. Dahan-dahan, ang pag dila nito. Nilamon siya ng sarap. Bumangon si Xayvier, binuhat siya, at inihiga sa kama. Sa pagitan ng mga halik, ibinuka nito ang kani yang hita. Inilabas ang matigas na sandata, at dahan-dahang pumasok. Napakagat si Yukisha sa labi, naghalo ang hapdi at sarap. “Ahhh… dahan-dahan…” “Shhh… akin ka ngayon.” Nang makapasok ng buo, nagsimulang umindayog si Xayvier—mabagal, marahan, malalim. Hinawakan niya ang mukha ni Yukisha, hinagod ang kaniyang pisngi habang umuulos. Sa bawat ulos, parang sinasamba ang katawan niya. Hindi nagtagal, pinaupo siya sa ibabaw. Kinabayo niya ito, taas-baba, paulit-ulit. Kumakapit siya sa likod ng kama habang sinasalubong ang galit na ulos ni Xayvier. “Lalabasan na ako…” “Sabay...na.. tayo…” At sa huling sagad, sumabog ang init nila. Magkayakap, magkahalo ang pawis at ungol, hinayaan nilang lamunin sila ng makasalanang gabi na hubad at magkayakap.Isa.. Dalawa.. Tatlo.. Tatlong araw na ang lumipas mula nang ibalita ng doktor kay Xayvier na wala na ang kanilang anak. Tatlong araw na rin mula nang itaboy siya ni Yukisha—ang babaeng pinakamamahal niya mula sa silid na kinalalagyan niyo sa ospital. Tatlong araw na siyang walang tulog. Ngunit kahit gaano siya kapagod, hindi siya dinadalaw ng antok. Parang gising din ang kaluluwa niyang hindi mapanatag, nag lalakbay sa gitna ng kadiliman. Tatlong araw na siyang hindi kumakain. Pero hindi rin siya nakakaramdam ng gutom. Wala na siyang gana sa kahit anong bagay. Wala nang saysay ang lahat. Tatlong araw na rin siyang hindi naliligo. Suot pa rin niya ang tuxedo na ginamit niya noong araw na ibinalita sa kanya ang pag kamatay ng kanyang anak ang araw na gumuho ang mundo niya. Gusot na, marumi, at bahagyang may mantsa ng alak at dugo. Pero hindi na niya alintana ang itsura niya. Para saan pa? Tatlong araw na siyang nakaupo sa malamig na sahig ng kwarto nila ni Yukisha—tulalang naka
Dahan-dahang dumilat si Yukisha. Napatingin kay Xayvier. Mahinang ngumiti. “Xay…” bulong nito, halos walang lakas. Tumango siya. Lumuhod sa tabi ng kama. Hinalikan ang palad nito. “Yuki…” "Ang baby natin…?" Hindi agad siya sumagot. Tumingin siya sa mga mata nito, mga matang puno ng inaasam na sagot. Pag-asa. Pero alam niyang ang isasagot niya ay isang bagyong hindi nito inaasahan. Tumingin siya sa sahig. Napapikit. Nanginginig ang boses. “Hindi siya... hindi siya naka-survive.” Tahimik. Tahimik ang buong silid. Napahawak si Yukisha sa tiyan niya. Walang galaw. Hindi rin siya umiyak agad. Para bang hindi totoo. Para bang inisip niya’y baka nananaginip lang siya. “Hindi…” mahinang bulong nito. “Hindi, Xay…” Napatakip ng bibig si Delilah at Donatella habang lumalayo sa kama. Ang nurse ay tahimik na lumabas. Si Xayvier ay nanatiling nakaluhod, pinipilit yakapin si Yukisha. “Yuki… I’m sorry… They did everything…” "Umalis ka," mahina pero mariin na utos ni Yukis
“We are sorry for your loss, Mr. Juaquin.” Parang isang guhit ng kidlat sa gitna ng tahimik na gabi ang mga salitang iyon. Wala siyang narinig pagkatapos noon. Wala na siyang naramdaman kundi ang biglang paglubog ng mundo. Tumigil ang lahat. Ang bawat segundo ay parang tumatama sa dibdib niya gaya ng mga suntok na siya mismo ang nagpapatama. Nagtagpo ang paningin nila ng doktor. Tila may gusto pa itong sabihin, ngunit wala nang lumabas na salita. Marahang tumango ito at bumalik sa loob ng operating room, iniwang bukas ang pintuang sa isang sandali lang ay puno ng pag-asa—ngunit ngayo'y mistulang bukas na kabaong. “Anak ko…” mahina at halos hindi marinig na bigkas ni Delilah. Napatakip ito ng bibig at saka tuluyang napaluhod. Nabitawan niya ang hawak na rosaryong kanina pa niya kinakapit. Bumagsak sa sahig kasabay ng pagkabagsak ng puso niya. Wala siyang maisip. Wala siyang maramdaman. Wala siyang masabi. “Hindi totoo ‘to…” bulong ni Xayvier. Pilit niyang iniiling ang ulo ni
"Ano sinabi 'yon ng doktor? Hala, anong gagawin natin? Anong sinabi mo sa doktor, pumili ka ba sa kanilang dalawa?" tanong ni Delilah sa kanya, bakas sa mukha nito ang kaba at pag-aalala. Umiling siya, "Hindi po, hindi po ako namili. Sinabi ko na kailangan niyang iligtas ang asawa at ang magiging anak ko," saad ni Xayvier habang nakayuko. Ang boses niya'y halos hindi na marinig, parang sinasakal ng emosyon. Ang mga kamay niyang malamig, pinipigilan pa ring manginig habang paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan ang huling tanong ng doktor "Sino ang pipiliin mo?" Hindi niya kailanman inakala na mapupunta siya sa ganitong sitwasyon. Isang desisyong hindi niya pinangarap gawin kahit kailan. Buong akala niya ay sapat na ang pagmamahal, sapat na ang panalangin, sapat na ang presensya para maiwasan ang ganitong sakit. Ngunit ngayon, nakaupo siya sa labas ng emergency room, hindi alam kung mabubuo pa ba ang mundong sinimulan nilang buuin ni Yukisha. "Huminga ka ng malalim," bulong ni
Walang nagawa ang doktora dahil mukhang disidido na talaga si Xayvier at hindi na mag babago pa ang isip nito. Nag paalam na lamang ang doktor at saka pumasok muli sa loob ng emergency room. Huminga siya ng malalim at saka mariing ipinikit ang mga mata, 'Almighty god please save my Wife and my child, I want to spend my life with both of them in it.' habang nasa gitna ng malalim na pag-iisip si Xayvier ay may naramdaman siyang mainit na kamay na humaplos sa kanyang balikat. "Xayvier anak ano ang nangyari gusto kong malaman ang pinagmulan ng aksidenteng sinasabi mo, pero kung hindi ka pa handa sa ngayon na magkwento, ayos lang naman. Gusto lang namin na iparamdam sayo na nandito lang kami para sayo, sabay-sabay nating ipagdasal ang mag- ina mo." na palingon si Xayvier sa pinagmulan ng boses at bumungad sa kanya ang kanyang ama at ina ngumiti sa kanya ang kanyang ama.' iho ng ma-receive namin ng mama mo ang mensaheng ipinadala mo ay agad kaming pumunta rito nag-aalala kami sa inyo anak
Pilit niyang inangat ang kanyang tingin sa doktor, namumugto ang kanyang mga mata. Nanlalamig ang katawan ni Xayvier. Parang tinanggalan siya ng hangin. dahil sa narinig."Teka, mali ata ang pagkakarinig ko. Anong... ibig mong sabihin na You could only save one? Ililigtas mo silang dalawa, 'di ba?"Tumahimik ang doktora. Napatingin ito sa sahig, saka bumuntong-hininga muli."Kung pareho po silang lalagyan ng intervention, may mataas pong posibilidad na mawala silang pareho. Kailangan po naming ituon ang atensyon namin sa isa—""Hindi pwede. HINDI AKO PWEDENG PUMILI!""Sir, alam kong mahirap. Pero kailangan po natin ng desisyon. Hindi po sapat ang oras natin. Kailangan naming simulan ang emergency procedure sa loob ng tatlong minuto. Please makisama po kayo, kasi habang mas tumatagal ang proseso ay mas lalong nagiging komplikado ang lagay ng buhay ng pasyente..."Umikot ang paningin ni Xayvier. Hindi niya alam kung paano pipili. Ang babae na hindi niya pa ganap na asawa, pero ito ang b