Semua Bab Beyond That One Night Mistake: Bab 1 - Bab 10

“Ganito na lang, since graduation party ‘to slash ‘finally free’ party ni Yuki, how about maglaro tayo ng dare? Para naman mabuhayan tayo!” hiyaw ni Hanna habang hawak ang bote ng tequila, sabay taas ng baso na tila tagumpay na nag ldiriwang. “Game!” sigaw ng barkada, sabay-sabay na nagtawanan habang ang musika’y umaalingawngaw sa buong rooftop ng high-end building sa Makati. Ang mga city lights ay kumikislap sa paligid—parang bituin na nakikiisa sa kasiyahan ng gabing iyon. Si Yukisha, tahimik sa isang sulok, nakaupo sa cushioned bench na malapit sa edge ng rooftop tila nakulong sa kaniyang sariling mundo. Hawak niya ang shot glass na may lamang rum na ilang ulit nang napalitan. Sa loob ng kani yang dibdib ay may kalmot ng excitement, at kalayaan. Sa wakas, tapos na siya sa kolehiyo. Tapos na ang curfew, ang paulit-ulit na sermon ng mga magulang, at ang pakiramdam ng pag kakakulongbsa isang madilim na hawla. Hawak na niya ang susi ng sariling condo unit sa Juaquin's International

Tumakbo siya palayo—mula sa kahihiyan, mula sa bigat ng isang gabing hindi niya inakalang mangyayari, mula sa sarili niyang mga desisyong hindi niya lubos maintindihan. Kinaumagahan matapos ang party, nagising siya sa isang malambot na kama ng hotel, sa kwartong banyaga, sa espasyo ng hindi pamilyar. Hindi niya maalala kung paano siya nakarating doon, pero malinaw sa kanya ang ilang bakas: ang amoy ng mamahaling pabangong panlalaki, ang pait ng whiskey sa dila, ang pangalan ng lalaki na paulit-ulit niyang iniungol, at ang init ng balat na halos sunugin ang buong pagkatao niya. Nang lumingon siya, naroon si Xayvier. Hubad. Tahimik ang buong paligid, pero ang tibok ng puso niya’y parang tambol na nagsusumigaw ng pagkagulat, takot, at... may bahid ng pagsisisi. Mabilis siyang bumangon, binuo ang sarili habang pilit sinisikil ang pag-iyak. Walang salitang binitawan. Walang paalam. Isinuot niya ang kaniyang damit, pinulot ang heels, at lumabas ng kwarto na parang magnanakaw. Sa ba

Ang salamin ng cocktail glass ay halos dumikit na sa palad ni Yukisha. Hawak niya ito tulad ng paghawak sa pangambang pilit tinatago. Ilang minuto na siyang nakasilip mula sa likod ng isang art pillar sa VIP section ng Grand Étoile—isang lugar kung saan ang sinuman ay puwedeng magtago sa liwanag kung alam mong paano.“Nandito ka pala,” anang boses ni Margot mula sa likod, may kasamang tawa. “Bakit parang ikaw ang bisitang ayaw mapansin?”Napatingin si Yukisha. “Hindi naman... medyo overwhelmed lang.”“You’re the face of our next campaign, girl. You better get used to being seen.”Tinanguan lang niya ito habang dahan-dahang iniangat ang baso sa labi.Margot, hindi alintana ang alingasngas sa paligid, tumingin sa direksyon ng crowd. “Ah, perfect timing. Come, I want to introduce you to someone.”Ngunit bago siya makahinga nang maluwag, hinila na siya ni Margot papunta sa isang grupo ng mga tao.“Hi Mr. Juaquin, good evening sorry if I disturb you, I just want to introduce to you our m

Ang langit ay kulay abo. Walang araw. Walang sinag. Tanging ang hampas ng hangin at amoy ng alat ng dagat ang bumabalot sa paligid ni Yukisha. Nasa loob siya ng sasakyan ni Paulo, tahimik, walang imik, habang binabaybay nila ang kalsadang tila walang katapusan. Malayo na sila sa lungsod—malayo na siya kay Xayvier. “Dito muna tayo,” bulong ni Paulo, pagpreno ng sasakyan malapit sa isang pribadong bahagi ng dalampasigan. “Walang makakaistorbo sa'yo rito.” Tahimik si Yukisha. Ang mga mata niya ay mamumugto, ang balat niya’y parang sinipsip ng lahat ng lakas. Hindi niya alam kung paano siya nabuhay sa sandaling iyon, kung paano siya humihinga. Ang tanging alam niya, kailangan niyang makalayo, makatakas. At sa pagkakataong iyon, si Paulo ang naging takas niya. “Halika,” alok ni Paulo, binuksan ang pintuan ng kotse, “magpahangin ka. Kahit saglit lang.” Walang salitang sumunod si Yukisha. Humakbang siya palabas ng sasakyan, at agad siyang sinalubong ng malamig na hangin ng dagat. T

“Handa ka na ba?” tanong ni Xayvier habang pinagmamasdan si Yukisha, na tila ba kahit ang simpleng tanong ay may bigat na kasamang alon.Tahimik lang si Yukisha. Nakaupo sila sa isang maliit na kubo sa tabi ng dalampasigan—malayo sa magulo nilang mundo. Malayo sa mga camera, sa kasinungalingan. “Hindi ko alam,” sagot niya sa wakas. “Pero narito na ako, hindi ba't Iyon na ang simula.” Tumawa si Xayvier—mahina, pero totoo. “Salamat. Sa tiwala na ibinigay mo pa sa’kin.” Sa loob-loob ni Yukisha, hindi pa buo ang tiwala. Hindi pa rin natutuyo ang sugat ng pagkakaila, ng pagiging pangalawa sa isang larong hindi man lang ipinaalam sa kaniya. Pero andito na siya. Wala nang atrasan ito. Siguro nga dahil narin sa pagmamahal, o siguro dahil sa sarili niyang pagnanais na hindi habangbuhay takasan ang katotohanan. Habang sila’y nag-uusap, sa kabilang dulo ng mundo ng fashion at intriga, isang telepono ang galit na binagsak sa marmol na mesa. Si Katrina Domingo. “Pumunta siya? Hinabol niya si