CHAPTER 3 => Runaway and Runway.

Tumakbo siya palayo—mula sa kahihiyan, mula sa bigat ng isang gabing hindi niya inakalang mangyayari, mula sa sarili niyang mga desisyong hindi niya lubos maintindihan. Kinaumagahan matapos ang party, nagising siya sa isang malambot na kama ng hotel, sa kwartong banyaga, sa espasyo ng hindi pamilyar. Hindi niya maalala kung paano siya nakarating doon, pero malinaw sa kanya ang ilang bakas: ang amoy ng mamahaling pabangong panlalaki, ang pait ng whiskey sa dila, ang pangalan ng lalaki na paulit-ulit niyang iniungol, at ang init ng balat na halos sunugin ang buong pagkatao niya.

Nang lumingon siya, naroon si Xayvier.

Hubad.

Tahimik ang buong paligid, pero ang tibok ng puso niya’y parang tambol na nagsusumigaw ng pagkagulat, takot, at... may bahid ng pagsisisi.

Mabilis siyang bumangon, binuo ang sarili habang pilit sinisikil ang pag-iyak. Walang salitang binitawan. Walang paalam. Isinuot niya ang kaniyang damit, pinulot ang heels, at lumabas ng kwarto na parang magnanakaw.

Sa bawat hakbang papalayo sa hotel, naramdaman niya ang sakit ng pagkapunit ng kaniyang kaselanan—ang alala ng init na pinagsaluhan nila ng binata ay nag bigay ng matinding hiya at galit sa sarili na nag tulak sa kaniya upang tumakas.

Pagkauwi sa kaniyang bagong condo, agad niyang tinanggal lahat ng alaala ng party. Binura ang lahat ng mga litrato at videos, denilete ang mga tags. Nang makuntento ay nagkulong siya sa kwarto—pilit kinomport ang sarili sa instant noodles, kape, at pag-iwas. Hindi niya sumagot sa mga tawag, hindi binuksan ang messenger. Isang linggo siyang nawala—wala sa social media, at mas lalo na, wala sa sarili.

Sa bawat sulok ng unit niya, naroon ang anino ni Xayvier. Sa kama, sa banyo, sa salamin. Parang multong hindi niya mapalayas.

Hanggang sa dumating ang isang tawag.

“Yuki?” si Vina. Dati niyang kaklase sa Fine Arts, at Kaibigan rin na ngayon ay stylist sa isang mid-tier fashion agency

Tahimik si Yukisha. Hindi niya inaasahang may tatawag sa kanya.

“Buhay ka pa ba?” pabirong tanong ni Vina, pero ramdam ang pag-aalala. “A week ka nang nawawala. What happened?” Hindi ito naka sama sa party nila dahil sa kung anong dahilan kaya hindi nito alam ang nangyari.

“Wala. Napagod lang,” sagot niya, maikli, at mahina.

“Napagod? Hindi ka ganun. Hindi mo ako pwedeng lokohin, Yuki. Pero okay—hindi mo kailangan magkwento ngayon. Actually, may reason ako kung bakit ako tumawag.”

Nag-ayos ng upo si Yukisha. “Ano ’yon?”

“May casting call ang Illustre Models. Naghahanap sila ng fresh face for a new luxury perfume line—avant-garde concept. Alam mo 'yung brand na Juaquin’s?”

“Yung may ad campaign na something about purfumes?”

“Exactly that brand. Gusto nila ng fresh, fierce, at hindi pa kilalang model. Gusto nila ng someone na may ‘mystery’. And girl, that’s you. Gusto mo bang subukan?”

“Vina, hindi ako model. Wala akong experience.”

“Hindi mo kailangan ng experience, kailangan mo ng presence. You have that. Trust me. Nagpadala ako ng ilang photos mo sa creative director—‘yung shots na kuha natin nung thesis exhibit? Naalala mo yung naka-all black ka na may red eyeshadow? Nabighani sila. You just need to show up.”

Tahimik muli si Yukisha. Gusto niyang tumanggi, pero ayaw din niyang manatili sa dilim.

“Okay. Kailan?”

“Bukas. 3 PM. May fitting muna. Casual look lang. Trust me on this, Yuki.”

Kinabukasan, tinungo ni Yukisha ang address na ibinigay ni Vina. Isang lumang bodega sa Makati na ginawang studio—malaki, puti, puno ng mga ilaw at taong mukhang hindi natutulog. Maingay ang paligid, pero sa gitna ng kaguluhan ay may ayos na sistema.

“Hi, ikaw si Yukisha Dawson?” bungad ng isang babae, mahaba ang buhok at may headset.

“Opo.”

“Dito ka muna, we’ll do a quick test shoot. Papakilala kita kay Jules, siya yung casting head.”

Ipinasok siya sa isang maliit na dressing room. Walang glam team. Walang makeup artist. Binigyan lang siya ng plain black tank top at fitted jeans. Sinuklay niya ang sarili sa harap ng salamin. Nilagyan lang ng pulang lipstick ang labi—parang pananggalang. Hindi para gumanda, kundi para magmukhang matapang.

Paglabas niya, sinalubong siya ni Vina, nakangiti. “Don’t worry, nandito lang ako.”

Sa harap ng camera, pinapihit-pihit siya. Pinatayo sa liwanag. “Look straight. Now tilt your head. Eyes closed. Very good.”

Pagkatapos ng ilang minuto, lumapit si Jules, isang Britong lalaki na naka-all black, may salamin at hawak-hawak ang tablet.

“She’s raw,” sabi niya kay Vina. “But captivating. Like someone with secrets.”

“Yup. Told you,” sagot ni Vina, siniko si Yukisha. “Puwede ba siyang isama sa final list?”

“Hmm. Actually…” saglit na nag-isip si Jules. “Let me show her portfolio to Margot—creative lead for Juaquin’s new scent. They’re still choosing the face of the line. If she fits the theme, we’ll call.”

Lumipas ang tatlong araw. Tahimik muli ang condo ni Yukisha. Bumalik siya sa instant noodles, sa kape, at sa pagtitig sa kisame. Hindi siya umaasa, pero hindi rin niya mapigilang maghintay.

Hanggang isang gabi, biglang tumunog ang telepono.

“YUKI!” si Vina, halos sumisigaw. “Girl, nakuha mo!”

“Ha? Ano’ng nakuha ko?”

“Pinili ka ng Juaquin’s Perfume! Isa ka sa dalawang final faces para sa bagong scent nila, Venin.”

“Venin?”

“French for ‘venom,’ babe. As in lason. Pero yung tipong lason na gusto mong tikman kahit alam mong delikado. It’s their boldest, sexiest campaign yet. At sabi ng creative head, bagay sa'yo. Fierce, and Sensual.”

Hindi agad nakasagot si Yukisha.

“May test shoot ka sa Sabado. Sa isang private villa sa Tagaytay. May stylist, glam team, concept shoot director. Gusto nila’y ikaw yung babae sa gitna ng panganib—The Temptation." Nagusap pa sila saglit bago pinutol ng kaibigan ang linya, hindi parin siya makapaniwalang natanggap siya bilang isang model ng pabango, isa rin ito sa mag sisilbing patunay na pwede niyang ipakita sa mga magulang na kaya niyang mabuhay ng independent.