Kinabukasan, maaga pa lang ay gising na si Allison. Hindi dahil excited siya. Hindi rin dahil komportable na siya sa bagong tirahan. Sa totoo lang, halos hindi siya nakatulog.
Gumising siya sa katahimikan ng condo. Isang katahimikan na hindi niya kinagisnan. Walang huni ng mga tricycle, walang lagaslas ng tubig mula sa butas na gripo sa lumang banyo. Wala ring ingay ng Papa niya na laging inuubo sa madaling araw. Sa halip, puro tunog lang ng central AC at ang malalambot na yabag ng sarili niyang paa sa marmol na sahig.
Sa salamin, nakita niya ang sarili: may pulbo pa ng make-up mula kahapon. May bahid pa rin ng pagdududa sa mga mata niya.
"Mrs. Almonte," bulong niya sa sarili. Parang hindi pa rin totoo. “Anong magagawa mo? Andito ka na eh.”Bumuntonghininga siya at nag-ayos na para sa pagpasok sa eskwelahan. Pagdating sa Northview, halos sabay silang dumating ni Zion. Sa labas ng gate, may nakaabang nang luxury car, pero pinili pa rin niyang bumaba sa may kanto at maglakad. Ayaw niyang mapansin. Pero mali siya.
Dahil pagdating niya sa loob, naroon agad si Ma’am Les at Ma’am Cherry sa faculty lounge. At mukhang siya agad ang laman ng hot issue nung umagang ‘yon.
"Uy, Mrs. A na pala ngayon," sabay bulong ni Ma’am Cherry, sabay tawa. "Congrats!"
Napakagat-labi si Allison. "Wala naman pong nagbago."
"Grabe, hindi mo man lang kami sinabihan! Pa-surprise ka talaga, ha?"
"Private matter lang po kasi," mahina niyang sagot. Sapat para matigil na ang dalawa. Pero hindi sapat para huminto ang bulung-bulungan sa paligid.
Sa klase niya, hindi rin siya nakaligtas.
"Ma'am, saan po kayo nag-honeymoon?"
"Ma'am, may couple ring na po ba kayo ni Sir Zion?"
"Ma'am, swerte n'yo naman kay Mr. Almonte!"
Pinilit niyang ngumiti, pero alam niyang hindi na siya ang dating Ma'am Allison. Lahat ng kilos niya, may nakamasid. Lahat ng salita niya, may kahalong interpretasyon.
Sa gitna ng lesson, napahinto siya. Bigla na lang. Habang nagtuturo ng classic Filipino poetry, napatitig siya sa board. Sa pagitan ng mga salitang "pag-ibig" at "pananampalataya," nando'n ang repleksyon ng sarili niya.
Bakit nga ba niya ginagawa 'to? Hindi niya maintindihan.
Pagtapos ng klase, tumambay siya saglit sa faculty room. Tahimik. Pinipilit ngumiti sa mga kasamahan, pero halata namang hindi na siya makagalaw ng normal. Parang bawat kibot niya, may kaakibat na tsismis.
Habang iniinom niya ang kape niyang malapit ng lumamig, may dumating na bagong guro. Si Sir Ivan, isang teacher sa Science department. Medyo kilala ito sa pagiging brusko at opinionated. Umupo ito sa tapat niya at bigla na lang itong nagsalita nang walang pasintabi.
"Ang bilis mo namang naka-jackpot, Ma’am Allison."
Napatingin siya. "Excuse me?"
Pabiro itong tumawa. "Wala. Napansin ko lang. Dati tahimik ka lang, ngayon ikaw na agad ang Mrs. Almonte. Astig."
May ilang guro ang napatigil sa ginagawa. Tahimik na napatingin sa kanila.
"Kung may sinasabi ka, diretsuhin mo na lang, Sir Ivan."
Tumawa ito. "Relax. Hindi ko naman sinasabing ginamit mo siya o anuman. Pero alam mo 'yon, sobrang coincidence lang talaga."
Tumayo si Allison. "Kung sa tingin mo na ang pag-aasawa ay jackpot, baka dapat tanungin mo rin sarili mo bakit wala pa ring nanliligaw sa 'yo."
Natahimik ang buong faculty room sa sinagot niyang ‘yon saka biglang naglakad si Allison palabas, hindi na nilingon ang lalaking naiwang nakaawang ang bibig. Hindi rin kasi nila inaasahan na papatulan nito ang sinabi ni Sir Ivan. Sanay itong walang lumalaban sa kanya.
Paglabas niya ng pinto, narinig niya ang mga mahinang reaksyon mula sa mga kasamahan:
"Ang rude ni Sir Ivan, sobra na 'yon."
"Buti na lang nakasagot si Ma’am Allison. Tama siya."
"Grabe, lakas ng loob no’n. Hindi naman sila close."
"Kahit may chismis, wala siyang karapatang mag-insinuate ng ganyan."
Ang ilan, nagpalitan pa ng sulyap na may halong hiya at awa.
Nang makita ni Ma’am Les ang paglabas ni Allison, agad niya itong sinundan.
"Ma’am Allison, wait lang. Don’t let that get to you. Alam naming hindi mo kailanman hinangad 'tong gulo na 'to."
Tumango si Allison. Pilit ang ngiti. "Okay lang ako, Ma’am. Sanay na."
Pagbalik sa condo, tahimik pa rin. Parang nakatadhana na itong gano’n. Pero nandoon na si Zion. Nakaalis ang coat, nakatayo sa may kitchen counter na parang bihira lang siya makitang gano'n. Nagkakape. Casual lang. Parang hindi CEO. Parang hindi may-ari ng buong Northview.
"How was your day, Mrs. Almonte?" tanong nito, may bahid ng biro.
"Medyo magulo," pagsasabi niya ng totoo.
"Let me guess: gossip, whispers, stares?"
"All of the above."
Tumango si Zion. "You'll get used to it."
"I don't want to get used to it."
"Then ignore them."
Napabuntonghininga siya. "Easier said than done."
Saglit na katahimikan ang namayani sa kanilang dalawa. Saka siya tinapunan ni Zion ng tingin.
"You did well today."
Napatingin siya. "Paano mo nalaman?"
"I asked around. I will do that."
Tumingin siya sa lalaki. Sa unang pagkakataon, parang may effort itong maging... tao. Hindi boss. Hindi kontrabida sa buhay niya. Pero kahit ganon, hindi siya nagpadala.
"May mga bagong terms akong gustong idagdag," aniya.
"I'm listening."
"Walang lalampas sa boundaries. Lahat ng appearances, kailangan ko ng schedule. Hindi puwedeng biglaan."
"Okay."
"At ayokong ginagawang biro sa faculty room ang pagkatao ko."
"I can't control their mouths. But I can protect you."
"I can protect myself. Kailangan ko lang ng respeto."
Tumango si Zion. "Fair enough. Anything else?"
Tahimik siya sandali. "Kapag natapos na ang isang taon, babalik ako sa dati kong buhay. Walang trace."
Ngumiti si Zion. Malungkot? Mapait? Hindi niya mabasa. Pero wala na siyang pake. Kasunduan lang naman ito.
"Kung 'yon ang gusto mo, Mrs. Almonte."
At sa unang gabi nila bilang mag-asawa sa papel, doon nila muling nilinaw sa isa’t isa: hindi ito kwento ng pag-ibig. Isa lang itong kasunduan.
Pero kahit gaano pa nila iwasan, nagsisimula nang magbago ang pagitan nila. Hindi pa damdamin, pero presensya. Hindi pa puso, pero pagtingin.
At iyon ang mas delikado.
Dahil ang kontrata ay may hangganan. Pero ang araw-araw na pagharap sa isa’t isa? Walang clause para doon.
Nakatayo si Zion sa harap ng bulletin board sa faculty lounge. Tahimik, halos hindi humihinga, habang tinititigan ang bagong announcement na ibinaba ng board: “A new Development Director will be introduced during next week’s general assembly.”Walang pangalan. Walang pahiwatig kung sino. Pero sapat na para kabahan si Zion.“Parang may gustong ilihim,” bulong ni Ma’am Les sa likod niya. “Alam mo ba kung sino ’to?”Umiling lang si Zion. “Wala akong alam.”“Pero mukha kang may kutob,” sabat ni Sir Anton, habang nagsasalin ng kape. “Mula nang may ‘anonymous donor’ na pumasok, parang ang daming galawan ng board, no? Hindi ba kayo informed?”“Hindi lahat ng bagay ay sinasabi sa akin,” sagot ni Zion, pilit ang ngiti.Lumayo siya mula sa bulletin board at dumiretso sa office niya. Pagkapasok niya, agad siyang bumagsak sa upuan. Ilang araw na siyang binabagabag ng parehong tanong—bakit bigla na lang may external audit, bagong posisyon, bagong pondo, at bigla ring bumait ang mga dating matitiga
Mula nang inanunsyo ni Zion ang pagbabalik niya sa pagtuturo at ang nalalapit na pagbitaw bilang CEO, akala ng lahat ay tahimik na ang lahat. Pero sa Northview, ang katahimikan ay bihira at madalas ay bagyo ang kasunod.Isang umaga, habang nasa opisina si Zion, may dumating na abogadong hindi niya kilala.“Mr. Almonte,” bati nito, may bitbit na maletang kulay abuhing may tatak ng isang kilalang firm. “I'm here representing an external stakeholder, may gusto pong ipaabot sa inyo.”Zion blinked. “External stakeholder? Sino?”“I’m afraid I’m not at liberty to disclose the full identity,” sagot ng abogado. “Pero may kaugnayan ito sa family trust.”Napakunot ang noo ni Zion. “Wala na kaming active trust na may stake sa Northview. Not since...”“Since your father’s passing, yes. Pero may residual clause sa original trust. Na-activate lang ngayon dahil may bumalik na tagapagmana.”Nalaglag ang ballpen ni Zion mula sa kamay. Hindi siya agad nakapagsalita.“Is this about... Gabriel?”The lawye
Mula sa terrace ng apartment nila, tahimik na pinagmamasdan ni Allison ang langit na tila puno ng basag na ulap. Katatapos lang ng mahabang weekend nila sa probinsya, isang subok na hakbang palayo sa ingay ng media, boardroom, at mga papel na may pirma at galit. Akala niya’y iyon na ang simula ng tuluyang paghilom.Pero pagbalik nila sa lungsod, isang sobre ang naghihintay sa mesa, hindi mula sa eskwelahan, kundi mula sa Miranda & Cruz Law Firm.“Zion,” tawag ni Allison, pinipigil ang kaba habang hawak ang makapal na envelope. “May dumating para sa’yo. Galing sa abogado.”Mula sa kusina, lumabas si Zion, may bitbit na mug ng kape. Nang makita ang sobre, tila biglang nanigas ang mga balikat nito. “Miranda & Cruz?” tanong niya, sabay kuha sa sulat. “They handled my father’s estate.”“Bakit… may bago?” tanong ni Allison, tahimik pero may pangamba.Binuksan ito ni Zion at mabilis na binasa ang laman. Habang lumilipas ang bawat segundo, mas lalong lumalim ang kunot ng noo niya. Sa wakas, t
Tahimik ang loob ng sasakyan habang binabaybay nila Zion at Allison ang daan papunta sa lumang ancestral house ng mga Almonte. Malayo ito sa lungsod—walang signal, walang press, walang PR team na sasalo sa mga salita nilang posibleng masabi nang hindi inaasahan. Ito ang unang beses na dadalhin ni Zion si Allison doon. Hindi bilang CEO. Hindi bilang asawa sa papel. Kundi bilang taong gustong ipakita ang sarili nang buo."Last time I was here," ani Zion habang hawak ang manibela, "hindi na kami halos nagkikibuan ng ama ko. Noong nalaman niyang hindi ko tatapusin ang law school, nagbago lahat."Nakatingin si Allison sa bintana. "Pero bumalik ka pa rin."“Because this house still feels like unfinished business,” sagot ni Zion.Pagkarating nila sa lumang bahay, sinalubong sila ni Tita Martha, ang matandang tagapag-alaga ng bahay. “Zion,” sabi nito, sabay yakap sa binata. “Nabuhay ka!”Ngumiti si Zion, saka pinakilala si Allison. “Tita Martha, si Allison… asawa ko.”“Alam ko na,” sagot ng m
Mag-aalas siyete pa lang ng umaga pero puno na ng energy ang faculty lounge. Maingay ang takbo ng kape machine, may halakhakan mula sa kabilang mesa, at may kung sinong nagpa-practice ng class skit lines habang naghihintay ng adviser. Lahat parang normal ulit, pero para kay Allison, hindi pa siya ganap na nakakabalik sa sarili niya.Sa sulok ng faculty room, tahimik siyang naglalagay ng lesson plan sa folder habang pinagmamasdan ang paligid. May ilang guro na tumango lang sa kanya, may iilan na umiiwas pa rin ng tingin."Hey, Ma'am," bati ni Sir Anton, may dalang pandesal. "Ngumiti ka naman d'yan. Mukha kang susugod sa laban."“Medyo ganun nga ang pakiramdam,” sagot ni Allison, pilit na ngumiti.“Unang klase mo ulit today, ‘di ba?” tanong ni Ma’am Les mula sa kabilang mesa. “Saan ‘yan, 10-B?”“10-B,” sagot niya. “Advisory din nila si Ma’am Diaz, kaya expected ko medyo... opinionated.”Hindi na bago sa kanya ang pagiging vocal ng mga bata, lalo pa’t nasangkot siya sa kontrobersya. Pero
Hindi agad bumalik sa normal ang lahat matapos ang press conference. Pero may pagbabago—hindi man lubos na kapayapaan, pero tahimik na pagtanggap sa kanilang dalawa. Tulad ng langit pagkatapos ng ulan, hindi man maliwanag agad, pero ramdam mong lilinaw rin.Isang linggo na ang lumipas mula nang ianunsyo ni Zion ang desisyon niyang umatras bilang CEO pagkatapos ng school year. Ang memo na ipinadala niya sa board ay maiksi pero malinaw: gusto niyang bigyan ng daan ang bagong pamunuan, hindi dahil sumusuko siya, kundi dahil oras na para hayaan ang mas malawak na pananaw na umiral sa loob ng paaralan. At higit pa roon, gusto niyang ipagpatuloy ang pagtuturo.Sa isang meeting na tahimik ngunit mabigat, binasa ni Principal Velasquez ang memo sa harap ng board. "He’s resigning… on his own terms," ani Velasquez habang nakakunot ang noo.Walang umimik. May ilan na halatang gulat. Si Mr. Cabanag, halatang hindi makapaniwala. "He’s still young. May vision pa siya. Bakit ngayon pa?""Maybe that’s