Chapter 3

Maagang dumating si Allison sa eskwelahan kinabukasan, pero sa halip na dumiretso sa faculty room ay agad siyang nagtungo sa admin building. Kabisado na ng katawan niya ang direksyon. Hindi na kailangan ng pag-iisip. Para bang lahat ng ito, scripted na. Parang matagal nang nakaplano.

Bitbit niya ang envelope ng medical records ng Papa niya. Katibayan ng pangangailangan. Katibayan na may dahilan siya para tanggapin ang alok ng lalaki.

Pagdating sa harap ng opisina ni Zion Almonte, hindi na siya kinailangan pang tawagin. Kusang bumukas ang pinto. Nakatayo doon si Zion na parang alam na niyang darating ito.

"Come in," aniya.

Tahimik si Allison habang pumapasok. Ramdam niya pa rin ang kaba, pero iba na 'yon ngayon. Hindi na ito dahil sa takot. Mas malapit na ito sa pagkasuklam sa sarili. Dahil kahit anong pilit niyang lumaban kagabi, sa huli, natalo pa rin siya ng realidad.

"Have a seat."

Maingat siyang umupo sa upuan nito. Parang kahit paggalaw niya, may bigat. Napansin niya ang laki ng mesa, ang kapal ng carpet, ang katahimikan ng buong silid. Parang lahat ay sinisigaw kung gaano kalayo ang mundo nito sa mundo niya.

"So?" tanong ni Zion, habang nakasandal sa swivel chair. "I assume you’re here to accept my offer."

Hindi siya agad sumagot. Inilapag muna niya ang envelope sa mesa nito. Tinapunan ito ni Zion ng sulyap, saka marahang tinulak palapit.

"Hospital records?"

Tumango si Allison. "Proof. Na hindi ako gold digger. Na may dahilan ako kaya ako nandito sa harap mo."

Huminga ng malalim si Zion. Binuksan nito ang envelope, binasa ang ilang bahagi, saka muling ibinalik ang tingin sa kanya. May bakas ng pagkaawang hindi niya inaasahan.

"You didn’t have to prove anything," aniya. "I already knew."

Napapikit si Allison. "Gusto ko lang malinaw. Ayokong iba ang isipin mo."

"Fine." Tumayo si Zion at dumiretso sa isang cabinet. Kumuha ng dokumento. Inilapag ito sa mesa ang nilapit sa kanya.

"Marriage contract," sabi nito. "Draft lang for now. One year duration. Clause for annulment after the term. Monthly allowance. Medical expenses covered in full."

Habang binabasa ni Allison ang dokumento, napatingin siya kay Zion. "Bakit mo nga ulit 'to ginagawa? Bakit ako?"

Saglit na tumahimik si Zion. Tumingin ito sa bintana, parang may binabalikan sa alaala.

"My reputation's been on the line since the day I took over this school. The board thinks I’m reckless, incapable of stability. Hindi nila alam kung kaya kong panindigan ang pangalan ng pamilya ko."

Bumuntonghininga siya. "They want someone they can trust… someone who looks settled, clean, presentable. You? You’re the perfect candidate."

Napakunot ang noo ni Allison. "Dahil... teacher ako?"

"Dahil totoo ka," sagot nito. "You’re not from this world. You don’t care about my name, my money. That makes you unpredictable, yes, but also... effective."

Natahimik si Allison. Hindi niya alam kung compliment ba 'yon o panibagong paraan para ipaalala sa kanyang hindi siya belong dito.

"So, kailangan mo ako para maligtas ang pangalan mo," sabi niya.

"At kailangan mo ako para iligtas ang tatay mo," tugon ni Zion.

Binasa niyang muli ang laman ng kontrata. Maayos ang pagkakasulat. Malinaw. Wala ni isang salita ng emosyon. Puro kondisyon.

"May mga terms ka ba?" tanong ni Zion.

Napatingin siya sa lalaki. "Walang physical contact. Walang halik. Walang kahit ano."

"Noted," mabilis nitong sagot. "No emotional involvement."

"No falling in love."

Napangiti si Zion, ang una niyang nakita mula rito. "Don’t worry. That won’t be a problem."

Sa isip ni Allison, kahit gaano pa kahigpit ang kontrata, hindi pa rin nito natatakpan ang katotohanan: ipinagbili niya ang sarili. Hindi para sa luho. Hindi para sa kaginhawaan. Kundi para sa buhay ng taong mahal niya. At sa mundong ito, iyon na lang ang kaya niyang kontrolin.

Ano ba talaga siya ngayon? Guro? Asawa? O isang tauhan sa script ng ibang tao?

Ayaw man niyang aminin, parte na siya ng mundong ginagalawan ni Zion Almonte. At wala siyang ideya kung anong klaseng gulo ang kakabit nito.

Isang linggo matapos pumirma sa kontrata, naganap ang civil wedding. Walang bisita. Walang bulaklak. Isang pirmahan lang sa harap ng judge na halatang bayad para manahimik.

Dala ni Zion ang lahat. Damit. Rings. Pati make-up artist.

Tahimik lang si Allison sa buong seremonya. Wala siyang naramdaman. O baka mas tamang sabihing pinili niyang huwag makaramdam. Tinitigan lang niya ang papel. Parang hindi totoo. Parang parte lang ng kwentong hindi siya bida.

Pagkatapos ng pirmahan, kinamayan siya ng judge.

"Congratulations, Mrs. Almonte."

Hindi siya sumagot. Pero sa gilid ng labi niya, may konting galaw. Hindi ng tuwa. Kundi ng pagtanggap sa kapalaran.

Sa araw ding 'yon, lumipat na siya sa condo ni Zion. Isang unit sa isang high-rise building na may sariling elevator, sariling access code, at sariling mundo.

Pagpasok niya sa loob, parang ibang planeta. Malinis. Walang bakas ng kahit anong kulay. Parang hindi rin ito tinitirhan ng tao. Wala man lang larawan sa dingding. Wala ring amoy ng lutong pagkain. Lahat ay puro minimalist, puro itim at puti, parang puso ni Zion.

"You can use the guest room," aniya habang tinuturo ang direksyon. "That door’s yours."

Tumango lang siya. Bitbit ang maliit niyang maleta kasing bigat ng damdamin niya tungkol sa katotohanang kasal na nga silang dalawa.

"May schedule tayo bukas. First appearance. Gala dinner ng foundation na partner ng Northview. They’re expecting to meet my wife."

"Okay."

Silence predominated the two of them. Tiningnan siya ni Zion, tapos biglang nagsalita.

"You can still back out, you know. Hindi pa huli."

Napatingin siya. "Nandito na ako. Ayoko ng umatras."

Tumango ito. "Fine. But remember, one year lang. We don’t need to make this complicated."

Ngumiti siya ng bahagya, pero malamig. "Complications require feelings. I don’t have any."

Nagkatinginan sila.

At doon nila muling nilinaw ang deal: Isang taon. Walang feelings. Walang kahit ano.

Pero kahit pareho silang nagkunwaring panatag, pareho rin nilang alam: hindi magiging madali ang lahat.

At sa bawat araw na lilipas, isang bagay lang ang sigurado… dumarating na ang unos.