Bon Appetit CHAPTER 3

Pakiramdam ni John ay parang sinuntok siya sa sikmura.

“Ikaw ang dahilan kung bakit ko ginawa ‘to,” bulong pa ni Fortuna, halatang umaasang maririnig niya ang nais nitong marinig mula sa kanya.

Pero ang sumunod na nangyari ay mas malala kaysa sa kahit anong bangungot na naranasan niya.

“Fortuna…” Tumawa si John nang mapakla. “Ano ‘to? Panaginip mo? Angkinin mo ako ng isang gabi tapos iisipin mong tayo na?”

Bawat salita niya ay parang patalim na tumatarak sa puso ng dalaga.

“Huwag mong sabihin sa’kin na inisip mong may kahulugan ‘to para sa’kin.” Tumayo siya, hinagilap ang kanyang sando, at isinuot iyon na para bang gusto niyang burahin ang nangyari. “Dahil wala. Wala itong ibig sabihin sa’kin, Fortuna.”

“John…” Lumuha na si Fortuna, ngunit nanatiling matigas si John.

“Ang inaakala kong kasama ko kagabi… si Senyora.” Mas lumamig pa ang boses niya. “Pero ikaw?”

Nagtama ang mga mata nila—isang puno ng pagmamahal, ang isa puno ng galit at panunumbat.

“Sabihin mo sa’kin,” tuloy ni John, nilapitan siya at hinawakan sa baba, pinilit siyang tumingin sa mga mata nito. “Ginawa mo ba ‘to nang sinadya? Ginapang mo ba ‘ko kagabi para lang maagaw mo ‘ko kay Senyora?”

Napasinghap si Fortuna sa sakit ng mga salita nito.

Oo. Oo, iyon nga ang ginawa niya.

Ngunit hindi niya kayang sabihin iyon nang direkta.

Dahil sa puso niya, mahal niya si John.

“John, hindi ko intensyon na—”

“Huwag mo ‘kong gawing tanga, Fortuna,” singhal niya. “Hindi mo alam ang ibig sabihin ng ginawa mo! Hindi mo alam kung anong klaseng gulo ang pinasok mo!”

Pilit niyang kinalma ang sarili ngunit halata ang panginginig ng kanyang mga kamay.

Dahil sa gabing ito, sa isang kasalanang dulot ng alak, droga, at kapusukan… hindi lang ang buhay niya ang nagbago.

Kundi pati ang buhay ng babaeng pilit niyang iniiwasan.

“Tandaan mo ‘to, Fortuna,” mariing sabi niya, halos idinidiin ang bawat salita sa hangin. “Hinding-hindi kita mamahalin. Hindi mo ako pag-aari.”

At sa harapan niya, isang babae ang unti-unting nawawalan ng pag-asa, lumuluha habang pinapanood ang lalaking matagal na niyang minahal… nilalamon ng galit at pagsisisi.

“Huwag mo akong hawakan.”

Tila isang latigong lumapat sa pisngi ni Fortuna ang malamig at matalim na tinig ni John Tan. Ang mga mata nito ay punong-puno ng poot, para bang ang kaharap niya ngayon ay hindi ang lalaking matagal na niyang minahal kundi isang estrangherong walang puso.

Napalunok siya, nagpilit ngumiti sa kabila ng panghihina ng kanyang tuhod. “John…”

“Anong gusto mong marinig, ha? Na salamat sa ‘yo at nakuha mo ‘ko? Na sa wakas, napagtagumpayan mong agawin ako kay Senyora?”

Bawat salita niya ay tulad ng kutsilyong humihiwa sa puso ng dalaga. Hindi niya inaasahan na ganito ang magiging reaksyon ni John. Hindi niya inakala na sa halip na pagmamahal, isang matinding galit ang igaganti nito sa kanya.

Nanginginig ang mga labi ni Fortuna. “Hindi… hindi kita inagaw.”

“Magsisinungaling ka pa?” Mapanuyang tumawa si John, isang halakhak na puno ng panunuya. “Huwag mo ‘kong gawing gago, Fortuna. Alam kong matagal mo nang pinaplano ‘to. At ngayon, nakuha mo na ang gusto mo, ano na?” Itinuro nito ang kanyang hubad na katawan. “Aakalain mo bang mapipilitan akong panagutan ka? Na basta ko na lang kakalimutan si Senyora dahil lang sa isang gabing kasama kita?”

Napahawak si Fortuna sa kumot, pilit na itinatago ang kanyang kahubaran—hindi dahil sa hiya, kundi dahil sa panlalait sa kanya ni John. Hindi ito ang lalaking minahal niya.

“John… pero nangyari na ‘to. Hindi na natin mababawi.” Nangingilid ang luha niyang pakiusap.

Isang malupit na ngiti ang gumuhit sa labi ni John. “Hindi kita kailanman mamahalin, Fortuna.”

Halos matumba si Fortuna sa narinig. “John… please.”

Hinablot niya ang kamay nito ngunit agad siyang itinulak ni John palayo. “Huwag mo ‘kong hipuan! Nasusuka ako sa’yo!”

Tumulo ang luha ni Fortuna. “John, nagawa natin ‘to. Hindi mo ba ako kayang tingnan nang hindi mo ako nilalait? Hindi mo ba ako kayang tratuhin ng tama?”

“Ng tama?” Mariin siyang tinitigan ni John, puno ng panlalamig ang tingin nito. “Anong akala mo sa sarili mo, Fortuna? Mataas ang tingin mo sa sarili mo dahil lang sa isang gabi mong nakuha ang katawan ko?”

Pinipilit niyang magpakatatag. Hindi siya susuko. Hindi siya papayag na ganito lang matapos ang lahat.

“John, mahal kita.”

“Ako, hindi kita mahal,” malamig na sagot nito, hindi man lang nagdalawang-isip. “At kahit kailan, hindi kita mamahalin.”

Tuluyan nang bumagsak ang mga luha ni Fortuna.

Napapikit siya, nanginginig ang buong katawan niya sa sakit ng narinig. Pero hindi… hindi niya hahayaang matapos ang lahat sa ganito.

Huminga siya nang malalim, saka tumingala upang muling tingnan ang lalaking nagmamaliit sa kanya. Kung galit ang nais ni John, mas magiging desperada siya upang hindi siya nito matakasan.

Napakagat siya sa labi bago bumulong, “John… anong gagawin mo kung buntis ako?”

Napakurap si John. Ang dating malamig na mukha nito ay biglang napalitan ng galit at pagkagulat.

“Anong sinabi mo?”

Nanginginig ang kanyang mga daliri habang hinihigpitan ang hawak sa kumot. Sinubukan niyang kontrolin ang sarili, pinipilit ipakita na hindi siya natatakot.

“Kung may nabuo sa atin ngayong gabi… anong gagawin mo?”

Biglang hinablot ni John ang kanyang braso, halos mapasigaw siya sa sakit. “Huwag na huwag mong gamitin ‘yan para igapos ako sa’yo, Fortuna. Wala akong pakialam kahit mabuntis ka pa! Hindi kita papakasalan.”

Ngunit bago pa niya maitulak ang dalaga, isang matamis ngunit puno ng pangamba at pagmamakaawang ngiti ang gumuhit sa mga labi ni Fortuna.

“Hindi mo ako kailangang pakasalan, John.”

Napatingin ito sa kanya.

“Pero hindi rin kita hahayaan kay Senyora.”

Ito ang simula ng isang larong hindi niya basta-basta matatakasan.

Yumakap siya kay John kahit hubad siya; hindi inalintana ang kahihiyan dahil sa sobrang pagmamahal ni Fortuna.

"Bitawan mo ako, Fortuna!"

Ngunit sa halip na sundin ang utos ni John, lalo pang humigpit ang yakap niya rito. Hubad ang kanyang katawan, walang anumang saplot maliban sa kumot na nakalugay sa kanyang likuran. Ramdam niya ang init ng katawan ni John, ngunit higit niyang nararamdaman ang malamig nitong pagtrato sa kanya.

Hindi siya papayag. Hindi siya hahayaang lumayo ito sa kanya.

Matagal na niyang pinangarap ang gabing ito.

"John… please…" hinaplos niya ang likod nito, pilit na isiniksik ang sarili sa dibdib nito. “Huwag mo akong iwan.”

Pero imbes na yakapin siya pabalik, malakas siyang itinulak ni John. Halos mabuwal siya sa kama, napakapit siya sa kumot upang takpan ang kanyang kahubaran.

Matalim at nag-aapoy ang tingin ni John. “Ano sa tingin mo ang ginagawa mo, ha? Gusto mong magmakaawa ako sa'yo?”

Napaluha si Fortuna. “Hindi kita pinipilit, John. Pero nangyari na ito. Hindi mo na mababawi—”