Bon Appetit CHAPTER 6

Napabuntong-hininga si Madam Irene. "Iha, alam kong ito'y isang malaking gulat para sa iyo, pero ito na ang nakatakdang mangyari. Hindi natin maaaring balewalain ang kasunduan ng ating mga pamilya."

Napatingin siya sa matanda, at sa kauna-unahang pagkakataon, may bahid ng hinanakit ang kanyang mga mata.

"Bakit po? Bakit kailangang magpakasal kami ni John?" Hindi na niya napigilan ang pagpalahaw ng kanyang damdamin. "Hindi ba’t dapat ang kasal ay dahil sa pagmamahal? Hindi dahil sa isang kasunduan?"

Muling nagpalitan ng tingin ang mga bisita. Maging ang kanyang ina ay tila naguguluhan sa kanyang emosyonal na pagtutol.

"Iha," sabat ni Leona Tan, na mula kanina'y tahimik lamang. "Ang kasunduang ito ay matagal nang napagkasunduan. Hindi lang ito tungkol sa inyo ni John, kundi tungkol sa ating mga pamilya. Ito ang paraan upang mapanatili ang ating legacy."

"B-Bakit ngayon lang po ito sinabi sa akin?" Nanginginig ang kanyang boses, pilit kinakalma ang sarili.

Napabuntong-hininga si Madam Irene. "Naghintay kami ng tamang panahon. At ngayon na tapos na kayo sa pag-aaral, ito na ang tamang oras para isakatuparan ang pangakong ito."

Tumingin si Fortuna kay Luigi Tan, ang ama ni John, na kanina pa tahimik.

"S-Sigurado po ba kayo na alam ni John ang tungkol dito?"

Napansin niyang tila may bahagyang pag-aalinlangan sa mukha ng matanda.

"Alam na niya," sagot nito sa mababang tinig. "Ngunit... hindi niya ito tinatanggap."

Muling bumigat ang kanyang dibdib sa narinig.

Siyempre. Bakit pa siya magtataka?

Si John ay may fiancée na. Si Senyora Abedida—ang babaeng minahal nito nang higit pa sa sarili niya.

Paano niya magagawang itulak ang kasal na ito kung alam niyang may iba nang iniibig si John?

At higit sa lahat… paano niya matitiis ang sakit na dulot nito?

Hindi niya alam kung paano na siya nakakangiti, pero pinilit niyang ikubli ang lungkot sa kanyang puso. "M-May ibang mahal si John. May fiancée na po siya…"

"Bata pa lang kayo, kayo na ang nakatakdang magpakasal," madiin na sagot ni Madam Irene. "At hindi pwedeng sirain ng ibang babae ang kasunduang ito."

Napalunok siya. Ramdam niya ang tila ba tinik na bumara sa kanyang lalamunan.

"Papaano po kung ayaw po niya magpakasal sa akin?"

Nanginginig ang tinig ni Fortuna habang mahigpit na nakakuyom ang kanyang mga palad sa kanyang kandungan. Pilit niyang nilalabanan ang matinding kaba na bumabalot sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung paano niya kakayanin ang ideyang ipipilit ang isang kasal na hindi naman gusto ni John.

Napatingin siya kay Madam Irene, na nanatiling tahimik at matalas ang mga matang nakatutok sa kanya.

"Hindi niya kayang tumanggi," madiin nitong sagot.

Napasinghap siya. Hindi dahil sa gulat, kundi dahil sa tono ng matanda—matigas, walang espasyo para sa alinlangan.

"B-Bakit po?" muli niyang tanong, kahit pa ramdam niyang nanginginig ang kanyang mga labi.

"Hindi lang ito tungkol sa inyo," mariing sagot ng matanda. "Ito ay tungkol sa pangako—isang sumpaan sa pagitan ng dalawang pamilya. Isang kasunduan na hindi maaaring mabali. Ang kasal ninyo ay hindi simpleng personal na bagay, kundi isang alyansa."

"A-Alyansa?" halos bulong na lang ni Fortuna.

Tumikhim si Luigi Tan, ang ama ni John. "Ang pamilyang Tan at Han ay matagal nang magkasosyo sa negosyo. Noong nabubuhay pa ang iyong Lola Rose, may napagkasunduan silang negosyo kasama ng aking mama Irene. Ang kasal ninyo ni John ang magiging garantiya na ang kasunduang iyon ay hindi mawawalan ng bisa."

Napalingon siya sa kanyang ina, si Jinky Han, na tahimik lang na nakikinig. Alam niyang may alam ito, ngunit hindi siya kailanman sinabihan tungkol dito.

"Ngunit paano kung tumanggi siya?" may bahid ng desperasyon ang kanyang tinig.

"Hindi siya tatanggi," madiin na sagot ni Madam Irene.

Nanlaki ang mga mata niya. "Pero... may iba na po siyang mahal!"

"At ano ngayon?" Walang bahid ng emosyon ang boses ng matanda. "Ang pagmamahal ay isang ilusyon. Lahat ng iyan ay lumilipas. Pero ang yaman, kapangyarihan, at pamilya—iyan ang tunay na pundasyon ng isang matibay na kasal."

Napakurap si Fortuna, hindi makapaniwala sa narinig. Para bang bawat salita ng matanda ay matalim na kutsilyong tumatarak sa kanyang puso.

"Ngunit ayaw niya sa akin..." mahina niyang bulong, ngunit agad siyang tinapunan ng malamig na tingin ni Madam Irene.

"Kung talagang ayaw niya sa iyo, bakit ikaw ang kasama niya noong gabing iyon?"

Parang binuhusan ng kumukulong tubig si Fortuna.

Hindi niya alam kung paano sumagot. Gusto niyang isigaw ang katotohanang hindi iyon ang nangyari—na isang pagkakamali ang gabing iyon! Ngunit paano niya ipapaliwanag nang hindi siya lalong lulubog sa kahihiyan?

"Alam mo, iha," malamig na saad ni Madam Irene, "kung sakali mang subukan niyang tanggihan ito, ipapaalala natin sa kanya kung paano siya nagpakasasa sa iyo noong gabing iyon. Hindi ba’t iyon naman ang dahilan kung bakit nandito tayo ngayon?"

Parang hinigop ang hangin sa kanyang dibdib.

Hindi! Hindi iyon totoo!

Ngunit paano niya ipapaliwanag ang lahat kung sa paningin ng ibang tao, siya lang ang may kasalanan?