Chapter 4: Play Pretend (Samantha)

Samantha's Point of View

Naglalakabay ang aking daliri sa mga boteng naka-display sa wooden shelf. Binabasa ko ang mga pangalan ng mga ito nang maramdaman ang paghaplos ng malapad at malambot na kamay sa magkabilang balikat ko.

“Do you like what you're seeing, mi amor?”

Napalunok ako at unti-unting ibinaling ang aking mukha sa aking likuran. Si Walter. Sobrang lapit ng mukha niya sa akin dahilan para pati ang paghinga niya sa kaniyang ilong ay maramdaman ko sa aking mukha. Idinikit niya ang kaniyang noo sa aking ulo, habang ang mga kamay niya ay parang minamasahe ang aking likuran.

“I'm loving i—” Hindi ko na natapos ang dapat kong sabihin dahil bigla akong natawa. Ang malambot na pagkakahawak ni Walter sa balikat ko ay naging mariin, masakit. Itinulak ko siya palayo sa akin.

“How can we convince them if we can't even act sweet? Practice pa nga lang 'di na magawa nang tama. Ilang ang araw na lang ang mayroon tayo” pangangaral nito sa akin at napahawak pa ito sa likod ng kaniyang ulo.

Hindi ko na alam kung ilang beses na namin itong sinubukan, pero wala pa kaming natatapos dahil bigla akong natatawa. Nakakatawa naman kasi ang napili niyang endearment namin. Mi amor talaga? Mas sweet siguro pakinggan kung honey. Bakit niya kasi ipagsisisiksikan ang Spanish roots daw na mayroon ang pamilya niya.

“At puwede bang lambutan mo pa 'yang kilos mo? You're so stiff. Haluan mo ng kaunting landi o 'yong parang hindi ka makahinga kung wala ako,” dagdag pa nito. Bukod sa napakagaspang ng ugali niya, ang OA niya. 'Yong choice of words niya talaga ang hirap seryosohin, e. “Nag-deal ka na sa offer. Make sure you'll do your job right.”

Dahil sa gusto ko na ring matapos itong pagpa-practice namin, kahit gusto kong suntukin ang mukha niya, umarte ako—bagay na hindi niya inaasahan.

“Like this?” Bigla kong ipinulupot ang aking mga kamay sa likod ng kaniyang leeg. Idinikit ko rin ang aking katawan sa kaniya—sobrang dikit dahilan para maramdaman ko ang pagtama ng dibdib ko sa dibdib niya.

Tinitigan ko ang kaniyang mga mata at pinasunod ko iyon nang itutok ko iyon sa kaniyang mga labi na para bang may gusto akong gawin sa pagkapula ng mga ito. Muli kong ibinalik ang aking titig sa kaniyang mga mata hanggang sa mapansin ko ang unti-unting paggalaw ng kaniyang mukha palapit sa akin. Napapikit naman ako at bahagyang ibinuka ang aking labi.

He cleared his throat, causing me to open my eyes. “That's enough.”

Tinanggal niya ang aking mga kamay at saka ay tumalikod. Hindi ko alam pero napangiti ako. Pakiramdam ko ay nakaganti ako sa pang-iinis niya sa akin.

“Okay na ba 'yon?” tanong ko sa kaniya.

Taas-noo siyang napalingon. Mukhang nakalikom na siya ng sapat na yabang para harapin ako.

“It was good. But do not forget our endearment,” saad nito at napahalukipkip pa. “Anyway, did you get any update with regard to the shipment delay in Visayas?”

Ang bilis niyang magbago ng pag-uusapan. Now we're going to talk about real work.

“Limitado pa rin ang puwedeng makaraan sa San Juanico Bridge kung kaya'y marami pa ring delivery transportation ang na-stuck, nakapila,” saad ko naman. Napansin kong hindi niya ako magawang titigan ngayon.

“Who thinks that land transportation is the only option that we have?” tanong nito. His question was full of sarcasm.

Napabuntonghininga ako. “We can transfer the delivery trucks to a RORO ship. Ang problema, dagdag oras at gastos kung gagawin iyon. Unless the company is willing to incur additional expenses and risk getting a profit.”

Nagtaas siya ng kilay sa sinabi ko. “Kung isasakay natin sila sa RORO ship, kailangan pang bumiyahe ng trucks sa pinakamalapit na port. Pagkatapos ay maghihintay ito RORO. Ang problema, hindi naman oras-oras may biyahe ang mga barko. Maghihintay na naman ng next travel schedule.”

Napapatango ito habang nakikinig sa explanation ko. “Pagkatapos, magbabayad na naman ng additional fees.”

“So, you're saying that we should let our trucks rot on the other side of the bridge?” tanong nito ulit na para bang minasama ang sagot ko.

Napailing na lang ako. “I'm saying that we will wait until they let our delivery truck pass the bridge. Limited lang ang load na puwedeng dumaan, pero hindi ibig sabihin na bawal nang dumaan doon.”

Napatingin siya sa malayo, parang nag-iisip. Pagkakuwan ay naglakad ito palapit sa akin hanggang sa mapaupo ito sa kaniyang swivel chair.

“Just go buy me a coffee,” saad na lamang nito at binuksan ang kaniyang laptop. “And cancel all my meetings this afternoon.”

Napasulyap ako sa kaniya. “Hindi puwedeng i-cancel ang meeting mo kasama ang may-ari ng Hacienda Oledan,” saad ko.

Nag-angat ito ng tingin sa akin, nakakunot ang kaniyang noo. “Sinong nagsabing hindi puwede? I can because I want to.”

“Pero—”

“I'm the boss here,” he paused, “mi amor,” pagpapatuloy nito at ngumiti. Alam kong trip na naman nitong mang-inis.

“Besides, the reason for the cancellation is very important,” saad ulit nito. “You need a little makeover. Minsan mas lalaki ka pang tingnan sa akin, e.”