Chapter 5: Rent-Free (Walter)

Walter's Point of View

Focus has suddenly become a foreign word in my vocabulary after what Samantha did earlier. It's been hours, yet my head is still reeling from the way our bodies nearly became one when she locked her hands around my nape. Her gaze was enchanting—luring me closer, pulling me in.

“Sir?”

Bigla akong natauhan nang tawagin at tapikin ni Samantha ang aking balikat. Nasa loob kami ngayon ng sasakyan at magkatabi kaming nakaupo rito sa likod ng driver.

“What?” I replied with annoyance, my eyes locked on hers as I smoothed the front of my polo with my palm.

“We're here,” sagot nito, seryoso ang tono. “Kanina ka pa tinatawag ng driver, pero hindi ka umimik. Tulala lang.”

I glanced at her again before opening the car's door. “I didn't ask for an explanation.”

Lumabas na ako ng sasakyan at napatingala muna sa building na nasa harap ko. It’s almost four in the afternoon, but the heat still feels scorching enough to burn my skin.

“Bakit ba tayo andito, Sir?” tanong ni Samantha. Halos 'di ko iyon marinig dahil sa lakas ng ingay ng mga sasakyan sa labas.

Hindi ko siya sinulyapan o kaya ay sinago. Bagkus ay nagsimula na akong maglakad paakyat ng hagdan. Mabuti na lamang talaga at nasa second floor lang ang sadya namin. Five storey pa naman ang building tapos wala man lang elevator.

Napahinto ako sa tapat ng isang glass door. Nang pasimple akong mapsulyap sa aking likuran, nakita kong napahinto rin itong si Samantha.

“Follow me,” saad ko bago itulak ang glass door. My exposure to outside temperature made me feel how cold it is inside.

Kaagad akong lumapit sa reception desk kung saan may dalawang nakaantabay na babae roon. They're wearing pink scrubs. Sa likod naman nila ay ang pangalan ng clinic na may soft yellow light, ’Ivy Aesthetics’.

“Good afternoon, Sir. Magpapa-schedule po ba kayo?” tanong ng isang babae. She was all ears, smiling as she listened, but I didn’t like the way she approached me. She was trying too hard to seem approachable.

Marahil mga bago ang mga ito rito. Ngayon ko lang nakita ang mga ito. Halatang hindi rin nila ako kilala dahil “sir” lang ang tawag sa akin. Idagdag pa na hindi nila alam na hindi ko na kailangan pang magpa-schedule or appointment.

Mayamaya pa ay unti-unting gumuhit ang ngiti sa aking mga labi nang bumukas ang glass door na malapit sa dalawang babae. Iniluwa noon ang isang babaeng naka-medical gown—si Doc Ivy Mendoza, isang dekalibreng dermatologist sa bansa.

She's been my dermatologist since I was a teenager and her service is one of the reasons why I was able to maintain my younger and fresher look. Kaedaran lang siya ni mommy, pero kung itatabi mo ito kay mommy ay parang sampung taong mas bata ito.

I'm not saying that my mom looks old. It's just that Doc Ivy's expertise can also be seen in her appearance.

“Walter,” tawag nito sa akin at saka lumapit para yakapin ako. Walang anu-ano'y humakbang ito patungo sa aking likod. Sinundan ko naman siya ng tingin.

Nakahawak siya ngayon sa balikat ni Samantha habang nakangiti. Magkasingtangkad lang pala sila.

“Is she the lucky lady?” tanong nito sa akin. I'm annoyed with the way she asked. “You were right, Walter. She has the looks, but needs improvements.”

Hindi na niya dapat sabihin iyon. Baka isipin ni Samantha na napakaganda na niya. Napapikit na lang ako habang napapailing.

*****

Samantha's currently lying down on the dermatology examination chair, while Doc Ivy is taking notes of the procedures that she will be doing.

“As I mentioned earlier, given na ang ganda mo. It's just that your skin shows signs of stress and fatigue. Common ito sa mga taong maraming pinagsasabay-sabay gawin o nakakaranas ng stress sa trabaho, sa bahay,” pagsisimula ni Doc Ivy.

Nasa likod lang ako ni Doc Ivy, nagmamasid sa kanila.

“It's more on trabaho po, sa tingin ko,” sagot naman ni Samantha at nagawa pa akong tingnan. Maging si Doc Ivy ay napatingin sa akin. God, this woman!

“Anyway, dear, our first procedure will be glow enhancing facial plus jet peel. Effective ito para sa deep cleansing, hydration and skin brightening,” pagpapaliwanag ni Doc Ivy at tinuturo-turo pa ang katawan ni Samantha. “Don't worry, dear, because this is pain-free. Ang maganda pa is that safe din ito for sensitive skin.”

Pagkatapos iyon sabihin ni Doc Ivy ay lumabas na muna ako. She knows what she's doing. At hindi ko rin kayang tumunganga roon katitig sa kanila.

I went in to the car. Natutulog ang driver nang pumasok ako. Akala ko ay makakatulog din ako ngunit biglang nag-ring ang cellphone ko.

Someone's calling. The owner of Hacienda Oledan doesn't really know what cancellation of the meeting means. Pinatay ko ang cellphone ko at napapikit para matulog sana ulit. Ilang minuto akong nakapikit habang nakasandal, pero hindi pa rin ako makatulog.

“Fuck!” sigaw ko at hinampas ang aking noo sa upuan sa harapan ko. Kaagad namang nagising ang driver sa ginawa ko.

Napalingon ito sa akin, nag-aalala.

“Sir, ayos lang kayo?”

Napabuntonghininga ako at napatingin sa labas. “I need some fresh air and the sound of waves. Drive us to the nearest shore.”

Ilang segundo munang natahimik ang driver bago magsalitang muli. “Sir, wala pong dagat na malapit dito.”

Ibinaling ko ang aking mata sa kaniya. “I don't care. Find one.”

Muli akong napatingin sa labas. The thought of the wedding anniversary has gotten into my system. Kahit nakahanap na ako ng fake girlfriend, I still feel frustrated. What if 'di na lang ako pumunta? Bullshit! Gusto ko lang naman ng peace of mind. Dumagdag pa itong ginawa sa akin kanina ni Samantha.