Chapter 6: Stare (Samantha)

Samantha's Point of View

Napaigtad ako nang biglang bumukas ang pinto ng office at malakas iyong isinara ng Chief-Operating-Officer ng kompanya na si Conrad. Nakasuot siya ng white polo na pinaresan niya ng brown tie, khaki pants, at brown leather shoes. Sinundan ko ang mabigat ngunit ang mabilis nitong paglalakad patungo sa mesa ni Walter. Habang pinagmamasdan ko siya ay pabilis nang pabilis ang tibok ng aking puso. Kinakabahan ako at baka magsuntukan sila.

Ngunit nang mapasulyap ako kay Walter, napagtanto kong mukhang imposible iyong mangyari. Hindi ko alam kung anong ihip ng hangin ang nalanghap nito ngayon dahil kalmado lang ito habang nakatingin kay Conrad na padabog na naglalakad palapit sa kaniya.

“Are you seriously that clueless about the consequences of what you did yesterday?!” bulyaw nitong tanong at idinuro pa si Walter.

Kunot-noong napatingin sa kaniya si Walter at saka nagkibit-balikat pa sabay kuha ng ballpen na nakasabit sa chest pocket ng kaniyang black coat.

“I don't know what you're talking about,” tugon naman ni Walter at nilaro-nilaro ang ballpen sa kaniyang kamay. “And don't just storm into my office like that. You're not the type of a kid I would love to babysit. Sinisira mo ang magandang umaga ko.”

Napailing si Walter habang mapang-inis na tinatawanan si Conrad.

“My god, Walter. Hindi mo ba talaga alam kung ano ang ginawa mo?” Napahawak sa kaniyang ulo si Conrad. Hindi makapaniwala sa isinagot kanina ni Walter. Naiintindihan ko ang reaksyon niya. “Ganiyan ka na ba ka walang pakialam sa kompanya?”

Tila biglang nagliyab ang mga mata ni Walter. Umigting ang kaniyang panga habang nakatingin kay Conrad.

“Whatever bullshit you're trying to hit on me, I don't care because I don't know what you're talking about,” sagot nito dahilan para ibaba ni Conrad ang kaniyang mga kamay at mapahawak sa baywang. His voice was low, but I can hear the traces of anger with every word. “Directly tell me what caused your tantrums.”

“You cancelled your meeting with the owner of the Hacienda Oledan,” pagsisimula nito. Napalunok ako dahil ako naman ang nag-cancel no'n. Utos iyon ni Walter, pero ako pa rin ang nag-cancel no'n. Muli na namang bumilis ang tibok ng dibdib ko nang sulyapan ako ni Walter.

Hindi ko alam kung ano ang consequence na sinasabi ni Conrad, pero mukhang seryoso iyon. Puwedeng sabihin ni Walter na ako ang nag-cancel. Na para bang desisyon ko iyon. Tapos sa akin ibubuhos ni Conrad ang kaniyang galit hanggang sa matanggal ako sa trabaho. I can't afford to lose this job.

“Yes,” sagot ni Walter at napatingin ulit sa mukha ni Conrad. Ako naman ay nakahinga nang maluwag. “And it was necessary.”

“Necessary?!” pag-uulit ni Conrad. Hindi na naman makapaniwala sa sinabi ni Walter. “How necessary is that? The owner said that they prepared for two weeks for the meeting. Then you cancelled it last minute?”

Napabuntonghininga na lang si Conrad at ibinaling ang tingin sa kung saan.

“It was necessary because I had more important things to do,” giit naman ni Walter. “Chill your ass down. They need our company, so they will definitely ask for another meeting.”

“They did. Pero hindi mo sinagot ang tawag ng may-ari,” kaagad namang sagot ni Conrad. “Just this morning, they pulled out and terminated the deal. Walang pasabi, walang paalam. Just like how you treated them.”

Si Walter naman ang napailing at pagkatapos ay napasandal. “And so? Where's the problem there? We can replace them. Definitely not the end of the world.”

Humakbang si Walter. Ngayon ay nakadikit na ang mga hita sa mesa.

“Huwag kang papakasigurado. There are other distillery companies who are a lot more reliable.” Binigyang diin ni Conrad ang salitang reliable. “And now that we lost a potential partner, I hope you'll ready yourself when the supply chain breaks. Fix this or the next meeting you miss will be the one where they vote to replace you.”

Napakapit ako sa aking saya nang tumayo si Walter at kuwenilyuhan si Conrad.

“Don't talk to me like that. I am the CEO and heir of this company,” saad nito at itinulak si Conrad.

“If you only use your brain instead of your ego and arrogance, you'll understand why I am acting this way. Hindi kita kinakalaban, Walter,” pagpapaliwanag ni Conrad, kalmado pero kapansin-pansin pa rin ang pagkadismaya at galit nito sa ginawa ni Walter. “Maraming tao ang nakadepende ang buhay sa kompanyang ito. Own your mistake. If your pride is costing us business, maybe it’s time we reevaluate your position.”

Nagpanggap naman akong kunwari'y may hinahanap nang tumalikod si Conrad para lumabas. Nang isara nito ang pinto, napasulyap ako kay Walter.

“What?!” bulyaw nito sa akin. Tumalikod na lang ako at saka ay tumaray.

*****

Pinahinto ko ang taxi sa tapat ng isang bagong bukas na coffee shop dito sa lungsod ng Malibago. Kaagad namang bumukas ang pinto ng sasakyan.

“Sam!” sigaw ni Valerie, ang matalik kong kaibigan, nang makita ako. Nakasuot ito ng light yellow floral dress na may puff sleeves. Siya ang may-ari ng coffee shop na iyon. “Ano ba kasing mayroon, 'te?”

Pinaghahampas nito ang balikat ko pagkatapos niyang magtanong. Muling umandar ang sasakyan.

“Kailangan ko lang ng kasama sa Ivy Aesthetics,” pagpapaliwanag ko. “May dalawa pa akong procedures. And gusto kong pagkatapos ay may kasama akong umuwi.”

Noong isang araw kasi, umuwi ako nang mag-isa. Pagkatapos ang halos isang oras na procedure, wala na sa labas ng clinic sina Walter. Nangako pa naman iyon na ihahatid ako. Nabawasan tuloy ang pera ko dahil sa pamasahe.

Tumawa si Valerie. “Taray, ginawa akong lady guard.”

Naalala ko si Walter nang sabihin ni Valerie ang salitang lady guard.

“Pero ano ba ang ganap mo at may pa procedure ka nang nalalaman? At sa bigating clinic pa talaga, ha?” tanong nito. Napahinto na naman ang sinasakyan namin. Nag-red light na siguro.

“Gaya ng sabi ko sa tawag kanina, binayaran to ng boss ko,” sagot ko. Hindi ko alam kung kaya ko bang sabihin kay Valerie na magpapanggap akong girlfriend ng boss. Alam niya ang inis, puot, galit at lahat ng hinanakit ko kay Walter.

“Kaya nga. Ano ngang ganap mo?” pangungulit nito.

Natahimik muna ako nang ilang segundo hanggang sa magsalita siya ulit.

“Teka, si Jefferson ba 'yon?” tanong nito at itinuro ang bintana sa likuran ko.

Dahan-dahan naman akong napalingon sa bintana at nakita ang tinutukoy niya sa kabilang sasakyan. Bago maunang umandar ang sasakyan nito, namukhaan ko ang lalaking nasa likod ng driver.

Tama nga siya. Si Jefferson nga iyon. Ang ex ko.