CHAPTER 5

Nakatayo sa harap ng pinto si Ivor sa labas ng condo unit ni Lian. Hinihintay niya na pagbuksan siya nito ng pinto. Magdo-doorbell sana ulit si Ivor dahil inabot na siya nang ilang minuto sa labas, nang bumukas ang pinto at bumungad sa kaniya ang isang bata na sa tingin niya ay seven or eight years old.

“Sino po kayo?” tanong sa kaniya ng bata.

Tiningnan pa ni Ivor ang number ng unit sa gilid ng pinto para siguruhin na kay Lian itong condo unit dahil baka nagkamali siya.

“This is Lian’s condo unit, right?” tanong ni Ivor sa bata.

Tumango ito. “Opo. Uncle ko po siya. Nasa banyo po siya kaya ako na po ang nagbukas ng pinto.”

“I see. Balik na lang—”

Hindi na natapos ni Ivor ang sasabihin dahil nagsalita ang bata, “Sige po, pasok na po kayo. Maya maya po ‘tapos na si Uncle Lian maligo.”

Nag-aalangan man, pero pumasok na si Ivor sa loob ng condo unit at sinenyasan ang bata na pumasok na sa loob at siya na ang magsasara ng pinto.

Naglakad si Ivor patungo sa living room at naabutan niyang nakaupo sa single couch ang bata. Umupo naman siya sa long couch na katapat nito at walang kumikibo sa kanila. Ilang segundo pa ay binasag ng bata ang katahimikan.

“Ano po kayo ni Uncle Lian?” tanong ng bata kay Ivor.

“Hindi mo alam kung ano ko siya, pero pinapasok mo ako rito? Paano kung masamang tao pala ako? E ‘di napahamak kayo?” sunod-sunod na tanong ni Ivor sa bata imbes na sagutin ang tanong nito.

Nakasimangot itong ngumuso. “Ako po ang nagtatanong, bakit po magtatanong kayo sa’kin pabalik?”

Hindi makapaniwala si Ivor sa narinig at kinalaunan ay mahinang natawa. “Okay. I’m sorry,” sagot niya sa bata. Nagpatuloy siya sa pagsasalita, “kaibigan at boss ako ng Uncle Lian mo. Now, tanong ko ang sagutin mo.”

“Mukha lang po kayong masungit, pero hindi po kayo masama tingnan.”

Ivor look amazingly to the kid. Naaaliw siya sa bata.

“Thank you if that’s a compliment,” natatawang sabi ni Ivor. Tumikhim siya at nagtanong muli sa bata, “What’s your name?”

“My name is Isaac and I’m seven years old. How about you po?”

“I’m Ivor, but you can call me Uncle Ivor.”

“Nice to meet you po, Uncle Ivor,” nakangiting sabi ni Isaac.

“Nice to meet you too, Isaac.”

Sabay na napatingin sina Ivor at Isaac sa pinanggalingan ni Lian. Naka-bathrobe ito at nagpupunas ng tuwalya sa ulo. Unang dumako ang tingin nito kay Ivor.

“Oh, Kuya Ivor. May kailangan ka?”

Hiniling ni Ivor sa kaibigan niyang si Lian na alisin na ang formality nito sa kaniya kapag nasa labas sila ng opisina at maging casual na lang sila sa pag-uusap.

“Wala naman. Gusto ko lang makitambay, maaga ako nagising.”

Pinaningkitan ni Lian ng mata si Ivor saka nginitian. “Ang sabihin mo ayaw mo lang mag-agahan mag-isa.”

Tumingin si Isaac kay Ivor at tumingin naman siya pabalik.

“Bakit, Isaac? May sasabihin ka?” tanong ni Ivor sa bata.

Napatingin din naman si Lian sa pamangkin niya at naghintay din nang sasabihin nito.

“Tuwing weekends po nandito ako. Puwede ka po sumabay sa’min ni Uncle Lian kumain.”

Natutuwa naman na lumapit si Lian sa pamangkin niya at ginulo ang buhok nito. “Ang talino talaga ng pamangkin ko! Alam na mag-isa lang sa buhay si Uncle Ivor niya,” natatawa pang sabi nito.

“Wala naman masama mag-isa, ah. Gusto ko lang may kasama,” pagdedepensa ni Ivor sa sarili.

“Oo nga, wala naman kaming sinabing masama. ‘Di ba, Isaac?”

“Opo.”

Nagpaalam na si Lian sa dalawa na magbibihis muna siya at magluluto ng agahan nila. Samantalang naiwan naman ulit sina Ivor at Isaac sa living area. Maya maya, tumayo si Ivor at nagpaalam kay Isaac na may kukunin lamang siya sa unit niya na katapat lamang ng condo unit ni Lian. Sa pagbalik ni Ivor sa condo unit ni Lian, may dala siyang puzzle board at inaya niya si Isaac na maglaro nito. Magiliw naman na pumayag si Isaac na siya namang kinabigla niya.

“Okay lang sa’yo?”

Tumango-tango si Isaac. “Opo. Mga ganitong games po ang gusto ko.”

“Hindi ka mahilig sa mga toys?”

“Mahilig din po, pero ito po ang favorite ko laruin sa lahat,” nakangiting sagot ni Isaac.

Tipid naman na napangiti si Ivor sa narinig. Madalas ay siya lang naglalaro nito kapag nakikitambay siya sa condo unit ni Lian dahil ayaw makipaglaro ng kaibigan niya sa kaniya, boring daw ang mga hilig niyang laro. Sabay na umupo sa lapag sina Ivor at Isaac at nagsimula na silang maglaro.

Naging mabilis ang pagtakbo ng oras. Natapos na magluto ng agahan si Lian at sabay sabay silang tatlo kumain. Pagkatapos niyon, hinayaan nilang bumalik sa living area si Isaac para maglaro at naiwan sa kusina sina Ivor at Lian.

“Bakit ngayon lang yata napunta rito ang pamangkin mo?” panimulang tanong ni Ivor habang nililigpit ang pinagkainan nila. Kanina pa siya curious at gusto niyang malaman kung bakit nando’n ang pamangkin ni Lian.

“Wala siyang babysitter, eh. Naki-usap sa’kin ang ate ko na ako muna magbantay tuwing day-off ko. Usually ako ang pumupunta sa kanila,” sagot ni Lian habang nagliligpit ng kaniyang mga pinaglutuan.

“Gano’n? How about his parents? Wala silang day-off?”

“Ang ate ko na mommy ni Isaac, mayro’n, pero weekdays. May school naman ang bata no’n, kaya hands-on lang si ate sa bahay. Hatid-sundo lang niya no’n si Isaac. Ang tatay naman ng pamangkin ko, nowhere to be found.”

Nilapag ni Ivor sa lababo ang mga utensils at plato na huhugasan saka hinarap si Lian na nagpupunas naman ng mesa. “Paanong nowhere to be found?”

Huminga nang malalim si Lian bago nagsalita, “Hindi ko alam buong story, Kuya. Ang alam ko lang noong magkita at magkasama ulit kami ng ate ko four years ago, hiwalay na sila ng tatay ni Isaac at silang dalawa na lang magkasama. Ever since, hindi ko pa ‘yon nakikita at hindi pa raw ‘yon nagpapakita sabi ng ate ko simula nang maghiwalay sila.”

Humarap si Ivor sa lababo, kinuha niya ang sponge at nilagyan niya ito ng sabon saka nagsimulang maghugas. “That’s cruel. Anong klaseng tatay siya? Kawawa naman si Isaac. Kahit bisitahin man lang ang anak niya, wala rin?”

Kahit hindi nakikita ni Ivor, umiling-iling pa rin si Lian. “Nope. Kahit isang beses, wala.”

Hindi na sumagot si Ivor at tinapos na lamang ang paghuhugas ng mga pinagkainan nila. Nang matapos siya, bumalik siya sa living area at sumalubong sa kaniya ang seryosong mukha ni Isaac na binubuo ang mga puzzle pieces.

Napailing-iling na lamang siya nang maalala niya ang napag-usapan nila ni Lian. Somehow, he saw himself at Isaac. Lumaki rin siya na walang ama at mahirap iyon para sa kaniya.

Nag-angat nang tingin si Isaac kay Ivor kaya nanlaki ang mga singkit niyang mata. Nginitian siya ni Isaac. “‘Tapos ka na po pala maghugas, Uncle Ivor. Tara po tapusin na natin itong puzzle.”

Magaan ang loob ni Ivor sa mga bata, pero para sa kaniya, iba ang dala ni Isaac. Bukod sa magaan ang loob niya rito, parang komportable kaagad siya sa presensya ng bata.

Nginitian niya ito pabalik. “Sure! May iba pa akong board games. Gusto mo laruin natin?”

Nakita niya ang pagningning ng mga mata ni Isaac na labis niyang ikinatuwa.

“Sige po, Uncle Ivor! Gusto ko po ‘yan!” masayang sabi ni Isaac. Mabilis naman na tumabi si Ivor sa bata at sumali siyang muli sa pagbuo ng mga puzzle.