LOGINRHEA’S POV
Ang init sa mukha ko ay hindi lang dahil sa adrenaline.Kumakalog pa rin ang katawan ko, pero mas kalmado.Ang pinakamalaking laban ko sa loob ng silid… na over my emotions… natapos.Ngunit hindi iyon ang ending.Hindi pa.Napalingon ako sa paligid—mga siren, blinking lights, at bakas ng nagdaang struggle.Lucas at Jake, parehong basang pawis, parehong nakahawak sa akin.Hindi ko mawari kung sino ang mas nakakatakot.Lucas—parang apoy na handang sunugin lahat para sa akin.Jake—parang bato na matibay, hindi matitinag, pero may init sa loob.Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang parehong presensya.“You okay?” tanong ni Jake.Maingat, steady, parang ayaw niya akong matakot ulit.Huminga ako ng malalim.“Hindi pa,” sagot ko.“Pero… mas okay na kaysa kahapon.”Lucas?Tumingin lang siya sa akin, halos hindi nagbibitiw.“Good,” sabi niya.“Basta alam mo,RHEA’S POVAkala ko tapos na ang pinakamasakit na parte—ang magsalita.Nagkamali ako.Mas masakit pala ang sumunod.Pagbukas ko ng phone ko, sunod-sunod ang notifications.Articles. Clips. Threads. Opinions.“MARKETING PRODIGY OR MANIPULATOR?”“PROJECT ECHOHEART: TRUTH OR SELF-MADE EXCUSE?”“RHEA — VICTIM OR CO-CONSPIRATOR?”Napaupo ako sa gilid ng kama.Ganito pala ang pakiramdam kapag binabaklas ka ng mundo—hindi ang katawan mo, kundi ang reputasyon mo.“Hey,” mahinang tawag ni Lucas mula sa pinto.“Don’t read that.”“Too late,” sagot ko, pilit na steady ang boses.Lumapit siya, kinuha ang phone ko, pinatay.“You told your truth,” sabi niya.“They’re afraid. That’s why they’re loud.”Tumango ako.Pero hindi ko mapigilan ang kirot.Hindi ako umiiyak dahil sa galit.Umiiyak ako dahil sa pagod.JAKE’S POVThis was
RHEA’S POVMay katahimikan bago ang unos.Ganito ang pakiramdam ko habang nakaupo sa harap ng salamin, nakaayos na ang buhok ko, simple lang ang suot—walang luxury, walang armor, walang mask.Just me.Isang babae na handang magsabi ng katotohanan.“Five minutes,” sabi ng PR handler sa labas ng pintuan.Tumango ako kahit hindi niya ako nakikita.Huminga ako nang malalim.Hindi ito presscon lang.Ito ang unang beses na haharapin ko ang mundo bilang ako, hindi bilang asset, hindi bilang marketing genius, hindi bilang Echoheart.Nararamdaman ko ang bigat sa dibdib ko—pero sa ilalim noon, may kakaibang linaw.Ito na.LUCAS’ POVI hated this plan.Not because it was weak—but because it made her vulnerable.Nakatayo ako sa gilid ng conference hall, mga mata ko nakatutok sa bawat exit, bawat camera, bawat taong gumagalaw. My security team was everywhere, per
RHEA’S POVMay katahimikan pagkatapos ng gulo na mas nakakatakot kaysa sa mismong laban.Ganito ang pakiramdam ko ngayon.Nasa HQ kami, pero hindi ako mapakali. Parang may nakamasid. Parang may hinihintay na mangyari—isang maling hakbang lang, sasabog na naman ang lahat.“Rhea,” tawag ni Lucas mula sa kabilang side ng conference room.“Drink this.”Tinanggap ko ang tubig. Nanginginig pa rin ang kamay ko, pero pinilit kong pakalmahin ang sarili ko.“Phase Three na,” sabi ni Jake, nakasandal sa pader, arms crossed.“The Consortium doesn’t chase anymore. They manipulate.”Napasinghap ako.“So… hindi na ako hahabulin?” tanong ko.Lucas shook his head.“Mas malala. Gagamitin ka nila para sirain kami.”Bumigat ang dibdib ko.Ako na naman ang target.Pero this time… ako rin ang bait.LUCAS’ POVPhase Three is where wars are won—or lost quietly.
RHEA’S POVAng init sa mukha ko ay hindi lang dahil sa adrenaline.Kumakalog pa rin ang katawan ko, pero mas kalmado.Ang pinakamalaking laban ko sa loob ng silid… na over my emotions… natapos.Ngunit hindi iyon ang ending.Hindi pa.Napalingon ako sa paligid—mga siren, blinking lights, at bakas ng nagdaang struggle.Lucas at Jake, parehong basang pawis, parehong nakahawak sa akin.Hindi ko mawari kung sino ang mas nakakatakot.Lucas—parang apoy na handang sunugin lahat para sa akin.Jake—parang bato na matibay, hindi matitinag, pero may init sa loob.Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang parehong presensya.“You okay?” tanong ni Jake.Maingat, steady, parang ayaw niya akong matakot ulit.Huminga ako ng malalim.“Hindi pa,” sagot ko.“Pero… mas okay na kaysa kahapon.”Lucas?Tumingin lang siya sa akin, halos hindi nagbibitiw.“Good,” sabi niya.“Basta alam mo,
RHEA’S POVParang lumiliit ang silid habang papalapit ang mga yabag sa labas.Hindi ko alam kung alin ang mas nakakatakot—ang alaala ng batang ako na ginamit,o ang katotohanang darating sila pareho.Lucas.Jake.Dalawang lalaking pareho kong minahal sa magkaibang paraan.Dalawang presensyang parehong may bigat sa dibdib ko.“Your heart will choose,” ulit ni Marielle, kalmado pa rin ang boses, parang nagbabasa lang ng weather report.“Hindi ako experiment,” sabi ko, nanginginig ang boses ko pero matatag ang tingin ko sa kanya.“Hindi ako equation na kailangang mag-balance.”She tilted her head.“And yet your pulse just spiked.”Napahawak ako sa dibdib ko.Hindi ko namamalayan—pero tama siya.May kakaibang pressure sa loob ng ulo ko.Parang may humihila.Parang may boses na mas malakas kaysa sa sarili kong isip.One will ground you.One will bre
RHEA’S POVAng unang pumasok sa isip ko:Hindi totoo ‘to.Hindi puwedeng totoo.Pero habang bumibigat ang talukap ko, habang parang hinihigop ang isip ko ng isang malalim na puwersa…naririnig ko ang mga boses nila.Lucas, sumisigaw ng pangalan ko.Jake, cursing nonstop habang sinusubukan akong abutin.At si Marielle… kalmado, parang nanalo na.“Welcome back, Rhea,” bulong niya.“Or should I say… Echoheart.”Parang may humila sa loob ng utak ko.Hindi ko masabi kung memorya ba ‘yon, hallucination, o trauma—pero may lumitaw:Isang silid na puti.May lamig na parang ospital.At isang batang umiiyak.Ako ba ‘yon?Hindi ako sigurado.Pero narinig ko ang isang babae:“Focus, sweetheart. You’re special. You can hear things others can’t.”“NO!” sigaw ko sa loob ng isip ko.Hindi ko iyon tatanggapin.Hindi iyon dapat totoo.Pero sa dilim, narinig ko a



![Just One Night [Tagalog]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)



