Kabanata 0005

Kumunot ang noo ni Maximo habang patuloy niyang tinititigan si Luciana. Mahimbing ang tulog ni Luciana habang ang kanyang mukha ay sobrang payapa at wala itong kamalay-malay sa pagdating ng asawa.

Sa sandaling ito, tila biglang nawala ang galit ni Maximo sa kanyang puso. Napayuko siya at walang pagdadalawang-isip na binuhat ang katawan ni Luciana mula sa couch.

Si Luciana naman ay hindi napigilang sumiksik sa katawan ni Maximo nang maramdaman niya ang init na hatid nito at tila ba naghahanap siya ng kanlungan sa asawa.

Hindi na napigilan ni Maximo ang mapatitig sa kanyang asawa at tila ba bigla siyang nawala sa kanyang sarili nang ilang saglit. Nang makabalik siya sa kanyang huwisyo, dinala niya si Luciana sa kama.

Pagkatapos itong maihiga, akmang aalis na sana siya nang marinig si Luciana na magsalita.

“Wala ka talagang modo, Hubby…” ani Luciana na halos pabulong.

Natigilan naman si Maximo sa kanyang direksyon habang ang kamay ay napahinto sa tapat ng mukha ni Luciana. Ilang sandali pa, naramdaman na lamang niya ang kanyang kamay na ngayon ay hinihimas ang malambot nitong mga pisngi.

Mahimbing pa rin na natutulog si Luciana, ngunit wala siyang kaalam-alam na ang kanyang mga labi ay nakadampi na pala sa mga daliri ni Maximo.

“Luciana…” ani Maximo at pakiramdam niya, huminto bigla ang kanyang paghinga.

‘Gising ba siya?’ tanong niya sa sarili at nakatingin pa rin sa asawa.

Samantala, wala namang natanggap na sagot si Maximo mula kay Luciana, bagkus inilapit pa niya ang mukha at idinikit ito sa mga palad ni Maximo.

Yumuko si Maximo at hinalikan si Luciana. Ang init na taglay ng mga labi ni Luciana ay nagbigay sa kanya ng bolta-boltaheng kuryente sa kanyang buong katawan.

Si Luciana naman ay unti-unting nagising habang ang kanyang malabong paningin ay sinalubong ng isang gwapong mukha. Akmang magsasalita na sana siya pero bigla siyang sinunggaban ng halik ni Maximo habang ang malalaking palad nito ay pumailalim sa suot niyang skirt at ang titig nito ay sapat na upang siya'y halos magliyab na.

Ngunit, biglang nanlamig ang kanyang mukha at walang pagdadalawang-isip na kinagat ang dila ni Maximo.

“Bitawan mo ‘ko!” sigaw niyang sabi kay Maximo.

Nabitawan naman siya ni Maximo kaya agad siyang lumipat ng pwesto at binalot ang katawan ng kumot habang nakatingin nang masama sa asawa niya.

“Ano sa tingin mo ang ginagawa mo!?” galit na tanong ni Maximo sa kanya.

“Ako ang dapat magtanong ng tungkol diyan! Pagkatapos mong makipagkita sa kabit mo ay lumalapit ka sa ‘kin? Hindi ka ba nandidiri sa sarili mo?” ani Luciana sa asawa habang mahigpit na niyakap ang kumot.

“Hindi siya kabit kaya ‘wag kang magsalita ng walang kwenta!”

Malamig ang mga tingin ni Maximo nang sabihin niya ‘yon kay Luciana.

“Hindi pa ba siya kabit sa lagay na ‘yan at ngayon ay may kasama ng bata?” saad naman ni Luciana sa hindi makapaniwalang reaksyon niya.

“Huwag mo subukang saktan siya, Luciana,” banta sa kanya ni Maximo kaya naman ay natawa siya.

“Ano sa tingin mo ang kaya kong gawin para lang saktan siya? May kapangyarihan ba ako na gawin ‘yon o kayayanan para kalabanin ka?” tugon niya sa sinabi ni Maximo.

“Basta ‘wag mo na lang siyang hanapin.”

Natuod na lamang si Luciana sa kanyang direksyon nang marinig ang sinabi ni Maximo. Hindi niya lubos maisip na gano’n na lang ang gagawin ng asawa para lang protektahan ang kabit niya.

Hindi napigilan ni Luciana na titigan si Maximo nang may panlalamig at piniling huwag na itong tugunan.

“Kamusta na ang tiyan mo?” tanong ni Maximo upang basagin ang namayaning katahimikan at naupo sa ibabaw ng kama.

“Ano naman ang pakialam mo sa tiyan ko?” tugon ni Luciana at halatang kumukulo na ang dugo niya nang banggitin ang tungkol sa kanyang sakit.

Miserable siyang nakahiga sa kama ng ospital kanina habang si Maximo naman ay abala sa pagsama sa kanyang kabit. At sinong asawa ang makakatiis sa ganyan?

Napaluha na lamang si Luciana habang iniisip ang tungkol diyan.

“Maghiwalay na tayo, Maximo Guevarra,” ani Luciana kay Maximo sa basang mga mata niya.

“Ano ang tawag mo sa ‘kin?” malamig na tanong ni Maximo kay Luciana.

Hubby ang palaging tawag ni Luciana sa kanya kaya hindi siya makapaniwala sa narinig mula sa babae.

Si Maximo ay walong taon ang gulang sa kanya at taglay niya ang likas na awtoridad. Noon, isang kaswal na tingin lamang niya ay nagbibigay na iyon ng takot kay Luciana pero dumating na sa sukdulan ang kanyang puso.

“Simula ngayon ay tatawagin na kita sa pangalan mo at totoo ang sinabi ko. Nakikipaghiwalay na ako sa ‘yo,” ani Luciana sa nakataas niyang noo.

Simula no'ng magising siya kaninang umaga at makitang umalis si Maximo, sumagi na sa isip niya ang pakikipaghiwalay, at tuluyan na iyong nakapaskil sa kanyang puso.

Para kay Luciana ay wala nang silbi ang isang asawa na hindi kayang manatili sa tabi niya sa oras ng kanyang pagkaka-ospital.

“Ano’ng sabi mo?” pag-uulit ni Maximo habang natingin pa rin sa kanya at para bang hindi nito narinig ang sinabi niya kanina. “Sabihin mo nga ulit sa ‘kin…”

“Pinagsisisihan ko na ang lahat, Maximo. Hindi ko na pala gustong makasama ka kaya maghiwalay na tayo,” usal ni Luciana sa kanyang taas-noo na reaksyon.

Sa isip niya, mas mabuti pang iwanan ang taong tulad ni Maximo na walang puso. Sinabi rin mismo ni Maximo sa kanya na hindi siya nito mamahalin kahit kailan.

Samantala, nagpakawala naman ng mapanuyang tawa si Maximo at sinabing, “Ano naman ‘yang dramang nilalaro mo, Luciana?”

Napailing si Luciana dahil kahit hiningi na niya ang pakikipaghiwalay ay iniisip pa rin ng asawa niya na nagbibiro lamang siya.

Iyan ang klase ng tao na walang pagmamahal sa ‘yo. Iniisip na lahat ng mga sinabi mo ay biro lamang sa kanya at ‘yan ang nararamdaman ngayon ni Luciana.