Nakaupo ako ngayon sa living room kaharap ang isang lalaki na ngayon ko lamang nakita, nakasuot siya ng suit habang may dala-dalang isang kulay itim na bag. “I’m sorry for being late, Mrs. Andres.” Magalang niyang sabi at nilabas ang isang envelope sa kaniyang bag at inabot sa akin.
May idea na ako kung ano ito pero hindi ko mapigilan ang pagsikip ng aking dibdib, ang nanlalamig at nanginginig kong kamay ay unti-unting inabot iyon at binuksan.
“You can read the agreement, Mrs. Andres. Kung may hindi ka nagustuhan ay pwede nating baguhin iyon, kung kulang ang halaga na makukuha mo ay pwede ko rin iyon dagdagan.” Tumikhim siya, “And I’m sorry because that’s all I can do.”
Madiin kong kinagat ang ibaba kong labi para pigilan ang mga luha kong gusto ng pumatak, “h-hindi man lang ba siya haharap sa akin para pag-usapan ito?”
Nahihiya ako, nahihiya para sa sarili ko habang naririnig ko ang sarili kong boses na halatang desperada pa rin sa atensyon niya.
Para naman siyang natigilan sa tanong ko at napatikhim, “that’s… I’m sorry, Mrs. Andres nasa business outing siya sa ngayon.”
Tumango ako na parang naiintindihan ang sinabi niya, pero hindi… Hindi ko maintindihan bakit kailangan na ibang lalaki ang kaharap ko sa mga oras na ito, bakit?
Nilabas ko ang papel sa brown na envelope, pilit na binabasa ang mga nakasulat doon pero halos wala akong makita. Nanlalabo ang mga mata ko dahil sa luhang unti-unting pumapatak mula rito.
Anim na taon; Anim na taon na ginugol ko ang buong buhay ko para sa kaniya. Anim na taon akong umasa, na sana kahit minsan ay may nararamdaman siya para sa akin.
Pera bakit ganoon, para akong isang gamit na basahan kung itapon niya sa isang tabi. Halos hindi niya ako magawang harapin, hindi pa ba sapat na gusto niya akong hiwalayan… Ganoon ba ako kawalang halaga sa kaniya para hindi paglaanan ng oras kahit sa ganitong pagkakataon?
“Mrs. Andres, pag napirmahan mo na ang agreement na ito ay wala ka ng dapat alalahanin pa. Ang buhay mo noon, pwede mo ng balikan ngayon. Ako na ang bahala i-process ang divorce paper kung saan bansa kayo nagpakasal,” inabot niya sa akin ang isang itim na ballpen, “here.”
Napatawa nalang ako ng pagak dahil sa narinig ko, paano ako babalik sa dati kong buhay kung puro siya na ang laman ng sistema ko?
Naupo ako ng tahimik at hinawakan ng mahigpit ang ball pen, kung ito ang gusto niya ay wala na akong magagawa… Wala na akong silbi sa buhay niya, sigurado akong masaya na siya kasama ng babaeng totoong gusto niyang makasama.
Ngayon ay mas naging malinaw sa akin bakit hindi niya ako dito sa pilipinas pinakasalan… Darating pala ang panahon na papipirmahin niya ako ng divorce paper agreement…
Maingat ko na pinirmahan ang taas ng pangalan ko at mapaklang ngumiti sa lawyer na nasa harapan ko, “thank you.” Iyon lang ang nasabi ko at muling yumuko, pinanuod ang patuloy na nanginginig kong mga daliri.
Andoon pa rin ang bakat ng ball pen dahil sa higpit ng aking pagkakahawak, may kaunting tinta rin na naiwan roon patunay na napirmahan ko na ang papel.
“Alright, thank you. Mrs. Andres… Or should I call you, Ms. Santos?” Nag-aalangan na tanong niya sa akin.
“Everything is fine.” Maikli kong sagot ng hindi tumitingin sa kaniya, nakatuon ngayon ang tingin ko sa mga bulaklak sa garden.
Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, sigurado na walang mag-aalaga sa kanila.
“I will take my leave, then.” Yumuko ito at nagsimula ng maglakad palabas ng bahay, ng marinig ko ang tunog ng pintuan ay napahinga nalang ako ng malalim.
Kahit nanghihina ay unti-unti akong naglakad patungo sa kwarto kung saan mag-isa akong madalas matulog, dahan-dahan ay hiniga ko ang aking katawan at niyakap ang unan niyang may kaunting amoy niya…
Muli, ang mga luha na ay nag unahan na magpatakan palabas hanggang tuluyan na mabasa ang punda nito. Hinayaan ko na umalingawngaw sa apat na sulok ng kwarto ang bawat hikbi ko, umaasa na sa ganoong paraan ay gumaan ang aking naramramdaman.
“I love you.” Bulong ko ay mahigpit na niyakap ang unan niya, “mahal na mahal kita, Jake. Mahal na mahal.”
~
Inabot ako ng dalawang oras na tulala lamang na nakahiga sa kama bago ako nakabawi ng lakas at tumayo, sinimulan kong ipunin ang kaunti kong gamit sa kama at dahan-dahang tinupi ang mga ito para ilagay sa maleta.
Ngayon ko lang napansin na wala pala akong ganoong gamit, sa anim na taon akong nanirahan dito ay parang walang nadagdag sa mga gamit na dinala ko noong unang punta ko rito.
Napatigil ako sa aking ginagawa ng makita ang sarili kong repleksyon sa malaking salamin, gulo-gulo ang buhok at namamaga ang mata. Suot ko ang maluwang na t-shirt at maong na short, siguro ay isa itong dahilan bakit hindi na siya makapaghintay na hiwalayan ako…
Hindi man lang tumagal ng isang oras ang pag-ayos ng mga gamit ko sa maleta, wala ng dahilan para magtagal pa ako sa bahay na hindi ko na matatawag na amin…
Hindi ko alam kung saan ako pupunta, after all sa ampunan ako lumaki… Wala akong bahay na babalikan paglabas ko dito, wala akong ibang pamilyang masasandalan…
Tanging siya lang ang matatawag ko na pamilya, ang taong nagbigay sa aking ng lugar na matatawag kong tirahan… Pero ngayon na tinalikuran at tinapon na niya ako ay tapos na, balik na ako sa pagiging mag-isa.
Paglabas ko ng mansion at agad akong naglakad para humanap ng taxi, mabilis rin naman akong nahanap ng masasakyan na pinagpasalamat ko.
Tanging isang huling sulyap nalang ang aking nagawa bago tuluyang umandar ang sasakyan, “Ma’am, saan po kayo?”
Tumingin muna ako sa cellphone ko, andoon na ang perang nakasulat sa agreement na pinirmahan ko kanina. Mapait akong napangiti, “airport po, kuya.”
Lalayo ako, hanggang makalimutan ko ang nararamdaman ko para sa kaniya…
“Idiot!” Malakas na sigaw sa akin ng matandang alaga ko, ramdam ko ang init ng sabaw sa aking hita dahil tinapik niya ito ng subukan ko siyang pakainin. “I told you, I’m not hungry!”“But ma’am, you need to eat before you take your medicine.” Mahinahon ko pa rin na sabi sa kabila ng ginawa niya.It’s been one months, matapos ko na umalis sa pilipinas ay pinili ko na maging care giver. Gusto ko sanang magtayo ng business pero mahirap na isugal ko ang tanging pera na meron ako, mas maganda kung magiipon muna ako sa ngayon.“I don’t want to take more medicine, let me die!” Muli niyang sigaw sa akin at nahiga, halos araw-araw ay ganito ang eksena naming dalawa.Mahirap, nakakapagod, minsan ay mas grabi pa ang natatamo ko sa pag t- tantrums niya pero hindi ako pwedeng mag reklamo.“I can’t do that ma’am, it’s been months since I got here. Since I was raised in orphanage, I’m longing for a mother so, taking care of you is like I’m taking care of my own parent.” Iyon ang totoo, kahit anong s
“Welcome to the philippines!” Nakangiting bati sa akin ng flight attendant bago ako lumabas ng eroplano, mainit na sinag ng araw ang sumalubong sa akin. Pati ang hangin ay napakainit din, nakakapanibago.Hinubad ko ang suot kong jacket, ayaw ko naman na mahimatay dahil sa init. Years already passed by just like that, after I inherit everything, I decided to stay for another year there. Pero dahil na rin kailangan kong asikasuhin ang business ay kinailangan kong umuwi sa pilipinas.Hindi ko akalain na lalago ang business na sinimulan ko pagkamatay ni Ms. Hilton, mas lalong hindi ko inaasahan na magkakaroon ito ng mga branches sa iba’t-ibang bansa lalo na sa pilipinas.“Ms. Hilton?” Isang boses ng lalaki ang tumawag sa akin, “you finally here.” Isang matamis na ngiti ang agad niyang binungad sa akin.“Mr. Ramirez?” Medyo hindi ko siguradong sabi, nagkakausap kami tuwing meeting pero tanging video chat lamang iyon.“Yes, but please let’s put down the formality. Call me, Raziel.” Lumakad
“S-Stop, OMG!” Sigaw ko ng patuloy lang sila sa pagsusuntukan, walang gustong magpaawat sa kanila dahil pareho na silang lasing. May iilan na gustong pumigil but walang magawa, mabuti nalang ay dumating rin agad ang mga bouncer.“F*ck you, what is your problem!” Sigaw ng lalaking kahalikan ko kanina.“Don’t point your finger at me, how dare you lay your fucking dirty hands on her?!” Hanggang ngayon ay galit na galit pa rin siya habang sinasabi iyon, hindi ko tuloy alam kung matatawa ako o ano sa ginagawa at sinasabi niya.“Totoo po ba na asawa nyo sya, Ms.?” Tanong sa akin ng isa sa bouncer, agad naman akong napalingon sa kanila na naghihintay ng sagot.Umiling ako, “No, sa tingin ko ay lasing lang siya. Wala akong asawa, actually mag-isa ko lang pumunta dito.”Kita ko kung paano mamutla ang mukha niya, parang hindi makapaniwala sa narinig. “N-no, what are you saying. It’s me, your husband!”Akmang hahawakan niya ako ng sinampal ang kamay niya, “Please don’t touch me, Mister.” Hindi k
“What’s wrong, babe?” Tanong ni Ms. Larazo sa kaniya na hanggang ngayon ay nakatingin pa rin sa akin, hindi naman nawawala ang ngiti sa labi ko kahit ramdam ko na ang ngawit doon. Please, stop looking at me!Mabuti nalang at napigilan ko ang pag-ikot ng aking mata, argh!“Jamie, are you sure she’s the one you mentioned?” Paninigurado niya, sa wakas ay nalipat na ang kaniyang atensyon sa katabi.Jamie, pati pangalan ay maganda at tunog mabait.“Yes, I’m sure! Hindi ka lang aware about sa kanila dahil magkaiba ang line of business nyo, but she’s really popular.” Hinawakan ni Jamie ang kamay niya at ngumiti, “come on, what’s wrong?”Lumingon muli siya sa akin bago umiling, “nothing, maybe because of hang over.” Bulong niya. Inabot niya ang folder na nakaibis sa lamesa at binuklat ang mga documents doon, “the duration of this project is only for three months?”Tumango si Raziel, “Yes, actually we are not the main supplier but something happened.” Tumingin siya kay Jamie at ngumiti, “Well
Para siyang natigilan sa sinabi ko, pero wala akong pinagsisisihan sa mga iyon. I’m just telling the truth, sa anim na taon naming kasal ay wala akong naramdaman na pagmamahal. Laging mag-isa, para akong nakakulong sa malaking hawla.Nagtiis ako, kasi mahal ko siya noon…Hinawakan niya ako sa magkabila kong braso, “no, no. I promise that you, iba na ngayon. So please, Lorain.” Yung mga mata niya ay parang iiyak na sa pagmamakaawa, sa tingin ba niya ay ganon nalang iyon?Na sa isang salita lang niya ay magmamadali akong babalik sa kaniya, magpapakatanga at magsusunod-sunuran sa gusto ng pamilya niya.“Enough, Jake!” Sigaw ko at tinulak siya, “kung hindi ka aalis ngayon din ay tatawag ako ng security guard, wala akong balak i-entertain ang mga sinasabi mo.”“Why? Because of the man with you earlier, so may balak ka nga na sagutin siya?” Sarkastiko niyang tanong sa akin.Sinamaan ko siya ng tingin, bakit kailangan niyang idamay ang isang tao na wala naman dito? “So, what? Kung ano man an
“Are you insane, Jake? Mayroon ka ng fiancé, pero umaakto ka na parang wala.” Hinaplos ko ang dibdib niya kung nasaan tapat ang puso, ramdam ko ang pagtibok nito. “Hindi mo talaga magawang maging loyal sa mga taong nag i-stay sa tabi mo.”Hinawakan naman niya ang kamay ko at pinigilan ako sa ginagawa, “I can be a loyal like a dog, Lorain kung iyon ang gusto mo.” Bulong niya sa akin.Tumawa ako dahilan para may ilan na mga customers ang napatingin sa gawi namin, humakbang ako palapit na ikinabigla niya. Dinikit ko ang bibig ko sa kaniyang tenga at bumulong, “But Jake, may mga aso pa rin na kayang kagatin ang amo nila.”“Then you can put a leash on me, tie and cage me if you want.”“Kung gagawin ko iyan ay mapapagod at mababaliw lang ako, ayaw kong sirain ang buhay ko para lang sa isang tao.” Tinulak ko siya palayo, “I will take my leave now.”Confident akong naglakad palabas ng coffee shop at walang pakialam sa mga tingin ng tao sa paligid, minsan rin akong parang aso na naghihintay sa
Hindi ko alam kung anong itsura ko ngayon habang nakatingin sa kaniya, pilit kong tinitignan kung may bahid ba ng biro ang sinabi niya. Pero ang mukha at mata ni Raziel ay seryoso na parang handa talaga siyang magpagamit.“Don’t joke around, Raziel.” Sagot ko at umiling, “hindi ganoon kadali iyon.” Medyo tumaas ang tono ng boses ko, pero parang wala lang iyon sa kaniya.“Anong hindi madali doon, Lorain?” May kung ano sa tono ng boses niya na hindi ko maipaliwanag, parang… Isang laro lang ang pinaguusapan namin para sa kaniya.“Gusto mo na gamitin kita para hindi na niya ako magulo, para saan?” Kunot noo ko na tanong, “Wala kang mapapala, Raziel.”Ayaw ko na pumasok sa isang bagay na alam ko na mahirap labasan, oo at ilang beses na akong nakipag-date sa iba’t-ibang lalaki sa abroad pero hindi ibig sabihin ay kaya ko na gumamit ng tao for my own convenience.“To be honest, I also need you.” Bigla niyang sabi habang tinitignan pa rin ako ng seryoso, “you see, may family gathering kami sa
“Jamie, wow. You look nice with casual clothes too,” inabot ni Raziel ang plato sa tindera para iluto iyon, habang ang isang kamay niya ay mabilis na humawak sa bewang ko at pinisil iyon. “What a timing, right? Naisipan namin na mag-date dahil katatapos lang namin gawin ang mga trabaho sa office.” Dagdag pa niya.Tumingin si Jamie sa akin na parang kinikilig, “magkasama kayo maghapon? Aww, I wish pwede rin naming gawin iyan ni Jake.” Sabi niya na parang ingit na ingit at yumakap sa braso ng katabi.Hindi ko mapigilan na mapangisi, pagkatapos niya akong guluhin ng umaga ay makikipag-date naman sa gabi kasama ang fiancé niya. Great, walang pagbabago.“I actually enjoy every moment, pagkatapos ng project namin sayo ay baka bumalik na ulit siya sa abroad.” Hinalikan ni Raziel ang balikat ko, “how I wish we can stay longer together, pero ayaw ko naman siyang ikulong sa tabi ko.”Tumingin ako sa kaniya at hinaplos ang kaniyang dibdib bago ngumiti, “lagi naman tayong naguusap sa video call,