Ms. Hilton...

“Idiot!” Malakas na sigaw sa akin ng matandang alaga ko, ramdam ko ang init ng sabaw sa aking hita dahil tinapik niya ito ng subukan ko siyang pakainin. “I told you, I’m not hungry!”

“But ma’am, you need to eat before you take your medicine.” Mahinahon ko pa rin na sabi sa kabila ng ginawa niya.

It’s been one months, matapos ko na umalis sa pilipinas ay pinili ko na maging care giver. Gusto ko sanang magtayo ng business pero mahirap na isugal ko ang tanging pera na meron ako, mas maganda kung magiipon muna ako sa ngayon.

“I don’t want to take more medicine, let me die!” Muli niyang sigaw sa akin at nahiga, halos araw-araw ay ganito ang eksena naming dalawa.

Mahirap, nakakapagod, minsan ay mas grabi pa ang natatamo ko sa pag t- tantrums niya pero hindi ako pwedeng mag reklamo.

“I can’t do that ma’am, it’s been months since I got here. Since I was raised in orphanage, I’m longing for a mother so, taking care of you is like I’m taking care of my own parent.” Iyon ang totoo, kahit anong sungit niya ay hindi ko magawang magalit.

Sa totoo lang ay gusto at masaya ako sa ginagawa ko ngayon.

“You’re just saying that because it’s your job and you need the money.” Pinatunog niya ang dila at umismid, tumagilid siya patalikod sa akin.

Napabuntong-hininga nalang ako, “that’s not true, ma’am.” Tumayo ako mula sa aking upuan sa tabi ng kama niya, “I will take my leave now, Ma’am, just ring the bell if you need something.”

   Hindi siya sumagot, wala akong nagawa kundi ang iwan siya at lumabas nalang ng kwarto. Ang nurse na ang bahala mamaya sa gamot, mahirap rin naman kasi kung pipilitin ko, bukod sa pwede akong maalis sa trabaho ay baka mas lalo niya akong ayawan.

“Oh, bakit basa ang damit mo? Nagwala na naman ba ang madam na alaga mo?” Tanong ng isang care giver rin na kasama ko, mabuti nalang talaga at hindi lang ako ang nag-iisang pilipina dito.

“Ano pa nga ba, lagi namang mainit ang ulo nya.” Natatawang sagot ko.

Hindi naman ganoon kahirap ang trabaho namin kung nakikisama lang ang mga alaga namin, pero dahil ang iba sa kanila ay hindi matanggap ang kalagayan nila ay mainit ang ulo nila at sa amin naibubuhos ang frustration.

Swerte nalang ng iba kung mabait ang nakuha nilang client, at hindi ako isa sa mga swerte.

“Sige na, magpapalit lang ako ng damit. Medyo mainit ang sabaw na tumapon sa akin, parang nasunog yata ang balat ko.” Napapakamot ng batok na paalam ko sa kaniya at dumiretso na sa locker room.

Paghubad ko palang ng panjama ko ay kita ko na ang pamumula ng aking hita, hindi ko mapigilan na mapapikit ng mariin ng subukan ko itong hawakan. Kailangan ko pa yata itong bilhan ng ointment, gastos na naman.

Malaki ang sweldo pero mataas din ang living expenses, paunti-unti lang ang naidadagdag ko sa ipon na meron ako. Mabuti na rin iyon kahit paano, kaysa naman sa wala.

Matapos kong makapagpalit ng damit ay agad kong kinuha ang aking wallet, hanggang ngayon pala ay hindi ko pa napapalitan ito… Ang natitirang bagay na nakakapag paalala sa kaniya, ang napilitan na regalo para sakin.

Mapakla akong napangiti, hindi ko alam kung bakit ginamit ko pa rin ito kahit na alam ko na binigay lang niya sa akin ang wallet dahil hindi gusto ng reregaluhan niya ang kulay.

Napailing nalang ako sa sarili ko, ilang buwan na rin pero apektado pa rin ako kahit na napakalayo na naming sa isa’t-isa. Baka nga ngayon ay nagsasaya na siya bilang isang malayang lalaki, pwede na niyang makasama kung sino ang gusto niya.

Palabas na ako ng locker room para bumili ng pagkain at ointment ng tumunog ang cellphone ko, isang alert tone bilang tanda na pinindot niya ang bell.

Kahit hirap sa paghakbang dahil dumidikit ang tela sa aking hita ay naglakad ako ng mabilis patungo sa kwarto niya, bago ko buksan ang pinto ay isang malawak na ngiti ang pinaskil ko sa aking labi.

“What can I do for you, Ma’am?” Malamyos ko na tanong.

“I’m hungry, I can eat now.” Mataray pa rin ang tono ng boses niya, pero mapapansin ko ang mata niyang patingin-tingin sa aking damit.

Hindi ko mapigilan na mas mapangiti, concern din naman pala.

“That’s good to hear, Ma’am. I will take your foods and comeback immediately!” Masigla ko na sabi at dali-daling kumuha muli ng pagkain niya, mahirap na at baka magbago na naman ang isip.

Mabuti nalang at wala ng gaanong pila sa kuhanan ng pagkain kaya mabilis lang akong nakakuha at balik sa kwarto nya, tulad ng sabi niya at halatang may gana na nga siyang kumain.

“How about you, won’t you going to eat?” Tanong niya sa akin ng mapansin na nakaupo lang ako sa gilid at pinanunuod siya.

“Oh, I will eat after you finish yours, Ma’am.”

Tumango lang siya at pinagpatuloy ang pagkain, pero ilang saglit pa nga at tumigil muli siya at tumingin sa akin. “Next time, take your foods here and let’s eat together.”

Gulat man ay agad akong napatango, “O-Okay, Ma’am! I will do that, sure!”

Ang pait na nalalasahan ko kanina ay napalitan ng tamis, somehow, para akong nakatanggap ng trophy. Finally, unti-unti na niya akong tinatanggap!

~

Araw-araw, lagi kaming sabay kumain. Hindi na rin pahirapan ang pagpapainom sa kaniya ng gamot, sa ilang buwan namin na magkasama ay masasabi ko talagang malaki ang pinagbago niya.

“This food is not good,” Reklamo niya habang binababa ang kutsara gamit ang kamay niyang nanginginig. “I don’t like it.”

Patagal ng patagal ay mas lalong nakikita ang katandaan niya, dumadami na rin ang nararamdaman niyang sakit na dumadating talaga sa punto na napapagod na siyang uminom ng gamot na marami.

“But you need to eat, look at you.” Turo ko sa braso niyang mas lalong pumayat, “too skinny, you promise to me, we will go outside to play some sport.”

“What are you, a kid?” Napailing siya pero may maliit na ngiti ang sumilay sa medyo tuyo’t niyang labi, “I’m too old, play some sport outside… I don’t think I can do that in the end.”

Malungkot ang boses niya ng sabihin iyon, para namang may kung ano sa lalamunan ko na bumara. “W-What are you saying, you’re not that old.” Kahit pilitin ko ang sarili ay hindi ko napigilan na mautal.

Alam namin pareho na siya ang tama, na hindi na niya matutupad ang pangako niya.

“I’m still alive, why are you crying?” Hinawakan niya ang pisngi ko at pinunasan ang luhang tumutulo na pala.

Hindi ko man lang napansin na basa na pala iyon ng luha ko, masyadong masakit sa akin na isiping malapit na ang kinatatakutan ko na mangyari.

“I… I don’t think I can let you go.” Nanginginig ang boses ko habang mariin na pinikit ang aking mata, dinama ko ang init ng kulubot niyang kamay na nakahawak sa aking pisngi.

“You need to learn how to let go, Lorain.” Bulong niya, “mawala man ako, alam mo hindi ko ginusto na iwan ka mag-isa. Alam ko na kaya mo, kakayanin mo ulit.”

Mas lalo akong napahikbi, bawat salitang binibitiwan niya ay parang kutsilyo na bumabaon sa aking dibdib. Mga salita na nagpapaalam na, mga salitang nagsasabing handa na sya.

“By the way, I asked one of the nurses to buy me something.” Binawi na niya ang kaniyang kamay na nakahawak sa aking pisngi at hinanap ang pinabili niya, nakalagay pa ito sa isang paper bag. “Here, this is actually for you.”

Nagdadalawa isip man ay tinanggap ko iyon, “what is this for?” Medyo malat na ang boses ko dahil sa pag-iyak.

“It’s my gift for you, happy birthday!” Matamis na ngiti ang binigay niya kasabay ng masiglang bati kahit na hirap na siyang magsalita.

Napakagat ako nga mariin sa ibaba kong labi, “thank you!” Mahigpit ko siyang niyakap, “thank you so much.”

“You are welcome, oh!” Marahan niya akong tinulak palayo sa kaniya, “my birthday is tomorrow, I want a gift too.”

“B-but I don’t have anything right now. To be honest, I plan to buy a gift later.” Natataranta kong sabi pero hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi.

“I don’t want a material gift, I want something. Can I say it?” Kita ko ang desperasyon sa kaniyang mata.

Tanging pagtango nalang ang aking nagawa, “Okay, what is it?”

“Call me, mother.” Nakangiti at seryoso niyang sabi.

Nanginig ang buo kong katawan, parang may kuryente na dumaloy doon. Gusto kong humagulgol ng iyak habang yakap-yakap siya ng mahigpit, “M-Mother, mother…” Paulit-ulit na salita lang ang lumalabas sa aking bibig.

Hawak ko ang kulubot niyang kamay habang binibigkas ang mga salitang iyon, sa unang pagkakataon, nakita ko siyang umiyak.

At iyon na ang huli…

~

“Everything will be alright, Lorain.” Tinapik ng mga katrabaho ko ang balikat ko, pare-pareho kaming mga nakaitim ngayon. It’s supposed to be her birthday, pero naging lamay niya.

Pilit ko pa siyang ginigising para batiin ng happy birthday, pero tanging malamig na kamay nalang ang nakahawak ko. Hindi na niya muling minulat ang mata niyang minsang lumuha kahapon…

Masakit, sobrang sakit na halos makalimutan ko ang huling pait na naranasan ko sa pilipinas. Parang binibiyak ang dibdib ko ngayon, tanging umiyak lang ang gusto kong gawin.

“Ms. Lorain Santos?” Isang lalaking nakaitim na suit ang lumapit sa akin, “I’m sorry to disturb you but, can I talk to you?”

Pinunasan ko ang luhang nasa pisngi ko at hinarap siya, “can I ask who are you?”

“Oh, I’m her lawyer. I want you to talk about legal agreement about her assets, do you have time?” Tinignan niya ako, naghihintay ng sagot.

“I don’t understand, why do you have to talk to me about it?” Naguguluhan ko namang sagot at mas lumapit sa kaniya.

Ngumiti siya at inabot sa akin ang ilang documents, “Ms. Hilton has no family, she wants you to inherit everything she own.”

“What, why?” Hindi ko na halos maintindihan ang ibang sinasabi niya, nabibigla ako sa naririnig ko.

“For her, you are her daughter.” Muli siyang ngumiti sa akin, “you can read the document first, and also here.” Inabot niya sa akin ang business card niya, “in case you are not convince that I’m her lawyer.”

Tinignan ko ang documents na inabot niya sa akin kanina, alam kong mayaman siya pero hindi ko akalain na ganito kalaki at karami ang meron siya… “Are you sure, everything will be mine?”

“Yes, everything.” Tinuro niya ang ibaba ang document, “all you need is sign here.” Dagdag pa niya.

Muling tumulo ang luha ko, in the end… hindi niya talaga ako hinayaan na maghirap, hindi niya ako binabayaan at tumayo talaga siya bilang tunay na ina ko.

“If I sign here, I will be a Hilton?”

“It’s your choice, you can do whatever you want.”

“Okay, I will sign.” Seryoso kong sabi, ito ang gusto niya kaya tatanggapin ko ito ng buong puso.

“That’s good to hear, Ms. Andres… Or Ms. Hilton?” Ngumiti muli siya sa akin.

Ngumiti rin ako, “Hilton, please call me, Ms. Hilton.”