ตอนที่ 13 รักหวานของวัยรุ่น

 

วีรรัชร์ตื่นเต้นมากที่จะได้ไปดูหนังกับฉัตรรวีแม้ว่าจะมีน้องสาวของเธอไปด้วยแต่เขาก็คิดว่าไม่เป็นปัญหาเพราะเด็กหนุ่มวางแผนจะจองที่นั่งให้ห่างกัน

เขาตื่นนอนแต่เช้าเตรียมรถให้พร้อมก่อนจะไปรับแฟนสาวและน้องของเธอที่หน้าบ้าน พวกเขาจอดรถจักรยานยนต์ทิ้งไว้ที่ตลาดจากนั้นก็ขึ้นรถประจำทางเข้าไปที่ตัวเมืองนครสวรรค์ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงห้างสรรพสินค้า

“เราจะดูหนังกันก่อนหรือเดินเที่ยวกันก่อนล่ะวัชร์” ฉัตรรวีถามเด็กหนุ่มเมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้ากลางในเมืองนครสวรรค์

“ผมว่าพวกเราไปดูที่โรงหนังก่อนดูว่ามีรอบกี่โมงบ้างจะได้วางแผนกันถูก”

“อือ ดีเหมือนกันงั้นไปกันเถอะ”

“ญาดาขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมเดี๋ยวจะตามไป”

“แล้วรู้เหรอว่าโรงหนังอยู่ตรงไหนเดี๋ยวก็ได้หลงกันหรอกญาดา” ฉัตรรวีเตือนเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอมาที่นี่

“หนูอ่านป้ายเอาก็ได้ค่ะหรือว่าพี่จะไปเข้าห้องน้ำกับหนูด้วย”

“งั้นพวกเราก็ไปเข้าห้องน้ำกันหมดนี่แหละแล้วค่อยไปจองตั๋วกันนะ” วีรวัชร์และสองพี่น้องเดินพากันไปเข้าห้องน้ำก่อนจะพากันไปจองตั๋ว

“เราจะดูเรื่องไรดีล่ะพี่รวี หนูอยากดูทุกเรื่องเลย”

“พี่อยากดูหนังผีน่ะ”

“แต่หนูไม่อยากดูหนังผี”

“งั้นเราก็ดูกันคนล่ะเรื่องดีไหม แล้วค่อยออกมาเจอกัน” ฉัตรรวีชอบดูหนังผีหรือไม่ก็แนวสยองขวัญและเธอกับวีรวัชร์ก็คุยกันแล้วว่าจะดูเรื่องอะไร

“ไม่ได้หรอก แม่บอกให้หนูคอยดูพี่ งั้นหนูดูหนังผีก็ได้” เพราะไม่อยากแยกกับพี่สาวฉัตรญาดาเลยยอมดูหนังผีทั้งที่ตนเองเป็นคนกลัวผี

“ตกลงดูเรื่องเดียวกันทั้งสามคนเลยนะ”

“ค่ะพี่วัชร์”

“งั้นนั่งรอตรงนี้ก่อนนะรวีเดี๋ยวผมไปซื้อตั๋วให้” วีรวัชร์รีบเดินไปต่อแถวเพื่อซื้อตั๋วดูภาพยนตร์ให้กับทั้งสามคน

“พี่ขอโทษนะญาดาพี่จองที่นั่งติดกันไม่ได้ พี่ให้ญาดานั่งกับรวีก็แล้วกันนะ พี่นั่งคนเดียวก็ได้” วีรวัชร์บอกกับฉัตรญาดาพร้อมกับท่าทางเหมือนตัวเองเองเป็นคนผิดที่ไม่สามารถจองที่นั่งติดกันทั้งสามคนได้

“ไม่เป็นไรค่ะพี่วัชร์นั่งกับพี่รวีเถอะญาดานั่งคนเดียวก็ได้”

“ดูคนได้แน่นะญาดา” วีรวัชร์ถามย้ำ

“ได้ค่ะ คนเต็มโรงญาดาไม่กลัวหรอกค่ะ

เมื่อถึงเวลาดูหนังฉัตรญาดาแทบจะดูไม่รู้เรื่องเพราะเธอเอามือปิดหน้าไว้ตลอด หญิงสาวไม่ได้หันขึ้นมามองว่าพี่สาวนั่งตรงไหนเพราะกลัวจนไม่กล้าขยับตัวและถ้าเธอหันขึ้นมามองก็จะเห็นว่าที่นั่งมันว่างและไม่จำเป็นที่เธอจะต้องนั่งห่างไปถึงสามแถว

เมื่อออกจากโรงภาพยนตร์แล้วทั้งสามคนก็พากันไปเดินเที่ยวและไปรับประทานพิซซ่าก่อนจะตบท้ายด้วยไอศกรีมคนละถ้วยโดยทั้งหมดนี้วีรวัชร์เป็นคนจ่าย

“วันนี้สนุกมากเลยนะ ขอบใจวัชร์มากที่พารวีกับน้องมาเที่ยว” ฉัตรรวีพูดกับเด็กหนุ่มระหว่างที่รอน้องสาวเข้าห้องน้ำ

“ผมก็สนุกมากเลย”

“รวีอยากมาเที่ยวบ่อยๆ”

“ได้สิเรามากันอีกก็ได้”

“แต่รวีเกรงใจวัชร์นะที่จ่ายให้ทุกอย่างทั้งของรวีและของญาดาครั้งหน้าให้รวีจ่ายบ้างนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกน่าน้องของรวีก็เหมือนน้องสาวของผม”

“วัชร์เอาตังค์มาจากไหน”

“ผมพอมีเงินเก็บน่ะ อาทิตย์หน้าเรามากันอีกนะ”

“รวีจะกลับไปขอแม่”

“แล้วถ้าแม่ไม่ให้มาล่ะ” เด็กหนุ่มกังวลว่ามารดาของเธอจะให้ออกบ้านมากับเขาอีกเพราะครั้งนี้ก็พาเธอมาเที่ยวข้ามจังหวัดแล้ว

“เราก็แอบมาสิออกจากบ้านทีหลังแม่และกลับก่อนแม่ถ้าไม่ถามเราก็บอกว่าเราเที่ยวแค่ใกล้ๆ” ในเมื่อมีโอกาสฉัตรรวีก็อยากออกมาเที่ยวบ่อยๆ

“ถ้าเราหนีเที่ยวญาดาจะไม่บอกแม่แน่นะ”

“ไม่หรอกญาดาจะช่วยเราเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับแต่งคงต้องพาญาดามาด้วยเผื่อแม่จับได้อย่างน้อยก็ยังมีญาดาคอยช่วยพูด”

ทั้งสามคนออกจากห้างสรรพสินค้าในตอนบ่ายจากนั้นก็พากันนั่งรถประจำทางกลับมาที่ตัวอำเภอก่อนจะนั่งรถจักรยานยนต์กลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบหกโมงเย็น

“ไปเที่ยวไหนกันมาเหรอรวีกลับมืดเชียว” สุชาดาที่นั่งรอลูกสาวอยู่หน้าบ้านรีบถาม

“พวกเราไปดูหนังมาค่ะ”

“แม่ดูหนังเหรอ” สุชาดาตกใจเพราะจังหวัดที่เธออยู่นั้นไม่มีโรงภาพยนตร์เลยสักโรง

“เราไปเที่ยวนครสวรรค์กันมาค่ะ”

“ไปกันยังไงลูกแล้วทำไมไปไกลขนาดนั้น”

ฉัตรรวีเล่าให้มารดาฟังว่าเธอเดินทางไปยังไงไปไหนและไปทำอะไรมาบ้างเพื่อให้ท่านสบายใจและไว้ใจ เพราะต่อจากนี้เธอจะชวนวีรวัชร์ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ

“ญาดาไปกับพี่ด้วยใช่ไหม” เธอหันมาถามลูกสาวคนเล็ก

“ไปสิคะแม่ วันนี้หนูสนุกมากเลยค่ะ หนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เย็นนี้หนูคงไม่ได้กินข้าวแล้วล่ะค่ะหนูกินพิซซ่ากับกินไอติมมาจนท้องจะแตกแล้วค่ะแม่”

“รวีล่ะจะกินข้าวไหมลูก”

“ไม่ค่ะแม่รวีก็อิ่มเหมือนกันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

บ้านวีรวัชร์

“ไปเที่ยวมาสนุกไหมลูก” คุณยายอำภาถามหลานชาย

“สนุกครับยาย”

“แล้วหิวหรือเปล่านะลูกยายทำกับข้าวเสร็จพอดีเลยนะ”

“ผมกินมาอิ่มแล้วครับยาย”

“กินอะไรมาล่ะ”

“พิซซ่าครับ”

“อาหารแบบนั้นมันจะอิ่มเหมือนกินข้าวได้ยังไงยายไม่เข้าใจวัยรุ่นเลยจริงๆ แล้วพรุ่งนี้จะไปเที่ยวอีกไหม”

“ไม่ครับผมว่าพรุ่งนี้จะไปทำงานที่โกดังเสี่ยส่ง”

“จะไหวเหรอวัชร์งานยกของแบบนั้น”

“ไหวครับยาย”

“ปิดเทอมทั้งทีก็น่าจะพักอยู่บ้านนะ”

“ก็ผมอยากได้เงินเพิ่มนี่ครับยาย”

“ที่แม่ส่งมาให้ใช้ไม่พอเหรอลูก ขาดเหลือก็มาเอาที่ยายได้ไม่ต้องไปทำงานให้ลำบากหรอก”

“พอครับยายแต่ผมอยากเก็บไว้เผื่อมีเรื่องต้องใช้ตอนเปิดเทอมผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับยาย”

วีรวัชร์กลับเข้ามาในห้องเขาเปิดกระเป๋าสตางค์ดูเพื่อคำนวณเงินที่เหลือตอนนี้ยังพอมีเงินเก็บเหลืออยู่บ้างแต่ถ้าต้องออกไปเที่ยวกับฉัตรรวีทุกอาทิตย์เด็กหนุ่มคิดว่าเงินก็น่าจะไม่พอ เขาจำเป็นต้องไปทำงานพิเศษเพิ่มที่โกดังของเสี่ยส่งซึ่งจ้างลูกจ้างรายวันให้มาช่วยขนของในโกดังอยู่เป็นประจำและเขาก็เคยไปทำงานเมื่อปิดเทอมครั้งก่อน

ช่วงปิดเทอมแบบนี้เป็นช่วงที่วีรวัชร์จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับฉัตรรวีมากที่สุด เขาต้องรีบทำให้เธอประทับใจและรักเขาอย่างที่เขารักเธอ เพื่อที่ว่าตอนที่ฉัตรญาดาเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้วเธอจะได้ไม่มองคนอื่น

วีรวัชร์พยายามใช้เงินกับตนเองและประหยัดที่สุดเขาพาฉัตรญาดาและฉัตรรวีเข้าไปเที่ยวที่นครสวรรค์มาแล้วถึงสี่ครั้งแม้จะออกจากบ้านด้วยกันแต่พอไปถึงที่นั่นพวกเขาก็แยกกันเที่ยวแล้วจะนัดมาเจอกันที่หน้าห้างก่อนเวลากลับบ้าน

เด็กหนุ่มรู้สึกขอบคุณฉัตรญาดามากที่เข้าใจและเปิดโอกาสให้เขาอยู่กับพี่สาวของเธอตามลำพัง

วันนี้ก็เหมือนกับทุกครั้งที่วีรวัชร์ไปเที่ยวกับฉัตรรวีและกลับมาจนค่ำ

“อาบน้ำแล้วออกมาคุยกับยายหน่อยนะลูก”

“ได้ครับยาย”