KABANATA 3

Mabibigat ang mga yabag ko habang bumabalik sa loob ng mansion. Para akong bagyong dumaan sa flowerbed—literal at emosyonal. Nakakairita kasi talaga ang batang ‘yon. Masyado siyang matabil. Ang sarap kurutin sa singit. ‘Yung may kirot. Yung tipong di na makapag-princess-princessan.

Aist! Mamayang gabi talaga, maghahanap na ako ng ibang trabaho online. Kahit anong raket sa Maynila, kahit street magician pa, basta lang makalayo sa demonyita ng batang ‘yon. Kung hindi ko siya matitiis, baka ako pa ang makulong sa attempted homicide.

Nasa porch pa lang ako ng mansion nang sumalubong si Aunty Julie, bitbit ang gusot na mukha at masamang tingin na parang may utang akong pitong buwan ng tubig at kuryente.

“Cordie, ano bang ginawa mo kay Lorraine? Naku kang bata ka, kahit kailan talaga napaka-isip bata mo! Pati pitong taong gulang na bata pinatulan mo!” sermon niya, sabay dampi ng mahina pero madiing palo sa braso ko—‘yong tipong palo with feelings.

“Aunty, naman… wala akong ginawa sa bubwit na ‘yon—”

“Ya heard that, Daddy? Ya heard that? She named me a bubwit!”

Nag-freeze ang kaluluwa ko. Oh no. No no no.

Napalingon ako paakyat ng hagdan at nakita ko ang maliit na multo—ay este, si Lorraine—nakasungaw mula sa taas. At hindi siya mag-isa. Nakapulupot siya sa braso ng isang lalaking mas nakaka-istorbo pa sa tahimik kong puso kaysa sa wais na anak niya.

Gov. Cassian Romano. Señorito Cassian in the flesh, ladies and gentlemen.

Bigla akong napatunganga. Grabe. Sa mahigit pitong taon na hindi ko siya nakita, parang binuhusan siya ng mas maraming kagwapuhan. Noon mukha na siyang modelo ng luxury men brand—ngayon, mukha na siyang exclusive cover ng GQ Magazine na may pa-feature na "Hottest Single Dad of the Decade." Pero gaya noon, matalim pa rin ang aura. Yung tipong kahit ngumiti, parang may hinahamon sa suntukan.

Twenty-nine na siya ngayon, I think, pero mukha lang siyang twenty-eight.

Ako? Mukha pa rin akong twenty-twenty… twenty-pagod.

“She was the beggar who ruined my bed of roses, Daddy, and she even said that she’s prettier than me raw! Daddy, it’s not true, right? Tell her! Na ako lang ang pretty dito!” litanya ni Lorraine habang inuuga-uga ang kamay ng ama niya na parang gusto talagang mag-wish sa genie.

Okay, calm down, Cordie. Huwag mo nang patulan. Baka sa kulungan ang bagsak mo.

Tumingin ako kay Señorito Cassian. Seryoso ang titig. Walang emosyon. Walang hello. Wala ring smile. Parang ni-reset ang facial features niya sa default: Governador Mode On.

I gulped—softly—at binalik ko ang tingin kay Lorraine. Nag-iinit pa rin ang ulo ko pero hindi pwedeng bumitaw ang sarcasm. “Ah… Nene, sorry na nga kasi. Hindi ko naman sinasad—”

“Dad oh! She called me Nene na naman! Kanina bubwit, ngayon Nene! Daddy, please ask Luther to snack her! Pretty please!”

Wow. Artistahin ang delivery ni Aling Maliit ah. Susunod 'to sa yapak ni Barbie Forteza. Galing umarte. Puwede na ang bibig ng batang 'to panangga sa mga atake ng Hapunes sa Pulang-araw.

“Señorito, ako na po ang hihingi ng paumanhin sa nagawa ni Cordie,” sabat agad ni Auntie, trying to save the family name. “Sadyang isip-bata talaga ang pamangkin ko at minsan nawawala sa katinuan.”

Napairap ako nang very discreetly—kaso, nahuli ni Cassian. Ayos! I-straighten agad ang face. Walang emote, Cordie. Compose. Pakitang walang atraso.

“Lorraine, hija, pagpasens’yahan mo na itong Ate Cordie mo ha?” dagdag pa ni Aunty, ever the peace ambassador. “Huwag kang mag-alala, mabait naman ‘yan. Magkakasundo rin kayo.”

Hah! In your dreams, Nanay Julie.

“Nanay Julie, she’s not going to be my Ate. Inaasar niya ako! And I hate her name! Almada? Eww. That was recognized, I think, noon pang nineteen-forgotten!” She rolled her eyes with so much disdain it could kill plants.

Wow. Binastos pa talaga ang pangalan ko. Almada na nga, ginawa pang pamada. Gusto ko siyang sabunutan pero bawal ang child abuse, unfortunately.

“Lorraine, enough.” Singhal ni Cassian. At last! The Gobernador speaks!

Tahimik agad si bata. Pero syempre, may parting irap. Ganda ng attitude, pang-Villains Academy.

“You can go back to the kitchen, Manang Julie. Kakausapin ko na lang ang pamangkin mo tungkol sa magiging trabaho niya sa akin,” utos niya kay Aunty, pero tingin niya, nasa akin lang. Intense.

“Sige po, Señorito,” ani Aunty, sabay bigay ng mag-behave-ka-o-patayin-kita-sa-tingin look bago tumalilis.

“Go to your granny, princess. Kakausapin ko lang siya.”

“Okay, but you have to promise me you’ll get rid of Almada. Okay, Daddy?” ani Lorraine, eyes sparkling like evil glitter.

Cassian nodded.

Ayos lang. Wala rin akong balak magtagal dito.

Bago tuluyang umalis, huminto pa ang batang impakta sa tabi ko. Tinupi ang maliliit niyang braso at binagsakan ako ng killer stare.

Girl, kaya kitang i-bungee jump sa kanto eh.

“Stop bullying my daughter inside your brain, Ma. Cordie! C’mon, follow me up this way.”

Whoa, he remembers my full name? May memory card pa pala si sir!

Sumunod ako kay Cassian papunta sa ikalawang palapag—sa library. Tahimik. Malamig. Maaliwalas. Amoy mamahaling libro at subtle tension.

“Sit down,” utos niya, sabay turo sa solo couch across from him. I sat like an obedient child na pinatawag ng principal.

Awkward. Ang weird ng energy. Parang may babasagin. Parang ako ‘yon.

“About your job description,” panimula niya. “Ang magiging trabaho mo lang ay tutukan ang lahat ng galaw ng anak ko.”

“Lang?” Naangat ang kilay ko. As in full-time CCTV level?

“Yeah. Why? What’s wrong with my daughter, Cordie?” Cold stare. Sharp tone.

Marami kayang mali sa anak mo. Pero syempre, tinimpla ko ang sagot. “Ah… wala. Wala naman.”

Ayusin mo, Cordie. Baka i-ban ka pa sa buong probinsya.

He moved slightly and adjusted his posture. Gosh. Yung aura niya? Intimidating. Yung boses niya? Commanding. Yung porma? Pang-politiko na ginawang cover boy.

Ewan ko lang kung siya ba’y halal dahil sa galing o dahil sa dimples.

“You’ll move in with us this afternoon. You’ll have to stay in our house sa Cameo. Doon kami nakatira ni Lorraine. So to put it simply… hindi ka dito sa mansion titira.”

Oh great. I’m moving in with the devil’s spawn and her walking Greek god of a dad.

Day one pa lang ‘to. Pero bakit parang season finale na agad ng buhay ko?