KABANATA 4

“Ho?”
Paktay! Akala ko pa naman magkasama kami rito ni Auntie. Akala ko safe zone na ‘to, pero bakit parang sinabak ako sa reality show na walang script? Parang ipapain ako sa hawla ng matapang at gurang na leon na ito—haharapin ko ‘tong supladong lalaki na ‘to na may titig pang nakakasilaw ng mata.

Paano ba ‘to? Baka ako ang susunod na gawing tanghalian ng leon… o kaya’y gawing pambukas ng fireworks.

“You heard me, didn't you? You aren't deaf as far as I know to not catch on what I am saying here.”

Ayun oh, suplado pa rin. Parang hindi tumanda ang attitude, baka pati ‘yung damit niya seven years old na rin. May sariling panahon, hindi lang sumasabay sa uso—sumasalungat pa.

Napangiti ako, pero 'yung tipong ngiting peke na may halong ayoko na, Lord. “Sorry po,” sabi ko habang pinipigilan ang sarili kong sabihan siya ng sorry din sa pagmumukha mo.

“Good. Lorraine will be in her second grade next month. Sasama ka sa driver upang ihatid at sunduin sa school si Lorraine. As you see, she's a hard-headed brat…”

“I second the motion. Wala akong duda d’yan.”

Napasabat ako nang hindi sinasadya. Eh kasi naman, honest lang! ‘Yung bata parang mini-dictator sa bahay, may sariling world domination plan.

Pero ayun, kumunot noo ni Kuya Cassian. Parang gusto akong sipain pabalik sa lugar namin.

Agad kong kinandado ang bibig ko. Kung puwedeng mag-install ng zipper sa labi, sana ginawa ko na.

“Walang tumatagal na tutor kay Lorraine kaya isasama ko na lang iyon sa job description mo. You'll help her with her academic matter and whatsoever she needs. She's a little nagger and a brat, kaya kung maaari ay huwag ka nang dumagdag. Nagkakaintindihan ba tayo, Ms. Maria Cordelia Humbañez?”

Aba, masyadong defensive si sir. Feeling ko ako na agad ang sanhi ng climate change sa buhay niya.

“Cassian, Cordie na lang po o kaya Cordelia. Masyado po kayong mahihirapang banggitin ang buo kong pangalan,” suggest ko. Baka naman maging civil kami kahit papano?

“Who's the boss here, Ms. Maria Cordelia Humbañez?” sabay tingin na parang gusto akong lasunin gamit ang titig n’ya.

“Kayo ho. Sabi ko nga po, Ms. Maria Cordelia Humbañez na lang ang itawag n’yo sa akin.”

Smol wins. Pero kahit ako ang bumigay, feeling ko panalo pa rin ako—bakit ba, humble is key.

“Good, kid.”

Kid?! Aba, may gan’un pa? Hah! Kid pa rin pala ang tingin n’ya sa akin hanggang ngayon. Kung sabagay, kung edad ang basehan, eh baka nga pwede ko na siyang ituring na ninuno.

Pero binalewala ko na lang ‘yon. Baka kasi ma-demonyo lang ako’t maibato ko sa kanya ‘tong flower vase sa lamesa.

“Si Lorraine lang po ba ang tatrabahuhin ko, Cassian? Sa inyo po, hindi?”

“Why? You want to do a job with me?”

Teka, pause muna. Hindi ko alam kung pormal ba talaga ang tono niya o may double meaning. Kasi kung imagination ko lang ‘yon, aba, ang wild ng utak ko, self.

Masyado na talagang lumalala ang epekto sa akin ng hula ng fortune teller na minsang naligaw sa amin. Kesyo magkaka-sexmate daw ako. Isa raw dun sex maniac, tapos sa huli, mamamatay akong virgin. ‘Yung hula parang plot ng telenovela na hindi pinayagan ng MTRCB.

“Hey, Ms. Romano, are you still with me?”

Biglang untag sa akin ni Cassian.

“Ay maniac!”

Hala! Nahuli pa yata ‘ko. Gulat na lang ako nang tumingin siya na parang natamaan.

“Maniac? What?”

Patay na. Ako na ang number one endorser ng kahihiyan. Dapat pala ‘tong bibig ko, may parental lock.

“Wala ho, Cassian. May... may naalala lang akong isang maniac na lalaki dati,” palusot ko. Hindi ko na alam kung convincing pa ‘ko o parang artista lang sa mga panghapong drama.

“Was it me?”

Lumingon siya agad, masungit ang mata. Parang may built-in polygraph test ang tingin niya.

“Ako ba ‘yong maniac na sinasabi mo, Ms. Romano? I thought you will forget about what happened to us seven years earlier. Why do you have to blow it out again?”

Oh shit.
Dios por santo! Bakit napunta doon ang usapan? Eh ako naman, happily denying na nga sa sarili kong memorya.

---

Flashback

Kakarating pa lang namin ni Auntie Julie sa mansion ng mga Romano—ang pamilya n’yang pinagsisilbihan ng halos tatlong dekada. Last week pa inilibing si Mama kaya isinama na lang ako rito ni Auntie. Baka raw mamatay ako sa kalungkutan kung iiwan n’ya akong mag-isa. Drama queen? Present!

Pagkagabi, ipinakilala na ako kay Doña Astrid Romano, at napatunayan kong hindi chismosa si Auntie Julie—ang bait nga at ang ganda pa. Parang si Mother Mary na may Chanel.

Nang makalabas ako ng kuwarto, nakita ko si Berna na nag-aayos ng mga flower pot. Nilapitan ko siya dahil bored na ako at wala pa akong ka-close. Ang daming halaman, pero wala akong friends. Kawawang bata, 'di ba?

“Meda, gising. Cordelia, tumayo ka na d’yan!”

Yan ang pangmalakasang alarm clock ni Auntie Julie. Wala pang rooster, meron ka nang human amplifier.

Papunta na sana ako sa kusina para maghanap ng makakain, pero teka—
Cue slow motion music.

May matangkad na lalaking bumaba sa hagdan, may ash brown na buhok, with highlights pa—mukhang nagpa-salon bago pumasok sa eksena. In fairness, kung may talent search sa hacienda, panalo agad to.

Aba, confirmed. Isa siya sa mga anak ni Doña Astrid. Si Cairo. Siya pala si bunso. Gwapo, charismatic, at mukhang hindi pa sunog ang utak sa corporate stress. Crushable, in short.

Habang kumakain ako, feeling ko normal lang lahat—until…

“Hey, are you spilling down a tear in your food? Is that a high-tech equipment to produce a broth?”

Siya na naman! Si Mr. Commentary. Umupo pa talaga sa tabi ko. Kung hindi lang cute, sinabuyan ko na ng sabaw.

“Hindi naman. Cordelia ang pangalan ko, hindi pasens’ya,” sagot ko, trying my best na hindi magmura.

“Wow! Your name’s too... extraordinary and beautiful,” sabi niya. Sabay lumundag ng one seat closer. Halata bang wala pa akong experience? Kasi feeling ko nagiging jelly ang tuhod ko.

“It’s Cairo, by the way,” sabi niya, sabay lahad ng kamay.

Pagkatapos no’n, nagbiro siya habang naglalakad kami papuntang sala. Grabe, heart attack ‘to kung may kahulugan. Pero wala pa akong time kiligin dahil may dumating…

Boom!

May lalaking sumulpot sa bungad. Mas seryoso, flex shorts lang ang suot, topless pa! Warning: adult content alert! Matanda nang konti pero mas alpha. May boss man aura na parang lalabas na kontrabida sa pelikula.

Si Cassian Romano-kuya ni Cairo.

“Get me a cup of black coffee at ihatid mo sa kuwarto ko!”

Excuse me po? Kape lang, umabot pa sa room service?

Buti na lang nandun si Cairo.

“Wait, Cassian! Hindi maidservant dito si Cordelia. You can go get yourself. Tulog na ang mga katulong, e.”

“Who's this kid then?”

Tanong ni Cassian, sabay tingin sa akin na parang ina-assess kung papasa akong barista sa Starbucks.

Ewan ko kung para kanino ‘yung tanong—baka sa hangin, baka sa multo—but judging by the laser-focused tingin sa akin, eh obviously ako ‘yung kid na tinutukoy. Kid daw o! Grabe ka, Kuya. Gurang ka na nga, may amnesia ka pa?

Aba, kung makatawag ng kid parang hindi kami halos magka-edad kung i-minus natin ang stress at eyebags n’ya. Palibhasa kasi mukhang laging puyat. Siguro pangatlong life niya na ‘to at ako kakasimula pa lang sa first, kaya feeling senior citizen siya compared sa akin. Psh.

“She’s Maria Cordelia Humbañez, the future Mrs. Cairo Romano,” biglang singit ni Cairo na may halong ngisi sa labi at kulang na lang ay magpatugtog ng wedding march sa background.

Tangina. Hindi ko alam kung matutuwa ako sa introduction o maghahanap ako ng nearest cliff para talunin si Cairo. Ano ‘tong kasal na ‘to, instant noodles? Just add hot water, may marriage license ka na?

Tumigil ang mundo ko ng dalawang segundo. Tapos bumalik lang ‘pag naramdaman kong nanlilisik na ang mata ni Cassian sa direksyon namin. Parang gusto akong ipa-annul agad kahit hindi pa nagsisimula.

Oh dear Lord, is this what it feels like to die socially?