KABANATA 2

“Ho? Nanny po ako?” bulalas ko, halos mabulunan sa sariling laway.

Okay naman sa akin ang trabaho na iyon—marangal ‘yon, stable pa siguro ang sweldo—pero hello, si Señorito Cassian Romano? Seriously? Bakit kailangan pa talagang sa kanya? Eh napaka-antipatiko ng lalaking iyon. Kung makatingin parang laging galit sa mundo. Kung ngumiti, parang kasalanan mo. Pero in fairness, ilang taon na rin mula nang huli ko siyang makita. Siguro naman… siguro lang… ngayong Gobernador na siya, baka naman mas naging tao na siya kaysa bato?

Or baka naging bato pa lalo. At may trono na.

“Sunggaban mo na lang habang wala ka pang matinong trabaho,” ani Auntie Teresa habang abala sa pagbubukas ng dala niyang tupperware. “Atsaka, Cordie, feel kong magkakasundo kayo ng anak niya—pareho kayong pilya.”

“Auntie naman! Tsismis lang ‘yon na pilya ako,” mabilis kong depensa.

Napailing na lang si Auntie na parang sinabihan ko siya ng joke ng taon. “Mag-impake ka na dahil maaga tayong aalis bukas. Ako na ang magliligpit dito.”

---

Habang nilalabhan ko sa utak ang mga possibilities ng pagiging babysitter ng batang Romano, dumampot na ako ng maleta. Hindi ko na tiniklop ang damit—basta siksik dito, siksik doon. Bahala na si Batman.

Naalala kong hindi pa ako nakakapagpaalam sa tropang sabog, kaya agad kong dinukot ang phone ko at nag-send ng group text.

To: Melody, Roanne, Jules

Text:
Mga Inday Nene, I'm going to Florida tomorrow morning. Sorry I cannot make goodbye-goodbye to all of you personally because I am kind of BZ. 😌

Napahagikhik ako. Classic Cordie.

Di nagtagal, sumagot agad ang laging walang filter na si Roanne:

From: Roanne
Dream on, CORDIE ROMANO. Gumising ka na sa kahibangan mo, hoy! Florida! Maynila pa nga lang hirap ka na sa pamasahe. Tse.

Grabe ‘to, emphasized pa talaga ang kahirapan ko. Walang patawad.

To: Roanne
Aalis na nga ako. Mamasukan akong nanny sa mga Romano.

From: Melody
Ang dakilang ambisyosa. Nangangarap na naman ng gising. Itagay na lang natin ‘yan. Ano?

Oy, magandang idea ‘yan ah! Alas-nuwebe pa lang. Sakto, hindi pa tulog si Auntie. Pwede pang sumaglit.

---

Minadali ko ang pag-iimpake, nag-half bath ng wala sa oras, saka nagpalit ng damit. Paglabas ko, nakita kong mahimbing nang natutulog si Auntie sa plastic na papag. Wala nang pre-approval, naglakad na ako palabas.

Pagdating ko sa bahay nila Jules, ayun na nga sila—kompleto ang tropa. At syempre, may lambanog sa gitna ng mesa.

“Oh, nandito na pala ang mahal na reyna,” bungad agad ni Roanne.

Napangisi ako. Familiar scene, familiar friends, familiar inuman. Instant comfort.

Umupo ako sa tabi ni Melody. Inabot agad ni Roanne ang baso. “Sa’yo na ‘to, halatang uhaw ka sa alak,” sabi pa niya habang nangingislap ang mga mata sa kasiyahan.

I-straight ko agad ang tagay. Tangina, ang sipa ng lambanog! Parang may uppercut. Pero masarap. Lasang mga panahong akala mong wala nang pag-asa pero biglang may ngiti ang tropa.

“So, ano nga ‘yong chika mo kanina? Mamasukan kang nanny?” tanong ni Melody.

Tumango ako. “Babysitter ako ng anak ni Señorito Cassian Romano.”

“Talaga?” singit ni Roanne. “Rinig ko maldita raw ang batang ‘yon. ‘Di ba ‘yong anak ni Ginang Lily naging yaya din dun tapos dalawang araw lang, nag-resign? Pinahabol daw sa aso.”

“Duda akong magtatagal ka,” sabi ni Jules habang nagbubukas ng chichiria. “Gov. Romano plus malditang anak = cordie on the run.”

“Temporary lang naman. Hangga’t wala pa akong matinong mapasukang trabaho,” depensa ko.

“Kung sabagay… pero marami rin daw bonal doon sa probinsya nila. Malay mo, doon mo pa mahanap ang true love mo.” singit ni Roanne, sabay kindat.

Napangiti ako. Sana nga.

Naalala ko tuloy ang mga biro sa akin ng mga ‘to—na baka raw mamatay akong birhen. Pero twenty-four na ako, bes. Wala pa rin ni halik. Laplapan, halik sa noo, kahit sa hangin—wala.

“Naalala n’yo ba si Franklin Sebio?” tanong ni Jules. “‘Yung heartthrob sa St. James? Taga doon ‘yon!”

“Ayoko dun, masyadong mabait. Parang kapag nag-sex kami, hindi ungol ang lalabas kundi Bible verse,” sabi ko, sabay tawa naming lahat.

---

8:00 AM – Arrival at the Mansion

Hulas pa ang katawan ko, may kaunting hangover, at parang anytime, sasabog ang tiyan ko. Pero grabe ang mansion. Kung may textbook ang karangyaan, ito ‘yon. Lahat ng tanawin, parang edited. Walang sabit. Walang aberya.

Pagbaba namin ni Auntie, sinalubong kami ni Doña Astrid Romano.

“Jules, nakabalik ka na pala,” masiglang bati. Tapos lumingon siya sa akin. “At ito na ba ang pamangkin mo? Si Cordie? God, you grew up a very beautiful woman, hija.”

“Salamat po, Doña Astrid. Kayo rin po—parang tayo lang po magka-edad,” biro ko, pero truth be told, parang wala siyang wrinkles.

“Ikaw talaga, palabiro pa rin!”

Pero hindi ko na kinaya ang hilo. Kailangan ko ng hangin. Nagpaalam ako sandali.

---

Sa likod ng mansion, sa gitna ng hardin na parang kinuha pa mula sa catalog ng mga royal estate sa Europe, doon ako napadpad—at doon ko rin naiduwal ang lahat ng laman ng sikmura ko. Hindi na ako nakaabot sa gilid man lang ng pathway. Diretso sa gitna ng flowerbed. Yung parang pinapahalagahan pa ng gardener kaysa sa buhay ng interns.

“Sorry, florals…” usal ko habang nakayuko, hinihimas-himas ang sikmura kong parang nilamukos.

At hindi pa ako nakaka-recover, may biglang dumagundong na boses mula sa likod ko.

“Oh my God, lady! What did you just do to my flowers?!”

Napapitlag ako sa gulat at agad na napatayo, kahit pa nahihilo pa ako sa pinaghalo-halong kahihiyan, suka, at gutom. Paglingon ko, isang batang babae ang nakatayo ro’n—nakataas ang isang kilay, naka-cross arms, at nakatitig sa akin na parang ako ang kontrabida sa Disney channel. Isa lang ang naisip ko: Aba, anak-mayaman nga.

“A-ah… Nene, sorry talaga. Hindi ko sinasadya. Nahilo lang ako, tapos—”

“What? Did you just call me? Nene?” Umirap siya nang parang sanay na sanay. “You moron woman! I am not a Nene! That’s disgusting.”

Whoops. Sensitive pala si Aling Maliit.

Bigla akong napatigil. Wait lang. Parang may pamilyar sa itsura niya. Huwag mo’ng sabihing ito na ‘yung…

Ito na ang anak ni Governor Cassian Romano na ipapasubaybay sa akin?

Lord, kung siya nga ‘to… kukunin ko pa ba ‘tong trabaho?

“Sorry na talaga, Aling Maliit. Lilinisin ko ‘to, swear. Hihingi rin ako ng tawad sa gardener—”

“Shut up, beggar!” singhal niya, sabay talikod with flair, parang may invisible wind machine. “I’ll tell Daddy! He’s going to make you pay! Ipapalapa ka niya kay Luther!”

Sinong Luther? Driver? Yung Doberman? Hitman? Hindi ko na alam kung matatawa ako o matatakot.

Umikot ang mata ko, parang nag-exorcism lang sa tindi ng linya na narinig ko. May horror element na, may regal delusion pa. Lord, anong klaseng bata ‘to?

“Hoy, bubwit! Bumalik ka rito!” sigaw ko habang sumusunod siya ng ilang hakbang.

Biglang huminto siya at lumingon na parang sinasapian. “Kanina Nene, ngayon bubwit? Ugh! Isusumbong na talaga kita!”

At ayun na nga. Tuluyan na siyang umiyak. As in ‘yung iyak na pang-telebabad na may kasamang foot stomp at halong indignation ng isang spoiled empress.

“I hate you!” hikbi niya, sabay dabog ng paa. “Ako lang ang maganda rito! Daddy told me I’m the only princess here!”

Ay. So ito na nga talaga ‘yung anak ng Gobernador. Cute nga. Kung hindi lang mala-demonyita ang aura.

“Aww, cute na monster,” bulong ko habang pinipigil ang tawa. Mana nga sa ama. Sure na ‘ko.

Pero hindi ako nagpadaig. Hinawi ko ang buhok ko, nag-shoulder pop pa, tapos sabay smirk na parang artista sa shampoo commercial.

“E ‘di ikaw na. Ako? Hindi naman pretty. Beautiful agad.”

Nag-posing pa ako—‘yung tipong parang ina-award-an ng Miss Congeniality sa gitna ng flowerbed na nasukahan ko. Worth it.

She stared at me like I just invented insanity. “You are a crazy beggar,” sabi niya, deadpan. Tapos ayun—tumakbo na. Parang may halong takot, inis, at konting trauma sa wit ko.

First day ko pa lang ‘to. Literal. Wala pang 24 hours. At pakiramdam ko, andito na agad ako sa death row. Ang sarap, ‘di ba? Panalo. Welcome to hell—ang anak pala ni Senyorito Cassian ang mukhang demonyita mismo.