KABANATA 7

"Thought you’d forget what happened seven years ago. Why do you have to bring it up again?"

Boom. Just like that.

Nag-crash landing ang buong sistema ko. Parang nahulog ako sa bangin ng nakaraan na matagal ko nang tinakasan. I couldn’t even count how many times I’ve swallowed hard since he opened that damn topic. Kung may award sa pag-lunok ng laway, baka Hall of Famer na ako.

Sure, nag-usap kami dati—pormal pa nga—na we’d let the past stay in the past. Pero excuse me, s’ya kaya ang una’ng nag-reminisce! Ako ba? Wala! I was minding my own business, pretending my life was trauma-free and emotionally stable!

Napakunot ang noo ko habang tinitigan ko siya. As in maldita-girl stare na may halong “don’t test me, governor.” Gusto ko na sanang mag-face palm, kaso baka magmukha akong masyadong cute. Next time na lang, pag walang audience.

“Gov,” simula ko, medyo hinaan ang boses para kunwari sweet ako. “Nakalimutan ko na 'yon. Ikaw lang naman ang umungkat no’n.”

At doon ko nakita. That flicker of guilt. Parang may kirot sa perfectong panga niya. Na-conscious siya. Ah-ha! Guilty! Alam ko! I knew it! Sinong masama ang konsensiya ngayon, hmm?

“Never mind,” matabang niyang sagot sabay tayo. Ayun na, nag-walkout na si Ginoo! Ako naman, automatic na sumunod. Parang pusa na ayaw maiwan.

Naglakad siya papunta sa pinto. Tahimik. Kalmado. Akala ko tuloy lalabas na lang siya at iwan akong nagmumuni-muni sa guilt n’ya—pero nope!

Nagulat ako nang bigla siyang humarap.

At ayun na nga. BOG! Nauntog ang noo ko sa matigas—at sobrang maskulado—niyang dibdib. Wait lang, correction: buong mukha ko pala ang bumulusok sa six-pack wall niya. Parang na-Face ID ako ng abs niya.

“What the f*ck, Maria Cordelia Humbañez?! Why were you this c–close?”

Napaatras ako. Diyos ko, pati pitch ng boses n’ya, tumaas na parang may Senate hearing. Gamit na n’ya 'yung Governor tone niya. ‘Yung parang kayang patahimikin ang buong barangay sa isang “excuse me.”

"Sorry, Gov,” sagot ko, sarcasm mode activated. “Ako na po ang humihingi ng paumanhin sa pagbunggo ng dibdib n’yo sa mukha ko.”

Seriously. Parang kasalanan ko pang naging obstacle course ang katawan niya. Di ko nga nakita ‘yung expression niya kasi sa sahig na ako tumitingin ngayon. Dignidad ko? Nag-soft launch sa lapag.

“Tch. Be heedful next time. Hindi ka na bata, Maria Cordelia Humbañez. Kaya umayos ka.”

Wow, ang bilis magpalit ng script. Ako na nga ang nasaktan, ako pa ang pinagsabihan. Power tripping is real! Dahil ba boss siya? Dahil ba gobernador siya? Dahil ba gwapo siya? NAKAKAINIS!

Pero infairness. Amoy-lalaki talaga siya. 'Yung tipo ng amoy na kahit wala kang balak magmahal ulit… mapapaisip kang, “Puwede kaya siyang i-diffuse sa air freshener?”

“Go get your things. Hihintayin kita sa kotse,” utos niya, as if wala lang siyang binangga’ng buong mukha kanina. Tumalikod siya at tuloy-tuloy lumabas.

---

Nakarating na kami sa bahay n’ya sa Santayana.

At sa totoo lang, hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan o ma-amaze.

Mas maliit ito kumpara sa mansion nila, oo, pero kung intimidation ang usapan? Panalo. Parang mafia hideout. Bawat kanto may bodyguard. May mga sundalo. Parang kung mauutot ako nang hindi scheduled, baka ipa-debrief ako.

Papasok pa lang kami, nakasalubong namin ang isang lalaki. Tingin ko kasing-edad lang ni Cassian. Medyo charming. Pero hindi ko inagapan ang sarili kong kiligin. Isa lang ang main dish dito at busy siya kakasigaw sa akin.

“Magandang hapon po, Gov,” bati ni kuya na may formal bow pa.

“Ronnie, ituro mo ang magiging kuwarto ni Cordie sa taas. Sa tabi ng silid ni Lorraine.”

At doon ako napatingin. Teka.

Sa tabi ng kuwarto ni Lorraine?

PERO BAKIT?!

“Why beside my bedroom, Daddy? Bakit hindi s’ya sa tabi ng room ni Ronnie?” Reklamo ni Lorraine na may kasamang dabog.

Aba’t ang cute talaga ng brat na ito! Kanina pa ‘to. Sa biyahe pa lang, ilang beses ko na siyang nahuling umiirap sa akin. Seryoso, isa pa at iirap ko na rin siya pabalik! Bahala na kung magmukha kaming staring contest.

Kalmadong hinarap siya ni Cassian, in his signature baritone daddy-voice. "Lorraine, that’s too much. Cordie can’t be anywhere else here dahil s’ya lang ang babae rito. Aside from you."

Wait, HUWAT?!

Ako lang? Ako lang ang babae rito? Walang maid? Walang kusinera? Walang… girl support?!

"...that’s why she needs to occupy the vacant room beside yours. And whenever you need her, madali mo lang siyang puntahan. Nagkakaintindihan ba tayo, Lorraine?"

“Fine. I understand po, Dad.”

Hanep. S’ya lang ang brat na kilala ko na maldita pero nag-po at opo.

Sinamahan ako ni Ronnie paakyat.

“Pumasok ka na… uhm, ano nga ulit ang pangalan mo?” tanong n’ya habang binubuksan ang pinto ng guest room.

“Cordelia,” sagot ko. “Pero puwede mo na lang akong tawaging Cordie para hindi ma-hassle dila mo.”

Tumango siya at ngumiti ng half. Hmm. May something sa aura n’ya. Hindi ko sure kung friendly siya o may pagka-mysterious version ng siopao. Pero parang... parang may hawig ang vibe niya sa kaibigan kong si Jules—'yung bading na maskulado pero killer ang eyeliner game.

“Sige, maiwan na kita. Kailangan ko pa magluto para sa hapunan.”

Sandali lang...

“Ah wait!” pigil ko. “Itatanong ko lang. Totoo bang ako lang ang babaeng nandito bukod kay Lorraine? As in, wala man lang kasambahay o kusinera?”

“May kusinero. Ako ‘yon,” sagot niya. “Ayaw talaga ni Gov ng babaeng staff. Bawal. Mahigpit ang utos.”

Bawal ang babae?!

Okay. Something’s weird.

Bakit? May phobia ba s’ya? Trauma? Curse? Or—hala! Don’t tell me, may deep dark history with women? Kaya ayaw n’ya ng kahit sinong babae sa bahay n’ya?

Hmm...

Pero kung gano’n...

Bakit ako?

Bakit ako ang pinili niyang exception?