01 หล่อแล้วเป็นรับไม่ได้เหรอวะ (2/2)

ประตูกระจกฟิล์มทึบของห้องวีไอพีฝั่งตรงข้ามโซนบาร์ถูกเปิดออกโดยมือการ์ดรักษาความปลอดภัยของร้าน ภายในห้องมีแสงไฟสีนวลสลัว ๆ ผนวกกับแสงสีจากสปอตไลต์ด้านนอกพาดผ่านมาในบางครั้ง บนผนังสามด้านตกแต่งด้วยภาพแอบสแตร็กต์ มีชุดโซฟาหนังวางอยู่กลางห้อง และโต๊ะกระจกตัวเตี้ยตรงกลาง

เสียงครวญครางแผ่ว ๆ ดังขึ้นมา ทำให้ว่านต้องหรี่ตาลงเพื่อปรับโฟกัสในที่มืด ส่องมองภาพคนสามคนบนโซฟาที่กำลังคลอเคลียกันอยู่

“มาแล้วครับ” พี่การ์ดพูดสั้น ๆ กับคนในห้อง ก่อนจะหันมาหาว่าน “พี่ไปก่อนนะ คุยกับคุณเขาเอง”

ว่านพยักหน้าหงึกหงัก มองตามแผ่นหลังการ์ดไปจนประตูกระจกปิดลง ดวงตาคู่คมส่องผนังบานกระจกด้านหน้า มันใสแจ๋วจนเห็นข้างนอก แต่มองมาจากข้างนอกเข้ามาไม่เห็นอะไรเลย สมกับเป็นห้องวีไอพีจริง ๆ

“นั่งก่อนสิครับ” น้ำเสียงทุ้มกระเส่าติดหวานพูดขึ้นมาอย่างสุภาพ ทำให้ร่างสูงหันกลับไปมอง ทว่าภาพที่เห็นไม่ได้ชัดเจนอะไรนัก เห็นแค่ร่างกำยำคนหนึ่งกำลังก้มลงกลางหว่างขาชายร่างผอมชุดสีแดงซึ่งนั่งตรงกลาง ส่วนคนตัวสูงอีกข้างก็ลูบไล้กันไปทั้งกาย

“ขอบคุณครับ” ว่านตอบรับงง ๆ ทิ้งตัวนั่งเอนพิงโซฟา

ไหนบอกว่าอยากคุยกับเขา แล้วคนไหนกันล่ะที่อยากคุย?

“จอยมั้ย” ดวงตาคมมองเห็นแล้วว่าชายร่างผอมที่อยู่ตรงกลางเป็นคนคุยกับเขา คนคนนั้นผิวขาวผ่อง ผมสีทอง ดวงตาสีอ่อนที่เห็นไม่ชัดว่าสีอะไร อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงสแล็กและสูทสีแดงที่ดูไม่ได้แปลกตา แต่กลับมีออร่าความดูดีแม้อยู่ในที่มืด

“ผมไม่ชอบหมู่” ว่านตอบแค่นั้น ก่อนจะหันไปพยักหน้าขอบคุณบริกรที่วางแก้วเหล้าไว้ตรงหน้าเขา “ใครให้พี่การ์ดไปเรียกผมมาเหรอ”

“ฮะ ๆ ผมเอง” มือสองข้างของร่างผอมดันชายร่างกำยำข้างกายทั้งสองออก “เดินไปเอาเงินที่จอมแล้วกลับเลยครับ ผมจ่ายให้สองเท่า”

สิ้นคำบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ สองคนที่ขนาบข้างก็ลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เดินออกไปจากห้องวีไอพีแห่งนี้โดยไม่อิดออด

“ขยับมานั่งกับผมได้มั้ย เห็นหน้าไม่ชัดเลย”

ว่านชะงักมือที่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ทว่าเขาก็กระดกมันเข้าไปหมดแก้วเพราะความขุ่นมัวในอารมณ์ยังคงอยู่ ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาวซึ่งมีคนตัวขาวนั่งอยู่

นัยน์ตาสีฟ้าเข้มจนเกือบเป็นสีน้ำเงินเหลือบไปมองคนตัวเล็กกว่าที่นั่งอยู่ก่อน และลมหายใจของว่านก็ถึงกับสะดุดเมื่อเห็นอีกคนใกล้ ๆ อาจเพราะใบหน้าขาวผ่องที่ร่างสูงเห็นนั้นเรียกได้ว่าสวยหวานชวนใจเต้น ดวงตาสีมรกตและริมฝีปากอวบอิ่มหยักสวย เส้นผมสีทองเส้นเล็กทรงมัลเล็ตปล่อยลงไร้การเซต ดูเป็นคนที่น่าดึงดูดและดูดีกว่าที่หนุ่มเซอร์ได้จินตนาการไว้

“ผมไม่รุกนะ” ว่านไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าเรียกเขามาเพราะสนใจอะไรแบบไหน แต่เขาไม่อยากเสียเวลาเยอะไปกว่านี้ ถึงอีกคนจะดูดีมาก ๆ แต่ถ้าเป็นรับเหมือนกัน จะได้ออกไปหาคนอื่นแทน ว่านเบื่อที่จะผิดหวังซ้ำซากแล้ว “ไม่สลับด้วย”

“ฮ่า ๆ” เสียงหัวเราะใสกังวานดังขึ้นไม่สนน้ำเสียงติดหงุดหงิดของว่าน เจ้าของดวงตาสีมรกตยกยิ้มอารมณ์ดีไม่ถือสาหาความ “ผมก็ไม่รับเหมือนกัน”

ว่านกะพริบตาปริบ ๆ ก้มลงหน้าเล็กน้อยสบตาอีกคน เพราะเหมือนเจอขุมทรัพย์

“ผมเชาว์ คุณล่ะ”

“ว่าน”

“ครับคุณว่าน”

“แค่... ว่านก็พอ”

คนหน้าสวยยกยิ้มบาง หยิบแก้วเหล้าที่มีเพียงเหล้าเพียวสีอำพันขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียว “ขอดูบัตรประชาชนว่านหน่อยว่าอายุเท่าไหร่แล้ว”

คนตัวสูงกะพริบตาปริบ ๆ อีกครั้ง ว่านมองเชาว์ไม่ออกว่าเป็นคนแบบไหน รู้เพียงดูดีและพูดสุภาพ นิ่ง ๆ เหมือนคุยธุรกิจตลอดเวลาจนรู้สึกเกร็ง แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น มือหยาบกร้านก็ยังคงหยิบบัตรประชาชนในกระเป๋าส่งให้อีกคน

“ขอดูบัตรคุณเชาว์ด้วยได้หรือเปล่า” ร่างสูงกระแอมไอเล็กน้อยเมื่อเชาว์เลิกคิ้วสูง “คุณหน้าเด็ก”

ร่างผอมเพรียวยกยิ้มถูกใจ ก่อนจะล้วงหยิบเอาสิ่งที่อีกคนถามหาส่งให้ และเมื่อเห็นข้อมูลบนนั้น คนหน้าหล่อก็ตกตะลึงอ้าปากค้าง มองบัตรในมือกับหน้าเชาว์อย่างไม่อยากเชื่อ

“คะ คุณเชาว์ นี่บัตรปลอมหรือบัตรจริงเหรอ คือ-” ว่านพูดตะกุกตะกัก ริมฝีปากหยักเม้มสลับคลายอย่างคนครุ่นคิด

“ทีว่านยังไม่เหมือนเด็กอายุยี่สิบสามเลย ผมอายุสามสิบห้าแล้วก็ไม่เห็นแปลก” เชาว์ส่งบัตรคืนและรับบัตรกลับมา

“มีแต่คนบอกว่าผมหน้าแก่ คุณเป็นคนแรกที่บอกว่าผมหน้าเด็ก” เพื่อนในสาขาเรียกเขาว่าไอ้แก่ด้วยซ้ำ และตัวว่านเองก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองหน้าเด็กด้วย

คนอายุเยอะกว่าหนึ่งรอบยกยิ้ม นัยน์ตาคู่สวยสีแปลกจ้องใบหน้าเด็กผมดำตรงหน้าอย่างสนใจ เชาว์ยอมรับว่าเขาสะดุดตาว่านตั้งแต่เด็กคนนี้เดินเข้ามาที่ร้าน หน้าหล่อ ๆ หุ่นแบบมีกล้ามเนื้อกำลังดีคือสิ่งที่เขาโปรดปรานอย่างมาก

“เข้าเรื่องเลยนะ ผมอยากผูกปิ่นโตว่าน สัญญาสามเดือน เดือนละแสน มีคอนโดฯ ให้อยู่ มีรถให้ขับ ว่านสนใจหรือเปล่า” ขาเรียวตวัดขึ้นไขว่ห้าง วางข้อศอกตั้งฉากกับเข่าแล้ววางคางลงบนมือ จ้องมองเด็กหนุ่มที่เบิกตาสีเหมือนอัญมณีกว้างจนแทบถลน “แต่ทดลองงานก่อนนะครับ ถ้าว่านสนใจ”

คนเด็กกว่ายอมรับว่านี่คือสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง ตอนแรกคนตัวสูงคิดว่าเชาว์คงจะชวนมาทำอะไร ๆ เลย ไม่ต้องมากความ แต่สิ่งที่โดนเสนอให้มันไม่ต่างจากเด็กเลี้ยงของอีกคนเลย

ว่านไม่ได้รังเกียจหรือคิดมากอะไรกับเรื่องที่คนแก่กว่าเสนอ เพียงแต่ยังงง ๆ และตั้งตัวไม่ทันเล็กน้อย เขาไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ถึงจะไม่ได้รวยล้นฟ้าแต่ทางแม่และยายมีเงินมากพอที่จะส่งให้เขาจ่ายเดือนละสองถึงสามหมื่นบาท แต่สิ่งที่น่าสนใจที่สุดก็คือโพสิชันบนเตียงของเชาว์นั่นแหละ

“ทดลองงานยังไงเหรอครับ” ว่านรู้ว่าคงไม่พ้นลองมีเซ็กซ์กับเชาว์ แต่... อีกคนมีรีเควสต์อะไรแปลก ๆ หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ

“ง่าย ๆ เลยครับ” รอยยิ้มบาง ๆ ถูกจุดที่มุมปากได้รูป ร่างผอมเพรียวเอนหลังพิงพนักโซฟา ทว่าสายตายังคงจับจ้องเพียงใบหน้าของว่าน

คนเด็กกว่ากลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง ทั้งประหม่าและตื่นเต้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

“ขย่มจนผมแตก ถ้าทำได้ ก็เลือกวันเซ็นสัญญากันเลย”