รักของจันทรา

          ถ้าใครถามฉันอยากบอกว่าตัวเองเป็นเด็กหญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง  แต่เป็นคนที่ไม่เหมือนใครเลย  ฉันตัวสูงกว่าเด็กผู้ชายที่สูงที่สุดในชั้นเรียน  ฉันมีหน้าตาอัปลักษณ์  อันที่จริงก็ไม่ได้เป็นปัญหาหรอก  แค่ฉันรู้สึกว่า

          แม่ไม่รักฉัน

            แม่ไม่เคยกอดฉัน  ไม่เคยบอกว่ารักฉัน  ฉันรู้ดี  เพราะฉันทำเงินให้แม่ไม่ได้เท่าพี่ๆ ของฉันทั้งสองคน 

            ในตอนที่ฉันอายุได้เจ็ดขวบ  แม่ก็บอกยายว่า

            “หนูจะไปหาห้องเช่าใกล้ย่านศูนย์กลางธุรกิจ  เด็กสองคนจะได้อยู่ใกล้ห้องถ่ายทำ”

            ที่จริงสถานที่ถ่ายทำกระจายอยู่ทั่วไป  แต่การย้ายออกจากบ้านซ่อมซ่อ  มันทำให้เชิดหน้าชูตาพี่สาวทั้งสองคน

            “แล้ว...หนูละคะ”

            ฉันถามเสียงเบา

            “หนูก็อยู่กับยายไปก่อน  ถ้าเราสามคนไปได้ดี  แม่จะมารับหนูไปอยู่ด้วย”

            ฉันยังเด็ก  และก็เชื่อแม่อย่างเปี่ยมล้น  ว่าวันหนึ่งแม่จะกลับมารับฉันไปอยู่ด้วย 

            แต่มันไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก  น้าติ๋มเพื่อนบ้านเคยบอกฉัน

            “คนสวยเขามีชะตาชีวิตที่ดีกว่าคนทั่วไป  แม่เอ็งผลักดันให้พี่สาวทั้งสองคนอยู่ในวงการฯ  ส่วนเอ็งนะเหรอ  อย่างดีก็ทำได้แค่เป็นตัวประกอบ  ตัวตลก  หรือนางอิจฉาเท่านั้นแหละ  อย่าหวังให้แม่กลับมารับเลย  ตั้งใจเรียนแล้วหาเงินมาใช้ดีกว่า  งานที่ใช้หัว  ไม่ใช่ใช้หน้าตา  เอ็งเชื่อน้าเถอะ”

            ฉันรู้สึกได้ว่าแก้มเปียก  น้ำตานั่นเอง  มันไหลออกมาเพราะรับความจริงไม่ได้  ฉันคิดเสมอว่า  ถ้าเราดีกับโลก  โลกจะดีตอบกลับเรา  แต่มันจะเป็นจริงหรือเปล่านะ  ฉันจะใช้เวลาในชีวิตเพื่อพิสูจน์มัน

            ยายกับฉันอยู่ทาวน์เฮ้าส์ในเมือง  ทุกวันยายจะเข็นรถเข็นไปขายขนมหวาน  ฉันชอบขนมหวานของยายมากที่สุด  แต่หัวสมองไม่เคยจดจำสูตรได้เลย  ฉันจึงจดสูตรไว้ในสมุด  แต่ตอนน้ำท่วมใหญ่ในปีนั้น  สมุดก็หายไปกับความโกลาหล 

            “ยายคะ  หนูชอบตัวเลข  หนูจะเรียนการเงิน  แล้วก็หางานดีๆ ทำนะคะ  หนูจะเลี้ยงยายเอง”

            “ยายส่งเอ็งได้แค่มหาวิทยาลัยของรัฐนะ” 

             ยายเป็นคนพูดน้อย  พูดสั้นๆ แค่นั้น  แล้วก็หันไปง่วนกับการนึ่งขนมชั้น  สีสันของมันดูดี  เอาไว้เย็นลงหน่อย  ฉันจะตรวจคุณภาพ  อะแฮ่ม..น้ำหนักขึ้นทุกครั้งที่ปิดเทอม  ก็ฉันมีเวลาอยู่กับขนมแสนอร่อยของยายทั้งวันนี่นา

            “ขนมไหมคะ  ขนมไทยอร่อยๆ จ้า” 

            ฉันตะโกนขายสินค้าอย่างไม่เขินอาย 

            ก็น้าติ๋มว่า ด้านได้อายอด

            “เอ้า เมฆ”

            ฉันทักเพื่อนเสียงเบา  แต่เขาก็ได้ยิน  เมฆถือลูกฟุตบอลในมือ  หันมายิ้มแย้มให้ฉัน  เขาตัดผมทรงสกินเฮด  หน้าตาคล้ายน้าติ๋ม  ตรงที่คิ้วเข้ม  ริมฝีปากอิ่ม  เพราะเป็นแม่ลูกกัน  และเมฆคือเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเอง

            “ศศิ  ไปเล่นบอลกันไหม  เรานัดเจอเพื่อนๆ ที่สวนสาธารณะ  ขาดโกลอยู่พอดี”

            เขาเห็นฉันตัวสูงใหญ่  แถมยังว่องไวผิดกับท่าทางอ้วนท้วนที่มี  เมื่อผู้รักษาประตูขาด  ก็แวะเวียนมาชวนกันเสมอ

            “ไปสิ”

            ยายหันมาบอกและยิ้มใจดีกับฉันเสมอ  ฉันตอบรับด้วยอาการแสนรักใคร่

“จ้ะ  ยาย”

            เราขึ้นรถเมล์ราคาประหยัดไปอีกราวห้าป้าย  ก็ถึงสวนสาธารณะที่ว่า  มีเด็กผู้ชายหลายคนยิ้มทักพวกเรา  แต่มีคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน 

            “นี่  แซ็ค  เพื่อนร่วมชั้นเราเอง”

            เมฆแนะนำ  แล้วยังแนะนำฉันด้วย

            ในสนามฟุตบอลมีพื้นหญ้าสีเขียว  เราเอาเศษไม้มาทำเป็นประตูหลอกๆ ขีดเส้นกั้นกึ่งกลางสนาม  ในช่วงที่อากาศร้อน  แบบนี้  ลมร้อนพัดหอบเอาดินประทะหน้า แต่พวกเราหลับตาก่อนที่มันจะเข้าไปทำอันตรายดวงตาได้ 

            ฉันรักษาประตูฝั่งแซ็ค  เขาเป็นคนเอาจริง  จึงตะโกนใส่เพื่อนร่วมทีมตลอดเวลา

            “ขึ้นไปทางซ้าย  นายรอรับลูกจากฉันนะ”

            สถานการณ์ระอุขึ้นเมื่อ  ฉันใจลอยถึงแม่และพี่สาว  ทำให้ไม่เห็นว่าลูกฟุตบอลลอยมาทางฉัน

            และ...

            และ  มันก็ลอยเข้าประตูไปอย่างง่ายดาย

            แช็คเดินเข้ามาหาฉัน  ใบหน้าแดงก่ำทั้งโกรธและหอบที่วิ่งจนเหนื่อย  มันไม่ใช่ลูกเดียว  แต่เป็นลูกที่ห้าแล้ว

            “ไม่ได้เรื่องเลย  เธอน่ะ  ตั้งใจเล่นบ้างหรือเปล่า”

            “...” 

            ฉันเงียบ  ในสถานการณ์นี้  ฉันไม่รู้ว่าควรพูดอะไร  แถมฉันยังผิดเต็มๆ

            เพื่อนคนอื่นๆ ได้แต่มองดูพวกเรา  แต่ไม่มีใครมาช่วยเลย  ฉันนึกถึงแม่ ทุกครั้งที่ทำผิด  มักจะโดนแม่ต่อว่าอยู่บ่อยครั้ง  และด้วยความที่พี่สาวกลัวแม่จะไม่สนใจ  จึงไม่เคยออกปากช่วยฉันเลย  ส่วนยายก็ทำได้แต่ลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยนหลังการโดนต่อว่า  ฉันจึงไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับสถานการณ์เช่นนี้ดี

            แช็คโยนลูกบอลอัดใส่หน้าฉัน

            “หน้าตาอัปลักษณ์อยู่แล้ว  โดนแค่นี้ก็คงไม่แย่ไปกว่าเดิมหรอกนะ”

            ผู้ชายฝั่งแซ็คเห็นด้วยว่าฉันสมควรโดนรังแก  พวกเขาก่นด่าฉันที่นั้น  และยังทำต่อไปที่โรงเรียน  ราวกับว่าจะเป็นการกระทำที่เลียนแบบกัน

            “ยัยอัปลักษณ์”

            “ยัยห่วย”

            “ไปให้พ้นเลย  เดี๋ยวติดเชื้อโรค”

            “ขนาดแม่ยังทิ้งมันเลย  ใครจะอยากได้แกไปเป็นเพื่อน”

            ฉันตวัดสายตาขึ้นมองเสียงนั้น  คนเอ่ยคือเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเอง  คำพูดแทงใจนั่นออกมาจากปากของเขาสินะ  ฉันหมดแรงจะต่อสู้  ยิ่งพวกเขาหยิบยกความจริงเกี่ยวกับครอบครัวฉันมาพูด  คำตอบโต้ก็เลือนหายไปจากลำคอ

              เพื่อนผู้ชายรังแกฉัน  ส่วนเพื่อนผู้หญิงที่แทบไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่แล้วก็กลับนิ่งเฉย  ไม่รับฉันเข้ากลุ่มทำงานส่งครู  ทุกวันฉันพยายามหาข้อดีของการอยู่คนเดียว  และพยายามเดินหนีจากการ  บูลลี่จากพวกเด็กผู้ชาย

            ฉันเสียใจและเล่าเรื่องต่างๆ ให้ยายฟัง  ยายพยักหน้า  และได้แต่ลูบหัวฉัน  ฉันจำความรู้สึกนั้นได้ดี 

            ความเกลียด

            เกลียดที่ยายปกป้องฉันไม่ได้เลย  แถมฉันยังต้องสู้อยู่คนเดียว  ฉันนึกถึงแม่ที่ไม่เคยรักฉันเพราะฉันอัปลักษณ์ 

            ใช่แล้ว  เพราะฉันไม่ดีพอที่จะทำให้ใครมารัก  โดนแบบนี้ก็สมควรแล้วล่ะ  ฉันก็แค่ก้มหน้ารับกรรมต่อไป  สักวันพวกเขาคงจะเห็นความดีของฉันบ้าง  และรักฉันอย่างที่ฉันเป็นสักที