Chapter 1

CHAPTER 1

NEVAEH's POV

NAPAMULAT ako ng mata matapos may maramdaman na tao sa paligid ko subalit agad din na napapikit nang salubungin ako ng sinag ng araw.

“Close it, Belle.” Utos ko sa disi-siete anyos na si Belle na naaninag ko sa tabi ng bintana matapos kong muling idilat ang mata habang nakaharang sa harapan ko ang braso upang hindi diretso na tumama sa 'kin ang liwanag.

Mukhang siya ang humawi sa kurtina ng glass window ko.

“Good morning madam! Tanghali na po, bumangon na kayo. Nakaluto na po si Tiya Betty.” Nakangiti niya namang sabi. Binaliwala ang utos ko kaya napailing nalang ako.

Sinunod ko ang sinabi niya tsaka ko ipinusod ang buhok. “What time is it now?” I asked

“Twelve na po sakto.”

“I see. Wala ba si Grey?” Tanong ko ulit na ang tinutukoy ay ang lalaking pinakasalan ko 3 months ago.

“Wala po si master grey. Maagang umalis kanina. Nagmamadali nga po e. Hindi po siya kumain.” Sagot niya kaya napatango nalang ako

He really hates seeing me huh?

I went down the bed tsaka tumayo at dumiretso sa banyo upang maghilamos.

Until now I still can't believe that I'm already married.

To someone who despises me—or should I say the 'REAL' Heaven?

Matapos makapaghilamos ay lumabas na 'ko sa k'warto ko sa third floor at dumiretso sa dining area. Malaki ang bahay namin ni Grey. Matatawag na nga itong mansion e. Tatlong palapag ang bahay at ako lang ang nasa third floor habang kay grey naman ang second floor at tungkol naman kay belle at Betty ay dito sila sa first floor natutulog.

Kapag nandito si grey ay bawal akong umalis ng third floor dahil paniguradong magagalit siya at pag-iinitan ako sa oras na mag-krus ang landas naming dalawa.

That b*stard hates 'Heaven' to the bone after all.

“Good morning,” Kaswal na bati sa 'kin ni Betty at tinanguan ko lang naman siya tsaka ako naupo at nag-simulang mag-sandok ng pagkain.

“Take a sit. Sabayan niyo 'ko.” Sambit ko

“We can't do that milad—”

“I'm not asking you, Betty. I'm ordering you and that means, you can't say no.” Putol ko sa sasabihin niya kaya yumuko siya

“My apologies, milady.”

“It's fine. Just sit down.”

Sinunod nila ang sinabi ko and I can't help but winced dahil kulang nalang ay kuminang ang mga mata ni Belle habang nakatingin sa 'kin.

“Ang bait mo po talaga madam!”

Bait huh?

Sino?

Siya?

Nakakatawa.

“Behave yourself in front of our lady, Belle.” Agad naman na saway sa kan'ya ni Betty

“Sorry po madam!”

“Okay. Just eat already.” Hindi na sila nagsalita pa kaya naging payapa ang tanghalian namin subalit naputol iyon nang tumunog ang cellphone ko kaya naman dinukot ko iyon sa bulsa ng suot na mahabang palda.

Tristan? Why is he calling me at this hour? I told him to contact me only at night.

Kunot na pinindot ko ang answer button tsaka ito hinintay na magsalita.

“Good afternoon cous! What 'yah doing?”

She massages her temple dahil sa bungad nito. Did he just called her to asked that?

No. He'll not dare, so, there must be an important reason.

“Spill it and don't beat around the bush.” Malamig kong sabi at tumawa naman ito

“I visited your headquarter and guess what? I caught a spy wandering around! It even hurted your precious baby.” Naningkit ang mga mata ko dahil sa narinig

I have a Lion pet. And it's really precious to me 'cause it was my beloved grandpa's gift to me at my 12 birthday.

So how dare a mere b*stard lay his dirty hands on him?

“Tie up that man and made sure he's not yet dead the time I arrived.” Utos ko at hindi na siya hinintay pang sumagot dahil agad ko ng pinatay ang tawag

“Aalis ka madam?” Tinanguan ko si Belle tsaka ako tumayo at agad na lumabas ng mansion namin

Hindi na 'ko nagpalit pa ng damit at diretso ng sumakay sa motor ko tsaka iyon pinaharurot paalis.

“I-is that you cous? PFT! Hahaha!” I glared at Tristan who burst into laughter as soon as he saw me

“You'll stop laughing or I'll make you stop breathing?” Banta ko at mabilis naman siyang tumigil subalit pansin mo pa rin na gusto niya pang tumawa.

B*stard.

Bumaba ako sa motor dahil narito na 'ko sa headquarter ko.

“Seriously, what's with that get up? No, wait. Have you been dressing like that since 3 months ago?”

“What do you think?” Balik tanong ko tsaka tinanggal ang salamin

“Sabi ko nga, Oo e. But your people will surely be surprised once they see you in that get up.”

“Since when did I need to care about their reactions?” Bagot kong sagot tsaka nag-simulang lumakad papasok sa loob ng HQ namin at kagaya nga ng sinabi ni Tristan ay nagulat ang mga tauhan ko subalit agad din silang nakabawi at sabay-sabay na yumuko't lumuhod bilang paggalang

I raised my right hand at sinenyasan silang magsitayo bago ko sila lagpasan.

“Where is that 'thing'?” I asked na ang tinutukoy ay ang pangahas na pumasok sa teritoryo ko at nanakit sa minamahal kong si Orenji.

“He's in the torture room and just like what you ordered, he's still breathing.”

“Good.” I opened the door of the torture room and immediately saw a b*stard na nakabitin patiwarik.

Bugbog sarado at hindi na makilala dahil lamog na ang mukha.

“Master.” Agad nagbigay galang ang mga tauhan ko na nasa loob ng silid matapos akong makita

I just nodded my head tsaka umupo sa upuan na kaharap ng hinayúpak.

I crossed my arms and legs then I stare at him blankly.

“Who sent you here?” I asked but he remained silent

“Hey! Didn't you heard her?! My master is asking you a question!” Hinampas siya ng bakal sa tagiliran ng Isa sa tauhan ko kaya napadaing siya sa sakit

“Answer me. Don't make me repeat myself.” Humalumbaba ako subalit napangisi ako nang tumawa lamang siya na para bang may nakakatawa sa sinabi ko.

“W-wala kayong makukuha sa 'kin kahit katiting na impormasyon.” Kahit nahihirapan ay nagawa pa nitong sumagot ng pabalang

“You seems to still not understand your current situation. You don't want to talk because you're afraid of your master, right? Alright, then.” Tumayo ako tsaka inilahad ang kamay ko sa tauhan na may hawak na bakal at agad niya naman 'yon sa 'king inabot.

“Let us see if who's scarier, is it me or your master?” Malamig kong sabi kaya nanlaki ang mga mata niya na kulang nalang ay lumuwa and before he could even say anything ay hinambalos ko na siya ng bakal sa iba't ibang parte ng kan'yang katawan kaya wala siyang ibang nagawa kung hindi ang humiyaw sa sakit at magmúra.

I have no patience to the likes of him.

I hate wasting time in something unimportant.

“S-sasabihin ko na! T-tama na!” Pagmamakaawa niya kaya huminto ako

“S-si L-leandro! Siya ang nag-utos sa 'kin na mag-espiya.” Sambit niya “Pakawalan niyo na 'ko, parang awa mo na.” Dagdag niya pa

“Why should I?” I asked, innocently.

“A-ano? S-sinabi ko na ang gusto n-niyong malaman!”

“And just by doing that you think I'll let you go?”

“N-NILOKO MO BA 'KO?! Háyop kang babae k—hmmfff!” Hindi ko na siya pinatapos pang mag-salita dahil dinakma ko na ang kan'yang panga at mariin iyong pinisil

“You have no rights to insults me, b*stard. Beside, I have no reason to spare your useless life but there's a lot of reasons for me to kill you and you can't do anything about that.”

“You are not in the position to negotiate and order me what decision I should make. You're in my territory and in this place I am the rules so just accept your death.”

“Blame your master and your stvpidness for what will gonna happen to you.”

“Gun.” Agad na ipinatong ng tauhan ko sa kamay ko ang kan'yang baril matapos niya iyong ikasa

Ipinasok ko ang dulo ng baril sa kan'yang bibig kaya naman panay ang pagpupumiglas niya but it's no use.

“This is the price you need to pay for invading my territory and showing such unpleasant sight to me and hurting my Orenji. So Accept the bullet that I'll bestowed upon your stinky mouth peasant.” Malamig kong sabi

“DIE.” Kinalabit ko ang gatilyo ng baril at walang kurap na pinanood kung paano sumabog ang kan'yang bibig.

Bloods splatter on my face and clothes but it didn't bother me at all.

This sight is no longer new to me. Simula nang magkaisip ako ay ganito na ang madalas na makita ko kaya tila normal nalang sa 'kin ang ganito.

Pátayan. Bangkay at dugo.

Kílling someone is bad. But for me it's a normal thing.

Hindi ko na nga mabilang sa kamay ang mga buhay na kinuha ko sa iba pero hindi ko 'yon ipinagmamalaki nor I feel bad doing it because for me, I'm just doing my role.

I just merely fulfilling my duty as a person who was born to be the leader of these sinners.

And as a sinners' leader, I should be more crueler. I am not allowed to show softness nor weaknesses.

“Get me a pair of new clothes. Make sure it's the same as my current outfit.” Utos ko kay Tristan na agad namang nag-dial sa kan'yang cellphone

I handed the gun back to my subordinate tsaka ko tinanggap ang panyong inaabot niya.

I wipe the blood on my face and hands tsaka iyon ibinalik sa kanila.

“Send that bastard's body back to Leandro. And shoot everyone you see in his place. He should be reminded that I am not anyone's prey.” Utos ko sa kanila

“Masusunod, master.”

“Good.”

I went out of the torture room at nakasunod naman sa 'kin si Tristan.

“You're so ruthless, cous.” Kinikilabutan niyang sabi

“And it should be normal as the boss of a feared mafia organization, don't you agree?”

“Yeah, yeah, Heaven. Or should I say, NEVAEH....?”

Tsk.

END OF CHAPTER 1