Limang taon ang lumipas.Parang kailan lang nang isilang si Nathan—at ngayon, nakasuot na siya ng maliit na uniporme, may backpack na mas malaki pa halos sa katawan niya, at nakapila kasama ng mga kaklase sa labasan ng eskuwelahan. Ang bilis ng panahon, parang isang iglap lang ang lumipas mula sa gabing pinaiyak ng tuwa si Natasha ng unang marinig ang iyak ng kanilang anak.Nasa gilid ng gate si Ezekiel, nakatayo roon na para bang isa pa ring CEO na fresh sa board meeting—malinis ang ayos, matikas, at imposibleng hindi mapansin. Nasa tabi niya si Natasha, naka-dress lang ng simple ngunit elegante, hawak ang maliit na payong kahit hindi naman masyadong mainit.“Mommy! Daddy!” sigaw ni Nathan habang kumaripas ng takbo palabas ng gate.Para siyang maliit na bala, dire-diretsong sumampa kay Ezekiel na agad namang yumuko para saluhin siya. Umangat ang bata sa braso ng ama, at sabay na hinalikan ito nina Ezekiel at Natasha.“Kamusta ang school, champ?” tanong ni Ezekiel, nakangiti ng maluwa
MABILIS NA LUMIPAS ANG ILANG BUWAN mula nang ianunsyo ni Ezekiel sa lahat ang katotohanan—na si Natasha ang kanyang asawa, at malapit na silang maging magulang. Mabilis ang naging pag-ikot ng mga araw, at parang isang panaginip lamang ang lahat. Ngayon, hindi na lamang lihim o simpleng kasunduan ang relasyon nila. Isa na itong totoong buhay na pinagbuklod ng pagmamahal, ng pangarap, at ng bagong simula. Sa unang araw na isinilang si Nathan Ford, muntik nang gumuho ang mundo ni Ezekiel sa kaba. Hindi siya halos kumurap habang hawak ni Natasha ang kamay niya sa delivery room. Ang CEO na walang kinatatakutan sa boardroom, ay halos mawalan ng lakas nang makita ang asawa niyang pawis na pawis, hingal na hingal, at umiiyak habang dinadala sa mundo ang unang anak nila. “Honey, kaya mo ‘yan. Konti na lang. Nandito ako,” paulit-ulit na bulong ni Ezekiel, hawak ang kamay ni Natasha na halos lamog na sa higpit ng pagkakapisil. At nang marinig nila ang unang iyak ng kanilang sanggol, tila nagdi
DALAWANG BUWAN ang mabilis na lumipas, at tila ba ang lahat ay nag-iba sa buhay ni Natasha. Sa unang pagkakataon, hindi na siya simpleng Natasha na nasa gilid ng opisina; ngayon, siya na si Mrs. Ford—at halata na rin ang kanyang baby bump.Habang naglalakad siya sa hallway ng Ford Enterprises, ramdam niya ang mga matang sumusunod sa kanya, ngunit hindi na iyon tulad ng dati—hindi na puro intriga. Sa halip, may halong respeto at kilig.“Good morning po, Mrs. Ford!” bati ng isang empleyado mula sa HR.“Ang blooming niyo po ngayon, Mrs. Ford!” dagdag pa ng isa, halatang napapansin ang pagkinang ng balat at ngiti niya.Natawa si Natasha, nahihiya pa rin sa mga ganitong pagkakataon. “Good morning din sa inyo.”Pero bago pa siya makalakad nang malayo, biglang may humabol—si Ezekiel mismo, nakasuot ng dark gray suit, halatang galing sa boardroom. Diretso itong lumapit sa kanya at walang pakialam sa paligid, marahang ipinatong ang kamay sa kanyang tiyan.“Slow down, Natasha. Hindi ka dapat na
Kumalat ang balita sa loob ng kumpanya parang apoy na tinamaan ng hangin. Hindi pa man umaabot ng tanghali, bawat sulok ng kumpanyang iyon ay may bulungan.“Narinig mo ba? May asawa na pala si CEO.”“At buntis pa ‘yung asawa niya! Grabe, bigla naman yata.”“Teka… si Natasha ba ‘yung madalas nating nakikita sa opisina? Yung parang PA niya?”“Oo! Siya raw si Mrs. Ford!”Lalo pang namula si Natasha habang naglalakad papasok ng lobby. Ramdam niya ang mga mata ng mga empleyado, parang lahat ay may radar na nakatutok sa kanya. Ang ibang babae, halatang naiinggit; ang iba naman, hindi makapaniwalang totoo ang lahat. Pero may ilan na mukhang kinikilig din.“Good morning po, Mrs. Ford!” bati ng isang receptionist na parang hindi makapaniwala sa sarili niyang sinabi.“Ah… g-good morning,” nahihiyang sagot ni Natasha, halos matapilok pa habang naglalakad. Grabe, Mrs. Ford agad? Hindi ba pwedeng hintayin munang magsink-in ‘to?!Pagdating niya sa 30th floor, mas lalo siyang nahiya. Lahat ng empley
Mainit ang sikat ng araw nang pumasok si Natasha sa opisina ni Ezekiel kinabukasan. Maaga pa lamang ay gising na siya, pinilit na huwag mahalata ang kaba at saya na nararamdaman. Hindi pa rin niya lubos maisip ang nangyari kagabi—ang bigat ng halik, ang mga yakap, at ang mga salitang iniwan ni Ezekiel bago siya makatulog.At ngayon, narito siya, nakatayo sa pintuan ng maluwang na opisina ng CEO.Nang mapansin siya ni Ezekiel, agad siyang ngumiti—hindi ang malamig at nakasanayan ng lahat na ekspresyon, kundi isang ngiti na para bang siya lamang ang nakikita.“Good morning, boss,” mahina at medyo nag-aalangan pang bati ni Natasha.Napakunot ang noo ni Ezekiel, saka tumayo mula sa swivel chair at marahang lumapit. Nang makalapit siya, yumuko ito at ibinulong, “Natasha… kapag tayong dalawa lang, huwag mo na akong tawaging boss.”Napalunok siya, hindi alam kung ano ang isasagot. “Ha? Eh… ano naman dapat ang itatawag ko sa iyo?”Bahagyang ngumisi ang lalaki, isang ngising may halong panunuk
Mainit ang hangin ng gabi, at parang lalo itong uminit nang yumuko si Ezekiel—sobrang lapit, halos maramdaman na ni Natasha ang init ng hininga nito. “Ezekiel…” mahina ang boses niya, halos hindi naririnig. Gusto sana niyang bumanat ng sarkastiko, pero nag-freeze ang utak niya. Ang tikas ng CEO na ito, ang lalim ng titig, at ang presensiya niyang parang sinisipsip lahat ng hangin sa paligid. Ngumiti si Ezekiel, bahagyang pilyo. “For once, Natasha… shut up.” At bago pa siya makapagsalita, lumapat ang labi nito sa labi niya. Para bang sumabog ang lahat ng naipon nilang tensyon. Hindi ito basta halik—mariin, mapusok, ngunit puno ng pag-aalinlangan. Laban o suko? Hindi alam ni Natasha kung paano gagalaw, pero ang katawan niya ang unang nagbigay ng sagot. Nag-init ang buong sistema niya, parang nakuryente. Sinubukan niyang itulak ito nang bahagya. “Ezekiel—” Pero mas hinigpitan ng lalaki ang yakap, hawak ang bewang niya, at lalo pang idiniin ang labi. “Don’t fight me this time…” bul