Kabanata 5 Pagbangon

Tahimik na umupo si Arwena sa link chairs ng clinic na pinuntahan niya.

Kahapon ay buo na ang loob niya. She wants to get rid of the baby. Pero ngayong nandito na siya at nakikita na niya ang mga babae na galing sa loob kwarto at umiiyak, parang nagbago ang isip niya. Parang ayaw na niyang ituloy ang binabalak.

Nakakaramdam rin siya ng takot para sa sarili at sa baby niya. Napahawak pa siya tiyan at hindi namalayan ang pagpatak ng luha.

“Ms. Arwena Dela Torre." Narinig niya ang pagtawag na 'yon, pero hindi siya tumayo. Parang may pumipigil sa kanya na sumagot o pumasok sa loob. “Ms. Dela Torre..."

Napapikit siya nang muli nitong tinawag ang pangalan niya. Tumayo nga siya, pero hindi para pumasok sa kwarto.

Umiling-iling siya sabay sabi, "I'm sorry, I can’t do this!" at patakbong lumabas ng clinic.

Her eyes were welling up with tears, and was struggling to breathe. Nang tuluyan na siyang makalabas ay umupo siya sa hagdan at doon humagulgol habang hawak ang dibdib na parang sasabog sa sakit. Wala na rin siyang pakialam kung pagtinginan man siya ng mga tao.

Galit na galit siya sa kanyang sarili. Hindi niya akalain na magagawa niyang mag-isip ng gano’ng bagay. Hindi niya gustong mabuo ang bata sa sinapupunan niya, pero dugo’t laman pa rin niya ito.

"Anong klaseng tao ako?" tanong niya sa sarili. "Pinalaki ako ng mga magulang ko na may takot sa diyos. Pero muntik na naman akong makagawa ng isa pang pagkakamali, na alam kong pagsisisihan ko habang buhay. Sorry… sorry, baby,” paulit-ulit niyang sabi habang haplos na ang tiyan. "I’m sorry,’ I’m a bad mommy.”

Samantala, abot-abot ang kabang nararamdam ni Archie habang bumabyahe papunta sa clinic kung nasaan si Arwena.

Natatakot siya.

Kinakabahan na baka huli na siya at nagawa na ni Arwena ang isang bagay na lalong sisira ng buhay niya.

Mabuti na lang at nakita niya ang papel kung saan nakasulat ang address at pangalan ng clinic na malapit sa telepono nila.

Archie could barely walk as he saw Arwena sitting on the stairs, sobbing and barely able to breathe. Naghalo-halo ang nararamdaman niya, galit at awa.

"Did you do it?" pabulong, ngunit madiin nitong tanong nang nasa harap na siya ng kaibigan.

Pero parang bingi si Arwena na hindi naririnig ang sinasabi niya. Patuloy lang ito sa paghagulgol ni ang tingnan ang siya ay hindi rin nito ginawa.

“How could you—" Gusto niyang talakan ng talakan si Arwena, gusto niya itong sumbatan. Pero parang hindi niya magawa; hindi niya kaya lalo’t nakikita niya na nasasaktan din ito.

Naikuyom na lang nito ang mga kamay at sandaling tumalikod. Hinahabol din niya ang sariling hininga na parang mapupugto na dahil sa nararamdamang lungkot.

“Stop the drama, Arwena!” sabi niya at muling hinarap ang kaibigan na hindi pa rin siya pinapansin. “Isn't this what you want? Nagawa mo na—wala ka nang problema. So get up and start fixing your life!”

Finally, nag-angat rin ng ulo si Arwena. Sa lahat ng sinabi ni Archie, parang ang mga huling salita lang ang narinig nito.

"Archie…” Lumakas pa lalo ang hagulgol nito. Sunod-sunod din ang pagpatak ng mga luha niya habang nakatingala kay Archie.

Archie's heart melted as he saw Arwena's teary eyes; all his irritation and rage vanished. Gusto na niya agad yakapin ang kaibigan na alam niyang naghahanap ng kamaray at maiiyakan ngayon.

“I’m sorry…” sabi niya at muling yumuko, sumabay din ang pagyugyog ng mga balikat sa paghagugol niya.

Napapikit si Archie. Pinigil niya rin ang emosyon—pinigil niya ang sarili na ‘wag umiyak sa harap ng kaibigan.

"Sorry for what?” mahinahong tanong ni Archie. Pinipilit niya rin na ‘wag pumiyok ang boses.

Pero pinilit niyang magpakatatag. Kailangan maging malakas siya para sa kaibigan.

“Wala kang kasalanan sa akin, Arwena. Sa anak mo ikaw may kasalanan!”

Nahagod nito ang buhok matapos sabihin ‘yon. Alam niyang masakit ang sinabi niya. Pero hindi na rin niya napigil ang sarili na magsalita ng gano’n.

Sa pagkakataong ‘to, parang nawalan na rin siya pag-asa na tumino pa ang pag-iisip ni Arwena.

Kahit kasi anong gawin niya, kahit anong ipayo niya rito, walang silbi, hindi siya nakikinig. Ang hirap payohan ng taong sarado ang pag-iisip.

“Sorry… matigas ang ulo ko—sorry, dahil in-ignore ko lahat ng payo mo, at sorry dahil inaaway kita sa tuwing pinagsasabihan mo ako.”

Napabuga ng hangin si Archie, ngunit pahapyaw namang tumawa. “Ngayon mo lang na realize ‘yan? Tapos na nga, Arwena!” Umupo siya sa tabi ng kaibigan.

"I didn’t do it, Archie, hindi ko kaya. Hindi ko pala kaya…”

Bumilog ang mga mata ni Archie, at maya maya ay ngumiti. Hinawakan niya rin ang tiyan ng kaibigan at hinaplos-haplos iyon. "Nandito pa siya? Hindi siya nawala?” tuwang-tuwa na tanong nito at niyakap ang kaibigan. Kung umasta siya ay parang siya ang tatay ng ipinagbubuntis ng kaibigan.

"Archie, natatakot ako. Paano kung hindi ko kayanin? Paano kung hindi ko ma-fulfill ang tungkulin ko bilang isang ina?"

“ ‘Wag kang matakot, Arwena. Tatagan mo ang loob mo. Nandito naman ako, tutulungan kita. Willing ako na maging daddy ng baby mo. Ako ang tatayong tatay niya. Kakayanin kong maging daddy kahit, I'm not daddy material. Alam mo naman, mommy material ako." Patawa nito na nagpangiti naman kay Arwena ng konti. “Stop crying na ha.” Pinahid naman niya ang mga luha nito at nginitian ng matamis. “Handa rin akong magpakalalaki para sa inyo, Arwena. Kaya tama na ang iyak, kakayanin natin na maging mabuting magulang para sa baby natin."

Mahigpit na yakap na lang ang sagot ni Arwena, sa kaibigang si Archie. Pero tahimik naman siyang nagpapasalamat. Sa kabila ng mga nasabi niya rito, hindi pa rin siya nito sinukuan, at handa pang maging daddy ng anak.

***

PAAKYAT pa lang ng hagdan si Arwena, pero ngiti niya, abot hanggang tainga na. Alam niya kasi kung ano ang sasalubong sa kanya sa tuwing uuwi siya galing trabaho.

“Mommy…” Ayon na nga. Lambing, halik, at mahigpit na yakap ang agad sumalubong sa kanya. “How’s your day, Mommy?” tanong ni Nathan—ang bibo at cute na cute niyang anak.

Ngumiti siya at pinindot ang ilong nito. “My day was good, how about you?” tanong niya sabay yapos naman sa anak na humahagihik habang yakap-yakap niya.

“Awesome!" sagot nito na may kasamang matamis na ngiti.

Limang taon na ang lumipas matapos ang masamang karanasan sa buhay ni Arwena. At heto na nga, ang akala niyang sisira ng tuluyan sa buhay niya ay siya palang naging dahilan upang magpatuloy sa buhay at maging masaya.

Kahit ba, lagi pa rin niyang naalala si Mr. Tan—ang papa ng anak niya. Paano namang hindi niya maalala ang lalaking ‘yon? Binigyan ba naman siya ng anak na kamukhang-kamukha niya. Para na rin niyang nakikita ang mukha ni Mr. Tan dahil sa anak nila.

“Where’s Daddy?” tanong niya matapos yakapin ang anak.

“In the kitchen,” sagot naman nito at hinila siya papunta roon.

“Hi, Arc,” halik sa pisngi ang kasabay ng sinabi niya.

“Tamang-tama ang dating mo, ready na ang dinner,” nakangiting nilagay ni Archie ang steak sa lamesa, saka naman siya nito hinalikan sa pisngi.

Tinupad nga ni Archie ang pangako niya kay Arwena, siya ang tumayong daddy ni Nathan. Siya ang naging karamay ni Arwena sa lahat ng panahon, at siya ang naging katuwang ni Arwena sa pagpapalaki ng anak niya. Pero alam ng bata na hindi niya tunay na daddy ni Archie. Ayaw kasi nilang ilihim dito ang totoo, lalo’t hindi nga tunay na lalaki si Archie.

Magkaharap na sila sa hapag at masayang kumakain.

“Wena, mabuti naman at na-contact mo na pala ang parents mo. Okay na kayo.” Biglang sabi ni Archie, na nagpahinto sa pagsubo ni Arwena.

Kunot-noo din siyang napatitig sa kaibigan. “Pinagsasabi mo, Arch? Anong okay na kami?” Nagtatakang tanong ni Arwena, sabay lingon kay Nathan na mabuti na lang at busy naman sa pagkain niya. Kahit kasi, sa Maine isinilang si Nathan at lumaki, tinuturuan pa rin nila ito na magsalita ng tagalog.

“Ano ka ba naman, Wena. Mga ganyang bagay, hindi mo na kailangan itago sa akin. Happy nga ako dahil okay na kayo ng parents mo,” nakangiting sabi nito na lalo lang nagpakunot sa noo ko.

“Saan mo ba nakuha ang tsismis na ‘yan, Arch?” pabulong na namang tanong ni Arwena.

Hindi pa nga kasi alam ni Nathan na may lola at lolo pa siya. At hindi rin alam ng parents niya na may baby na siya. Limang taon na rin nga siyang walang contact sa parents niya. Ang alam niya, galit pa rin ito sa kanya dahil sa biglang pag-alis niya.

“Tsismis? Kung hindi totoo, bakit tumawag ang mommy mo kanina. Kinakamusta ka nga? Nag-iwan pa nga siya ng number; tawagan mo raw siya kapag may time ka.”

Kaagad tumayo si Arwena matapos marinig ang sinabi ni Archie. Hindi na nga niya nagawang tapusin ang pagkain. Si Archie naman ay nakagat na lang ang kutsara. Akala kasi talaga niya ay okay na sila Arwena at magulang niya.

Sandaling tumayo si Arwena, malapit sa phone at ilang minuto tinitigan ang number na nakasulat sa sticky note, saka siya umupo at kinuha iyon.

Mabagal ang pag-dial niya sa mga numero. Napigil niya rin ang paghinga habang hinihintay na sumagot ang nasa kabilang linya.

“Hello…” sagot mula sa kabilang linya.

Hindi kaagad siya nagsalita. Pinipigil niya rin ang mapaiyak. Ngayong naririnig na niya ang boses ng mama niya. Ramdam na rin niya kung gaano na niya ka-miss ang mga magulang.

“Sino ‘to?” tanong ng mama niya. “Arwena? Ikaw ba ‘to?” tanong ng mama niya na halatang nagpipigil na ring mapaiyak. “Anak…”

“Mama…” sagot niya, kasabay na ang pagpatak ng luha na hindi na niya nagawang pigilin. “Kumusta na po kayo. Nasaan po si Papa?” tanong niya.

Pinahid niya ang mga luha na para bang kaharap niya ang mama niya. Pinilit niya ring pinapasigla at pinapasaya ang boses.

“Hindi kami okay, Anak, simula no’ng umalis ka…”

Natiim ni Arwena ang mga mata. Nakaramdam na naman siya guilt.

“Sorry po, iniwan ko po kayo…” sagot niya.

Parang kinuyumos ang puso niya habang naririnig ang mahinang paghikbi ng mama niya.

“Anak, kami ang dapat mag-sorry sa’yo. Umabot pa ng limang taon, bago ka namin nahanap?"

"Paano n'yo po pala nukuha ang number ko?" tanong ko naman sa medyo kalmado na boses.

"Nakita namin ang pangalan at number mo sa business magazine ng isang sikat na real estate company d'yan sa Maine."

Napangiti naman si Arwena. Isa na nga kasi siyang best real estate agent sa company pinagtatrabahuan niya. Kaya hindi nakapagtataka kung makikita ang pangalan at number niya sa mga business magazine.

"Anak, sorry ha—"

"Ako po ang may maling nagawa, Ma, kaya kung mayro’n mang dapat mag-sorry, ako po ‘yon.” Sinusubukan na naman niyang pasayahin ang boses, pero kahit anong pilit niya, bumabakas pa rin ang lungkot.

Rinig na rinig rin kasi niya ang mahinang paghikbi ng mama niya sa kabilang linya.

“Anak, umuwi ka na. Miss ka na namin ng Papa mo.”

"Miss ko na rin po kayo, Ma,” sagot niya na kahit umiiyak ay may ngiti naman sa labi

“Please come home, Anak. Dahil ang totoo, kailangan ka namin ng papa mo. ”

Hindi agad sumagot si Arwena. Hindi niya kasi alam kung kaya na ba niyang harapin ang mga taong nanakit sa kanya noon.