“Sumasakit ba?” Naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Lionel habang tinititigan ko ang aking tattoo na pareho kami. Ngumiti naman ako sa kaniya at umiling.
“Hindi naman," asik ko. “Salamat ulit.”
Ngumiti siya at saka lumapit upang gawaran ako ng halik. Babalik na kami sa isang araw sa Manila kaya susulitin na namin ito.
Hindi naman sa magbabago na kami pero… babalik na rin kasi kami sa trabaho at mababawasan ang oras na magkasama.
“It's my pleasure to help you regain your confidence, Darling,” aniya. “You're the most beautiful and don't ever look down on yourself. I'd strive to prove it to you every day.”
Napangiti ako kasabay ng malakas na pagtibok ng aking p
“Sagutin mo ako, Katherine!” It felt like… he’s back to being the person I feared.My hands trembled so much in fear, at hindi ko kayang tumagal sa kaniyang titig. It was dangerous. Nakakatakot. Hindi ko alam kung anong dapat kong sabihin dahil hindi naman ganoon ang ipinupunto ko kung bakit ko siya pinatigil kanina. I was just worried na madadamay siya sa gulo!Nag-alala ako para kay Alejandro pero hindi ibig sabihin noon ay gusto ko na ang tangka niyang paghalik! At higit doon, mas nag-aalala ako para kay Lionel.Kinagat ko ang aking labi habang nakatingin sa baba. I was holding back my trembling fear, preparing myself to answer him. Pero mayamaya lang, narinig ko ang marahan niyang pag buntong hininga.Sinulayapan ko siya at nakiang gulat at k
“Katarina and I will go over there and socialize. Why don't you two go over the dancefloor and dance, hmm?” nakangiting tukso ni Tita Lea habang tumatayo.The opening program is over at mayamaya lang ay magsisimula na ang bidding. Pero sa ngayon, karamihan ay nakikipag kwentuhan at ang iba naman ay nagsasayaw sa malamyos na tugtog.“S-Sige po,” asik ko at nginitian sila. Sumama rin si Dad kaya't kami lang ang naiwan ni Lionel sa table.At pagkatalikod pa lang nila sa amin, naramdaman ko na kaagad ang paghawak ng kamay ni Lionel sa akin na kanina ay naglalaro lang sa aking hita.“Alone at last,” rinig kong bulong niya na ikinatawa ko.“Sayaw tayo?” anyaya ko. Subalit
“P-Po? Bakit naman?” Hindi ako makapaniwala. Lionel and I are just starting over again! Kung kailan… hulog na hulog na kami sa isa’t isa, saka naman sila aatras!Nagkatinginan sina Mommy at Daddy na parang hindi alam kung ano ang dapat nilang sabihin. Pero sigurado akong may dahilan kung bakit biglang nagbago ang kanilang isip!“We just think that… we’ve done our part already. Nakikita na naman namin ang progress ng kanilang kompanya, and I hate that Lea still wants to extend your marriage. Hindi naman sa pag-aano pero palagay ko’y sobra na naman yata ang hinihiling niya,” sambit ni Mommy. Halata ko ang frustration at ang tinitimping galit niya. Kaya mula sa kaniyang upo ay hinawakan ko ang kaniyang kamay upang pakalmahin.“A
Aaminin ko. Giving him the chance that he deserves was… the best decision I made so far. Kailanman ay hindi niya na ako muling tinrato na gaya noon. Every time he’s with me, I can feel nothing but his love and sincerity. Nag-iingat at nag-aalala parati.We spent our remaining days off na nasa bahay lang. Aside from cleaning the house together, we unpacked our stuff as he helped me. At… naglipat na rin ng gamit sa iisang kwarto. I mean, we’ve already done that and we’re basically living together. Hindi ba?At isa pa… kami na.The house look new again. Ang sarap noon sa mata at ngayon ay lalagyan namin ng mga panibagong alaala. But for now, I guess we have to focus on our work.Lionel left earlier dahil maaga ang flight na hahabulin n
My phone won't stop ringing, and it irritates me. Ilang araw nang tumatawag si Laira, but I won't answer her calls this time. I know what she wants already, pero hindi ko iyon ibibigay. I'm building my relationship with Charlotte Katherine.Kaya sa halip na pagtuunan iyon ng pansin ay pinatay ko na lang at nakinig na lang sa madaldal kong kasama.“I swear. Kahit noong bago pa lang ako ay hindi na mawala sa isip ko ang aircraft mechanic na iyon, Captain. Nakikita ko siya noon sa WCC, eh. Noon pa lang kilalang kilala na. Hindi ko lang inakalang hanggang dito ay makikita ko pa rin siya.”Nag ngitngit ang ngipin ko sa patuloy niyang pagkukwento. Napakadaldal. I am okay with him being noisy pero si Charlotte Katherine ang kanina niya pang ipinagmamalaking crush niya raw! And I can’t even fucking t
Pinunasan ko ang aking mga luha at patuloy na sinisipat si Lionel mula sa hagdan. Kanina pa kasi siya tumaas at hanggang ngayon ay hindi pa rin bumababa. Sabi niya may surpresa raw siya sa akin, eh.Sa totoo lang ay hindi niya na dapat pinagkaabalahan pa iyon. Sinubukan ko namang sarilinin na lang ang inis at pagdududa ko tungkol sa napag-usapan namin ni Alejandro pero hindi ko magawa. Sobrang nababagabag ako na wala na akong ibang nagawa bukod sa… umiyak na lang.Kung wala si Lionel ngayon sa aking tabi, siguro namomroblema pa rin ako ngayon tungkol doon. After everything that happened, naniniwala akong walang ginawa o gagawin si Lionel na makasasama sa akin. At kahit nagkasakitan man kami noon, hindi ko mapigilan ang aking sarili na piliin siyang pagkatiwalaan kaysa kay… Alejandro.Dahil
“K-Katherine,” Lionel mumbled as he slowly walked towards me. Mukhang gulat pa at hindi inaasahan.I smiled and walked even near before I gave him a peck on his cheeks. “Kanina ka pa ba? Anong ginawa mo riyan?” tanong ko dahil kalalabas niya lang sa isang mamahaling boutique.His lips parted bago siya muling ngumiti sa akin. “I was… finding a gift for you. Kaya lang ay nahihirapan ako. Do you like to go inside? Or I think I'm just going to look for some jewelry–?”I cut him off with a smile as I shook my head. “Huwag na. Hindi na kailangan. Let's just have dinner?”He smiled in relief as I held his hand. Tumango si Lionel bago niya ako hinapit sa aking baywang papalapit sa kaniya. It's like he felt at ease this
A few weeks later, habang nakatambay sa airport at naghihintay, i couldn’t help but admire the interiors. I mean, hindi naman sa sobrang namamangha ako pero… the thought of missing this as a workplace crossed my mind.Sa pagkakatanda ko kasi ay ilang buwan na lang at magreresign na ako. And by that time, our company would be my main priority. Siguro magiging libangan ko na lang ang pagkalikot ng mga aircrafts sa kompanya.In the middle of my thoughts, halos mapatalon ako nang marinig ang isang pamilyar na boses na sumigaw.“Darling!” Before I could even continue to chew my food and process things properly, Lionel welcomed me for a tight embrace. Napatawa na lang ako at saka tinugon ang kaniyang yakap.“Damn, I missed you,” he wh