CHAPTER 10

Elara’s P.O.V.

"Lies don’t suit you, Elara."

Parang sirang plaka nag-echo sa isip ko ang huling linyang binitiwan ni Theo bago siya pumasok sa apartment niya noong nakaraan. Hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko iyon matanggal sa isip ko—kung dahil ba sa tono ng boses niya, sa paraan ng pagkakasabi niya, o sa simpleng katotohanang... alam niyang nagsisinungaling ako.

Bumuntong-hininga ako, pilit pinapanatili ang focus ko.

"Good luck!" salubong sa akin ni Maris sabay tapik sa balikat ko. Ngumiti ako bilang pasasalamat.

Focus, Elara. Ito na yung araw na inaantay ko. This is it.

Habang naglalakad ako sa hallway, sumalubong sa akin ang mabangong singaw ng kape mula sa pantry—matamis, may halong pait. Sa gilid ng paningin ko, napansin ko ang ilang empleyadong sumisilip sa event hall sa ibaba, mga mata nilang nagliliwanag sa excitement. Ang iba’y may hawak pang cellphone, tahimik na nagtsi-check kung live na ang event stream.

Actually, hindi ko naman pinangarap ang project na ‘to kung hindi dahil sa ex ko. Our project. Sabay naming pinangarap ito noon, nung nandito pa siya sa kumpanya. Pero nang mabigyan siya ng break sa showbiz at makilala ang best friend ko na nagsisimula rin sa career niya, iniwan niya akong nakabitin sa ere.

Pero hindi ko ito ginagawa dahil hindi pa ako nakaka-move on sa kanya. Ginagawa ko ito para patunayan—hindi sa kanya, kundi sa sarili ko—na kaya ko kahit wala siya.

Kaya hindi pwedeng mag-fail ‘to.

Pinagpag ko ang blazer ko at lumakad pababa ng hagdan.

Sa pagbaba ko, agad akong sinalubong ng ingay. Napuno ng excited na bulungan at hiyawan ang event hall. Halos hindi mahulugan ng karayom ang crowd—may mga hawak na cellphone, nagli-live stream ang ilan, habang ang iba naman ay may bitbit na malalaking banner na may pangalan ng influencer.

Napairap ako. Malamang, siya lang talaga ang habol nila rito—hindi ang mismong event, hindi ang libro, kundi ang influencer na iniidolo nila.

Pero on my defense? It’s a good sign. Ibig sabihin, may hatak ang promotion namin. Napangiti ako, kahit alam kong hindi dahil sa akin ang ingay ng crowd.

“Elara, anong oras na? Nag-aantay na ang mga tao! Nasaan na ang influencer?” Hindi mapakaling lumapit sa akin si Ms. Leah.

“Wala pa po ba? Sabi sa akin ng event coordinator ay on-the-way na daw po.”

Sinuyod ko ng tingin ang event hall. Sa kabila ng engrandeng setup—mga kumikinang na chandelier, minimalist na gold-and-navy backdrop, LED screen kung saan umiikot ang teaser ng librong ipo-promote, at maliliit na round tables na may puting tablecloth sa gilid, may mga nakahandang refreshments para sa mga special guests—hindi excitement ang naramdaman ko. Sa halip, unti-unting bumigat ang kaba sa dibdib ko.

Mula sa malayo, natanaw ko si Mr. Montenegro.

Shit.

Nagsimula nang mamawis ang mga kamay ko sa kaba.

Maya’t maya, chine-check ko ang relo ko. Fifteen minutes na lang, magsisimula na.

“Mix,” tawag ko sa kaibigan, ang MC ng event. Nakatayo siya sa gilid ng mini stage, ina-adjust ang mic sa podium. Mabilis siyang lumingon. "Bakit?" basa ko sa buka ng bibig niya, kaya agad akong lumapit.

“Nakita mo ba ang event coordinator? Wala pa rin kasi yung influencer.”

“Hala, paano yan? Akala ko ba nandito na siya? Magsisimula na tayo maya-maya lang.”

Biglang nag-flash ang mga camera ng press. May ilang nakangiti, pero ang iba’y halatang nagtataka na sa delay. Sa likod ng stage, nagmamadali ang production crew sa final technical check.

May pag-aalala sa mukha ni Mix habang nakatingin sa akin.

“Sige na, aliwin mo na lang muna sila. Hahanapin ko yung event coordinator,” sagot ko, pilit pinapanatili ang composure ko.

P*****a naman kasi! Nasaan na ba ang event coordinator namin?!

“Elara.”

Ay, p*****a!

Mariin akong napahawak sa dibdib ko nang biglang sumulpot si Theo sa harapan ko. Damn it! Muntik na akong matumba, pero bago pa ako tuluyang mawalan ng balanse, mabilis siyang umusad at hinawakan ang braso ko.

Para akong nakuryente nang maramdaman ko ang mainit niyang palad sa braso ko. Masyado siyang malapit—sapat para marinig ko ang mababaw niyang paghinga, para makita ang bahagyang pagtaas ng kilay niya habang nakatitig sa akin. Sa sandaling iyon, parang humina ang ingay sa paligid—parang kami lang dalawa ang naroon.

“Are you okay?” Mahina, mababa ang boses niya, at sa paraan ng pagkakabigkas niya ng pangalan ko, parang may dumaloy na kuryente sa katawan ko.

Napakurap ako bago agad na umayos ng tayo.

Doon ko lang napansing kasama niya pala ang event coordinator namin.

Mabilis akong tumikhim, pilit binabalik ang focus ko. “Nasaan na siya?”

Kita ko ang pag-aalangan sa mukha ng event coordinator. Saglit siyang sumulyap kay Theo bago bumaling muli sa akin.

Naguguluhan akong tumingin kay Theo, pero siya ang unang bumuntong-hininga.

“Nagkaroon ng misunderstanding sa schedule na binigay sa influencer. I don’t think makakarating siya.”

Nanuyo ang lalamunan ko. Halos hindi ko namalayang bumaba ang kamay ko sa gilid, mariing nakasara ang kamao.

"Ano?" Bahagyang tumaas ang boses ko, pero dama ang pagkaputol ng pasensya ko. Agad itong nagdulot ng katahimikan sa mga nasa paligid. May mga crew na nagkatinginan, halatang napansin ang tensyon.

Mabilis kong hinila sina Theo at ang event coordinator sa isang sulok, malayo sa usyosong tingin ng mga staff at audience.

“May nakuha naman po kaming sub. Siguradong on-the-way na po sila, pero medyo matraffic kaya baka matagalan pa.”

Mariin akong napapikit.

"Medyo?"

Gusto kong pagalitan ang event coordinator namin, pero—kalma, Elara. Kalma.

Huminga ako nang malalim. Hindi ito ang tamang oras para mag-panic.

“Okay. Paki-text siya o kung sino man yung sub. Maghihintay tayo ng 30 minutes. Pag wala pa rin, ika-cancel na natin.”

Tumango ang coordinator bago bumunot ng cellphone.

Sa stage, biglang lumakas ang hiyawan ng crowd.

"Ay, mahina ang palakpakan ninyo! Lakasan niyo naman! Excited na ba kayo para sa ating special guest?!"

Mas lalong lumakas ang ingay ng mga tao. Pasimpleng lumingon si Mix sa direksyon namin.

‘Wala pa rin?’ basa ko sa buka ng bibig niya. Pinigilan ko ang pagbuntong-hininga at bahagyang tumango.

"Pero bago ang lahat, anyayahan natin ang nag-iisang CEO, Mr. Montenegro!"

Kasabay nito, dumagundong ang palakpakan sa event hall. Halatang hindi pa handa si Mr. Montenegro—bahagya siyang napaayos ng kwelyo ng coat niya bago dahan-dahang tumayo.

“Ano, wala pa rin?” tanong ko sa event coordinator na nanatili pa rin sa tabi ko.

“On-the-way pa rin po.”

Halos tapos na ang speech ni Mr. Montenegro, pero wala pa rin ang sub-influencer.

“Eh text mo ulit,” madiin kong sabi.

“Calm down, Elara.”

Napalingon ako kay Theo.

Nakamasid siya, mukhang kalmado—tila walang pake kung mag-crash and burn ang buong event. Pero may kung anong bahagyang pagbabago sa tingin niya, parang alam niyang nai-stress na ako.

"Calm down?" Inis kong sinulyapan siya, pero agad ding natigilan.

Wait…

Maya-maya, isang ideya ang pumasok sa isip ko.

Napangiti ako.

“Beh, anong ngiti ‘yan? Kakatakot ka,” sabi ni Mix, na hindi ko namalayang nasa tabi ko na pala.

Dahan-dahan akong bumaling kay Theo. Sa pagkakataong ito, nakita ko ang bahagyang pag-angat ng isang sulok ng labi niya.

Mas lalo akong napangiti—hindi lang basta ngiti, kundi ngiting alam kong ikinabahala ni Theo.