CHAPTER 4

Elara's P.O.V.

Ilang minuto na ang nakakalipas mula nang umalis si Mr. Montenegro, pero hanggang ngayon, tila napako pa rin kami sa aming mga upuan. Parang may iniwang multo ang presensya niya—isang tahimik pero nakakabinging tensyon na nagpaparalisa sa amin.

Ilang segundo pa, sabay-sabay na gumalaw ang lahat, halos nag-uunahan na lapitan si Jhon—ang bagong hire sa IT department. Dalawang linggo pa lang siyang nagtatrabaho sa kumpanya namin, pero ngayon, para siyang naging instant celebrity.

“Jhon! Totoo ba?” Agad na tanong ni Ms. Leah, halatang hindi makapaniwala. Kita ko ang bahagyang pagkunot ng noo ni Jhon, halatang hindi pa siya fully updated kung ano na bang tsismis ang umiikot tungkol sa kanya. Pero bago pa man siya makasagot, sunod-sunod nang bumato ng tanong ang iba.

“Ikaw yung anak ni Mr. Montenegro na nagtatrabaho dito?”

"Hindi ka man lang nagsabi! Nasungitan pa naman kita nung isang araw!" sumbat ni Mix bago malakas na hinampas ang braso ni Jhon—na agad ding binawi matapos marealize kung sino nga pala ang hinampas niya. “Ay, sorry.”

"Sabi ko na eh! Kaya pala Montenegro ang apelyido mo. Anak ka pala ni Mr. Montenegro! Pero in fairness, hindi halata—joke lang!" sabat naman ni Maris bago tumawa nang malakas.

Napairap ako. Ang bilis talaga mag-jump to conclusions ng mga ‘to, parang walang konsepto ng fact-checking. Wala naman kasing sinabi si Mr. Montenegro kung sino mismong anak niya. Ang alam ko lang, nagkataon lang na si Jhon ang pumasok sa eksena habang pinag-uusapan ang anak ni boss. Ang dami namang tao sa kumpanya, pero dahil lang may apelyidong "Montenegro" si Jhon, siya na agad? Eh paano kung coincidence lang?

O baka naman siya talaga?

Ewan.

Tiningnan ko si Jhon, na halatang balisa. Hindi niya man lang dine-deny o kinoconfirm ang issue—ang awkward niya lang na nakangiti habang ginagawang circus ang buong pagkatao niya.

“Ahh—” hilaw na tumawa siya bago napakamot sa ulo, tila may gusto siyang sabihin pero hindi makasingit sa dami ng nag-iingay sa paligid.

“Jhon, single ka ba?” biglang singit ni Jen, sabay pulupot ng kamay sa braso ni Jhon. Kita ko ang agad na pamumula ng mukha niya—halatang caught off guard. Pero hindi ko rin maiwasang mapangiti. Simula pa lang, alam ko nang may gusto si Jhon kay Jen. Ang kaso, mukhang ngayon lang napansin ni Jen ang existence niya.

Napatawa ako at napailing. "Typical gold digger," bulong ko sa sarili.

Hindi ko na lang sila pinansin at binalik ang atensyon ko sa report na ginagawa ko. Pero wala pang isang minuto, biglang sumulpot si Mix sa tabi ko.

“Oy, bakla! Alam mo ba? Akala ko talaga si Theo 'yung anak ni Mr. Montenegro na tinutukoy niya kanina!”

Kumunot ang noo ko pero hindi ako tumigil sa pagtitipa. “Theo?” tanong ko, hindi iniaangat ang tingin mula sa screen.

“Oo! Ay, hindi ko ba nabanggit? Siya yung bagong hire sa kabilang department—yung gwapo!” Excited pang sinabayan ni Mix ng isang playful na hampas sa braso ko. Napataas ang kilay ko.

"Ahh." Tanging sagot ko lang bago binalik ang tingin sa screen.

“Ahh? ‘Yan lang reaksyon mo?” Hindi ko man siya tinitingnan, pero alam kong inirapan niya ako.

“Mamaya ka na kasi mag-marites d’yan. Kailangan ko tapusin ‘tong report ko.” Inis kong tinap ang backspace sa keyboard nang mapansin kong naitype ko ang isang bagay na wala naman dapat sa report—"Theo."

P*****a.

Mabilis kong binura ang pangalan niya at pilit na binalik ang atensyon ko sa report. Pero kahit anong gawin ko, parang nabu-bully ako ng sarili kong utak—ang lintek na pangalang ‘Theo’ paulit-ulit na pumapasok sa isip ko, na parang may sariling buhay.

Sino ba kasi ‘tong Theo na ‘to? At bakit biglang inisip ni Mix na siya ang anak ni Mr. Montenegro?

Napabuntong-hininga ako at bahagyang iniangat ang ulo ko. Sakto namang bumungad sa paningin ko si Mix, na nakapamewang at may knowing smirk sa labi.

"Ano na? Bakit parang ang lalim ng iniisip mo, bakla?" panunudyo niya.

"Wala." Umirap ako at binalik ang tingin sa screen, kahit na wala naman akong natitype.

"Wala raw, pero na-type niya sa report niya ‘yung ‘Theo.’" pabulong pero may diin niyang sabi bago suminghap ng hangin na parang nakadiskubre ng chismis of the year. "Elara, may tinatago ka sa amin?"

"Gagi, hindi! Na-distract lang ako!" mabilis kong tanggi.

"Hmm... baka naman hindi lang basta distraction, baka manifestation?" sarkastiko niyang bulong sabay wiggle ng kilay.

"Manifest ka diyan—wala akong pakialam sa kung sino man ‘yang Theo na ‘yan, okay?" Napalakas ang boses ko kaya napalingon ang ilang officemates namin. Pinandilatan ko si Mix na natatawa lang sa reaksyon ko. Pero hindi pa siya tapos. Mas lalo pa siyang lumapit at inaninag ang mukha ko na parang may hinahanap.

"Hmm... so hindi mo talaga kilala? Eh di sino ‘yung gwapong lalaki kanina sa kabilang department na nahuli ka ni Mr. Montenegro na nakatingin doon?" Mapang-asar niyang sabi, sabay irap.

"Hindi ahh! Hindi ako nakatingin don, napabaling lang!" Mabilis kong tanggi, pero parang ang sarili kong utak hindi rin kumbinsido.

Muling nag-play sa isip ko ‘yung eksena kanina—yung nakakahiyang eksina kanina. Hindi naman ako intentional na napalingon, okay? Na distract lang ako! Dahil ang magaling na lalaki na yun… yung lalaki don sa elevator na siyang dahilan kaya ko nakita ang mga taong dapat matagal ng patay!

Wait lang. Siya nga kaya ‘yung Theo? At kung siya nga… Bakit parang biglang nagbago ang atmosphere sa buong kwarto?

Halos kasabay ng realization ko, bumukas bigla ang pinto ng opisina. At doon, sa threshold, nakatayo ang isang lalaki.

Mataas. Matikas ang tindig. Nakasuot ng simpleng long sleeves na nakatupi hanggang siko, pero kahit simple ang porma, may dating—yung tipong effortless. Masasabing corporate pero may bahid ng casual confidence. May itsura at ayon na naman ang pabango niyang amoy Sandalwood. Vanilla. Ugh!

Okay, fine. Hindi lang "may itsura"—as in, nakakabwiset na tipo ng gwapo. Yung may lakas ng loob maging maganda sa kahit anong anggulo, na parang hindi alam kung paano maging pangit kahit saglit.

"Ayun na! Siya ‘yung sinasabi ko, bakla!" bulong ni Mix, sabay siko sa akin.

Bakit parang may weird na energy shift sa kwarto? O ako lang ‘to?

Bumalik na naman sa alaala ko ang mga nakakahiya kong eksena sa elevator—at pati ‘yung kanina lang! Napailing ako, saka pinaikot ang mga mata bago mabilis na tumingin sa screen, kunwari’y abala, kahit na ang totoo, wala naman akong maintindihan sa report na nasa harapan ko.

Narinig ko ang boses ni Ms. Leah na sinalubong siya. “Oh, Theo! Dito ka pala. Hinahanap ka ni Sir.”

Mula sa gilid ng paningin ko, kita kong bahagya siyang tumango at lumapit. Hindi ko alam kung anong meron, pero parang biglang nagbago ang atmosphere sa buong office.

At ang mas nakakainis?

Pakiramdam ko, may mas malaking problema akong kasabay na pumasok sa kwartong ‘to.

May sumpa yata ang lalaking ‘yon.