CHAPTER 5

Elara's P.O.V.

Mabilis kong inayos ang sarili habang nakatayo sa harapan ng meeting room. Kahit ilang beses ko nang ginagawa ito, hindi ko pa rin mapigilan ang kaba. Minsan talaga, kahit gaano ka kahanda, may parte pa rin sa 'yo na nangangamba.

Huminga ako nang malalim at hinigpitan ang hawak sa folder ng marketing report ko. Kaya mo ‘to, Lara.

Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang mahinang ingay ng mga usapan—pero agad ding tumahimik ang lahat nang makita ako. Ang ilan ay walang emosyon, ang iba ay halatang gusto nang matapos ito. Normal lang 'to. Huwag kang magpapaapekto.

Ngumiti ako at dumiretso sa harapan. Si Mix naman ay tahimik na inayos ang laptop na nakakonekta sa projector, sinisiguradong handa ang slides ko. Nang matapos siya, tumango siya sa akin bago bumalik sa kanyang upuan.

Huminga ako nang malalim. “Magandang umaga po sa lahat,” bati ko bago ipakita ang unang slide. “Para sa buwan na ito, nagkaroon ng pagtaas sa—”

Biglang bumukas ang pinto ng meeting room.

Sabay-sabay kaming napatingin sa direksyon ng ingay. Agad akong kinabahan, lalo na nang makita kong isang pares ng makintab na itim na leather shoes ang unang lumitaw. Sumunod ang maingat ngunit confident na hakbang—tila kay gaan ng kilos niya, pero parang biglang bumigat ang buong silid sa presensya niya.

Si Theo.

Napako ang tingin ko sa kanya, bahagya akong nakahinga. Grabe na nga ang kaba ko sa report, agaw-eksena pa siya. Wala akong pakialam kung sino siya—kahit anak pa siya ng boss o ano, hindi iyon excuse para maging late. Bagong salta pa lang siya, late na agad?

Pero habang tinitingnan ko siya… may isang bagay na parang hindi tama. Hindi ko agad maipaliwanag, pero may kung anong nagdulot ng biglang pagkabog ng dibdib ko.

Ang pantalon niya. Itim na slacks, perpektong bumagay sa kanya. Pero hindi iyon ang dahilan kung bakit biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

Ang burda. Sa gilid ng bulsa niya, may maliit na burdang initials—MT.

Napasinghap ako. Biglang bumalik sa isip ko ang isang alaala…

Ang tren. Ang masikip at siksikang espasyo, ang biglaang pagliko, at—ang burdang MT sa pantalon ng lalaking hindi ko nakita ang mukha. Nalipat ang tingin ko sa maumbok na bagay na iyon. Biglang nag-init ang mukha ko. Napalunok ako. Bahagya napailing.

“Shocks.” Nanlamig ang palad ko. Napalunok ako.

Hindi. Hindi puwedeng siya ‘yun.

Pero… sigurado ako. Ganyan na ganyan ang burda sa pantalon ng lalaking iyon!

"Lara, bhe. Ayos ka lang?" bulong ni Mix, bahagyang yumuko palapit sa akin. Napansin niya sigurong nakatulala ako. "Ano bang tinitingnan mo?"

Doon ko lang napansin—lahat ng tao sa meeting, kunot-noong nakatingin sa akin. Halos gusto ko nang magpalamon sa lupa.

Mabilis kong iniwas ang tingin kay Theo at pilit na ipinagpatuloy ang report ko, kahit na gulong-gulo pa rin ang utak ko. Pagkatapos ng meeting, pilit kong pinakalma ang sarili at hinintay na makalabas silang lahat.

“Good job,” sabi ni Ms. Leah sabay tapik sa balikat ko. Ngumiti ako sa kanya at nagpasalamat.

“Tara na, bhe,” yaya sa akin ni Mix.

“Sige, mauna ka na. Ayusin ko lang ’to,” dahilan ko sa kanya—pero ang totoo, parang napako ako sa kinatatayuan. Naramdaman ko pa ang bahagyang pagsulyap sa akin ni Theo, pero sinikap kong huwag siyang balingan ng tingin. At nang matiyak kong nakalabas na silang lahat, doon ko na lang naramdaman ang bigat ng lahat at nanlupaypay.

“Nakakahiya!” mahina kong impit habang nakakapit sa lamesa at inuuntog-untog ang ulo ko. Lupa, lamunin mo na ako!

Habang abala ako sa pag-untog ng noo ko sa lamesa, narinig ko ang mahinang tikhim mula sa likuran. Napakurap ako at agad na napatingin—at doon, nakatayo si Theo. Nakapamulsa, seryoso, pero bahagyang nakangiwi, parang natatawa.

“Sigurado ka bang ’di ka masasaktan niyan?” aniya, tinutukoy ang ginagawa kong pag-untog sa sarili kong ulo.

Mabilis akong umayos ng tayo, nag-isip ng pwedeng maidahilan—pero wala!

“Naiwan ko ’to,” sabi niya sabay taas ng hawak na envelope. Saka siya tumalikod at lumakad papalabas. Pero bago siya tuluyang lumabas ng conference room, saglit siyang huminto sa may pintuan.

“By the way,” lumingon siya, ang mga mata niya may kung anong hindi ko mabasa. “You did well kanina.”

At bago ko pa maisip ang isasagot ko, nawala na siya sa paningin ko.

Napabuntong-hininga ako, hawak ang dibdib kong hindi pa rin makalma.

Ano ’yun? At bakit parang lalo lang akong nahulog sa lalaking dapat ay hindi ko iniisip?

Habang naglalakad ako sa hallway, pilit kong inaalis sa isip ko ang tungkol kay Theo—pero hindi ko kaya. Paulit-ulit kong naiisip ang paraan ng pagsulyap niya kanina, ang mga salitang binitiwan niya bago lumabas ng conference room. You did well. Simple lang naman, pero bakit parang may iba?

Napabuntong-hininga ako at umiling. Tama na, tama na! Kailangan ko nang itigil ’to.

Pero habang nag-iisip ako ng paraan para idistract ang sarili, napadaan ako sa isang kwarto at agad akong natigilan nang mapansing bahagyang nakabukas ang pinto.

Sa loob, may dalawang tao—si Mr. Montenegro.

Napakunot ang noo ko. Kanina pa ako nandito, pero ni anino niya, hindi ko na nakita. Hindi ba umalis na siya? Bakit nandito pa siya ngayon… at bakit kasama niya si Theo?

Mabilis akong umatras at nagtago sa likod ng isang pader. Dahan-dahan akong sumilip mula sa distansya, sinusubukang intindihin ang nangyayari.

Hindi ko marinig ang usapan nila, pero base sa kilos ni Mr. Montenegro, may kung anong mahigpit siyang inuutos kay Theo. Kita sa ekspresyon niya ang awtoridad, pero si Theo… nanatiling malamig ang mukha, parang matigas ang loob, hindi nagpatinag.

Napatingin ako sa kamay ni Theo—ang envelope na hawak niya kanina, iniabot niya kay Mr. Montenegro. Pero sa halip na kunin ito, nanatili lang si Mr. Montenegro sa kinatatayuan niya, hindi tinanggap ang sobre.

Parang may kung anong hindi ko maintindihan sa pagitan nilang dalawa. Para bang hindi lang basta empleyado at boss ang ugnayan nila.

Biglang sumagi sa isip ko ang sinabi ni Mix kanina.

Hindi kaya…?

Si Theo… siya ba ang tinutukoy ni Mr. Montenegro na anak niya?