Cluelessly Yours

Elara's P.O.V.

Ugh, sa wakas nakaupo na rin ako! Ang sakit na ng paa ko—kanina pa ako paikot-ikot sa Quiapo. Lintek kasi, kung sinamahan na lang sana ako ni Mama, edi sana hindi ako naligaw.

Mabilis kong kinuha ang headset sa bag at isinuot sa tenga ko. Hindi pa gano’n kasikip ang tren kaya kahit papaano, nakakahinga pa ako nang maayos. Pero syempre, hindi pwedeng hindi mapuno ‘to.

Pagdating sa susunod na istasyon, biglang dagsa ng mga tao. Ang bilis mapuno ng tren, at sa loob lang ng ilang segundo, halos dikit-dikit na ang mga pasahero. Buti na lang talaga nakaupo ako.

Sana lang walang matanda, buntis, o PWD na pumasok, dahil kung meron, wala akong choice kundi tumayo.

Dahil sa pagod, hindi ko namalayang unti-unti na palang bumibigat ang talukap ng mga mata ko.

Hanggang sa tuluyan na akong nakatulog.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong out, pero isang biglaang paggalaw ng tren ang gumising sa akin—

At sa galing kong ‘to, saktong pag-angat ng mukha ko ang pagliko ng tren.

At doon na nangyari ang isang bagay na hinding-hindi ko gugustuhing maulit pa. Dahil imbes na maitulak pabalik sa upuan, nasubsob ako sa harapan ng isang lalaki.

Pero ang mas nakakahiya?

Diretso ang mukha ko sa tt niya.

Nanlaki ang mga mata ko.

Parang bumagal ang oras. Napako ako sa kinakaupuan—o sa pagkakasubsob, to be exact. Ramdam ko ang init. Ramdam ko ang matigas at malusog na bagay na ‘yon kahit pa may suot siyang pantalon.

Tangina.

Agad akong napaatras, halos mapalundag sa sobrang kahihiyan.

"Sorry po," bulong kong sabi, hindi magawang tingnan siya sa mata.

Mula sa gilid ng paningin ko, nahagip ko ang isang babaeng nakaupo malapit sa akin—halos mapatid na sa kakatawa habang pinipigilan ang sarili.

Bwesit.

Hindi ko alam kung nagalit ba yung lalaki o napahiya rin, pero isa lang ang alam ko—hindi ko kayang itaas ang mukha ko.

At putek, bakit hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ‘yon sa mukha ko?! Malaki. Mainit. Matambok.

Napalunok ako at napayuko nang mariin.

Oh lupa, kainin mo na ako ngayon din!

Hindi na ako gumalaw buong biyahe, nanatili akong nakayuko—hindi dahil sa antok, kundi dahil sa init na nararamdaman ko.

Sa mukha ko.

At sa ibang parte ng katawan ko na hindi ko dapat maramdaman sa ganitong sitwasyon.

Tangina, anong nangyayari sa ‘kin?!

At sa kamalas-malasan, same pa kami ng train station na bababaan. Dulot ng matinding kahihiyan, sa next station na lang ako bumaba.

Hindi naman gano’n kalayo ang next station sa apartment ko, kaya nilakad ko na lang pagkarating ko ro’n.

"Bwiset na buhay ‘to. Nagpapasalamat nga akong nakaupo ako kanina—kahihiyan naman ang pumalit, tapos ngayon naglalakad pa ako! Ang saya."

Habol-hininga akong napatukod sa tuhod nang marating ang building ng apartment ko. Agad din akong napaayos ng tayo nang makitang bumukas ang elevator. Mabilis akong humabol, halos maipit na sa pinto.

"Wait! Sandali lang po!"

Isang kamay ang mabilis na pumigil sa pagsara ng pinto. Agad akong pumasok, bahagyang hingal, saka tumingin sa taong nag-hold ng button—isang lalaking naka-black na long-sleeve, may suot pang wristwatch na mukhang sobrang mahal. Matangkad siya, broad shoulders, at mukhang business-type pero medyo mysterious type ang dating.

"Thank you po," mahina kong sabi bago pinindot ang 16th floor.

Tahimik sa loob. Ilang saglit lang, doon ko lang naamoy ang pabango niya—hindi overpowering, pero sobrang masculine at nakakapanindig-balahibo. May halong sandalwood? Vanilla? Hindi ko alam, pero isa lang ang sigurado ko—nakakagigil ang amoy niya.

Napalunok ako.

Huminga ako ng malalim, pilit na hindi pinapansin ang kakaibang epekto niya sa akin. Pero putek, ang sikip na ng elevator at biglang dagsa ang tao pagdating sa 10th floor. Hindi ko napigilang mapaatras nang biglang may lumusot na isang grupo ng pasahero.

Dahil sa pagsisiksikan, tuluyan akong napasandal sa dibdib niya.

Mainit.

Ramdam ko ang tibay ng katawan niya sa likuran ko, at sa sobrang lapit namin, parang may sariling isip ang katawan ko—mas lalo akong naging aware sa presensya niya.

Ang tigas ng dibdib niya.

Ang lapad ng balikat.

At ang pabango niyang mas lalo pang sumisiksik sa ilong ko.

Napakagat ako sa labi ko.

Diyos ko, ano ba ‘tong nangyayari?

Muli akong naitulak paatras, mas napadiin ako sa kanya. Hindi ko na alam kung saan ipapaling ang sarili ko.

At doon ko lang naramdaman—

May isang bagay na tumama sa likod ko.

Napalunok ako nang mas mariin. Hindi ko alam kung guni-guni ko lang, pero—

"Shit."

Bigla akong nanghina sa sensasyon, para bang kinuryente ako sa naramdaman ko sa likod. Hindi ako makagalaw. Hindi ako makahinga. Mas lalong nag-iinit ang mukha ko, pero mas lalong nag-iinit ang katawan ko.

Tumunog ang elevator.

Naramdaman kong bahagyang gumalaw ang lalaki sa likod ko, at sa paggalaw niya, mas lalo kong na-confirm ang hinala ko.

Malaki. Matigas.

At hindi ako ready.

Napalunok ulit ako at nanlambot ang tuhod ko.

Bigla siyang umatras, at sa gulat ko, nawalan ako ng balanse. Inaasahan kong may sasalong sa akin—pero wala! Napaungol na lang ako nang tumama ang likod ko sa pasimano ng elevator.

Lintek.

Tiningala ko ang floor display panel—16th floor na pala. Bababa na sana ako, kaso biglang sumara ang pinto at muling umandar ang elevator pataas.

"Sa next floor ka na lang bumaba, eneng," tatawa-tawang sabi ni Manang.

Hilaw ko siyang nginitian saka palihim na napangiwi dahil sa kahihiyan. As if naman may choice ako.

Muling tumunog ang elevator, hudyat na nasa 17th floor na ako. Handa na akong lumabas, ngunit agad akong natigilan nang makita ang isang lalaking hindi ko inaasahan—kasama ang isang babaeng hindi rin iba sa akin.

Tila tumigil ang mundo ko. May kung anong kumurot sa puso ko.

Pag sinuswerte nga naman talaga...

Bakit ngayon pa?

At lalo na—

Bakit sila pa?