CHAPTER 9

Elara's P.O.V.

"Dustin is a famous influencer, malakas ang hatak niya ng readers kasi book lover din siya," paliwanag ko kay Theo, pero nanatili lang ang tingin niya sa screen ng laptop ko.

Mariin. Madilim. Hindi ko mabasa kung galit ba siya o ano.

Dahan-dahan siyang nag-lean back sa kinauupuan niya, ang mga mata niya'y nanatiling nakatutok sa akin. Para bang sinusuri niya ang bawat salita ko, hinuhukay ang intensyon ko sa likod nito. Isang nakakabinging katahimikan ang namagitan sa amin, tanging ang mahina at malamyang ihip ng hangin mula sa rooftop ang naririnig ko.

"Pero mostly babae lang ang mahahatak niyang readers. It doesn't mean na romance ang genre ng book na pinopromote natin, eh puro babae lang ang hahatakin natin," may diin sa tono niya. "Tama ba?" May point naman siya, pero bakit parang ang bigat ng presensya niya ngayon?

Parang mas lumamig ang hangin sa paligid. Hindi ko alam kung guni-guni ko lang o sinadya niyang ihatid ang ganitong aura.

"Hindi lang naman siya sa mga babae malakas. Malakas din influence niya sa boys," dagdag ko pa, saka umayos ng upo. Pero napansin ko ang panliliit ng mata niya. Para bang binabasa niya ang iniisip ko, hinuhulaan kung gaano ako kakumpiyansa sa sagot ko.

"B-bakit ganyan ka makatingin?" Mariin akong napalunok. Biglang bumigat ang hangin, parang may hindi nakikitang presensya sa paligid na nagpapakaba sa akin.

Hindi siya sumagot agad. Umangat lang bahagya ang isang sulok ng labi niya, pero hindi ko alam kung may ibig sabihin ba iyon o wala lang talaga siyang ekspresyon.

"You have a point, pero mostly sa mga lalaking nahahatak niya... bakla," aniya, kaswal na naghalukipkip. Masyadong kalmado. Masyadong maingat sa bawat galaw. Saka niya itinaas ang isang kilay, tila nanghahamon. Napaiwas ako ng tingin.

Paano niya nagagawang mag-shift ng aura from dark to light nang ganon kabilis? Kanina parang ready akong sabunin, tapos ngayon parang chill lang? At bakit parang ang perfect ng tama ng ilaw sa mukha niya?!

Napatingin ako sa dulo ng rooftop, kung saan kitang-kita ang palubog na araw sa kanluran. Sa kabila ng magandang tanawin, hindi ko maalis ang tension sa pagitan naming dalawa. Pakiramdam ko'y may nasabi akong hindi ko dapat sinabi.

Tumikhim ako, pilit binabalik ang focus sa usapan.

"Pero mostly din naman sa mga readers natin ay babae? Mas malaki ang percentage ng mga babaeng customers natin, so bakit pa?" Humalukipkip rin ako, hinahamon siya.

Isang saglit siyang natahimik bago dahan-dahang yumuko, saka nag-lean forward. Sa ginawa niya, mas bumaba ang boses niya.

"Kung ganon lang din pala, bakit hindi na lang tayo mag-stick sa original target market?" Mahinang sabi niya, pero may bigat ang bawat salitang binitiwan niya.

Napansin ko ang paggalaw ng daliri niya sa ibabaw ng monoblock, parang may hinihintay. Nakaupo siya sa maliit na upuan habang ako naman ay nasa Bermuda grass, kaya mas mataas siya sa ‘kin. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong umatras.

"Sana nag-stick na lang tayo sa ads and social media, hindi ba mas logical ‘yon?"

Para akong natutop sa sinabi niya. May kakaibang bigat sa tingin niya, parang may hindi ako alam.

"If you want to take a risk, dapat siguraduhin mo rin na magkakaroon ito ng malaking ROI sa company at mas malawak na sakop ng audience or customers. Not just waste money on the same target market," dagdag niya, saka muling ngumiti—pero hindi ko matukoy kung may bahid ba iyon ng amusement o panunuya.

Hindi ko mapigilang titigan siya. Parang gusto kong basahin kung ano ang iniisip niya, pero habang tinititigan ko siya, lalong lumalabo ang ekspresyon niya. Hindi ko matukoy kung iniinis lang niya ako o seryoso siya.

Napaangat ang kilay ko. Sinusubukan niya ba akong lituhin? Humugot ako ng hininga bago nagsalita.

"If that's so, what are you suggesting, Mr. Theo Zaffiro?" Bigla kong naalala ‘yung time na nakita ko silang magkasama ni Mr. Montenegro. Ngayon ko lang na-realize… hindi naman sila magkaapelyido, so baka hindi talaga sila related?

Bahagyang lumalim ang tingin niya, saka dahan-dahang nagsalita. "I suggest na maghanap tayo ng influencer na may mas diverse na audience—hindi lang puro babae, hindi lang puro readers. Someone na makaka-engage ng mas maraming tao."

Napaisip ako sa sinabi niya. May point naman siya—mas logical nga kung mas malawak ang audience reach. Pero hindi pa rin ako basta-bastang susuko sa idea ko.

Sa saglit na iyon, sumilay ang bahagyang ngiti niya. Hindi halata kung totoo o pilit.

Lalo pang lumalim ang ngiti niya nang makita ang reaksyon ko. "Since testing run pa lang naman ‘to, bakit hindi na lang tayo kumuha ng isang baguhang influencer pero may malakas na presence sa social media?"

Bigla akong napaisip sa sinabi niya. May point siya.

"Okay, deal! Pero… ako ang pipili ng influencer."

Isang nakakalokong smirk ang sinagot niya. Muli, hindi ko mabasa kung totoo o peke lang ang expression niya.

"Fine. Pero kung sablay ‘yang piliin mo, don't expect na hindi kita aasarin, Miss Elara."

Napapikit na lang ako. Diyos ko, give me patience.

"Okay, so it's already settled now. I'll send you the final revised plan." Hindi ko pinansin ang sinabi niya. Tiniklop ko ang laptop ko at tumayo na. Nauna akong lumabas at nagtungo sa elevator. Naramdaman ko naman ang pagsunod niya.

Tahimik kaming naglakad, ngunit ramdam ko ang presensya niya sa likuran ko. Parang bumibigat ang bawat hakbang ko. Walang nagsalita sa amin hanggang sa nakasakay na kami ng elevator. Pinindot ko ang 16th floor, pilit na hindi siya tinitingnan.

Mula sa reflection ng salamin sa elevator, naaninag ko siya. Tahimik. Hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya.

Infairness, ang ganda talaga ng built ng katawan niya. Lakas makayaman, I wonder kung nag-g-gym siya?

Bigla siyang napalingon sa direksyon ko, at agad akong napaiwas ng tingin. Napalunok ako, pilit pinapakalma ang sarili. Pero hindi ko maiwasang maramdaman ang matinding kaba—at hindi ko alam kung dahil sa kanya o sa sarili kong iniisip.

Tumingin ako sa screen ng floor indicator. 19… 18…

Ding.

Biglang huminto ang elevator sa floor 17. Parang nagslowmo ang pagbukas ng pinto. Dahan-dahang iniluwa ng elevator ang isang tanawing hindi ko inaasahang makikita.

Doon mismo, sa harap ko—nakatayo ang dalawang taong minsan kong tinuring na pinakamalalapit sa akin.

Ang ex ko.

At ang ex-best friend ko.

Magkayakap. Abala sa paghahalikan, tila wala silang pakialam sa mundo.

Pakiramdam ko'y nanlamig ang buong katawan ko. Parang may pumiga sa puso ko, hinahatak pababa sa kawalan. Nag-unahan ang mga alaala—mga masasakit, mga bagay na pilit kong kinalimutan.

Bago pa nila mapansin ang pagbukas ng elevator, mabilis kong pinindot ang close button. Nanginginig ang daliri ko habang pinipilit kong hindi magpakita ng emosyon.

Tahimik lang si Theo sa tabi ko, pero ramdam ko ang tingin niya. Mula sa gilid ng mata ko, naaninag ko ang bahagyang pagyuko niya, parang may gusto siyang basahin sa ekspresyon ko.

Napalunok ako. Kailangan kong magsalita. Kailangan kong magpakatatag.

"Ayoko lang silang maabala," mahinang sabi ko, pilit pinapanatili ang normal na tono ng boses ko.

Sandali siyang natahimik bago bumuntong-hininga. "Hindi naman ako nagtatanong."

Nalaglag ang tingin ko sa sahig. Ramdam ko ang panunuya sa boses niya, pero may kung anong laman din ito—parang hindi lang basta pang-aasar.

Napatingin ako sa kanya, kunot-noo. At doon ko na naman nakita ang multong ngiti sa labi niya.

Pero ngayong mas malapit ako, mas napansin ko rin ang isang bagay na hindi ko inaasahan.

May kung anong kakaibang ningning sa mata niya.

Ano bang trip nito?