ตอนที่ 3 เตรียมตัวตั้งรับ 3/3

รุ่งเช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาก็เห็นพี่จียังหลับอยู่ เลยเดินไปอาบน้ำเงียบ ๆ ทาครีมแต่งตัว แล้วลงไปข้างล่างก็เห็นว่าเศษแก้วในห้องครัวเมื่อวานโดนเก็บกวาดไปแล้ว พอมาห้องนั่งเล่นก็เห็นว่าพี่ ๆ เขายังไม่ตื่น แต่ขวดเหล้าและซองขนมก็ระเกะระกะเต็มพื้นไปหมด ฉันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะย่องเข้าไปเก็บของให้เสียงเบาที่สุด

หมับ! ฟุบ! เป็นพี่ครามที่ดึงข้อมือฉันแล้วออกแรงดึงทำให้ตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่บนพื้น และมีพี่ครามนอนกอดฉันอยู่ ฉันหันไปมองหน้าพี่ครามที่กำลังนอนน้ำลายไหลจะหยดใส่หัวฉันอยู่แล้ว อี๋ๆๆๆๆ ฉันพยายามดิ้นให้หลุดแต่เหมือนว่าพี่เขาจะกอดแน่นกว่าเดิม ในเมื่อตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้ และเจ้าน้ำลายยืดนี้ก็กำลังจะหยดใส่หัวฉันนั้น

“พี่จีโฮ!!!!!!” ฉันตะโกนลั่นบ้าน ไม่นานพี่จีก็รีบวิ่งลงมาเห็นสภาพฉันโดนพี่ครามกอด พร้อมกับหน้าพี่ ๆ เขาทุกคนที่กำลังทำหน้าเอ๋อ ๆ ที่เพิ่งตื่นเพราะเสียงฉันกันหมด แต่พี่ครามก็ยังไม่ได้ปล่อย แค่คลายกอดนิดหน่อย

“ไอ้คราม! มึงอยากเจอตีนกูใช่ไหม!” หลังจากทุกคนได้สติเพราะได้ยินประโยคที่เสียงดังฟังชัดจากพี่จีก็หันมามองที่ฉันกับพี่ครามทันที

“ไอ้เหี้ยคราม มึงปล่อยน้องดิวะ อยากโดนทืบรึไงมึง” เสียงพี่บอยพูดขึ้นมาเรียกสติพี่ครามว่าไอ้ที่พี่มันกอดอยู่ไม่ใช่หมอนข้างหรือสาวที่ไหน แต่เป็นน้องสาวที่พี่จีโฮหวงนักหวงหนา

พี่ครามรีบปล่อยฉันออก ฉันก็รีบขยับออกลุกขึ้นยืนทันที

“เห้ย พี่ขอโทษนะโซ พี่ไม่รู้ตัวเลย” พี่ครามรีบลุกขึ้นแล้วเอามือตบหน้าตัวเองสองสามที

“มึงสาบานไหม ว่าไม่รู้ตัวไอ้เพื่อนเหี้ย” พี่จีพูดขึ้นมาหลังจากที่พี่ครามพูดขอโทษขอโพยฉันเสร็จ

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ได้ติดอะไรเลย แค่ที่หนูตะโกนเรียกพี่จีเพราะพี่ครามนอนน้ำลายไหลแล้วมันกำลังจะหยดใส่หัวหนู แถมหนูยังลุกออกไม่ได้ หนูตกใจเฉย ๆ น่ะ แหะ ๆ” ฉันยืนยิ้มแห้งพลางลูบหัวตัวเองไปด้วยว่าหัวเปียกเพราะน้ำลายพี่ครามรึเปล่า

“ถ้าพี่ครามไม่นอนน้ำลายไหลหนูก็คงจะนอนให้พี่กอดอยู่อย่างนั้นแหละ” ฉันหันไปยิ้มแฉ่งให้พี่จีเพื่อกวนตีนคนที่หวงน้องสาวนักหนา

“ฝันไปเถอะ ถ้าพี่ยังอยู่อย่าหวังว่าจะได้นอนกับใครเลย” พี่จีสะบัดตูดเดินขึ้นไปข้างบนทันทีที่พูดจบ

“หนูขอโทษที่ตะโกนเสียงดังทำให้พวกพี่ตกใจนะคะ” ฉันยืนก้มหัวขอโทษให้พวกพี่เขา ก็รู้สึกผิดอยู่แหละ ไม่รู้เมื่อคืนพวกพี่เขาเมากันขนาดไหน ฉันก็อยากให้นอนกันเต็มที่

“ไม่เป็นไรเลยครับน้องโซ มีคนสวยมาปลุกแบบนี้ ไม่ว่าจะปลุกเช้าขนาดไหนพี่ก็พร้อมตื่นมามองหน้าสวย ๆ ของน้องโซเสมอ” พี่เมสันพูดพร้อม ชูมือมินิฮาร์ทใส่ฉัน ฉันได้ยิ้มแห้ง ๆ ให้

“มึงอยากโดนตีนไอ้จีมันอุดปากเหรอวะ หยอดน้องมันอยู่ได้ ถ้ามันมาได้ยินนะมึง...โซเรื่องเมื่อกี้พี่ขอโทษนะ พี่ไม่รู้ตัวจริง ๆ ปกติเวลาพี่นอนพี่ชอบนอนกอดอะไรซักอย่างอะ ขอโทษจริง ๆ นะ” ประโยคแรกพี่ครามหันไปปรามพี่เมสันที่เอาแต่หยอดฉันตั้งแต่เจอหน้ากัน ประโยคหลังก็หันมาขอโทษฉันอีกรอบ

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ๆ พี่ไม่ต้องคิดมากนะคะ” ฉันยิ้มให้แล้วนั่งเก็บของที่วางรกอยู่บนพื้นต่อ

“ทั้งสวย น่ารัก หุ่นดี ขาว แถมยังใจดีอย่างกะแม่พระอีกอะ หื้มม~ อยากได้เป็นเมีย” เอ๊ะ เหมือนจะฟังดูดีแต่ก็เหมือนโดนคุกคามทางอ้อมนิด ๆ นะเนี่ย

“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วย อย่าไปฟังมันพูดเลย มันประสาท” พี่บอยพูดขึ้นมาบ้าง แล้วก้มหน้าก้มตาช่วยฉันเก็บของต่อ

ไม่นานพื้นที่ในห้องรับแขกก็กลับมาสะอาดสะอ้านเหมือนเดิม

“น้องโซทำงานบ้านเก่งจังเลยนะครับ แม่บ้านแม่เรือนขนาดนี้มาเป็นเมียพี่เถอะนะครับ สัญญาจะดูแลอย่างดี ยุงไม่ให้ตอม ไรไม่ให้ไต่เลยคนดี~” สำนวนนี้ทะแม่ง ๆ แฮะ

“ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเถอะไอ้เมสัน จะเต๊าะสาวทั้งทียังพูดผิดนะมึง” พี่ครามพูดท้วงขึ้นมาเมื่อประโยคที่พี่เมสันพูดออกมามันฟังดูแปลก ๆ

“อืม...สนใจเอาตีนกูไปเป็นเมียไหมครับคุณเมสัน” พี่จีลงมาพร้อมกับที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว

“หื้อ~ กูแค่หยอกเล่นเอง อย่าคิดม๊ากกก” พวกเราหัวเราะให้กับความกวนตีนกันของพี่เมสันกับพี่จี ก่อนที่พี่ ๆ เขาจะแยกย้ายกันกลับ ส่วนฉันกับพี่จีก็จะได้ออกไปร้านกัน วันนี้ฉันต้องเรียนรู้งานที่ร้านแล้วสินะ

1 วันก่อนเปิดเทอม

วันนี้เป็นวันที่พี่จีต้องย้ายกลับกรุงเทพฯ แล้ว ช่วงเช้าฉันช่วยเขาเก็บของ ส่วนช่วงบ่ายเขาจะเริ่มออกเดินทางโดยมีพี่ครามคอยรับ-ส่ง รถยนต์ที่เราใช้ประจำอยู่ที่นี่พี่จีจะทิ้งเอาไว้เผื่อฉันได้ใช้ พี่ครามเลยทำหน้าที่จะไปส่งพี่จีแทน

“ฮึก...ตอนแรกหนูไม่อยากให้พี่อยู่เลย แต่ตอนนี้...หนูไม่อยากให้พี่กลับแล้ว” ฉันยืนกอดพี่ชายอยู่หน้าบ้านโดยมีพี่ครามคอยขนของขึ้นรถช่วย

“ยัยตัวแสบ อย่าร้องไห้ พี่จะกลับมาหาสองครั้งต่อเดือนดีไหม จะพาไปกินของอร่อย ๆ ด้วย เข้มแข็งไว้นะ อยู่คนเดียวช่วงแรกจะเหงา ๆ หน่อย แต่หลังจากมีเพื่อนที่มหาลัยแกก็จะไม่เหงาแล้ว” พี่จีกอดฉันแล้วเอามือลูบหัวอย่างอ่อนโยน

“ฮึก...ฮือ...หนูไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว หนู...ฮึก...หนูอยากกลับแล้ว” พี่จีกอดฉันแน่นกว่าเดิม ถึงเราจะกวนตีนกันก็จริง แต่ฉันติดพี่ชายมากเลยนะ

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว แกยิ่งขี้เหร่อยู่ ดูสิยิ่งร้องยิ่งขี้เหร่แหนะ” พี่จีผละกอดแล้วเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันแทน

“ฮึก...พี่จีโฮ...”

“พี่ต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดี ๆ จำที่พี่บอกที่พี่สอนได้ใช่ไหม”

“อื้ม...จำได้ทุกอย่างค่ะ” พี่จียิ้มให้ฉัน เป็นยิ้มที่อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง อาจจะเป็นเพราะฉันต้องมาอยู่คนเดียวแล้ว ลูกสาวของบ้านจึงน่าเป็นห่วงเป็นพิเศษ แต่ทุกคนต่างเชื่อว่าในเมื่อฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะทำมันได้ดี โดยเฉพาะกับพี่จีที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก ตัวแทบไม่ห่างกันเลย ฉันติดพี่ชายมากกว่าพ่อกับแม่อีก เนื่องจากที่ท่านต้องดูแลงานที่บริษัท ฉันจึงมีพี่ชายคอยดูแลตลอด

“ไปแล้วนะ ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวพี่โทรหา” พี่จีเดินไปขึ้นรถ แล้วโบกมือลาฉัน

“ฮืออ...เดินทางปลอดภัยนะคะพี่จี พี่คราม” ฉันโบกมือให้พี่ชายจนรถคันนั้นลับสายตาไป ฮึก...ฉันต้องอยู่ได้อยู่แล้ว พี่จีโฮไม่ต้องห่วงเลย

ในระหว่างที่ฉันหันหลังกำลังกลับเข้าไปในบ้าน ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น

“โซอาร้องไห้เป็นเด็กเลยนะเนี่ย ติดพี่ชายมากสินะ” เสียงเฟมดังมาจากข้างบ้าน ตั้งแต่วันนั้นฉันก็เพิ่งเห็นหน้าเขาเนี่ยแหละ สร้างเรื่องไว้แต่ไม่ติดต่อมาเลยนะ

“ยุ่ง”

“เดี๋ยวสิ ขอไลน์หน่อย” ฉันเบะปากใส่แล้วเดินเข้าบ้านทันที ต่างคนต่างอยู่ไปเลย จะได้ไม่มีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้นอีก

วันนี้ทั้งวันฉันแทบไม่ได้ทำอะไร กินแล้วก็นอน ทำแบบนั้นอยู่หลายชั่วโมงเลย เพราะรอให้พี่ชายโทรมาไม่รู้ป่านนี้จะใกล้ถึงบ้านรึยัง

กริ๊งๆๆ ~

ฉันรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีเห็นว่าเป็นชื่อพี่ชายโทรวิดีโอคอลมาก็รีบกดรับโดยไม่ให้คนปลายสายรอนาน ตายยากจริง ๆ

“พี่จีโฮ~” ฉันพูดพลางทำเสียงออดอ้อนทันที

(ไง ยัยตัวแสบ พี่ถึงบ้านแล้ว...ไหน ๆ น้องรับสายแล้วเหรอขอพ่อเห็นหน้าน้องหน่อย) เสียงพ่อแทรกมาจากปลายสาย พี่จีหันกล้องไปทางพ่อ และแม่ที่อยู่ข้างหลังไกล ๆ ในครัวที่กำลังง่วนทำอะไรอยู่ไม่รู้

“คุณพ่อขา โซคิดถึงคุณพ่อจังเลย แล้วคุณแม่ทำอะไรอยู่ตรงนั้นคะ ไม่มาคุยกับลูกสาวหน่อยเหรอ น้อยใจจัง”

(แม่เขากำลังทำขนมน่ะ...นี่คุณ ลูกน้อยใจแล้วนะ โทรหาลูกแต่แม่กลับไม่มาคุยกับลูกเลยนะ) หลังพ่อพูดจบคุณแม่ก็รีบเดินมา ตีแขนพ่อไปทีหนึ่ง

(เป็นยังไงบ้างลูกแม่ คิดว่าจะอยู่ได้ไหม เห็นพี่ชายลูกบอกว่าก่อนออกมาลูกสาวแม่ร้องไห้ขี้มูกโป่ง อ้อนพี่เขาไม่อยากให้กลับเลยเชียว) แม่รับโทรศัพท์มาจากมือลูกชายก่อนจะพูดกับฉันด้วยความเป็นห่วง

“หนูไม่ได้ร้องไห้ให้พี่เขาซะหน่อย พี่จีแกล้งหนูจนร้องไห้ต่างหาก” ฉันตอบแม่ไปอย่างนั้นหวังให้แม่หันไปดุพี่ชายตัวดีที่บังอาจเล่าเรื่องน่าอายของฉัน

(อย่ามามั่วนะยัยโซ ตอนนั้นยังกอดพี่แน่นบอกว่าไม่อยากให้กลับอยู่เลย)

(เอาล่ะ ๆ ลูกสาวแม่ยังติดพี่ชายเหมือนเดิมเลยนะ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ ฮ่า ๆๆ) เสียงแม่แซวฉันขึ้นมา พร้อมกับเสียงพ่อแม่ที่หัวเราะพร้อมกัน

พวกเราคุยกันไปซักพักก็วางสายกันไป เพราะพ่อกับแม่ต้องไปเคลียร์งานที่บริษัทอีกนิดหน่อยพร้อมกับหนีบพี่จีไปด้วย วันนี้ฉันก็ขับมอเตอร์ไซค์ออกมากินข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าทางเข้าหมู่บ้านเหมือนเดิม เพราะยังไม่มีอารมณ์ทำกับข้าวกินเอง ระหว่างที่กินข้าวอยู่นั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนไลน์ขึ้นมา

Fem nonthin เพิ่มคุณเป็นเพื่อนด้วยหมายเลขโทรศัพท์

ฉันกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ก็เห็นเป็นเฟมหนุ่มข้างบ้านที่กำลังอุ้มหมาน้อยอยู่ ว่าแต่ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนนะ

Fem nonthin : ส่งสติ๊กเกอร์แล้ว

Fem nonthin : หวัดดีคนสวย

ฉันกดเพิ่มเพื่อนที่หน้าต่างข้อความที่เฟมส่งมา แล้วตอบกลับทันที

Soa De Graff : ไปเอาเบอร์เรามาจากไหน

Fem nonthin : พี่จีโฮ

ห๊ะ! พี่จีโฮเนี่ยนะ วันนั้นยังองค์ลงอยู่เลย ไหงวันนี้ให้เบอร์น้องสาวไปแล้วซะล่ะ

Fem nonthin : อ่านไม่ตอบ หยิ่งจัง

Fem nonthin : อยู่ไหนเห็นบ้านปิดไฟมืด รั้วก็ล็อก

Soa De Graff : ออกมากินข้าวหน้าหมู่บ้าน

อะไรของเขา ว่าแต่ฉันอ่านไม่ตอบ ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ ฉันนั่งกินข้าวต่อพร้อมไถหน้าจอโทรศัพท์ดูอะไรไปเรื่อยในโลกโซเชียล แต่แล้วก็มีคนเดินมานั่งโต๊ะเดียวกันแต่เป็นเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับฉัน

เป็นเฟมที่มานั่งต่อหน้าอยู่ตอนนี้ทั้งที่เมื่อกี้ยังไลน์มาอยู่เลย

“ป้า เอากะเพราหมึกพิเศษ เพิ่มไข่ดาวหนึ่งจานครับ” เฟมหันไปสั่งข้าวกับป้าเจ้าของร้าน แล้วหันมามองหน้าฉันที่กำลังมองหน้าเขาเหมือนกัน

“กินไปด้วยเล่นโทรศัพท์ไปด้วยแบบนี้ชาติไหนจะกินหมด” พูดพร้อมดึงโทรศัพท์ในมือฉันไปพร้อมพิมพ์อะไรไม่รู้

“ทำอะไร เอาคืนมา” ฉันแบมือเพื่อขอโทรศัพท์คืน

“กินให้อิ่มก่อนค่อยเล่น” เฟมปิดหน้าจอมือถือฉันพร้อมกับเก็บใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง ไม่นานข้าวที่สั่งก็มาเสิร์ฟให้คนตรงหน้า ฉันไม่พูดอะไรต่อรีบกินข้าวจะได้รีบกลับไปเตรียมตัวเรียนพรุ่งนี้

“อิ่มแล้ว ขอโทรศัพท์คืนด้วย”

“รีบไปไหน กูยังกินไม่เสร็จเลย” กูเหรอ นี่คิดว่าสนิทกันถึงขั้นขึ้นกูมึงได้เหรอ

“เราไม่สนิทกันถึงขั้นจะมาพูดกูมึงกับเค้าได้นะเฟม”

“เดี๋ยวก็สนิทแล้ว” เฟมก้มหน้ากินข้าวตัวเองต่อที่ใกล้จะหมดจานแต่ก็ไม่หมดซักที ลีลาชะมัด

“หึ! เข้าหากันแบบนี้ไม่กลัวโดนพี่จีฆ่ารึไง” ฉันเอามือเท้าคางแล้วถามเขาอย่างเซ็ง ๆ

“ก็พี่มันไม่อยู่แล้ว จะกลัวอะไร จากนี้จะรุกจีบเต็มตัวแล้ว มึงก็เตรียมตัวตั้งรับให้ทันล่ะ” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้ฉันต้องถอยออกมาทันที ไม่นานเฟมก็กินข้าวเสร็จพร้อมกับยื่นมือถือให้ฉัน

“หลังจากนี้มากินกันเถอะ หมายถึง กินข้าวด้วยกันเถอะ” เขาอธิบายทันทีที่ฉันขมวดคิ้วใส่ พร้อมกับอมยิ้มน้อย ๆ

ฉันเดินกลับมาที่รถโดยไม่ได้ตอบอะไร แล้วขับออกไปทันที สงสัยต้องไปถามพี่จีให้รู้เรื่อง ไหนบอกหวงน้องไง พอกลับถึงบ้านฉันก็ไลน์หาพี่จีทันที

Soa De Graff : ว่างไหม มีเรื่องจะคุย

Jiho De Graff : ว่าไงน้องสาว

Soa De Graff : พี่เอาเบอร์หนูให้เฟมเหรอ ไหนบอกหวงหนูไง

Jiho De Graff : ก็แกอยู่คนเดียว ฉันเป็นห่วง ที่จริงก็ไม่ได้อยากให้หรอกแต่มันก็เป็นผู้ชายข้างบ้านคนเดียวที่หวังให้ดูแลแกได้ เผื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น อีกอย่างไม่ต้องห่วงนะ ฉันให้เบอร์แกกับไอ้บอย ไอ้เมสันด้วย ให้พวกมันช่วยดูแลแกที่ร้านหรือที่ไหนก็ตาม ถือว่าเป็นบอดี้การ์ดจากพี่แล้วกัน

ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะมีแจ้งเตือนดังขึ้น เป็นแจ้งเตือนจากแอพแอพหนึ่งฉันกดเข้าไปดูก็เห็นว่า...

Nonthin Weerapatmethee ตอบรับคำขอเป็นเพื่อนของคุณแล้ว

ฉันไปแอดใครตอนไหนอีกเนี่ย ก่อนกดเข้าไปดูโปรไฟล์ อ๋า...เฟมนี่เอง ต้องเป็นตอนนั้นแน่ ตอนที่อยู่ร้านอาหารตามสั่งเขาหยิบโทรศัพท์ฉันไปพิมพ์อะไรซักอย่าง ทันใดนั้นก็มีแจ้งเตือนข้อความเข้ารัว ๆ เลยทีเดียว

Mason Puriwat เพิ่มคุณเป็นเพื่อนด้วยหมายเลขโทรศัพท์

บอย อุปกรณ์ เพิ่มคุณเป็นเพื่อนด้วยหมายเลขโทรศัพท์

Mason Puriwat : สวัสดีครับน้องโซคนสวยของพี่ พี่เมสันคนหล่อของน้องโซเองนะ ในที่สุดก็ได้คุยกันส่วนตัว เขินจัง

Mason Puriwat : ส่งสติ๊กเกอร์แล้ว

พี่เมสันส่งข้อความพร้อมส่งสติ๊กเกอร์รูปหมีถือหัวใจมาให้ฉัน

Soa De Graff : สวัสดีค่ะพี่เมสัน ต่อไปนี้พี่ทำหน้าที่บอดี้การ์ดสินะคะ 555 ฝากด้วยนะค้าา

Mason Puriwat : อยากเป็นมากกว่าบอดี้การ์ดจะได้ไหมครับ อิอิ

Soa De Graff : หื้มม

Mason Puriwat : อยากเป็นผัวน้องโซครับ

พี่เมสันนี่ก็นะ ฉันส่งสติ๊กเกอร์หน้ายิ้มส่งไปให้แล้วกดออกแชททันที

บอย อุปกรณ์ : สวัสดีโซ พี่บอยนะ

Soa De Graff : สวัสดีค่ะ พี่จีบอกหนูแล้วว่าพี่จะคอยดูแลหนู ขอบคุณนะคะ

บอย อุปกรณ์ : ยินดีครับ ว่าแต่โซจะเข้าร้านวันไหนเหรอ

Soa De Graff : น่าจะเริ่มเข้าพรุ่งนี้ค่ะ หลังเลิกเรียนทุกวันจะเข้าไปนะคะ

บอย อุปกรณ์ : โอเคครับ เจอกันที่ร้านนะ

ฉันปิดหน้าจอวางโทรศัพท์แล้วหยิบผ้าขนหนูไปอาบน้ำ แล้วเตรียมของสำหรับพรุ่งนี้แล้วเข้านอนทันที