Chapter 4: Evil Plan

Habang nasa labas si Richard, tahimik niyang pinanood ang pinto ng apartment na isinara ni Fae. Tumayo siya mula sa wheelchair, tumitig sa paligid ng hallway—malamig ang ekspresyon ng kanyang mga mata, puno ng kalkuladong katahimikan.

"Faerie White," bulong niya.

Mabilis niyang kinuha ang kanyang selpon at nag-dial. Ilang sandali pa, sumagot ang isang magalang na boses mula sa kabilang linya.

"President, nakabalik ka na," bati ng lalaki sa kabilang linya.

"Kevin," ani Richard, walang paligoy. "Nais kong imbestigahan ang isang tao. Buong detalye. Pati background ng pamilya."

"Sino po, sir?"

"Faerie White."

"Faerie White?" ulit ni Kevin, may halong tuwa sa boses. "Aba, mukhang interesado na sa isang babae ang aming cold president."

"Tumigil ka," malamig na putol ni Richard. "Gusto ko lang malaman kung anong klaseng tao ang babaeng ito."

"Sino ba siya sa 'yo at gusto mong kalkalin ang buong buhay niya?" tanong ni Kevin, halatang napukaw ang interes.

"Asawa ko siya."

Tahimik si Kevin. Pagkatapos ng ilang segundong katahimikan, bigla itong tumawa.

"Asawa? Kasal ka na?! Mabuti naman at hindi ka natakot sa kanya?"

"Yun din ang napansin ko..." seryosong sagot ni Richard. "Hindi ko siya nakikita katulad ng ibang babae. Para bang... Iba siya sa kanila."

"President, baka siya na rin ang sagot sa sakit mo," hirit pa ni Kevin.

"Hindi ako sigurado," mahina pero diretso ang sagot ni Richard. "Sa ngayon, alamin mo muna kung sino siya."

"Yes, sir. Leave it to me."

Pagkababa ng tawag, naupo muli si Richard sa wheelchair. Ilang minuto lang, bumukas na ang pinto ng apartment. Lumabas si Fae, pawisan ngunit may ngiti sa labi.

"Sorry, natagalan," aniya. Mabilis siyang pumuwesto sa likod ng wheelchair at itinulak ito papasok ng apartment.

Pagpasok nila, agad na napansin ni Richard na malinis na ang loob. Wala nang kalat, walang underwear sa mesa, at ang mga hugasin ay nawalis na sa kasaysayan. Maayos na ang lahat.

Tinulak siya ni Fae papasok ngunit pinigilan siya ni Richard. Sa sumunod, nagulat si Fae sa sumunod na eksena. Nagulat si Fae nang makita niyang tumayo si Richard mula sa wheelchair.

"Ikaw!" gulat na sigaw ni Fae. "Hindi ka... lumpo?"

Hindi sumagot si Richard. Umupo lang siya sa sofa, relaks, parang walang nangyari.

"Uupo ka ba o tatayo ka lang diyan?" tanong niya kay Fae na nanatiling nakatulala.

Natauhan si Fae at naupo sa tabi niya. "P—pero... hindi ka lumpo?" ulit niyang tanong.

Nagkibit balikat si Richard. "Sinubukan kong sabihin kanina. Ilang beses. Pero mukhang nag-eenjoy kang itulak ako kaya hinayaan na lang kita."

Naalala ni Fae ang eksaktong eksena—kung paano niya kusang tinulak si Richard mula kalsada, civil registry office, hanggang sa apartment. "Ako nga pala ang tumulak nang walang tanong-tanong..." Napangiti siya nang awkward.

"Kung ganun... bakit ka nakaupo sa wheelchair?" tanong ni Fae.

"Tinatamad akong tumayo."

"Yun lang?!" halos pasigaw na ulit ni Fae.

Tumango lang si Richard, kalmado at diretso.

Huminga nang malalim si Fae. 'Ang lalaking 'to... Nakaupo sa wheelchair dahil tinatamad? Naku Fae, kalma... isipin mo na lang 'yung bonus. Bonus. Bonus. Kung walang bonus, baka nasapak ko na 'to...'

Napapikit si Fae, pinapakalma ang sarili habang si Richard naman ay nakatingin sa kanya, tila pinagmamasdan kung kailan siya sasabog.

Sumandal si Richard sa sofa, bago nagtanong.

"Ano nga palang ginagawa mo sa buhay?" tanong niya, diretsahan.

"Ah..." Napakamot sa batok si Fae, sabay ngiti nang may halong hiya. "Sa ngayon... wala akong trabaho."

Napakunot-noo si Richard. "Bakit?"

Nagkibit-balikat si Fae bago ngumiti ulit. "Nag-resign ako... kasama 'yung kaibigan ko." Tumawa siya nang awkward. "Kaya rin magulo dito kanina, kasi kagabi nag-party-party kami dito. Yung tipong… sayawan, inuman, tsismisan—gano'n!"

Tumitig si Richard, halatang hindi impressed. "Nag-resign kayo... para lang makapag-party?"

"Hoy! hindi, ah!" agad na depensa ni Fae. "Nag-resign kami dahil yung boss namin? Diyos ko, wagas kung makautos! Parang may whip sa kamay, 'Fae gawin mo 'to! Fae ayusin mo 'yan!' Tapos ‘pag dating sa sweldo—ano?! Minimum?! Parang ang sweldo namin pinadaan sa butas ng karayom, ganon kaliit!"

Habang nagkukuwento siya, biglang gumaya ng boss na may pa-fake accent: "You should do this, you should do that! Pero sweldo mo? Sorry po, next month nalang."

Sabay galit-galitang hampas sa unan.

Napatingin si Richard, hindi alam kung matatawa o maaawa. "Okay, okay... kumalma ka na." aniya.

Napatawa si Fae at napa-"Hah, sorry!" sabay hawak sa tiyan niya. "Ang daming hugot eh!"

Pagkatapos ng tawa, lumingon si Richard sa paligid at tinignan ulit ang apartment. "Dito ka ba talaga nakatira?"

Umiling si Fae, huminga nang malalim. "Dati hindi. Pero mula nang mag-feeling reyna sa bahay ang stepmom ko, edi ako na lang 'yung umalis. Nakakaumay din kasi ‘pag ang bawat galaw mo may comment ang dragon queen."

"Dragon queen?" ulit ni Richard.

"Stepmom ko. Minsan talaga parang multo—bigla na lang sumusulpot sa likod mo tapos may komentaryo: ‘Ba't ganyan suot mo?' ‘Yan ba pagkain mo?' ‘Yan ba buhok mo?' Eh ako, stress na, 'di ba?"

Napatawa si Richard nang bahagya, sabay iling. Pero bago pa siya makasagot, tumayo si Fae bigla.

"Ay oo nga pala!" aniya, parang may biglang naalala. "Kailangan ko munang umalis."

Tumaas ang kilay ni Richard. "Saan ka pupunta?"

Ngumiti si Fae, may pagka-mapaglarong liwanag sa mga mata na tila isang villain. "Sa villa ng mga White."

"Villa?" tanong ni Richard, halatang clueless.

Tumawa si Fae, at nag pakita ng isang ngiti, isang nakakatakot na ngiti. "Oo. Bibigyan ko sila ng isang magandang sorpresa."

Nagbago ang aura niya—mula sa masayahin, naging medyo... nakakatakot.

‘Uh-oh...' napaisip si Richard habang pinagmamasdan si Fae na tila may evil plan na sa utak. ‘Sino kayang bibiktimahin nito?'