KABANATA 22

MAGENTA YAWNED and tilted her head in the direction of the road.

Tahimik na sa labas ngunit may mangilan-ngilan pa ring sasakyan ang dumadaan. Ang mga katapat na establisimiyento ay sarado na.

Siya lang ang naroon sa loob ng convenience store na iyon sa ganoong oras, subalit wala siyang naramdamang takot sa dibdib. Handa at tanggap niya kung may mangyari man sa kanya. Nag-iisa na rin naman siya sa buhay.

Nang kausapin niya ang may-ari ng convenienve na pinagtatrabahuan noon na gusto niyang bumalik muli ay tinanggap siya nito. Wala itong ibang mahanap na magduduty sa gabi dahil sa takot na mapahamak. Talamak ang nakawan sa street na iyon at marami na ang napahamak dahil do'n.

Magenta never felt even a tinge of hesitation. She needed that job, hindi dahil nangangapos siya sa pera. Kailangan niya nang mapagkakaabalahan upang hindi malugmok sa lungkot at pangungulila. She worked at the salon in the morning and at the convenience store at night.

Kung tu