KABANATA 4

AMARA POINT OF VIEW

Akala ko ready na ako.

After signing that damn contract with my father, akala ko tapos na ang parte ko. Akala ko ‘yon na ‘yon. Pero hindi pala.

Because today, I finally meet him.

Killian Alaric Dela Vega.

Oo, ‘yung pangalan pa lang parang mabigat na. Parang may kasamang bagyo. And now that I’m face-to-face with him…

He didn’t disappoint.

Nakatayo ako sa loob ng isang malaking opisina sa taas ng isang skyscraper sa Makati. Parang wala ako sa Pilipinas, para akong naligaw sa ibang mundo. Mamahaling furniture, floor-to-ceiling glass windows, at amoy aircon na may halong power at intimidation.

And there he is—Killian.

Nakaupo siya sa likod ng mesa niya, naka-black suit, no tie, at ‘yung buhok niyang parang wala namang effort pero mukhang may sariling stylist.

“Sit,” malamig niyang utos, hindi ‘yon imbitasyon. Hindi ako humihinga habang dahan-dahan akong naupo sa harap niya.

“I assume you know why you’re here,” he starts, voice flat and disinterested.

Nagkatinginan kami. Siya, parang tinutusok ako ng mga mata niyang kulay asul na parang yelo. Ako naman, pilit kinukumbinsi ang sarili kong wag mag-walkout.

“Yes,” sagot ko, maikli, simple. Kasi hindi naman kailangan ng mahaba.

He nods. “Good. Then let’s skip the bullshit.”

Bullshit?

Napakagat ako sa labi ko para pigilan ang sarili kong sumagot ng masama.

“I don’t want a wife,” tuloy niya. “This marriage is for convenience. I expect you to act accordingly.”

Oo, alam ko na ‘to. Sinabi na ng papa ko. Alam ko rin na para lang ‘to sa negosyo. Pero iba pala kapag nasa harap mo na ‘yung taong wala man lang effort maging civil.

“I don’t do drama. I don’t do love. And I won’t tolerate clinginess, jealousy, or emotional blackmail.”

Each word is like a slap.

Grabe. Parang ang dami niyang pinagdaanan na hindi ko naman kasalanan.

“Do we have an understanding?” tanong niya, diretso. Walang kahit anong emotion sa boses niya.

Tumango lang ako. Wala na rin naman akong choice.

“Good,” he says. “We’ll be married by the end of the week.”

Parang nabingi ako.

That soon?

Agad-agad?

Parang naghalo-halong emotions sa dibdib ko.

Takot. Inis. Pagkalito.

Pero pinakatumatak? Yung inis.

Kasi all this time, akala ko ready na ako. Akala ko kaya kong tiisin, kayanin, tiisin pa ulit. Pero ‘yung makita mismo ‘yung lalaking ikakasal ka, at walang ni katiting na respeto, grabe ‘yung tama sa pride ko.

“I don’t care about your feelings,” dagdag niya.

Pucha.

Wala na nga akong expectations, dinurog pa ‘yung natirang pride ko.

“Kung ayaw mo sa akin, bakit ka pumayag?” Hindi ko mapigilang tanungin. Kahit alam kong baka pagsisihan ko.

“Because it’s business,” sagot niya agad. “And I keep my promises. Just like you will keep yours.”

Ah, so ganun lang.

Ako? Promesa lang ng tatay ko.

Ako? Kontrata lang.

Parang may kumurot sa dibdib ko, pero sinarili ko na lang.

Wala rin namang saysay kung ipakita ko sa kanya.

After our ‘meeting’—na para lang akong dumaan sa HR orientation para sa trabaho—tumayo siya at nilapitan ang pinto. Binuksan niya ‘yon nang hindi man lang ako tiningnan.

“You can go now,” he says.

Tinignan ko siya, pero hindi ko na alam kung ano pang dapat sabihin. So tumayo ako, lumabas, at kahit gusto kong magmartsa palabas na parang bida sa teleserye, wala akong lakas.

Pagkalabas ko ng opisina niya, tulala lang ako.

This is it.

This is real.

I’m marrying a man who sees me as a transaction.

Ang masakit pa, ni hindi ko siya kilala.

Walang “Hi, I’m Killian, nice to meet you.”

Walang “How are you?”

Wala man lang kahit kunwaring respeto.

Para akong robot na may utos na sumunod lang.

At habang nasa loob ako ng elevator pababa, dun ko naramdaman ang pumatak ang luha ko. Tahimik lang. Walang hikbi. Pero ang sakit.

Para akong nilubog sa malamig na tubig.

Naalala ko tuloy ang mama ko, ngayon nasa private room sa isang mamahaling ospital. Tinupad ng papa ko ‘yung pangako niya.

Pero kapalit nito? Ako.

Ang anak niyang babae na ni hindi niya kinamusta ng totoo.

“Gagaling na si mama,” bulong ko sa sarili ko habang pinupunasan ang luha ko. “Yun lang ang importante.”

Pero kahit ilang beses ko sabihin ‘yon sa sarili ko, hindi nawawala ‘yung kirot.

Lalo na tuwing naaalala ko ‘yung malamig na tingin ni Killian.

Parang kaya niyang palamigin ang buong mundo.

Parang kahit magkasama kami sa iisang bubong, hindi niya ako makikita bilang tao.

Wife?

Hindi.

Sa mata niya, ako lang ang ticket sa expansion ng kumpanya nila.

Sa mata ng papa ko, ako ang puhunan.

Sa sarili ko… hindi ko na alam.

Pagdating ko sa bahay, sabog na sabog ‘yung utak ko. Hinubad ko lang ‘yung sapatos ko at naupo sa kama, parang tulala.

Nag-vibrate ang phone ko.

Unknown number.

Nag-text.

From Killian.

“Have your documents ready. Legal team will contact you tomorrow.”

Walang “Thank you.”

Walang “Take care.”

Business.

Puro business.

Nag-reply ba ako? Hindi. Kasi wala naman din siyang pakialam.

At that moment, doon ko tinanggap sa sarili ko.

I’m marrying a heartless man.

And I need to be heartless too.

Hindi pwedeng ako lang ang masaktan.

So I whispered to myself: “Kaya ko ‘to. Walang iyakan. Walang pagmamahal. Kontrata lang ‘to.”

Pero habang nakatitig ako sa screen ng phone ko, sa pangalan niyang naka-save na lang bilang "K.D.V", hindi ko mapigilang manginig.

Because even if I promise not to fall...

What if I do?

—End of Chapter 4—