บทที่ 57 : ในตู้

ถึงพ่อแม่จะตายไปแล้วแต่ก็ไม่ได้แปลว่ามิวท์จะต้องตายตามพวกท่านไป เธอยังอยากเจอหน้าเพื่อนเจอหน้าเปรมแล้วก็ทุก ๆ คนอยู่ ทว่าจะทำได้รึเปล่านั้นยังเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ตอนนี้สาวเจ้าเหมือนลูกเจี๊ยบตัวน้อยที่ทรุดตัวลงอยู่กลางดงอสูร กระจกตู้ฝั่งขวาเต็มไปด้วยกลุ่มคนที่คลุ้มคลั่ง ฝั่งซ้ายก็เช่นกันมันคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่เถื่อนถ่อย

.

ป้องหูปิดตาผินหน้าหลบไปทางไหนก็ไม่เห็นทางออก มิวท์กลัวเกินไปคราบเลือดที่หวิดจะกระเซ็นใส่ กับเสียงโขกหัวอัดกระแทกตู้ชวนให้เธอหลอน

.

“กรี๊ดดด!"

“ไม่เอาแล้ว.. ไม่อยากอยู่แล้ว!”

“ไม่ไหวแล้ว.. ไม่ไหว.. ไม่ไหว.. กรี๊ดดด!”

.

สติแตกสุดขั้วโลกสถาบันวิจัยวัคซีนบ้าบออะไร ขนาดนั่งยองป้องตามองอยู่ตรงนี้ยังคิดว่าตัวเองอยู่ในบ้านผีสิงของแดนสนธยาไม่มีผิด ที่นี่เหมือนโรงบาลประสาทหรือไม่ก็โรงพยาบาลผีสิงที่มีหมอสติเฟื่องเป็นผู้กุมความลับ มันจะต้องมีการทดลองวิปริตในนี้เป็นแน่ แล้วผู้คนที่ถูกพันธนาการอยู่หลังบานกระจกกั้น ก็คือสัตว์ทดลองที่ผิดพลาด  

.

“ใช่! ต้องเป็นแบบที่เราคิด!”

“น่ากลัวอ่ะ~!”

“พี่เปรมคะ? พี่อยู่ที่ไหนกัน?”

.

สภาพจิตใจบอบช้ำหนักกลับตัวก็ไม่ได้ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง มิวท์คิดเตือนสติตัวเองก่อนจะกลั้นใจลุกขึ้นยืนพรวดพราด ลูกไก่ในกำมือแล้วไงจะบีบก็ตายจะคลายก็รอดงั้นเหรอ ไม่ใช่ซะแล้วมั้ง! ถ้าไม่แน่จริงหล่อนคงไม่กล้าเป็นชู้กับแฟนเพื่อนหรอก มิวท์ผ่านจุดนั้นมาแล้วจึงได้จ้วงเท้าออกเดินหน้าต่อ  

.

และด้วยความที่พิมพ์เขียวของอาคารแห่งนี้ได้ออกแบบมาให้เดินขึ้นหน้าได้อย่างเดียว ผู้บริหารสาวจึงเกิดข้อสันนิษฐานขึ้นมาได้อีกอย่างนั่นคือ เปรมจะไปไหนได้เสียถ้าไม่อยู่ตรงส่วนลึกสุดของอาคาร ก็ต้องอยู่ในห้องกระจกสักด้านไม่ซ้ายก็ขวา 

.

“กรรรรร! ,  โคร่งงง! , กรรรรร ๆ !”

.

“อ๊ายยย! โถ่เอ๊ยตกใจหมดเลย! ถึงพวกคุณจะทำให้ฉันกลัวได้แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้มากไปกว่านี้หรอก ดูสิที่กระจกยังไม่มีรอยขีดข่วนเลยสักนิดเดียว”

.

“โครมมม!”

“โครมมม ๆ ๆ , กรรรร ๆ ๆ ๆ!!!”

“เพล้งงง ๆ ๆ !!!”

.

จริงอย่างที่มิวท์บอกเพราะยิ่งเธอเดินลึกเข้ามาตามทางเดิน สองฟากฝั่งที่กั้นไว้เป็นห้องกระจกก็จัดแจงประเคนทั้งเก้าอี้นั่ง  ,  โซฟา ,  โซ่ตรวน , กระหน่ำฟาดเข้าใส่แบบไม่ยั้ง หนักสุดก็เห็นจะเป็นโต๊ะอลูมีเนียมที่ถูกจับทุ่มลงมาทั้งดุ้น แล้วก็ไม่มีผลใด ๆ เกิดขึ้น สารพัดสิ่งที่ผู้ถูกขังนำมาใช้ล้วนถูกกระจกกั้นชนิดพิเศษดูดซับแรงเอาไว้หมด มิวท์จึงไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว หนำซ้ำยังมีเวลามากพอสำหรับการพิจารณารูปพรรณสัณฐานของพวกเขาโดยละเอียดอีกต่างหาก

.

“อืม.. ม.. ม.. ”

“เฮ้! นี่พวกคุณเป็นผู้ชายหมดเลยนี่นา ส่วนใหญ่ไว้ผมยาวด้วย!”

“ไม่ ๆ ไม่ใช่ ๆ พวกคุณเป็น LGBT ต่างหาก! เป็นสาวประเภทสองแบบพี!”

.

ตกใจชักสีหน้าสังหรณ์ใจชักไม่ดีแปลก ๆ ใจมิวท์สั่นเป็นกลองเพล คิดไปพลางเดินหน้าต่อไปด้วยแถมยังโดนการประทุษร้ายจากอีกฝั่งของกระจกไปตลอดทั้งเส้นทาง  

.

“นี่อย่าบอกนะว่าพีเองก็โดนจับ! บ้าน่ะ! ถ้าต้องมาอยู่ในสภาพที่สุดแสนจะเวทนาเช่นนี้ฉันเองก็รับไม่ได้หรอกนะ"

"แพรวเองก็คงคิดแบบเดียวกัน ไม่ ๆ ๆ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องจริง ขอให้เราคิดมากไปเองทีเถอะ~!”

.

สมาธิเหมือนจะเปลี่ยนจุดโฟกัสย้ายจากความกลัวกึ่งตกใจ เป็นความเป็นห่วงเป็นใยที่มีต่อเพื่อน มิวท์พยายามมองฝ่าเข้าไปในกลุ่มคนและภาวนาไปด้วยว่าอย่าให้มีพีรวมอยู่ในนั้น

.

.

จนแล้วจนรอดในที่สุดแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ก็ปรากฏให้เห็น หลังจากเดินฝ่าแรงแค้นแดนประทุษร้ายมาได้ไกลกว่า 80 เมตรทุกอย่างก็ยุติลง มิวท์มองเห็นหลอดไฟสีเหลืองนวลห้อยต่องแต่งลงมาจากฝ้าเพดาน ที่ด้านล่างมีโต๊ะไม้ตัวหนึ่งกับเก้าอี้อีกสองตัววางประจันหน้ากันหันหน้าใส่ เงาของผู้ชายสองคนนั่งลงบนนั้น พวกเขาเหมือนกำลังถกเถียงกันต่อว่าด่าทอ โชคร้ายที่มิวท์มองไม่ออกว่าเป็นใคร ทว่าซุ่มเสียงที่ได้ยินกับเดซิเบลที่เปล่งออกมา ก็นับว่ามีความใกล้เคียงกับเสียงของเปรมอยู่

.

ที่นี่คงจะสุดทางเดินแล้ว พิมพ์เขียวของอาคารชั้นเดียวที่ขนาบข้างด้วยคุกเรือนกระจกในที่สุดก็หมดทางไปต่อ ทว่าก็ยังมีอีก 3 ห้องด้วยกันที่มิวท์ยังไม่ได้เดินผ่าน มันตั้งอยู่หลังสุดลึกสุดแล้วก็อยู่ด้านหลังโต๊ะไม้ที่สองคนนั่นนั่งอยู่ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่เธอไม่มีวันจะเข้าไปดูได้โดยไม่ถูกพบเห็น สาวเจ้าก็เลยจำเป็นจะต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เธอมุ่งตรงดิ่งเข้าไปใกล้ ๆ หวังจะแอบฟังให้ได้ว่าคนในเงาดำกำลังทะเลาะอะไรกันอยู่

.

ยิ่งใกล้ก็ยิ่งชัดตามหลักการและเหตุผล ภาพที่เบลอก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างชัดขึ้น กระทั่งมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าสองคนดั่งกล่าวก็คือเปรมกับคุณหมอที่โทรมาขัดจังหวะการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอนั่นเอง

.

“โป๊ะเช๊ะ! ดีล่ะได้การพอดีเลย”

“ชู่ววว.. เบาหน่อยมิวท์ อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไปค่อย ๆ แอบฟังไปก่อน บางทีเราอาจจะรู้อะไรดี ๆ อีกก็เป็นได้"

"พี่เปรมอาจจะมีอะไรปิดบังเราเอาไว้อีก หวังว่าในบรรดาความลับที่เปิดเผยคงไม่มีเรื่องของพีกับแพรวนะมิวท์ขอร้อง”

.

เธอคิดในใจหลังจากหามุมกำแพงบดบังตัวเองได้แล้ว ร่างบางแอบฟังอย่างตั้งใจด้วยเพราะคนที่ขึ้นเสียงใส่คอเป็นเอ็นก็คือเปรม ผู้ที่ก่อนหน้านี้เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดีอกดีใจว่ามีตัวอย่างเลือดที่เข้ากันได้กับเลือดตัวเองเข้ามา เกมพลิกไปตอนไหนทำไมท่าทีเปรมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ เขาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้พลันเดินกอดอกหันหน้าเข้าหาตู้กระจกที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งเป็นตู้ที่มิวท์ยังไม่ได้สำรวจ

.

“ได้เลือดมาแล้วก็ดีอยู่หรอก แต่หมอจะให้ตัวอย่างคนนี้ตายไม่ได้เป็นอันขาด!”

เปรมขึ้นเสียงดังทุ้มต่ำ

.

“โถ่คุณเปรม! คุณก็ทำราวกับเป็นเด็กอมมือไปได้ ตัวอย่างคนอื่นเสียสติเสียผู้เสียคนนั่งน้ำลายยืดอยู่ในตู้กระจกด้านนอกตั้งเยอะแยะคุณไม่เห็นแคร์ พวกเขาก็แค่ LGBT จิตวิปลาสน่ะ!”

นายแพทย์ประจำโครงการเถียง

.

“พูดหมา ๆ น่ะหมอ! แพทย์ต้องรักษาคนไข้ด้วยจรรยาบรรณสิ! อย่ามาพูดพล่อย ๆ แบบนี้ ผมไม่เคยให้หมอทิ้งพวกเขาสักคน พวกเขาไม่ใช่ขยะที่ใช้แล้วทิ้ง อย่างน้อยเลือดจากพวกเขาก็ช่วยชีวิตคนนับหมื่นนับแสน เราจะรักษาพวกเขาให้ดีที่สุดจนกว่าจะกลับมาเป็นปกติดังเดิมให้ได้จำไว้!”

“ผมทุ่มทุกอย่างจะเสียเงินเสียทอง เสียเทคโนโลยีทุกอย่างที่โรงพยาบาลเรามีก็ยอม!  หมอต้องทำให้ได้! อย่าให้พวกเขาตายเปล่า ชีวิตคนมีค่านะหมอ! โถ่เว๊ยยย!”

.

“……”  

ก้มหน้าลงกดต่ำคล้ายคุณหมอจะเกิดการสำนึก แกรีบลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้พลางเดินมายืนข้าง ๆ กับเปรมที่หน้าตู้กระจก

.

แม้รูปลักษณ์จะเหมือนกับการเลือกหมอนวดตามสถานบริการค้าประเวณีมาก แต่ความจริงย่อมมีมูลค่ามากกว่านั้น การเดิมพันจากการตัดสินใจหนนี้นับว่ามีราคาค่างวดที่ต้องจ่าย

.

“ฟังผมนะคุณเปรม ผมรู้ว่าคุณต้องการอะไรแต่คุณก็ต้องคิดถึงคนส่วนใหญ่เอาไว้บ้าง โปรดลืมเรื่อง LGBT ก่อนหน้านี้ไปก่อน หมอต้องการให้คุณโฟกัสแค่คน ๆ นี้เพียงคนเดียว"

"คนที่อยู่ต่อหน้าเราเนี่ยะ! เลือดของเขาเข้ากันได้กับเลือดของคุณ เราทดสอบโดสที่สามไปเรียบร้อยแล้วผลที่ได้คือดีมาก ยิ่งเรานำมาใช้ได้เร็วสรรพคุณในการทำลายเชื้อโควิดก็จะยิ่งสูง เราจะช่วยได้ทั้งโลกเลยนะคุณเปรม ฝ่ามือคุณจะปกป้องโลกใบนี้จากไวรัสร้ายคุณเข้าใจไหม!”

นายแพทย์ร่ายยาวเป็นฉาก ๆ แถมยังกำหมัดซะแน่นแววตาจ้องเขม็งเข้าไปในตู้กระจก

.

“แต่เขาจะตายเพราะผลข้างเคียง!?”

.

“วันนี้คนตายเพราะเชื้อโควิดครบรายที่ 4 ล้าน! สองผัวเมียเจ้าสัวใหญ่จาก AP ก็เพิ่งตาย! คุณจะเอายังไง!?”

.

“เอิ่ม..”

.

ความนิ่งงันเข้าปกคลุมบรรยากาศ ไฟเพดานกระพริบวูบวาบเปรมหันมาจ้องหน้าหมอด้วยแววตาสั่นเครือในคลองจักษุ

.

“แต่ “พี” มันเป็นเพื่อนผมนะหมอ ผมรักมันเหมือนน้องชายคนหนึ่งเลย!”

“โถ่เว๊ย! ทำไมต้องเป็นมึงด้วยวะไอ้เหี้ยเอ๊ยยย!!!”