บทที่ 105 : ผมใหญ่ไม่พอเหรอครับ? (18+)

3 วันแห่งการสลบไสล กว่าจะฟื้นขึ้นมาได้อะไรต่อมิอะไรก็แทบจะไม่เหมือนเก่า เจนิสต้องใช้ทุกสรรพกำลังที่เธอมีกว่าจะปรับให้ทุกอย่างกลับเข้ารูปเข้ารอย วิลเลจขับเคลื่อนไปข้างหน้าได้แล้ว แต่กลับกลายเป็นสภาวะจิตใจเธอเสียอีก ที่ค่อนข้างจะเปราะบางราวกับจะร้าวเป็นเสี่ยง มันคือความเงี่ยนอันเกี่ยวกับฮอร์โมนทางเพศ ในวัยแห่งการเจริญพันธุ์ที่เพศสัมพันธ์คือจุดสูงสุด เมื่อรู้ว่าอยู่ใกล้กับคนที่ใช่เธอยิ่งต้องการจะไปให้ถึง

.

3 วันผ่านไปนับตั้งแต่เจอมิวท์ครั้งล่าสุด ไม่ใช่สิ! บวกวันนี้ด้วยก็ล่วงเลยเข้าสู่วันที่ 5 เข้าไปแล้ว! ข้อมูลในมือมีอยู่น้อยนิด ทิศไหนองศาไหนก็ไม่รู้? รู้แต่เพียงว่ามิวท์จากไปพร้อมกับ ฮ. บนฟากฟ้า แล้วก็น่าจะแลนด์ดิ้งลงจอด ณ ที่ไหนสักแห่งเพื่อปกปิดตัวตนและซ่อนตัวจากสังคมรอบข้าง ภารกิจนี้จึงยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร มันต้องใช้มากกว่า "ทอม ครูส" เพราะนี่คือสิบ "มิชชั่นอิมพอสซิเบิล" ที่มัดรวมกันเลยทีเดียว!

.

ซ้ำร้ายที่งานนี้ต้องฉายเดี่ยว บอกไปก็อายปากหากเจนิสจะพูดกับพวกพี่ ๆ ว่าเธอกำลังก้าวเท้าตามเสียงของกลีบแคม เธอไม่ได้มาลาดตระเวนเพื่อช่วยคนที่พลัดหลง ไม่ได้แบกตะกร้ามาเก็บของป่า แล้วก็ไม่ได้มาเก็บปลอกกระสุนไปรีไซเคิล หากแต่เนียนออกมาตามหาคนที่เชื่อว่าน่าจะเป็น Poppy Love เป็นรักแรกในหัวใจและรักสุดท้ายของชีวิต

.

"รู้อย่างงี้แล้วฉันจะพูดออกไปได้ยังไงเล่า! ทำคนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไรนี่? แต่ไหนแต่ไรมาก็มีแต่คนคอยช่วยอยู่ตลอด กับเที่ยวนี้ที่เป็นเรื่องส่วนตัวของตัวเอง ฉันก็ต้องลงมือทำเองสิถึงจะถูก"

.

เจนิสเดินอยู่ในตำแหน่งหลังสุดปิดท้ายขบวน มีรุ่นพี่เดินนำหน้าจำนวน 9 ชีวิต แต่ละคนถือปืนกล MP5 พร้อมตับกระสุนที่เหน็บติดตัวมาเต็มพิกัด พวกเขาพร้อมเข้าปะทะเต็มที่หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ในขณะที่ในมือเจนิสนั้นมีเพียงปืนหน้าไม้ไทยประดิษฐ์กับลูกดอกอาบยาสลบไว้ป้องกันตัว ด้วยเพราะระบบจากคลังอาวุธที่เซฟข้อมูลหนล่าสุดของเธอเอาไว้ก่อนหน้า ปืนก็ยิงไม่เป็นระเบิดก็ใช้ไม่ได้ ดีสุดคือเท่านี้! ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้มีดปอกแตง เพราะระบบอาจจะแสกนพบความอ้อนแอ้นของหุ่นเธอ จนคิดว่าเหมาะกับงานในครัวมากกว่าจะไปสู้รบข้างนอกก็ได้

.

แต่เธอก็หาได้ใส่ใจ! เพราะยังไงซะภารกิจลาดตระเวนนี่ก็แค่เรื่องลวงหลอก ถ้าไม่ใช่เพราะพี่มิวท์อันเป็นที่รักเธอก็คงจะไม่มีปฏิกิริยาอะไร เผิน ๆ จะเฝ้าอยู่แต่ในวิลเลจด้วยซ้ำ

.

"หนูต้องเอาสิ่งนี้ไปบอกพี่ให้ได้ค่ะ พี่อาจจะไม่ต้องตายตอนนี้ยังมีวิธียื้อชีวิตจากการติดเชื้ออยู่ ขอแค่หาพี่ให้เจอก่อนก็พอพี่มิวท์"

เจนิสคิดในใจ ระหว่างที่ขาก้าวเดินตามไป ตาสองข้างกลับแฉลบออกด้านข้างแทบจะตลอดเวลา

.

.

ตัดภาพข้ามฟากไปยังอีกฝั่งของภูเขา ที่ราบลุ่มภาคกลางมีอุทยานแห่งชาติอยู่แห่งหนึ่ง และเทือกเขาที่พาดผ่านตรงนี้ก็มีชื่อเรียกแสนเท่ห์ว่า "ยอดเขาเทวดา" มันเคยเป็นแหล่งท่องเที่ยวสุดฮิต มีทะเลหมอกขาวละลานตา มีจุดกลางเต็นท์ แต่ทว่าสภาพปัจจุบันก็คงไม่ต้องสืบเพราะเละเป็นโจ๊กไม่เหลือชิ้นดี!

.

ต้นไม้ใบหญ้าโดน Covid-19 เล่นงานกันถ้วนหน้า แม้แต่โขดหินหรือหน้าผาก็กัดเซาะไปได้หมด บริเวณนี้จึงรกร้างผู้คนและอยู่ห่างไกลจากตัววิลเลจมากกว่า 4 กิโลเมตร ไกลพอที่จะไม่มีใครสังเกตเห็น แต่ก็มีลานหินที่กว้างพอสำหรับให้ ฮ. ลงจอดได้ มิวท์กับพลขับจึงยึดจุดนี้เป็นที่พักชั่วคราวมาตั้งแต่คืนแรก จวบจนปัจจุบันก็ 5 วันผ่านไปแล้ว ไปดูกันเถอะว่าภายใน ฮ. จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

.

.

"งั่ม.. งั่ม.. งั่ม.. ซ๊วบบบ.. ซ๊วบบบ..!"

.

"งั่ม! , งั่ม! , งั่ม! , งั่ม! , ซ๊วบบบ!!!"

.

"เฮือกกกก!"

"แฮ่ก ๆ , แฮ่ก ๆ , แฮ่ก ๆ อีกแล้วเหรอเนี่ยะ! เราเผลอทำแบบนี้ลงไปอีกแล้ว!"

.

มิวท์ที่นั่งคร่อมทับร่างของนักบินอยู่ผงกหัวขึ้นจากซอกคออันเหวอะหวะของเขา! มุมปากเธอเปรอะเลอะคราบเลือด! แก้มแดงที่เคยผ่องใสบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความแดงฉานของสายโลหิต ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงนัยน์ตาแดงก่ำขดเส้นเลือดไต่ยึกยือสยดสยอง มิหนำซ้ำปลายนิ้วก็ยังเริ่มงอกแหลมออกมาเป็นกงเล็บ!

.

สองร่างกายขย่มข่มทับกันอยู่บนที่นั่งคนขับ ด้านหน้าเป็นแป้นคอโทรลเลอร์ของเฮลิคอปเตอร์ และอาการของมิวท์เองก็คือก้าวแรกของการกลายร่างอย่างชัดเจน ซึ่งเธอเองก็รู้! ถึงได้พยายามจะต่อต้านอย่างสุดกำลัง สาวเจ้าลงทุนแม้กระทั่งใช้สองมือเปล่า ๆ บีบลงที่ลำคอตัวเองเพื่อให้ขาดอากาศหายใจ

.

"หมับ!"

.

"อ๊ากกก.. ก.. ก.. ก.. ก , อ่าาาาาา!"

"อึก.. ก.. ก ๆ "

"เฮือออกกกก!"

.

"อ่าาาา , แฮ่ก ๆ ! , แฮ่ก ๆ ! , แฮ่ก ๆ !"

"กลับมาแล้ว! กลับมาเป็นคนได้หน่อยนึงก็ยังดี! , แฮ่ก ๆ "

"พี่คะ.. พี่ยังอยู่รึเปล่า? เป็นอะไรมากไหมอ่ะอย่าบอกนะว่าตายแล้วอ่ะ?"

"หนูขอโทษพี่! , หนูขอโทษนะ!"

.

แววตาสวยกลับมาเปล่งประกายเฉกเช่นคนปกติ สติสตังมิวท์กลับคืนมาหมดและเธอก็เป็นห่วงนักบินของเธอจับใจ ความจริงของเรื่องนี้ก็คือมิวท์อาการกำเริมแบบนี้มาตลอด 5 วัน เธอหิวเป็นพัก ๆ และทุกครั้งที่ท้องร้องปีศาจที่สิงอยู่ในตัวก็จะตะกุยตะกายออกมาราวกับเห็นช่อง เชื้อ Covid ในตัวเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น มันค่อย ๆ เปลี่ยนร่างมิวท์จากภายในทีละนิดทีละหน่อย แล้วก็เป็นครั้งนี้แหละที่เธอสูญเสียตัวตนไปแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ต่างอะไรจากเปรมที่เห็นกันครั้งล่าสุด

.

เธอถึงกับเผลอพลั้งมือฆ่าพลขับตาย! แถมยังมิวายลากศพเขามากินเพื่อประทังความหิว! มีหลักฐานเป็นเศษชิ้นเนื้อกับครึ่งหนึ่งของลูกตาศพที่ยังคงเคี้ยวตุ้ย ๆ อยู่ในปาก

.

"อึก.. ก.. ก.. ก"

.

ไม่ถ่มทิ้งแต่เลือกที่จะฝืนกลืนมันลงไป มิวท์หิวจนยากที่จะปฏิเสธ เธอไม่เหลือคราบของคุณหนูผู้มีเมตตาธรรมเลยสักนิด เสื้อผ้าขมุกขมัวมอมแมม หน้าผมก็ดูไม่ได้ เธอพลิกตัวลงจากร่างอันไร้วิญญาณของศพมานอนหงายอยู่บนเบาะนั่งด้านข้าง ก่อนจะยกมือเรียวที่เล็บหดสั้นกลับลงมาแล้วหงายขึ้นก่ายหน้าผาก

.

เกิดเป็นเงาสะท้อนบนกระจกหน้าเฮลิคอปเตอร์ ที่ฉายภาพลักษณ์อันสุดอนาถให้เจ้าตัวได้เห็น ก่อนที่มิวท์จะพูดกับตัวเองออกมาเบา ๆ

.

"เวลาของเราคงใกล้หมดลงแล้วสินะ เรามาถึงขั้นที่ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว"

"ขอพักแป๊บนึงเสร็จแล้วจะลุกไปล็อคประตู เราจะขังตัวเองไว้ในนี้จะได้ไม่ต้องออกไปเข่นฆ่าคนอื่น"

.

สาวเจ้าผินหน้าไปทางศพที่โดนแหวกหน้าอกเหวอะหวะ

.

"เฮ้อ..!"

"สงสารก็แต่พี่นักบิน หนูก็บอกพี่แล้วว่ามันไม่เวิร์คพี่ก็ไม่ยอมเชื่อ"

"จะต้านเชื้อด้วยวิธีนั้น เห็นทีจะมีแต่พี่เปรมที่โดนดัดแปลงในห้องแล็บเท่านั้นแหละถึงจะทำได้"

.

มิวท์เศร้าสลดลงโดยพลัน เธอเริ่มจะหลั่งน้ำตาร่ำไห้เพราะรู้ว่าลึก ๆ แล้วตัวเองก็มีส่วนผิด เนื่องจากเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าร่วมประเวณีกับคนอื่นที่ไม่ใช่เปรม เชื้อโควิดในตัวจะชะลอการฟักตัวลงได้หรือไม่ จากบนเบาะนั่งในเฮลิคอปเตอร์หญิงสาวจึงเร่ิมนึกย้อนไปถึงภาพเหตุการณ์เมื่อ 5 วันก่อน ในวันที่เธอไปส่งผู้รอดชีวิตทุกคนไว้ที่วิลเลจ แล้วก็ตัดสินใจนำ ฮ. บินจากมาแบบไม่บอกใคร

.

.

บนเครื่องมีแค่มิวท์กับพลขับรายนี้ที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง คำสั่งของมิวท์คือบินไปที่ไหนก็ได้ให้ไกลจากวิลเลจที่สุด แต่โชคร้ายที่น้ำมันในเครื่องดันบินมาได้ไกลเพียงแค่ 4 กิโล เลยต้องลงจอดบนลานหินที่ยอดเขาเทวดาอย่างที่เห็น แน่นอนว่าทั้งคู่ต่างรู้ว่ากันและกันติดเชื้อ สังเกตจากที่พลขับรายนี้ไม่เคยลงจากเครื่องเลยมาแต่ไหนแต่ไร และเขาก็ใส่หน้ากากครอบแก้วไว้ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้เชื้อแพร่ไปสู่คนอื่น มิวท์เองก็ทราบเรื่องนี้ดี ด้วยเหตุนี้การบิน ฮ. มาจอดที่นี่จึงไม่ต่างอะไรจากภารกิจสุดท้าย ที่พร้อมจะตายไปด้วยกันโดยไม่ต้องให้ผู้อื่นเดือดร้อน

.

"ฟับ! , ฟับ! , ฟับ! , ฟับ..! , ฟั.. บ.. บ.. บ.. บ , ฟั.. บ.. บ.. บ.. บ.. บ.."

.

ใบพัด ฮ. หยุดหมุนและเครื่องยนต์ดับสนิท สองคนนั่งแน่นิ่งอยู่บนห้องควบคุม ภายนอกหน้าต่างเต็มไปด้วยต้นไม้และโขดหินที่แห้งแล้งสีน้ำตาลไหม้ ไม่มีความโรแมนติกใด ๆ เลย ทั้งเหงา ทั้งเศร้า แล้วก็เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน

.

พลขับถอดหน้ากากครอบแก้วออก เพราะมันไม่จำเป็น

.

"กึก!"

(ฟู่~!!!)

.

"จบภารกิจแล้วครับคุณมิวท์ เอาไงกันต่อดีครับ?"

เขาผินหน้าหันมาถามเธอ

.

"เฮ้อ.. อ.. อ.. ไม่รู้เหมือนกันค่ะ นึกว่าจะไปได้ไกลกว่านี้ซะอีกแต่ได้แค่นี้ก็โอเคแล้วล่ะ ขอบคุณพี่มากนะที่ช่วยฟังคำขอร้องของหนู"

มิวท์พูดด้วยน้ำเสียงอันโศกเศร้า แม้หน้าตาเธอจะทำเป็นยิ้มแต่ก็ดูเฟคจนดูออกได้ไม่ยาก

.

"หนูมันขี้ขลาดเองพี่.. ที่ไม่กล้าแม้แต่จะฆ่าตัวตาย.."

"น่าจะยืมปืนมาสักกระบอกแล้วลั่นกระสุนซะ!"

.

"ไม่ครับ! , ไม่ ๆ ๆ !"

"อย่าพูดแบบนั้นเลย! ขนาดผมเป็นผู้ชายก็ยังไม่กล้า! ก่อนหน้านี้หัวหน้าหน่วยพยายามจะยัดปืนให้ผมใช้ แต่ผมก็ปฏิเสธมาตลอดเพราะยึดมั่นเสมอว่าตัวเองเป็นแค่พลขับเครื่องบิน"

"ผมต่างหากครับที่ขี้ขลาดไม่ใช่คุณมิว์หรอก แล้วก็จะเป็นบาปติดตัวเราด้วยถัาเราเลือกที่จะหนีปัญหาด้วยการฆ่าตัวตาย"

.

มิวท์ที่เงียบอยู่แล้วก็เลยยิ่งเงียบลงไปใหญ่ พวกเขามีแต่ความเว้ิงว้างที่ถาโถมให้แก่กัน บรรยากาศดูทึมเทาอึดอัดในห้องโดยสารที่ไม่แคบนัก แต่ด้วยความไม่รู้ว่าจะทำอะไรเลยทำให้มิวท์เกิดสมาธิขึ้นมา ทำให้เธอคิดถึงความสัมพันธ์ที่เธอเคยมีกับเปรม ทำให้เธอคิดออกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอรอดตายมาได้ยังไงตั้งหลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะดุ้นของเปรมที่สอดเข้ามากระแทกกลีบร่องของเธอ อาจจะฟังดูอุบาทว์ไปสักหน่อยแต่ "อสุจินี่ไงที่ทำให้เธอยังรอด!"

.

ด้วยความสัตย์จริงว่ามิวท์รู้เรื่องนี้ดีกว่าเจนิสซะอีก เธอโดนมาแล้วเธอเสียวมาแล้ว การมาของเจนิสจึงไม่ใช่เรื่องจำเป็นเพราะพระแม่แห่งการเซ็กส์ต้านเชื้อที่แท้จริง ก็คือมิวท์ผู้นี้นี่เอง! เธอแค่ไม่เคยลองกับผู้ติดเชื้อรายอื่นนอกจากเปรมที่เป็นแฟนของเพื่อน มิวท์ก็เลยลองหันไปมองหน้าพี่พลขับดูพร้อมกับเปรยขึ้น

.

"พี่คะพี่มีแฟนหรือมีครอบครัวไหมคะ?"

.

"ผมหรอ?! ไม่มีหรอกครับ! ทหารรับจ้างอย่างพวกเราไม่นิยมมีพันธะ พวกเรารับทำภารกิจอย่างเดียว นี่ผมยังคิดว่าโชคดีอยู่เลยนะที่ติดเชื้อแล้วไม่ต้องมีใครต้องมาเป็นห่วง"

.

"เหรอคะ.. อืม.. ถ้างั้นถ้าหนูบอกว่าหนูมีภารกิจให้พี่ทำอีกอย่างพี่จะโอเคไหมอ่ะ แต่บอกไว้ก่อนว่างานนี้ไม่มีเงินโอนให้นะทำฟรีแต่ดีต่อใจ"

.

แน่นอนว่าเขาพยักหน้า ทั้งยังแทบจะพลิกตะแคงข้างหันมาสบตากับมิวท์เลยทีเดียว

.

"ก็เอาสิครับ! ไหน ๆ ก็ต้องตายด้วยกันอยู่แล้ว ผมไม่สนใจเงินหรอกก็ดีกว่านั่งอยู่เปล่า ๆ "

.

แล้วมิวท์ก็เร่ิมเล่าในสิ่งที่เธอเคยทำให้เขาฟัง เล่าแบบละเอียดยิบเพราะมีเวลาถมเถ มิหนำซ้ำประเด็นที่รอดผ่านไรฟันก็เต็มไปด้วยความหวัง ที่อาจจะทำให้ทั้งคู่ยังมีชีวิตรอดไปได้อีกสักระยะด้วย

.

"เป็นไงบ้างพี่.. พี่จะลองเอากับหนูดูไหม?"

.

"อุ๊ย! , ว๊ายยยยย!!!"

"อย่าเร็วนักสิคะหนูตกใจหมด!"

.

"พรืดดด!!!"

.

เร็วดุจสายฟ้าฟาด สมกับเป็นหน่วยทหารรับจ้างที่ทำงานในยามที่คนหลับใหล พี่พลขับจู่โจมมิวท์ในเสี้ยวอึดใจเขาอุ้มตัวเธอขึ้นมาจากเบาะข้างคนขับ แล้วจับเหวี่ยงกระชากจนร่างบางไปนาบคาอยู่กับแผงคอนโทรลในท่าโก่งโค้ง จังหวะนั้นจึงเขยื้อนร่างหนาเข้ามาประกบบั้นท้าย จัดแจงปลดเข็มขัดปลดซิบกางเกง ถีบกางเกงในลงแล้วใช้ไอ้จ้อนที่ยังคงหลับใหลถูเข้าใส่ร่องตูดของมิวท์

.

"ทำไมจะไม่รับทำล่ะครับ นี่น่ะคุณหนูมิวท์แห่งบริษัท AP เชียวนะ! ไม่มีใครไม่อยากเย่อร์คุณหรอกคุณมิวท์!"

"อ่าาาา~ , ซีดดดดด~! , ขอให้มันเวิร์คทีเถอะ"

"ถ้าเราไม่ตายผมจะเก็บเรื่องที่เราเอากันวันนี้ไว้เป็นความลับ"

.

มิวท์ซีดริมฝีปาก เธอชำเลืองสายตามามองด้านหลัง พลางกระซิบพูดกับเขา

.

"แต่ต้องแข็งกว่านี้อีกพี่.. อืมมม~ ต้องใหญ่กว่านี้ถึงจะเท่ากับของพี่เปรม"

"ไม่งั้นอาจจะไม่ได้ผล~!"

.

มิวท์พยายามช่วย กลายเป็นเธอเองซะอีกที่แอ่นร่องตูดขึ้นลงส่ายวนไปรอบๆ ให้หน้าสัมผัสของดุ้นคลุกเคล้ากับแก้มก้น จนมันชักจะเวิร์คขึ้นทุกที แท่งเอ็นเริ่มอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ มันเริ่มจะร้อนและปลุกความเร่าร้อนให้มิวท์เริ่มมีอารมณ์ จนท้ายที่สุดเธอก็ตัดสินใจดึงกางเกงในของตัวเองลงให้ติดห้อยต่องแต่งอยู่ที่ข้อเท้า

.

"เยสสสส..! คุณมิวท์หุ่นโคตรเอ๊กซ์เลยครับ! , ซีดดดดด!!!"

"ผมยังไม่แหย่เข้าไปหรอก ต้องบิวท์ผมอีกหน่อย ถ้าเจอคนที่ใช่ไอ้จ้อนผมจะใหญ่ได้กว่านี้!"

.

"เพลี๊ยะ!"

.

"อ๊อยยยยย!!!"

.

ตบแก้มก้นไปหนึ่งทีต่อด้วยการสอดมือเอื้อมลงไปเค้นหน้าอก เม็ดหัวถันดันแข็งทะลุยกทรงจนฟินกันไปทั้งคู่ อวบอูมของมิวท์แน่นกระชับมือมาก มันทั้งอุ่นแล้วก็นิ่มแถมยังกระเพื่อมขึ้นลงไปตามจังหวะการโน้มตัว พี่พลขับอดใจไม่ไหวแล้ว! เขาหมั่นเขี้ยวจนต้องซบหน้าลงไปที่หลังคอเธอ เขาสูดดมกลิ่นหอมของหญิงสาว สลับกับการลงลิ้นเลียไล่วนไปถึงใบหู