บทที่ 61 : ฟาด!

“ฟุบ!”

.

ลูกดอกอาบยาสลบพุ่งเฉี่ยวแก้มไปนิดเดียว แพรวเอี้ยวตัวหลบได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ก่อนที่อาวุธเจ้ากรรมจะปักเข้าสู่กลางอกของ LGBT นางหนึ่งที่อยู่ด้านหลังในทันที

.

“จึกกก!”

.

แน่นอนเธอร่วงกราวราวกับใบไม้ร่วง สภาพไม่ต่างจากหุ่นยนต์ที่โดนถอดปลั๊กคว้ำหน้าลงหมอบต่ำ สิ้นสภาพและหมดพิษสง

.

“เฮือก..!"

"แล้วกันสิ! เกือบไปแล้วไหมล่ะ! โธ่เอ๊ยนังหนูจะบุกเข้าไปทำไมมิทราบ มันอันตรายจะตายไป!”

แพรวบ่นอุบทั้งที่ขาตัวเองยังก้าวไปข้างหน้าไม่หยุดหย่อน   

.

มีแค่ไม้หน้าสามในมือแล้วไงในเมื่อหัวใจมันต้องการ เธอยังคงมุดฝ่ากลุ่ม LGBT โขลงใหญ่เข้าไปหาตัวเด็กสาวมัธยมต่อไป โดยใช้ความสูงของน้องให้เป็นประโยชน์ การพยายามเขย่งตัวให้สูงเข้าไว้เพื่อมองหาเพื่อนตลอดเวลาทำให้แพรวไม่ต้องลำบากมากนักในการมองหาเธอ  

.

“เฮ้น้อง! กลับออกไปกับพี่เดี๋ยวนี้นะ! อย่าคิดทำอะไรโง่ ๆ !”

“คนของ AP มันไว้ใจไม่ได้! ไม่เห็นที่มันทำกับพวก LGBT รึไง หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้เลย!”

.

“พรึบ!”

“ซ่าาาาาา!”

.

คราวนี้เป็นปืนยิงตาข่ายที่ถูกยิงออกมาจากปากกระบอกปืน เส้นเอ็นสีขาวโพลนแผ่กระจายเป็นวงกว้างคล้ายแห มันแผ่ปกคลุมลงมาจากบนฟากฟ้า เดชะบุญที่แพรวพุ่งตัวหลบทันไม่งั้นคงเป็นเธอเสียเองที่โดนลากขึ้นรถไปพร้อมกับกระเทยกลุ่มใหญ่ พวกหล่อนต่างกรีดร้องกรี๊ดกร๊าดล้มลุกคลุกคลานครูดไถลไปกับพื้นซีเมนต์ โดยมีเจ้าหน้าที่หน้าหล่อฉุดกระชากลากขึ้นไปบนรถ ไม่มีปราณี ไม่มีเมตตา พวกเขาทำราวกับว่า LGBT เป็นสัตว์ป่า ทั้งที่พวกเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

.

สถานการณ์จึงตรึงเครียดมากฝั่งตั้งใจมาล่าก็ลงมือใช้ความรุนแรง ส่วนฝั่งที่คิดจะช่วยเพื่อนก็บุกเข้าไปแบบไม่ลืมหูลืมตา แพรวตะโกนใส่น้องมัธยมอีกเป็นรอบที่ร้อย แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เด็กหญิงมีแต่จะรุดขึ้นหน้าไปเรื่อย ๆ แหวกวงล้อมฝ่าดงอาวุธหวังจะเข้าไปให้ถึงตัวเพื่อนที่เป็นรักร่วมเพศให้ได้ แม้สุดท้ายจะต้องติดสอยห้อยตามถูกจับไปกับเพื่อนเธอก็คงยอม นี่แหละวัยรุ่น! ว่าด้วยเรื่องเสี่ยงตายไม่เคยกลัวเพื่อนกันเพื่อนตายตลอดไปเห็นกันจะ ๆ ก็วันนี้

.

“โอ๊ย! ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับเธอแล้วนะ! ปล่อยทิ้งเลยดีไหมเนี่ยะพี่น้องก็ไม่ใช่ หลงมาจากไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่เห็นจำเป็นต้องเข้าไปสอดเลย”

แพรวชักจะมีน้ำโหแต่ก็ได้แค่แป๊บเดียว เพราะติดตรงคำว่าเพื่อนนี่แหละ อย่าลืมสิว่าครั้งหนึ่งเธอเองก็เคยมีเพื่อนเหมือนกัน แถมยังเป็นกระเทยโข่งควายทุยที่ทั้งโง่แล้วก็บ้าแบบนี้เหมือนกันด้วย   

.

“เอาวะ! “อีพี” มึงช่วยส่งพลังมาช่วยน้องเขาด้วยนะ!"  

"แล้วก็ช่วยกูด้วย คุ้มครองกูหน่อย ขอให้กูปลอดภัย!”

.

ตั้งจิตอธิษฐานเช่นนี้เพราะวิกฤตการณ์มาถึงจุดแตกหักเสียแล้ว จากระยะประชิดราว 3 - 4 เมตร บนฝากระโปรงหน้าของรถหุ้มเกาะ แพรวเห็นกับตาตัวเองว่ามีเจ้าหน้าที่หน่วยสืบสวนโรคเวอร์ชั่นซาราเฮโยหน้าหล่อคนหนึ่ง กำลังขึ้นลำปืนช็อตไฟฟ้าพลางเล็งไปที่แม่หนูนั่น ใกล้ขนาดนี้หลับตายิงยังถูก และถ้าไม่ทำอะไรล่ะก็นังหนูก็คงจะโดนลากขึ้นรถไปรีดเลือดพร้อมกับพวก LGBT เป็นแน่

.

แพรวจึงรีบกระชับด้ามไม้ในมือทันที เธอหันซ้ายแลขวามองหาโอกาส มันต้องมีบ้างสิช่องว่างหรืออะไรสักอย่างที่จะทำให้เธอสามารถโผทะยานขึ้นไปหยุดการกระทำของไอ้หล่อเกาหลีคนนั้นได้ 

.

เสี้ยววินาทีผ่านไปหวยก็เลยมาออกที่กลุ่มเพศทางเลือกตัวบาง ที่มะรุมมะตุ้มนอนขดกันเป็นงูอยู่ในตาข่าย พวกเธอกำลังถูกลากขึ้นท้ายรถแต่ด้วยความทุลักทุเลล้มระเนระนาดพันกันเป็นก้อน ขนาดก็ดี ความสูงก็พอเหมาะ ไม่มีสิ่งใดจะเหมาะแก่การนำมาใช้เป็นฐานรองตีนได้เท่ากับสิ่งนี้อีกแล้ว แพรวก็เลยวิ่งจ้ำอ้าวเหยียบย่ำพวกเธอขึ้นไป

.

“ฮึบ! , ฮึบ! , ฮึบ!” 

“ขอโทษทีนะทุกคน!" 

.

“เราขอโทษนะ”

“ฮึบบบ!!!”

.

“ฟิ้ววว~!”

.

เทคอ็อฟโอเวอร์เฮดร่างบางลอยข้ามหัวผู้คนเบื้องล่างอย่างสง่างามรามกับนักบาสเก็ตบอล ทิศทางนั้นพุ่งตรงเข้าหาเป้าหมายได้อย่างถูกต้อง ตามติดมาด้วยการง้างไม้หน้าสามหัวตะปูแอ่นไปด้านหลัง รอเพียงแค่เหวี่ยงหรือฟาดลงไปเท่านั้นภารกิจช่วยชีวิตนี้ก็จะเสร็จสิ้น

.

“ย๊ากกก!!!" 

"จงหลับไปซะเถอะ!!!”

.

“พลั๊ววววว!!!”

.

“โอ๊ย!”

.

.

กระพริบตาถี่ ๆ ติด ๆ ดับ ๆ เปลือกตาค่อย ๆ เผยอขึ้นเชื่องช้าก่อนจะมองเห็นฝ้าเพดานเว้า ๆ แหว่ง ๆ กับหลอดไฟเพดานที่ดับสนิทของสถานนีรถไฟฟ้าร้างเป็นลำดับแรก สาวมัธยมงงในงงเธอเจ็บที่บริเวณกลางหัวมาก กระทั่งผ่านไปสักพักเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่ยังเหลือรอดจึงเริ่มทยอยยื่นหน้าลงมามองทีละคนสองคน พร้อมกับตะโกนบอกกันว่า “ตื่นแล้ว ๆ , รู้สึกตัวแล้ว! , รีบบอกคนอื่น ๆ ที , ฯลฯ” 

.

เสียงแหบพร่าขาดน้ำแต่ก็ยังฝืนถาม

.

“อะ.. อะไรกันอ่ะ.. เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันหลับไปนานเท่าไหร่?”

.

ทุกคนไม่มีใครกล้าปริปากพูดคนท้อไม่แท้คนแท้ไม่ท้อ และแพรวนั้นคือคนจริง! ปฏิเสธไม่ได้ว่าแพรวนั้นกากเกินกว่าจะไปสู้กับใครได้ ฝั่งนั้นมีอาวุธแถมยังเป็นผู้ชายทั้งหมด ส่วนเธอมีแค่ไม้หน้าสาม ครั้นจะกระโจนขึ้นไปฟาดไม้ใส่หัวเจ้าหน้าที่ก็ดูไม่เจียมตัวเกินไป ชั่วเสี้ยวอึดใจก่อนที่ไม้จะเหวี่ยงโดนสาวเจ้าจึงตัดสินใจตวัดข้อมือเปลี่ยนทิศ แล้วหันไม้มาฟาดลงที่กลางกระหม่อมของเด็กสาวที่ตัวเองจ้องจะเข้าไปช่วยแทน  

.

หักมุมสัด ๆ หลับสนิทศิษย์หามลง แพรวรีบพนมมือไหว้ขอโทษเจ้าหน้าที่ ก่อนจะรีบลากตัวน้องออกมาจากสมรภูมิเป็นการด่วน

.

“แล้วเพื่อนเราล่ะ! ทำไมเหลือกันอยู่แค่นี้พวกผู้ชายไปไหนหมด? พวก LGBT ล่ะ?”

“อย่าบอกนะว่า..?”

.

“เอิ่ม.. ม.. ม..”

เพื่อนที่เหลือราว 3 - 4 คนหันไปมองด้านหลัง ที่ตรงนั้นมีแพรวนั่งพิงเสาอยู่เธอกำลังเก็บม้วนผ้าพันแผลยัดคืนใส่ในเป้ พลันแทรกคำขึ้น

.

“นอนพักนิ่ง ๆ ไปก่อนเถอะ ขยับมากแผลที่เย็บไว้จะฉีกเอานะ”

แพรวพูดเตือนเธอย้ายตัวเองจากหลังเสามายืนอยู่หลังพวกเด็ก ๆ ไทยมุง แน่นอนว่าจากมุมนี้สาวมัธยมที่โดนไม้ฟาดจะเห็นแพรวในมุมเสย และเห็นเป็นแค่เงาสีดำจากการย้อนแสงเท่านั้น ทว่าเธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะตำหนิแพรวอยู่ดี

.

“พี่ทำแบบนี้กับหนูทำไมคะ!? หนูจะตามเพื่อนหนูทันอยู่แล้วพี่จะมาวุ่นวายทำไม? เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย!?”

.

“เหรอ! จะพล่ามอะไรทำไมไม่คิดดูดี ๆ ลองฉันไม่ช่วยสิ!? เธอคงโดนจับตัวรวมกับพวก LGBT ไปแล้วไม่เชื่อก็ลองถามเพื่อน ๆ ดูก็ได้ การกระทำของฉันทำให้พวกเธอยังมีที่ซุกหัวนอนอยู่นะนังหนู!”

แพรวตวาดใส่

.

สอดคล้องกันกับเพื่อน ๆ ที่ต่างก็พากันพยักหน้าหงึก ๆ เห็นด้วย พลางพยุงตัวเพื่อนให้ลุกขึ้นนั่งจะได้คุยกันดี ๆ  

.

“แต่พี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาฟาดหัวหนูจนสลบแบบนี้อยู่ดี”

มือเล็กสัมผัสลงบนผ้าพันแผลแค่แว๊บแรกก็รู้แล้วว่าช่างเป็นงานที่แสนจะเนี๊ยบ และบางทีนี่อาจจะเป็นคำขอโทษจากแพรว ท่าทีของเด็กจึงเริ่มผ่อนลง

.

ก่อนที่ต่อมาบรรดาพี่ ๆ น้า ๆ ลุง ๆ ทั้งหลายที่เป็นผู้อยู่รอดเหมือนกันจะค่อย ๆ เดินออกมาจากจุดต่าง ๆ ทั่วทั้งสถานีร้างแห่งนี้ พวกเขาต้องการจะแสดงให้เด็ก ๆ เห็นว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกเธอ แต่ยังมีผู้คนอีกมากมายซึ่งแต่ละคนต่างก็เคารพในการตัดสินใจของแพรวมาโดยตลอด ยกตัวอย่างเช่นวันนี้ ถ้าแพรวไม่ตีหัวเด็กมัธยมจนสลบต่อหน้าเจ้าหน้าที่การเจรจาหยุดยิงก็คงไม่เกิดขึ้น และเผิน ๆ สถานีรถไฟฟ้าร้างก็อาจจะโดนบุกเข้ามาตรวจค้น จนอยู่อาศัยไม่ได้อีกเลยก็เป็นได้