บทที่ 64 : ออกจากเมืองกัน

“ว๊ายยย! , กรี๊ดดด! , บัดสีบัดเถลิง!”

.

หน้าแดงแปร๊ดสลับกับการยกมือขึ้นมาปิดป้องเลี่ยงสายตาหันไปทางอื่น ไม่คิดไม่ฝันว่าแพรวจะให้มาเห็นอะไรแบบนี้ กิจกรรมเริงสวาทระหว่างชาย Vs ชายยังคงดำเนินต่อไปต่อเนื่อง สองคนในห้องคอนโทรลกำลังร่วมรักกันอย่างเมามันส์ ชนิดที่แม้จะรู้ตัวว่ามีเด็ก ม.ต้น มองอยู่ แต่พวกเขาก็หยุดกล้ามเนื้อก้นกบของกันและกันไว้ไม่ได้

.

เสียงครางเปลี่ยนเป็นคำราม จากหน้าสู่หลังท่อนเอ็นแห่งการสืบพันธุ์ระดมยัดใส่รูทวารราวกับโหยหากันมาตลอดชีวิต เจนิสทำใจไม่ได้เธอทนเห็นของพรรค์นี้ต่อไปไม่ไหว เลยได้แต่ขอร้องวิงวอนต่อแพรวผู้เป็นหัวหน้าแคลน ว่าได้โปรดนำเธอออกจากพื้นที่ตรงนี้ที เธอไม่อยากเห็นมัน แม้ยุคสมัยนี้เสรีภาพเรื่องรสนิยมทางเพศจะเปิดกว้างมากแล้วก็ตาม

.

“ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! , ตับ! ,ตับ! , ตับ! , ตับ!”

.

“กรี๊ดดด! อีกแล้วอ่ะพี่! พี่ ๆ เขาเร่งอีกแล้ว! พี่แพรวคะหนูขอร้องล่ะ! พาหนูขึ้นไปคุยกันต่อข้างบนก็ได้ หนูยินดีจะรับฟังพี่ทุกอย่างเลย จะไม่เถียงไม่ตอบโต้อวดดีอะไรอีกแล้ว หนูเข้าใจแล้วค่ะว่าพี่อยากจะให้หนูเห็นของจริงแบบสมจริงแจ่มชัด”

“อือ~ แต่แบบนี้มันน่ากลัว.. นี่นา~! , อี๋~!”

.

สาวน้อยโผเข้ามากระชากแขนเรียวแบบไม่คิดชีวิต เสียงคำรามแบบสัตว์เดียรัจฉานของชายสองคนยังคงดังไล่หลังทำเอาแพรวถึงกับหลุดขำ เพราะยังไงซะเจนิสก็ยังเป็นเด็กอยู่มาก น้องแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว สุดปัญญาที่แพรวจะต้องใจอ่อนและตกปากรับคำ

.

“โอเค ๆ ก็ได้ ๆ กลับขึ้นไปข้างบนกัน จำคำพูดเมื่อกี้เอาไว้ด้วยล่ะว่าสัญญาอะไรไว้!”

.

“ค่ะ! หนูรับปากเลย ตอนนี้เราขึ้นไปให้พ้นจากตรงนี้ก่อนเถอะ พวกเขาก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้วทำไมถึงแยกแยะไม่ออกนะว่าผู้ชายเขาไม่ควรจะมีอะไรกันเอง พี่แพรวนะพี่แพรว.. พี่อ่ะแกล้งหนู~!”

.

.

เจนิสจับมือเดินตามหลังมาไม่ห่าง แพรวหัวหน้าแคลนพาน้องเดินขึ้นบันไดย้อนกลับมาที่เดิม ณ ตำแหน่งที่เพื่อน ๆ ทั้งกลุ่มกำลังจัดเตรียมที่นอนเอาไว้ให้พักผ่อน และก่อนจะถึงที่หมายแพรวก็เลยจัดแจงอธิบายเรื่องราวเมื่อครู่ให้เจนิสเข้าใจ เพื่อที่น้องจะได้เอาไปเล่าต่อให้แก่พวกเพื่อน ๆ การกระจายข่าวสารจะได้ครบสมบูรณ์ภายในค่ำคืนนี้  

.

“ตั้งใจฟังนะเพราะพี่จะพูดแค่รอบเดียว ว่าไอ้ที่เธอเห็นน่ะมันไม่ใช่เซ็กส์ธรรมดา! มันอาจจะเป็นแค่การสังวาสหากมองผ่าน ๆ แต่ที่จริงแล้วมันคือกระบวนการ “ถ่ายทอดเชื้อ!” ”

.

ปล่อยมือออกโดยพลัน ตรงหัวมุมบันไดเลื่อนชั้นบนที่จอดแน่นิ่งเจนิสนิ่งพอ ๆ กับมัน เธอสะดุดหูเหลือเกินกับคำว่าการถ่ายทอดเชื้อ มีกรรมวิธีแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ ติดก็ติดสิ! ติดแล้วจะแบ่งเชื้อให้คนอื่นเพื่อที่ตัวเองสบายขึ้นได้ไง? มันไม่น่าจะเป็นไปได้ แพรวจึงเริ่มอธิบายต่อ

.

“ใช่! ฉันรู้ว่าฟังดูแปลก! แต่พวกเราก็พิสูจน์กันมาแล้วสักระยะ ในแคลนนี้ไม่ได้มีแต่คนที่บริสุทธิ์ปลอดเชื้อ แล้วเราก็ไม่ได้มีก๊าซกระป๋องจำนวนมากพอเพื่อใช้ต่อต้าน กระบวนการถ่ายทอดนี้เกิดขึ้นโดยบังเอิญระหว่างสมาชิกแคลน 2 คนที่ต่างก็หลงรักกัน"  

"พวกเขาติดเชื้อระยะที่ 3 ซึ่งเป็นระยะรุนแรงที่สุด ซึ่งเราก็ได้ตัดสินใจทิ้งพวกเขาไว้ ส่วนพวกเขาเองก็เลือกที่จะถูกทิ้งโดยสมัครใจ เพราะอยากอยู่ด้วยกันในวาระสุดท้ายและไม่ต้องการเป็นภาระให้แก่ผู้อื่น”

.

“แบบคุณตาคุณยายที่กอดกันตาย ตอนเรือไททานิคจมน่ะเหรอคะ?”

.

“ช่ายยย! ไม่ยักรู้ว่าเธอเกิดทันหนังเรื่องนี้ด้วย?!”

.

“ไม่ทันหรอกค่ะ! แต่หนูได้ดูใน Net Flix ตอนโควิดระบาดใหม่ ๆ รัฐบาลเขาล็อคดาวน์ แล้วตอนนั้นเสาส่งสัญญาณ 5G ก็ยังไม่หักโค่นเพราะถูกเชื้อกัดกินแบบทุกวันนี้ ”

.

“อืม.. ม.. ม”

แพรวพยักหน้าเธอผายมือลงไปข้างล่างมุ่งไปยังชาย 2 คนที่ยังคงซอยบั้นเอวกระแทกกระทั้น อุปมาจะใช้พวกเขาเป็นตัวอย่างเปรียบเทียบ

.

“ 2 คนที่ฉันพูดถึงไม่ใช่ชาย 2 คนที่อยู่ข้างล่างหรอก พวกเขาเป็นคู่รักหญิงชายตามธรรมชาติที่อยู่ด้วยกันแบบติดเชื้อมาได้อีกหลายเดือน สันนิษฐานว่าการร่วมรักระหว่างกันจะช่วยยื้อชีวิตของกันและกันเอาไว้ ตัวเชื้อน่าจะถูกถ่ายเทไปมา คงมีการแลกเปลี่ยนโควิดผ่านน้ำกามและกระแสโลหิตผสมปนเปกันจนยื้อชีวิตให้อยู่รอดมาได้ และพวกเขาก็เพิ่งเสียชีวิตลงเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน ๆ ที่เธอกับเพื่อน ๆ จะมาถึงที่นี่”

.

“อ่าว! สุดท้ายก็ตายอยู่ดี!?”

.

“ก็ใช่! แต่ประเด็นคือการมีเพศสัมพันธ์จะยืดเวลาการกัดกินของเชื้อ ทำให้มีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น สรรพคุณจึงเทียบเท่ากับก๊าซจากเลือดกระเทย ที่บริษัท AP ผลิตออกมาขายยังไงล่ะ นี่ต่างหากคือสิ่งที่ฉันต้องการจะสื่อ ฉันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนอื่น ๆ ในเมืองรู้ทริคนี้กันรึเปล่า? แต่สำหรับคนในแคลนเราแล้วพวกเราจำสิ่งนี้ได้แม่น เราแทบจะไม่เคยทิ้งใครไว้เบื้องหลังเลย เราอยู่ด้วยกันเหมือนครอบครัว”

.

แพรวทอดสายตาลงไปเบื้องล่าง คราวนี้หล่อนจ้องมองไปยังชายกับชายสมาชิกที่ยังคงคำรามด้วยความซ่านเสียว

.

“ 2 คนข้างล่างไม่ได้รักกันเลย พวกเขาแค่ติดเชื้อและพยายามจะทำเพื่อให้ตัวเองได้มีชีวิตรอดต่อไป เธออาจจะเห็นความเสียวนะแต่สำหรับฉันแล้วฉันเห็นแต่ความน่าสงสาร ไม่มีใครอยากตายหรอกเจนิส ฉันเองก็เหมือนกัน”

.

เย็นเยือกจับจิตเจนิสกลืนน้ำลายลงคอ บุคลิกของแพรวที่เปลี่ยนไปนั้นช่างทำให้เธอสงบ แพรวเหมือนผู้ใหญ่ที่ไว้ใจได้และมีแต่ความหวังดีที่มอบให้แก่ทุกคน ไม่แปลกใจเลยที่ใครต่อใครต่างก็เชื่อฟังในสิ่งที่แพรวตัดสินใจ ท่ามกลางสภาพบ้านเมืองที่จวนจะล่มสลายเยี่ยงนี้จะหาใครที่ทำเพื่อผู้อื่นแบบนี้ได้ ครั้นจะมีแต่คนที่เห็นแก่ตัวและหวังผลประโยชน์แบบบริษัท AP สิไม่ว่า เจนิสจึงมั่นใจแล้วว่าอย่างน้อยเธอกับเพื่อนก็คงจะรวมกลุ่มกับแพรวไปสักพัก ประสบการณ์จากรุ่นใหญ่น่าจะช่วยพวกเธอได้ แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปค่อยว่ากันอีกที การเลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาและทำตามที่พี่เขาบอกน่าจะดีที่สุด

.

แต่ครานั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก เจนิสก็ยังสงสัยอยู่ดีจึงลองถามขึ้น

.

“เอ่อ.. คือ.. พี่แพรวคะ  คือ.. หนูสงสัย.. ว่า”

.

“อะไร?! ไหนสัญญาแล้วไงว่าจะฟังอย่างเดียว!”

แพรวผินหน้ามาดุใส่

.

“ขะ.. ขอโทษค่ะ”

เจนิสก้มหัวหลบแทบไม่ทัน เธอผสานมือไว้บนหน้าขาทอดสายตาใสซื่อชำเลืองมอง

.

“โถ! เจนิสน้อยผู้น่าสงสาร ฉันล้อเธอเล่นหรอกน่า มีอะไรสงสัยก็ถามมาเถอะเสร็จแล้วจะได้แยกกันไปนอน ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย”

.

รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นบนใบหน้า ตาเป็นประกายเจนิสเลยถามขึ้นทันที

.

"คืองี้ค่ะพี่แพรวที่หนูจะถามก็คือ ทำไมพี่ต้องบอกเรื่องนี้แก่หนูด้วยคะ?"  

“หรือพวกพี่จะ “เอา” พวกหนู?”  

.

“จะบ้าหรอ!?”

“ยัยบ๊อง! เอาอะไรคิด?! ใครจะบ้าคิดอะไรกับเด็กแบบนั้นกันเล่า!”

แพรวถึงกับต้องอุทานเสียงดัง มันดังซะจนได้ยินไปถึงข้างล่าง ทำเอาการปฏิสนธิผ่านรูทวารเพื่อกระจายเชื้อถึงกับต้องสะดุด 

.

เจ้าของแคลนรีบโน้มตัวลงมาใกล้ พลางวางมือลงบนไหล่ในท่วงท่าที่ทั้งอ่อนโยนและอบอุ่น

.

“ฟังนะแม่หนูน้อยที่ฉันบอกก็เพราะอยากให้ทุกคนรู้ในทริคนี้เหมือน ๆ กัน ฉันไม่อยากมีความลับกับใคร เราคือทีม เราคือครอบครัว โลกข้างนอกมันแย่พอแล้ว เราต่างไม่รู้ว่าจะมีชีวิตกันได้อีกนานเท่าไหร่จึงควรจะรักกันไว้ ฉันรู้อะไรฉันบอกหมดไม่มีปิดบัง สบายใจได้และโปรดไว้ใจฉัน”

“หน้าที่ของเธอคือต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกเพื่อน ๆ ฉุกเฉินขึ้นมาถ้าไม่มีก๊าซกระป๋องก็ยังมีกระบวนการกระจายเชื้อด้วยเซ็กส์อยู่ อย่าเพิ่งหมดหวังและท้อแท้ไป ลากันตรงนี้แยกย้ายกันไปนอนฉันจะกลับไปเตรียมแผนสำหรับตอนเช้า เท่านี้พอทำได้ใช่ไหม? และโปรดอย่ามีคำถามอะไรอีกเลยได้โปรด”

.

“คะ.. ได้ค่ะ หนูทำได้สบายมาก”

.

ออร่ามาเต็มบารมีผู้นำถาโถมแรงกดดันใส่เจนิสอย่างหน่วงหนัก เธอแทบจะรับคำแบบไม่ต้องคิด ชั่วขณะจิตที่แพรวหักเดินไปทางซ้ายเพื่อกลับเข้าโซนที่พักส่วนตัว เจนิสก็เลือกที่จะเดินเลี้ยวมาทางขวาเพื่อกลับมายังตำแหน่งที่เพื่อนมัธยมตระเตรียมที่นอนเอาไว้ให้

.

ทางเดินตรงโล่งสบายไม่ต้องกลัวหลงแต่ทำไมในใจมันถึงเป็นงง ๆ เจนิสรู้สึกระส่ำใจหวิว เหมือนเธอจะได้ยินเสียงแว่วอนาจารจากชายสองคนเบื้องล่างดังอยู่ในหัว และแว๊บหนึ่งจู่ ๆ ก็มีแสงสีขาววาบแพร่บขึ้นมาในใจ

.

“วิ๊ง~!”

.

ภาพการร่วมรักระหว่างเธอกับแพรวปรากฏขึ้น ฉากหลังเป็นห้องคอนโทรลบนหน้าปัดปุ่มกดกลายเป็นตัวเธอเองที่นั่งเปลือยอยู่ด้านบน แพรวโน้มตัวลงมาใกล้พลันเริ่มใช้ริมฝีปากจูบพรมลงที่ซอกคอ

.

“อร๊ายยย! ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ยะ! พอ ๆ ๆ ลืมหมดแล้วว่าต้องบอกอะไรเพื่อนบ้าง!”