บทที่ 65 : Move

ตัดภาพมาที่ฟากฝั่งของแพรว แม้โซนที่พักตรงนี้จะถูกกันไว้เป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับหัวหน้าแคลน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็แค่กำแพงผุ ๆ พัง ๆ กับลังกระดาษที่เอามากั้นเป็นฉากกันลมเท่านั้น มองขึ้นไปข้างบนจะเห็นหลังคาที่เหลืออยู่แค่ครึ่งเดียว ช่องปูนเพดานแตกแหว่งเว้ามองเห็นหมู่ดาว ฟากฟ้า และอวกาศสุดสวย แพรวยังคงต้องนอนบนหนังสือพิมพ์อยู่เลย และสิ่งเดียวที่ดูดีที่สุดสำหรับโซนพักอาศัยของเธอก็คงจะหนีไม่พ้นโต๊ะญี่ปุ่นขาพับตัวเล็กกระทัดรัด ที่มีไว้สำหรับใช้เขียนและวางแผนอะไรต่อมิอะไรหลาย ๆ อย่าง

.

โต๊ะถูกกางออกที่ข้างหนังสือพิมพ์ปูนอน แพรวหย่อนตัวลงพลางเอี้ยวตัวไปหยิบเอากระเป๋าเป้ออกมาเช็คของ ในนั้นมีแผนที่ , เข็มทิศ , เครื่องคิดเลข , แล้วก็สมุดจดบันทึก เธอเททุกอย่างออกมากองรวมกัน ดูท่าราตรีนี้คงอีกยาวนานครั้นจะมีความง่วงแทรกซึมอยู่บ้าง แต่บรรยากาศแบบนี้แหละในตอนที่สมาชิกทุกคนหลับใหล และอุดมไปด้วยดวงดาวมากมายทอประกายเป็นเพื่อน ช่างเหมาะเหลือเกินสำหรับการทำฌานสมาธิ โพธิปัญญาคงโพยพุ่ง แล้วเส้นทางการเดินทางต่าง ๆ ก็คงจะพร้อม

.

“อาจจะ 2 -  3 วันข้างหน้า ตราบใดที่อาคารสถานีรถไฟฟ้านี่ยังทนการกัดกินของเชื้อไหว”

แพรวพูดกับตัวเองระหว่างจัดวางของ

.

ทันใดนั้นแผ่นปูนขนาดเท่าฝ่ามือก็ร่วงกราวลงมาจากเพดาน มันหล่นลงไปยังชั้นล่างห่างจากคอบันไดเลื่อนไปแค่ไม่กี่เซ็นต์ กระทบพื้นเสียงดัง "เปรี๊ยง!”

.

“หรือไม่ก็อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้เลยก็ได้.. เหอะๆ”

แพรวหัวเราะขำคิกคักอยู่คนเดียว

.

นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะมีเด็ก ๆ เข้ามาอยู่ในแคลนด้วยกระมังโลกถึงได้ดูสดใสขึ้น เธอจัดแจงวางอุปกรณ์ที่สำคัญลงบนโต๊ะเสร็จสรรพ และสิ่งที่โฟกัสลำดับต่อไปก็คือแผนที่ ๆ มีทั้งแผนที่เมืองหลวงแห่งนี้ แล้วก็แผนที่โลกที่แสดงถึงทวีปต่าง ๆ รวมไปถึงพิกัดทางทะเลในเขตมหาสมุทรดอินเดียด้วย

.

“ฉันแทบจำไม่ได้แล้วว่าเพราะอะไรฉันถึงได้เป็นผู้นำพวกเขา จากนักศึกษาธรรมดา ๆ ที่โดนล็อคดาวน์จนหาทางออกจากเมืองไม่ได้ ผ่านไปไม่กี่ปีดันกลายเป็นคนกำหนดทิศทางให้คนอื่นเดินตามซะงั้น”

.

“เฮ้อ.. คิดมาก.. แต่ก็ต้องทำล่ะนะ”

.

เป่าปากพรูเรียกสติให้คืนกลับ สาวหัวหน้าแคลนเริ่มลงมือพล็อตจุดต่าง ๆ ลงในแผนที่ มีการเอาสมุดบันทึกที่จดเหตุการณ์สำคัญ ๆ จำพวกความรุนแรงต่าง ๆ เหตุการณ์ปะทะนองเลือด เส้นทางไหนไปได้ เส้นทางไหนเชื้อระบาดหนัก บริเวณไหนเป็นที่ ๆ พวกทีมแพทย์จาก AP ชอบลงมาลาดตระเวน ฯลฯ  ทุกอย่างกลายเป็นภาพ 3 มิติที่มโนขึ้นมาในหัว แม้จะเป็นเพียงแค่อนูความคิดในจินตนาการ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าด้วยวิธีการนี้แพรวก็นำพาทุกคนให้อยู่รอดปลอดภัยมาได้เป็นปี ๆ 

.

ทว่าความท้าทายในหนนี้นี่สิที่ดูจะต่างออกไป เธอปล่อยปากการ่วงหลุดจากมือหยุดพล็อตจุดลากเส้นลงชั่วขณะ เพื่อเอนกายไปด้านหลังพลันเท้าแขนลงค้ำยันกับพื้น  

.

“เชี้ย!”

“แย่แล้ว! เราไม่เหลือที่ให้ไปต่ออีกแล้วนี่!?”

วิกฤตหนักจนหน้าผากย่นยู่ ความตรึงเครียดเข้าจู่โจมโดยที่สมาชิกแคลนคนอื่นยังคงนอนหลับฝัน

.

“ตะวันตกจรดตะวันออก! , ใต้ทางด่วน! , สวนสาธารณะ! , โรงหนังเก่า! ถ้ายึดตามข้อมูลอ้างอิงที่เราบันทึกและสำรวจไว้ล่ะก็ ซีดดดดด! ชิบหายแล้ว! เมืองหลวงหมดที่ให้ซ่อนตัวแล้ว พวกเราอยู่ต่อไปไม่ได้!”

.

สายตาระส่ำรัวประพิมพ์ประพราย ไม่บอกก็รู้ว่าฉาบเคลือบไว้ด้วยความกังวลอันเอกอุ สมุดอีกเล่มจึงถูกล้วงออกมาจากกระเป๋าเป้ ในนั้นบันทึกข้อมูลของสมาชิกทุกคนในแคลนเอาไว้

.

“ใจเย็นแพรวตั้งสติก่อน! ตอนนี้เรามีเด็กมัธยมที่เข้ามาใหม่อีก  4 คน เป็นกลุ่มเด็กหญิงที่มีแววพอจะพึ่งพาได้ มีผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ชาย  3  คน  อาชีพนักการภารโรง , พ่อค้าอาหารทะเล , แล้วก็นักเต้นระบำโป๊ ที่เหลือเป็นผู้สูงอายุที่เรารับมาจากบ้านพักคนชราเมื่อคราวบุกเข้าไปขออาหารเมื่อเดือนก่อนอีก 3 คน"

“ชิ! หนักหนาเอาการแฮะขุมกำลังกับขีดความสามารถของทุกคนดูแย่มาก เราขาดทั้งน้ำและอาหารแถมบางคนยังติดเชื้ออีกต่างหาก เห็นทีแบบนี้ต้องเลือกทิศทางที่เร็วที่สุด ต้องหาทางที่ลับตาผู้คนแล้วก็ปลอดภัยโคตร ๆ แต่จะเป็นที่ไหนดีล่ะ?”  

.

โคมไฟที่ใช้แบตเตอรี่ 3K เป็นแหล่งพลังงานเริ่มกระพริบ ฝ้าเพดานก็ทยอยถล่มลงมาเพิ่มเติมทีละเล็กละน้อย สารพัดสิ่งถาโถมกดดันแพรวโดยไม่แจ้งเตือน ท่ามกลางการนอนหลับนอนฝันใครจะรู้บ้างว่าแพรวนั้นตื่นก่อนนอนทีหลังเพื่อให้ทุกคนได้อยู่สบาย เธอทิ้งใครไว้ไม่ได้เพราะเธอเองก็ไม่เหลือใครแล้ว ลำพังเพื่อนสนิทที่พอมีอยู่บ้างก็กลายเป็นเจ้าของบริษัท AP ที่จ้องแต่จะทำกำไรกับคนเจ็บไข้ได้ป่วย

.

แพรวยังคงพล็อตจุดลงแผนที่ เหงื่อนองท่วมหน้าพลางถวิลหาชนบทอันห่างไกล ที่ ๆ ตนเองไม่ได้กลับไปตั้งนานหลายปี ด้วยความสัตย์จริงว่านาทีนี้เธอเริ่มคิดถึงพ่อกับแม่ พืชสวนไร่นา , บ้านหลังคามุงจาก , กองฟางและเรือนไม้กระท่อม คนทางนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง พ่อแม่แทบไม่ได้ข่าวคราวกันเลยนับแต่เกิดเรื่อง ไอ้ครั้นจะติดต่อกลับไปในเมืองก็อย่างที่เห็น ทุกอย่างวินาศสันตะโรหมดโทรคมนาคมเป็นอำพาต ลำพังจะกินน้ำสักหยาดยังต้องซื้อเอาจาก AP เป็นเม็ดแคปซูล

.

สาวเจ้าลูบมือลงที่ปลายคาง เธอกำลังครุ่นคิดและประเมินความเป็นไปได้ หากจะลองบุกออกจากเมืองแล้วไปที่บ้านในแถบชานเมืองภาคกลางของประเทศแทน 

.

“ก็ไม่เลวนะ..”

“แม้จะไม่มีข้อมูลเลยว่าตอนนี้ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง แต่จากทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ แม่น้ำสาขาก็เชื่อมต่อกับแม่น้ำหลักในเมืองหลวงตรงท้ายอ่าว เราอาจใช้ประโยชน์จากเส้นทางธรรมชาติได้ถ้าหากไม่มีรถ!"

“เสี่ยง! แต่ต้องลอง! ระหว่างทางก็เก็บสะสมของที่จำเป็นบวกกับปล้นสะดมสินค้าของพวก AP ไปด้วย ถ้าเจอใครที่เดือดร้อนถ้าเขาต้องการเข้าร่วมแคลนเพื่อติดสอยห้อยตามก็รับมา”

“ไม่เลว! เอาแบบนี้แหละ! จะได้มีโอกาสกลับไปเจอพ่อกับแม่ด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกท่านจะมีชีวิตอยู่ไหม โดนล็อคดาวน์เกือบสองปีเต็ม ๆ แถมตอนนี้ก็ยังไม่ได้คลายล็อค แต่บ้านเมืองก็ล่มสลายไปหมดแล้ว ทำใจยากแต่ก็มีแต่จะต้องลองดูเท่านั้น ไว้พรุ่งนี้เช้าเราจะเรียกประชุมกับคนอื่น ๆ อีกที ”

.

แพรวตวัดปากกาเมจิกในมือได้มั่นใจขึ้น จุดแล้วจุดเล่าเส้นแล้วเส้นเล่าตวัดขีดลากยาวเป็นเส้นทางการเดินทางในแผนที่ โดยมีพิกัดเป้าหมายหลักเป็นท่าเรือ 

.

“เปรี๊ยง! , เอี๊ยดดด!”

.

ป้ายโฆษณา LED พับถล่มลงมา ภาพของเปรมกับมิวท์สองพรีเซ็นเตอร์หัวห้อยต่องแต่งขาดครึ่ง สายไฟระโยงระยางยองใย ไม่มีหลังคาคุ้มกะลาหัวอีกแล้ว ตึกสถานีรถไฟฟ้าจวนจะถล่มล่มสลาย เวลากำลังจะหมดและแพรวรู้ดีว่าเธอเองก็ต้องเร่ง ไม่มีหลังคาแต่ดาวยังคงทอแสง เธอออกจะดีใจด้วยซ้ำถ้าพรุ่งนี้ไม่ต้องทนเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของสองคนนี้อีกต่อไป