บทที่ 9 : ฟาร์มาซี

เปรมเลือกที่จะใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในร้าน เขาใช้พลาสติกใสคลุมจานชามช้อนซ่อม ซีนบานประตูหน้าต่างอย่างมิดชิดไม่ให้เชื้อโรคจากภายนอกแทรกซึมเข้ามาได้ อาหารที่กินก็เป็นผลิตภัณฑ์อาหารเสริมจำพวกซีรีแล็คของเด็กทารก อาหารเหลว Ensure (เอ็นชัวร์) สำหรับผู้ป่วยติดเตียงแต่ขาดสารอาหาร รวมไปถึงสารเร่งโปรตีนอย่างผลิตภัณฑ์ Way เพื่อใช้ในการเร่งมวลกล้ามเนื้อ สร้างความแข็งแรงให้แก่ร่างกาย

.

เรียกได้ว่าจะออกไปข้างนอกก็แค่ในยามจำเป็นจริง ๆ เท่านั้น เขาเก็บตัวเงียบเฝ้าดูข่าวสารจากทุกแพลตฟอร์มแบบเกาะติด โดยตั้งใจว่าจะใช้ร้านยาเป็นฐานที่มั่น มีสรรพวุธมากมายให้เขาหยิบใช้ได้ตลอดตราบเท่าที่ยังมีความรู้ บางวันเภสัชกรหนุ่มก็ถึงกับกระดกวิตามินซีชนิดเม็ดเข้าไปเกือบครึ่งกระปุกเลยทีเดียว เพราะสายตาที่อยู่ในความมืดนาน ๆ นั้นชักจะเริ่มมองไม่เห็น

.

"อึก.. อึก..ก..ก..ก"

"ให้มันรู้ไปสิวะว่าเราจะติดเชื้อ! กูไม่ยอมมึงหรอกเว่ยไอ้เชื้อนรก ไอ้โควิดน้ำเว่า! (เอ้ย! โควิด-19)"

.

.

สวนทางกับสถานการณ์จากภายนอก ณ ตอนนี้รอบมหาลัยเข้าขั้นวิกฤตแล้ว ร้านรวงต่าง ๆ ถูกสั่งปิดหมดชนิดที่แม้แต่มอเตอร์ไซต์ Grab bike ก็ยังห้ามรับออเดอร์ สถานที่สาธารณะกลายเป็นแหล่งหายนะโดยสมบูรณ์ บรรดาเจ้าหน้าที่ต่างพากันเข้ามาตรวจสอบ พวกเขาพ่นยาฆ่าเชื้อกันนาทีต่อนาที ย้อมทุกสิ่งให้ตรึงเครียดขมุกขมัว มิหนำซ้ำยังเปลี่ยนทุกอย่างให้เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นแบบโรงพยาบาล

.

ไม่ป่วยก็เหมือนป่วย เข้าใจแล้วว่าทำไมคุณย่าคุณยายถึงชอบขอคุณหมอกลับไปตายที่บ้านกันนัก ก็เพราะบรรยากาศแบบโรงบาลมันอยู่ไม่ไหวน่ะสิ มหาลัยจึงกลายเป็นที่ ๆ โคตรจะไม่น่าอยู่ แม้มันจะขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นโซนควบคุมพิเศษที่มีมาตรการเคร่งครัดสูงสุด แต่ก็ยากที่คนจะอยู่กันได้อยู่ดี

.

ยกเว้นเปรม!

.

"บ่ายโมงแล้วขอดูข่าวอีกทีซิ"

นิสิตหนุ่มพูดกับตัวเอง พลางยื่นรีโมททีวีออกไปด้านหน้ากดปุ่มเสียงดัง "ติ๊ด!"

.

ผู้ประกาศสาวรายงานว่ามีผู้คนทยอยเสียชีวิตเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ขอบเขตการกระจายโรคตีวงกว้างขึ้นทุกที ขยายพื้นที่เสี่ยงข้ามโซนสถานศึกษาเข้าไปถึงแหล่งอุตสาหกรรมและแหล่งน้ำ นั่นหมายความว่าแต่นี้ต่อไปน้ำประปาก็จะใช้การไม่ได้ คุณพระช่วย! นอกเหนือจากนั้น ผู้ประกาศคนงามยังรายงานเพิ่มเติมอีกว่า อีกสองสามวันข้างหน้าคาราวานรถตรวจเชื้อแบบเคลื่อนที่จะเข้าประจำการในพื้นที่เสี่ยง

.

พวกเขาจะบุกเข้ามาตรวจเชื้อแบบเชิงรุกถึงหน้าบ้าน หากประชาชนท่านใดไม่ให้ความร่วมมือจะถือว่ามีความผิดฐานฝ่าฝืนพรบ.สาธารณะภัยและกฎอัยการศึก มีโทษจำคุกปรับดำเนินคดีหรือทั้งจำทั้งปรับ ทั้งนี้ก็เพื่อความสบายใจของตัวท่านเองและความปลอดภัยของคนรอบข้าง หากพบว่าติดเชื้อจะมีการสอบสวนโรค มีการตรวจสอบบุคคลใกล้ชิด เช็คข่าวกรองว่าเดินทางไปไหนมาไหนบ้าง และนำตัวเข้าสู่สถานกักกันเป็นเวลา 14 วันหรือจนกว่าโรคจะหาย หรือจนกว่าจะตายจากโลกนี้ไป

.

"ตืด.. ตือ.. ตือ.. ตื๊ด.. ตี๊ด.. ตือ.. ตือ.. ตือ~♪"

เพลงไตเติลรายการบรรเลงเข้าสู่ช่วงโฆษณา ก่อนที่มันจะจบลงในระยะเวลาอันสั้นด้วยฝีมือการปารีโมทอัดใส่หน้าจอของเปรม

.

"เพล๊งงงง!"

.

ความเดือดดานทำให้สติหลุด นิสิตหนุ่มรู้ได้โดยสุจริตใจว่าไม่ช้าไม่นานรถเคลื่อนที่คันดังกล่าว คงจะบุกมาถึงร้านยาของเขาเป็นแน่ ยิ่งวันก่อนเพิ่งมีคนตายที่ร้านฝั่งตรงข้ามด้วย อิสระภาพของเขาจึงเริ่มมีความเสี่ยง

.

"ไม่ได้การณ์จะหนีก็ไม่ปลอดภัย ข้างนอกเสี่ยงติดเชื้อมากกว่าในร้านเราอีก"

"เอาไงดีวะ?"

"บ้าเอ๊ย..ย..ย..ย!"

.

คิดไปพลางหุนหันเดินฉีดสเปรย์ฆ่าเชื้อใส่จุดต่าง ๆ รอบร้านไปทั่ว ใครก็ตามที่บ่นว่าเสปรย์แอลกอฮอล์หายาก ความจริงก็คือเป็นร้านของเปรมนี่แหละที่กักตุนเอาไว้ ต่างก็แค่เขาไม่ได้มีไว้จำหน่ายหากแต่มีไว้ป้องกันตัวเองเป็นหลัก

.

"อืม.. เราคงต้องทำตัวให้เงียบ เก็บตัวเงียบทำเหมือนร้านปิดไม่มีคนอยู่น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด"

"พวกเขาเป็นหมอ เป็นเจ้าหน้าที่สาธารณสุข ไม่ใช่หน่วยอรินทราชที่จะบุกเข้ามาชาร์ตโครม ๆ แบบในหนังซะหน่อย!"

"เอาวะ! เอาแบบนี้แหละ! ลงมือเลยชักช้าจะไม่ทันการณ์เอา"

.

เปรมจัดแจงทำตามที่วางแผนไว้ เขาเลื่อนประตูม้วนเหล็กหน้าร้านลงในทุกด้าน ปิดหน้าต่างลงกลอนแน่น ถอดแม้กระทั่งหลอดไฟออก กระถางหน้าร้านก็หาดินมาเติมให้มันแห้ง ๆ ให้เหมือนไม่มีคนรดน้ำมาหลายวัน พรมเช็ดเท้าก็ถูกม้วนเก็บเพื่อให้เข้าใจว่าร้านไม่ได้รับลูกค้ามานานแล้ว เซ็ตอัพทุกอย่างราวกับโปรดักชั่นกองถ่ายละคร กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาหอบเหนื่อยสูญเสียแคลลอรี่

.

ก็เลยย้ายก้นมาจุ่มลงที่โซฟา เป่าปากพรูต่อหน้าโทรทัศน์ที่ตัวเองเพิ่งทำหน้าจอแตกไปหยก ๆ

.

"โถ่เอ๊ย! แล้วทีนี้กูจะดูข่าวยังไง?"

เกาหัวแกรก ๆ ด่าตัวเองต่ออีกคำรบ พลางใช้มืออีกข้างเลื่อนนิ้วประหลก ๆ อัพเดทข้อมูลจากจอเล็ก ๆ ในมือถือแทน

.

.

แล้วทันใดนั้นเอง!

.

.

"เพล๊งงงงง!!"

.

"เชี้ย!"

.

เปรมไม่พูดอะไรต่อจากการสบถนั้นอีกเลย เขารีบคลานตัวให้ต่ำ ใช้ข้อศอกกระเถิบตัวเองหลุน ๆ เคลื่อนที่ไปข้างหน้าเข้าหาที่กำบังด้วยซุ่มเสียงที่เบาที่สุด เงียบจนไม่ได้ยินเสียงหัวใจแม้ภายในจะสั่นโครมครามด้วยความตื่นเต้น

.

"ข้างในนี้เลยครับ! เราตรวจจับสัญญาณโทรศัพท์ได้ แปลว่าในนี้มีคน!"

เสียงเจ้าหน้าที่ในชุดคลุม PPE คนหนึ่งบอก ตามติดมาด้วยทีมงานในชุดแบบเดียวกันอีกเป็นโขยง ที่ทยอยจ้วงเท้าผ่านประตูหน้าร้านที่พังเป็นรูเข้ามา

.

"ตรวจสอบให้ละเอียด ประชาชนที่อาศัยในโซนนี้ไม่ปลอดภัยอีกแล้ว จับตัวพาหะได้คนหนึ่งจะช่วยคนอื่นได้อีกมาก.. ไป! , ไป! , ไป! , ไป! , ไป! , ไป!"

.

ไม่เหมือนห่าอะไรล่ะ! ต่างกันแค่ไม่พกปืนแค่นั้นเอง เปรมนึกว่าตัวเองกำลังสู้อยู่กับหน่วยคอมมานโด เขาใช้มือปิดปากขดตัวงอเข่าอยู่บนชั้นสองของตึกในมุมที่อับสายตาสุด ๆ ระหว่างนั้นก็แอบชำเลืองมองเป็นระยะ

.

ฟากฝั่งเจ้าหน้าที่เองก็เช่นกัน พวกเขาจำเป็นต้องแข่งกับเวลาและแบกรับความเสี่ยงในการทำงานระดับสูง ศัตรูเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แถมคนที่สันนิษฐานว่าเป็นพาหะยังซ่อนตัวได้อย่างแนบเนียน ซองยาตกเกลื่อนอยู่เต็มพื้น กระปุกยาล้มระเนระนาดกระจัดกระจาย นั่นไม่ใช่ฝีมือของเจ้าหน้าที่ สิ่งนี้บ่งชี้ว่าเจ้าของร้านน่าจะใช้ยาเป็นจำนวนมากในการป้องกันตัวเองและสร้างภูมิต้านทาน เปรมเป็นตัวอันตราย ความรู้ของเขาอาจจะแว้งกัดเอาได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

.

ทว่าเปรมไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก เขาเลยโดนรวบตัวได้โดยละม่อมบนชั้นสอง ในสภาพที่ซูบผอมและอิดโรยจัด ๆ ซึ่งก็แหงล่ะเพราะเล่นไม่ได้กินข้าวเลยมาเป็นอาทิตย์ เรี่ยวแรงก็เหลือน้อยดวงตาก็แพ้แสงอันเป็นผลพวงมาจากการเก็บตัวอยู่ในร้านตลอดเวลาโดยไม่พบใคร โดนไฟฉายส่องเข้าหน่อยเจ้าตัวก็เลยหนีไปไหนไม่รอด

.

"อันดับแรก! ก่อนตรวจโควิด-19 คุณไปตรวจฉี่ก่อนเลย! "

"ติดยาด้วยใช่ไหมเนี่ยะเรา!?"

เสียงเจ้าหน้าที่หัวหน้าชุดกระแนะกระแหนใส่

.

.

48 ชั่วโมงผ่านไป

.

ผลการตรวจก็บอกว่าไม่รอด เรียบร้อยโรงเรียนเปรม เขาติดโควิด-19 สายพันธุ์นรกแดก! ติดจากเชื้ออสุจิ! ทำให้ต้องถูกนำตัวขึ้นรถจับเข้าสถานกักกันโรค แล้วก็กลายเป็นตัวเขาเองที่ต้องตกเป็นข่าว สื่อทุกสำนักพูดเรื่องเปรมหมด และนั่นก็ทำให้ความลับของเขาที่อุตส่าห์ปิดบังไว้ไม่เป็นความลับอีกต่อไป

.

เพราะกระบวนการสอบสวนโรคได้เก็บหลักฐานย้อนหลังเอาไว้หมด ว่า 14 วันก่อนหน้านี้เปรมไปไหนมาบ้าง กล้องวงจรปิดจับภาพเขาได้ชัดเจนว่าอยู่ที่คอนโดของมิวท์ วงจรปิดงานจราจรเองก็จับภาพรถของเขาได้เช่นกัน ว่ามีรถสีดำวิ่งฝ่าไฟแดงด้วยความเร็วสูงก่อนจะเลี้ยวเข้ามาในคอนโดอันระบุชื่อได้ชัดเจนว่าเป็นที่ไหน

.

คลิปถูกส่งต่อกันว่อนเน็ตจนกลายเป็นกระแสไวรัล ทำให้ผู้คนทั้งประเทศโดยเฉพาะย่านมหาลัยอยู่ในอาการขวัญผวา เนื่องจากเปรมเป็นบุคลากรทางการศึกษาคนแรกที่ติดเชื้อ ทั้ง ๆ ที่อยู่ในพื้นที่ ๆ มีมาตรการคุมเข้มสูงสุด แล้วอีหรอบนี้พื้นที่อื่นที่หละหลวมกว่านี้จะอยู่รอดได้ยังไง

.

ซ้ำร้าย! ที่สิ่งที่เจ้าตัวทำได้มีเพียงแค่การกล่าวคำขอโทษต่อสังคม ทั้งที่ความจริงแล้วคนที่เปรมควรจะขอโทษมากกว่าใครน่าจะเป็นมิวท์ หญิงสาวที่เขาร่วมประเวณีด้วยมากกว่า

.

.

ล้านเปอร์เซ็นต์ว่าแพรวเห็นข่าวนี้แล้ว และแม้จรรณยาบรรณของนักข่าวจะปิดบังชื่อของนักศึกษาหญิงเอาไว้ แต่เธอก็รู้ได้โดยบริสุทธิ์ใจว่านั่นคือคอนโดของมิวท์อย่างแน่นอน ดูท่ามิวท์กับเปรมคงไม่ใช่เพื่อนของเพื่อนตามความสัมพันธ์ พวกเขาคงผันกริยาช่อง 3 ใส่กันจนกลายเป็นการมี "เพศสัมพันธ์" ระหว่างกันและกันไปแล้ว

.

ซึ่งแพรวรู้.. แพรวไม่ได้โง่!