บทที่ 92 : ชีนุก! นกเหล็กใบพัดคู่กลางฟากฟ้า

"พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ"

ฟ้าร้องคำรามกึกก้องกัปนาท เศษธุลีดินปลิวคละคลุ้งต้นไม้ใหญ่เอนไหวแม้แต่ใบไม้ต้นหญ้ายังขาดปลิวสะบั้น

.

แพรวจากไปแล้วเมื่อสัปดาห์ก่อน ไปไม่ไปเปล่ายังอุตส่าห์หนีบเอาโบ๊ทกับหน่วยรบมือดีหลายคนติดสอยห้อยตามไปด้วย การไปของเธอจึงเป็นการทิ้งภาระชิ้นโตไว้ให้เจนิสกับชาววิลเลจที่เหลือ พวกเธอดูแลความสงบเรียบร้อยของหมู่บ้านได้เพียงแค่ช่วงสั้น ๆ ก่อนที่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน เหตุการณ์โกลาหลอลม่านระดับนี้จะอุบัติขึ้น

.

เมื่อเฮลิคอปเตอร์ใบพัดคู่ลำเขี่องได้บินโฉบตัวลงมาจากบนน่านฟ้า เงาดำของตัวเครื่องแผ่รัศมีปกคลุมพื้นดินเบื้องล่างจนละม้ายคล้ายกับหลุมดำขนาดใหญ่ ยานบินปริศนาได้ทำการวิทยุเข้ามาที่หอส่งเพื่อขออนุญาตลงจอด โดยอ้างว่าตนบินมาจากเมืองหลวงและมาอย่างสันติไม่ได้มีประสงค์ร้ายหรือใช้ความรุนแรงใด ๆ

.

"หึ?! , เชื่อก็บ้าแล้วเถอะ!”

เจนิสหันมาพูดกับพลวิทยุ สมแล้วที่เธอได้รับความไว้วางใจจากแพรวให้ดูแลที่นี่ เพราะสิ่งแรกที่เธอทำหลังจากการปรากฎตัวของเฮลิคอปเตอร์ ก็คือการปีนบันไดขึ้นมายังหอส่งตรงนี้

.

เธอไม่ได้โง่และรู้ได้ทันทีโดยดูจากลักษณะว่ามันคือ ฮ. ที่ใช้ในการศึกสงคราม หากข้างในจะเต็มไปด้วยยุทธพันธ์อาวุธหนักก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก ของอันตรายก็คือของอันตรายไม่น่าไว้ใจและจะให้ลงจอดไม่ได้!

.

“แล้วเราจะเอายังไงดีครับ.. ให้ไล่ออกไปไหม? ผมไม่รู้จะตอบกลับไปยังไงดี แล้วยิ่งปล่อยไว้นานทุกคนข้างล่างก็ยิ่งแตกตื่นด้วยนะครับน้องเจนิส?!”

พลวิทยุดูสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่นัก แกแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ที่หูฟังได้ยินแต่เสียงคลื่นแทรกดัง จี่.. จี่.. จี่.. ลอดผ่านออกมา แต่ก็ยังไม่ดังเท่ากับเสียงของใบพัด ฮ. ที่ยังคงร้องคำรามราวกับฟ้าจะถล่ม

.

"พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ"

.

กะไว้แล้วว่าต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าสักวัน ทว่าก็ไม่คิดว่ามันจะปุบปับขนาดนี้ พอแพรวไม่อยู่ทุกอย่างเลยดูยากไปหมด หนำซ้ำเจนิสเองก็เป็นแค่เด็กมัธยมเธอออกอาการงก ๆ เงิ่น ๆ อยู่พอควร อาการประหม่ากำลังจะกัดกินสมองเพราะนี่ถือเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้

.

เดอะวิลเลจรับคนนอกเข้ามาไว้ในการดูแลหลายพันรายก็จริง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผู้ขอความช่วยเหลือบินข้ามกำแพงลงมาจากบนฟ้า พวกเขาไม่ได้ผ่านการตรวจสอบที่หน้ากำแพง แถมยังมีแต่คำพูดที่ใช้ยืนยันตัวตนไม่ได้ ไม่มีประวัติ ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แถมท่าทีก็ดูหยิ่งยโสไม่ได้โซซัดโซเซเจียนตายเข้ามาหาเหมือนรายอื่น ๆ ช่องโหว่จึงเต็มไปหมดแต่ครานั้นเจนิสก็ยังพูดแบบนี้ออกมาอยู่ดี

.

“บอกเขาให้เอาเครื่องลงได้เลยค่ะพี่ แต่ให้วนไปจอดตรงลานกว้างด้านหลังนะคะ ตรงที่เราทำไว้เป็นสุสาน!”

.

“เอ้า! ไหงเป็นงั้นล่ะน้องเจนิส? นี่เราไว้ใจพวกเขาได้จริง ๆ เหรอ?”

.

“ก็ไว้ใจไม่ได้ไงพี่ถึงต้องให้ไปจอดที่นั่น ประวิงเวลาไว้ก่อนระหว่างนี้หนูจะลงไปบอกพวกหน่วยลาดตระเวนให้เตรียมอาวุธให้พร้อม เราจะไปดักซุ่มดูพวกเขาจากระยะไกลก่อน ถ้าไม่เข้าท่ายังไงจะได้เปิดฉากรุกใส่ก่อน ขืนปล่อยให้ลงตรงกลางวิลเลจเกิดพวกนั้นไม่ใช่คนดีขึ้นมา พวกเราจะได้ตอบโต้ทัน”

“หนูคิดได้แค่่นี้ล่ะพี่ถ้าไม่มีพี่แพรวอยู่ด้วย ที่จริงหนูก็สองจิตสองใจอยู่เพราะคนที่วิทยุมาก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ฟังจากน้ำเสียงดูไม่น่าจะเป็นคนร้ายได้ แต่ก็นั่นแหละ! เราไว้ใจใครไม่ได้อยู่ดี ประกอบกับวิลเลจของเราก็ไม่มีอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ใช้ยิ่งต่อต้านอากาศยานได้สักอย่าง ถ้าพวกเขาฝ่าฝืนจะลงจอดเราจะมีปัญญาหยุดพวกเขาเหรอ? สู้ประวิงเวลาแล้วทำตามแผนที่หนูบอกดีกว่าไหมพี่?”

.

ร่ายยาวฉอด ๆ ถอดแบบพี่มาเป๊ะ ๆ เวลาแค่เสี้ยวอึดใจแผนการจากสาวมัธยมก็ทำเอาพลวิทยุถึงกับอ้าปากค้างไปเลย แกใช้มือกำหัวไมค์โครโฟนเอาไว้ไม้ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไป ก่อนจะกระซิบกระซาบขึ้นเบา ๆ

.

“เข้าใจแล้วครับน้องเจนิสพี่ว่าเป็นแผนที่ฟังดูเข้าท่าเชียวล่ะ งั้นตกลงเอาตามนี้นะครับพี่่จะได้แจ้งพวกเขา ขอให้พระคุ้มครองขอให้ทุกคนปลอดภัยด้วย”

.

จัดแจงทำตามแผนประวิงเวลาทุกประการ พลวิทยุรายงานพิกัดให้เครื่องบินชีนุกบินวนอยู่เหนือน่านฟ้านานถึงสามสี่รอบด้วยอุบายแสร้งแจ้งพิกัดผิด กระทั่งถึงหนที่ห้าลานกว้างท้ายวิลเลจที่ใช้เป็นสุสานจึงต้องถูกเฉลย และ ฮ. ลำนี้ก็กำลังจะแลนด์ดิ้งลงจอด

.

"พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ "  

"วี๊ดดด.. ด.. ด.. ด.. ด , วี๊ดดด.. ด.. ด.. ด.. ด"

.

สอดคล้องกันกับเจนิสที่รีบวิ่งตื๋อกระโดดครูดตัวลงมาจากบันไดลิงบนหอวิทยุโดยพลัน ความสูงราว 80 ฟุตไม่ทำให้เธอยี่หระแต่อย่างใด ด้วยเพราะเรื่องคอขาดบาดตายตรงหน้านั้นโคตรจะสำคัญกว่า สาวเจ้ารีบวิ่งโบกไม้โบกมือส่งสัญญาณไปยังเจ้าหน้าที่ ๆ เฝ้าอยู่หน้าคลังอาวุธ ซึ่งติดกับคลังดังกล่าว ก็เป็นที่ตั้งของเรือนนอนอันเป็นที่พักของพวกหน่วยลาดตระเวนด้วยเช่นกัน

.

“ฮ. นั่นคืออะไรครับน้องเจนิส! มีอะไรกันรึเปล่า?! เสียงดังมากเลยทุกคนกลัวกันหมดแล้ว!”

เจ้าหน้าที่ถึงกับต้องหลับตาป้องปากตะโกนถาม แล้วก็จริงอย่างที่แกบอก เพราะนอกจากลมที่ตีจนหลังคาปลิวกระเจิงแล้ว เสียงหวีดหวิวของใบพัดก็ดังรุนแรงจนแสบแก้วหู

.

เจนิสหมุนมือติ้ว ๆ ส่งสัญญาณอีกที คราวนี้เธอแหกปากตะโกนไปด้วยพร้อมกับดวงหน้าที่จริงจังสูงสุด

.

“บอกทุกคนเตรียมอาวุธแล้วไปที่ชายป่าหลังสุสานเดี๋ยวนี้เลยพี่! เร็วเลยด่วน ๆ ! อาจมีการปะทะ! เด็กกับผู้หญิงให้ซ่อนตัวอยู่ใต้บังเกอร์ทำตัวให้เงียบที่สุด!”

“ไป! พี่! กระจายคำสั่งหนูออกไปเร็วเข้า! นี่ไม่ใช่การซ้อม!”

.

"ตุบ! , ตุบ! , ตุบ! , ตุบ! , ตุบ! , ตุบ! , ตุบ!"

เสียงฝ่าเท้าวิ่งโรมรันแข่งกับเสียงใบพัด

.

ชาววิลเลจแตกฮือเป็นมดแตกรัง ชนิดที่ไม่มีความแนบเนียนใด ๆ เลยสักนิด ไร้ซึ่งการเตรียมพร้อม ไร้ซึ่งทางหนีที่ไล่ทุกอย่างคิดกันสด ๆ ด้นกันหน้างานใครคว้าอะไรได้ก็คว้า ใบพัดใหญ่ยักษ์กับลมใต้ปีกโหมกรรโชกก็ยิ่งสร้างบรรยากาศให้ทุกคนหวาดกลัว แม้แต่เจนิสที่เป็นหัวหน้ารักษาการเองก็กลัวเช่นกัน ผู้ชายติดตั้งอาวุธขึ้นมือพรั่งพร้อม ผู้หญิงเด็กและคนชราก็เข้าสู่ที่กำบังแล้วเสร็จ เมื่อเห็นทุกอย่างเข้าที่แล้วก็เป็นเจนิสอีกนั่นแหละ ที่เป็นคนวิ่งนำหน้าทีมลาดตระเวนเข้าไปยังจุดซุ่มตรงชายป่า เพื่อที่จะรอสังเกตการณ์และทำทุกอย่างตามแผน

.

“แกร๊บบบ.. บ.. บ.. บ”

หล่อนแหวกหญ้าแช่มช้าพลางฟุบตัวลงก้มต่ำเข้าประจำที่ ก่อนจะกระซิบขึ้น

.

"ชู่ววว~!"

“ทุกคนพร้อมนะกำลังรบเราได้เปรียบชัยภูมิเราก็ดีกว่า อย่าเพิ่งลงมือทำอะไรทั้งสิ้น พวกเขาอาจจะไม่ใช่คนร้ายเราแค่ต้องคอยดูพวกเขาสักพัก! ย้ำว่าแค่ดูสักพัก!”

.

โดยหารู้ไม่ว่าไม่มีใครได้ยินเธอสักคน ลำพังแค่จังหวะเครื่องลดระดับลงในแนวดิ่งดงแมกไม้กอหญ้าที่เจนิสคิดว่าเจ๋งก็แตกกระเจิงเป็นทุ่งหมาหลงซะแล้ว! ยังไม่นับเสียงใบพัดที่ทั้งดังแล้วก็หนักหน่วงต่อให้เธอตะโกนจนคอแตกก็สู้เสียงของมันไม่ได้อยู่ดี และนี่แหละที่เขาเรียกว่าประสบการณ์ จากที่คิดว่าจะได้เปรียบชั่วพริบตาเดียวกลับพลิกเป็นเป้าสายตา แถมยังกลายเป็นเป้านิ่งให้เล็งยิงได้อย่างสบาย ๆ จากมุมสูง

.

“น้องเจนิสสส! นี่มันอะไรครับเนี่ยะ!? โอ๊ยยย!”

พี่หน่วยลาดตะเวนคนหนึ่งร้องทักขึ้น ใบหน้าแกเหยเกทั้งยังต้องยกมือขึ้นปิดบังฝุ่นผงที่ถูกลมใต้ปีกพัดโหมกระพือเข้ามาใส่

.

“เชี้ย! , ซวยแล้วไงเรา!”

เจนิสคิดในใจเธอตกอยู่ในอิริยาบถเดียวกันกับทุกคน คือหกคะเมนล้มกลิ้งอยู่ในกอหญ้า

.

และแล้วราว 3 นาทีหลังจากนั้นเฮลิคอปเตอร์ชีนุกสีดำลำเท่าบ้าน ก็แลนด์ดิ้งลงสู่เนินดินกลางสุสานได้เป็นผลสำเร็จ ขาหยั่งทิ่มลงในเนื้อดินเสียงเครื่องยนต์ดับลง ตามติดมาด้วยการเปิดประตูทอดบันไดลงสู่พื้นดินด้านล่าง ต่อหน้าต่อตากลุ่มชาววิลเลจที่ในมือเต็มไปด้วยอาวุธ สภาพพวกเขาดูแย่มากทั้งล้มหงายล้มกลิ้ง แต่ก็ยังพยายามจะลุกขึ้นเพื่อรักษาทรง  

.

แล้วก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครคือคนคนแรกที่ลุก มันต้องเป็นเจนิสสาวม.ปลายจอมแก่นอยู่แล้ว เธอไม่ได้ลุกเร็วเพราะความอับอายขายขี้หน้าหรอก เธอลุกเพราะเพิ่งสังเกตเห็นจากระยะใกล้ ว่าที่ส่วนหางของตัวเครื่องดันมีสัญลักษณ์ของบริษัท AP ปรากฏอยู่ต่างหาก!

.

"คุณพระช่วย! ตายห่าล่ะ! ถ้าพี่แพรวรู้เรื่องนี้ล่ะก็..?! "