บทที่ 93 : ท่านประธานคนสวย

“ชิ! คงต้องเป็นเราที่ต้องออกรับหน้าแทน อีกตั้งเป็นปีกว่าพี่แพรวจะกลับมา”

“เราคือผู้ปกครองสูงสุด ทุกการตัดสินใจของเราถือเป็นคำขาด ไม่แน่พวกเขาอาจจะเดือดร้อนหนีตายมาจากเมืองหลวงก็ได้ และถ้าเป็นงั้นจริงจะใจไม้ไส้ระกำขับไสไล่ส่งไปได้ยังไง”

“ไม่รู้ว่ามีอดีตอะไรกันมาหรอกนะพี่แพรว แต่ APแล้วไงคะพี่? ก็คนเหมือนกันเปล่าวะ?”

.

สารพัดบทสนทนาตีกันอีรุงตุงนังอยู่ในภวังค์ความคิด เจนิสชันกายขึ้นเธอยืนมองอากาศยานพร้อมกับการสั่งให้ลูกทีมกระชับพานท้ายปืนขึ้นลำเตรียมเอาไว้

.

ไม่มีใครรู้ว่าภายในเฮลิคอปเตอร์มีกันกี่คน กองกำลังชาววิลเลจมีกันร่วม 20 คนซึ่งมากพอที่จะล้อม ฮ. ให้ตรึงนิ่งอยู่บนเนินดินสุสาน เรียกได้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่ภายใน ล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขาทั้งหมด แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเสียทรงจากการล้มลุกคุกคลานไปบ้าง แต่ตอนนี้ก็นับว่าสถานการณ์ได้พลิกความได้เปรียบมาทางเจนิสแล้ว

.

“อย่าเพิ่งยิงนะทุกคน! ให้พวกเขาก้าวเท้าลงมาก่อน หนูขอคุยกับพวกเขาก่อน ห้ามใช้ความรุนแรงเป็นอันขาด!”

"ย้ำ! ห้ามใช้ความรุนแรง! เราไม่นิยมความรุนแรง!"

.

“ครับน้องเจนิส.. ระวังตัวด้วยพวกพี่จะระวังหลังให้เอง หน่วยเสริมที่เพิ่งกลับจากลาดตระเวนก็เพิ่งวิทยุมาบอกว่าเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว หากมีอะไรไม่น่าไว้ใจให้เรียกได้เลย!”

.

กลายเป็นความมั่นใจที่เพิ่มมากขึ้นในระดับสูง ต้องขอบคุณระบบจัดสรรกำลังพลที่แพรววางโครงสร้างเอาไว้ให้ นั่นทำให้เจนิสกล้าที่จะตัดสินใจ เพราะรู้อยู่แล้วว่าถ้าพลาดไปก็ยังมีคนคอยเก็บกวาด นี่จึงไม่ใช่การเดิมพันที่ไม่มีโอกาสให้แก้ตัว เปรียบเสมือนรถที่วิ่งอยู่บนถนนที่มีไหล่ทาง ถ้าแซงไม่พ้นขึ้นมาก็ยังเบี่ยงหลบออกข้างให้ไม่ชนประสานงาได้

.

ราว 60 วินาทีหลังประตูเฮลิคอปเตอร์เปิดออก เจนิสและชาววิลเลจต่างก็เงียบไม่ส่งเสียง ทว่าจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครสักคนโผล่ออกมาเลย จะมีก็แต่กระป๋องปริศนากระป๋องหนึ่งที่ถูกปาเข้ามาใส่แทน!

.

“แกร๊ง.. ง.. ง..! , กริ๊ก! , กริ๊ก! , กริ๊ง!”

.

“ฟับบบบ!!!”

.

โอ้เจ้าพ่อคุณเอ๊ย! ราวกับแสงแฟลชถ่ายรูปที่ถูกถ่ายออกมาจากกล้องส่องทางไกลอวกาศ มันขาวเจิดจ้าทั้งยังแสบตาราวกับสิ่งแวดล้อมถูกย้อมด้วยเฉดสีแห่งแดนสวรรค์ เจนิสยืนนิ่งแข็งค้างเช่นเดียวกับทุกคน ที่แม้จะถือปืนอยู่ในมือแต่ก็ไม่มีใครมองเห็นอะไรเลยนอกจากความขาวโพลนอันกระจ่างใส

.

มิหนำซ้ำยังมีกระป๋องแบบเดียวกันถูกปาลงมาเพิ่มเติมอีกหลายชิ้น จากไม่กี่วิก็เลยปาเข้าไปเป็นนาทีกว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ ไม่สิ! นี่ใช่คำว่าปกติไม่ได้เลยสักนิดเดียว!

.

"ฟู่มมมม!!!"

.

“บะ.. บ้าน่ะ! นี่มันอะไรกันพวกคุณเป็นใคร? แล้วเด็กเหล่านี้มาจากไหนเต็มไปหมด? ฉันงงไปหมดแล้ว.. ว.. ว.. ว!”

 เจนิสเปล่งวาจาเสียงดังลั่น เนื้อตัวสั่นเทิ้มตื่นตกใจ

.

หางตาสวยของเธอเหลือบมองดูพี่ ๆ หน่วยลาดตระเวนคนอื่น ๆ ก่อนจะพบว่าต่างก็ตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน ทุกคนถูกปืนจ่อเข้าที่ศีรษะ บางคนก็โดนจี้ด้วยมีดสนามปลายแหลม กลุ่มชายชุดดำในลุคหน่วยคอมมานโดจู่โจมได้รวดเร็วมาก แค่เสี้ยวพริบตาหลังแสงสว่างวาบแรกผ่านพ้น พวกเขาราว 50 ชีวิตก็พลิกความได้เปรียบให้กลับคืนไปเป็นของตัวเอง

.

ความต่างชั้นประจักษ์ให้เห็นแก่สายตา การรบแบบชาวบ้านหรือจะสู้กลุ่มทหารรับจ้างที่ต่อสู้ในศึกสงครามมานับต่อนัก ยิ่งมีอาวุธที่ทันสมัยมากกว่าด้วยแล้ว ปืนผาหน้าไม้แบบธรรมดาก็ไม่ต่างอะไรจากไม้เสียบลูกชิ้นในสายตาพวกเขา

.

"เดี๋ยวก่อน! , หยุดก่อน!"

“ฉันขอเจรจา.. หัวหน้าพวกคุณเป็นใคร? พวกเราไปทำอะไรให้ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้?”

เจนิสกัดฟันพูดกลัวก็กลัวแต่จะให้ทำไงได้ ในเมื่อเธอต้องเป็นคนรับผิดชอบที่นี่แทนแพรว

.

ความใจกล้าของเธอถึงกับดุนหน้าผากเล็ก ๆ ให้ไปชนเข้ากับปลายกระบอกปืนของชายชุดดำ เธอง้างดันมันด้วยเจตนาจะถ่วงเวลาให้พี่หน่วยลาดตระเวนคนเมื่อครู่หาทางติดต่อไปยังหน่วยเสริมให้ได้ ตอนนี้เข้าตาจนแล้ว! แผนการทุกอย่างพังเละเทะ และด้วยกองกำลังที่มาพร้อมกับ ฮ. ชีนุกลำนี้ แค่หยิบมือเดียวพวกเขาก็สามารถถล่มวิลเลจแห่งนี้ได้เป็นจุณ

.

“ว่าไงล่ะรีบติดต่อเข้าสิ.. ใครกันที่ส่งพวกคุณมา.. คุณจะเอาอะไรพวกเราไม่มีอะไรให้หรอกนะ ข้างนอกมีผู้ติดเชื้อเต็มไปหมดทำไมไม่รักสามัคคีกันไว้ จะเข่นฆ่ากันไปทำไม?”

“ไหนล่ะหัวหน้าพวกคุณ.. รีบเข้าสิ..! บอกเขาออกมาคุยกับฉัน แล้วเด็กพวกนี้คืออะไรตุ้งติ้งอย่างกับตุ๊ดแต๋วจะซุกอยู่หลังกระโปรงเด็กรึไง ออกมาสิมาคุยกัน!”

.

ไดอะล็อคสนทนามีแต่คำว่า “เร็วสิ” , “เร่งสิ” , “รีบติดต่อเข้าสิ” ฟังเผิน ๆ อาจจะไม่รู้และคิดว่าเจนิสกวนประสาท แต่เจตนาแฝงของเธอกลับเป็นการส่งสัญญาณบอกพี่เจ้าหน้าที่คนนั้นให้รีบลงมือ เธอเสี่ยงมากที่พูดแบบนั้นออกไปเพราะระยะเผาขนแค่นี้เพียงเหนี่ยวไกครั้งเดียว ปืนกลมือ MP5 เฮคเลอร์แอนด์คอช ของชายชุดดำก็เป่าหัวเธอทิ้งได้ราวกับไดฟ์เป่าผม

.

การตะโกนอันเกินกว่าเหตุเรียกร้องให้ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ เปิดช่องให้หน่วยลาดตระเวนมีโอกาสได้ทำภารกิจ ทว่าเขายังไม่ทันจะได้กดวิทยุใด ๆ เลย เบื้องหน้าห่างออกไปราว 10 เมตรที่ตรงบันไดทางลงจากตัวเครื่อง ก็ได้ปรากฏร่างสวยของผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมา ผมเธอยาวปลิวสลวยใส่ชุดรัดรูปสุดเซ็กซี่ราวกับแบล็ควิโดว์ที่หลุดออกมาจากหนังมาเวล เธอเดินตรงเข้ามายังจุดปะทะของคนสองกลุ่ม และเพื่อยุติความขัดแย้งเธอก็เลยได้แสดงเจตจำนงอันบริสุทธิ์ออกมา

.

“วางอาวุธลงก่อนทุกคน พวกเรามาดีขออภัยที่ทำให้ตกใจแตกตื่น”

.

คีย์เสียงราบเรียบเย็นชาแต่กลับเห็นผลทันตา เพราะเหล่าทหารรับจ้างต่างก็ลดระดับปืนลงตามคำสั่ง พวกเขาถอยหลังกลับมายืนแสตนบายด์ที่ด้านหลังเธอ โดยมีกลุ่มเด็กตัวเล็ก ๆ ยืนออกันอยู่หลังสุด

.

“คุณใช่ไหมที่พูดเมื่อกี้ว่าตัวเองเป็นคนดูแลที่นี่ ยังเด็กอยู่เลยนี่? นี่ล้อกันเล่นรึเปล่า?”

.

“พี่แพรวไม่อยู่และหนูคุมที่นี่แทน! แต่ก่อนจะคุยกันหนูว่าคุณกับพรรคพวก ควรถอดหน้ากากครอบแก้วออกก่อนดีกว่าไหมคะ ที่นี่หายใจได้ไม่จำเป็นต้องใช้ของพรรณนั้นหรอก มันดูไม่จริงใจเวลาจะต้องเจรจากัน ไม่เคยมีใครสั่งสอนคุณเลยหรอ?!”

ได้ทีพูดข่มใหญ่ อย่างที่บอกว่าบุคลิกของเจนิสนั้นแทบจะถอดแบบมาจากแพรวเป๊ะ ๆ  พอเห็นว่าฝ่ายนั้นมีเด็กวัยอนุบาลตัวเล็ก ๆ ติดสอยห้อยตามมาเป็นโขยง ภาพของหน่วยคอมมานโดจอมโหดจึงดูซอร์ฟลงไปมาก เจนิสค่อนข้างมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่จู่โจมอีก

.

“แพรว?! แพรว อิสราใช่ไหม? ที่นี่เป็นแคลนของแพรวใช่ไหมแม่หนู? ผู้หญิงที่มีผมสีแดง?!”

“ไชโย! ในที่สุดก็หาเจอจนได้!”

ประสานมือกำแน่นทุบอกดีใจ สาวหุ่นดีในหมวกครอบแก้วแทบจะกระโดดตัวลอย ในขณะที่สมาชิกที่บินมาด้วยกันต่างก็ทยอยแกะสายล็อคของหมวกครอบแก้วออก

.

“แกร็ก! , แกร็ก! , แกร็ก! , แกร็ก! , แกร็ก! , แกร็ก!”

พวกเขาทยอยแกะมันออกทีละคนสองคน เผยให้เห็นใบหน้าคร่าตาว่าก็เป็นคนธรรมดาไม่ใช่ผู้ติดเชื้อกลายพันธุ์จากที่ไหน แบ่งเป็นผู้ใหญ่ที่เป็นทหารได้ราว 50 นายแล้วก็เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ วัยอนุบาลได้อีกในปริมาณที่เท่า ๆ กัน เจนิสก็เลยตัดบทด้วยการแทรกคำขึ้น

.

“เราไม่ได้เรียกที่นี่ว่าแคลน เราใช้คำว่า “วิลเลจ” พวกเราอยู่กันเป็นครอบครัว ต่างคนต่างพึ่งพาอาศัยกันมีแต่พวกคุณนี่แหละที่แหกกฎเข้ามาอย่างไม่ให้การเคารพ หนำซ้ำยังจ่อหัวพวกเราด้วยมีดแล้วก็ปืนอีก!”

“ตกลงคุณเป็นใครมาจากไหนกันแน่! แล้วเกี่ยวอะไรกับพวก AP ทำไมถึงมีสัญลักษณ์นี้ปรากฏอยู่บนหางเครื่องบิน เล่ามาให้หมด! หน่วยเสริมของเรากำลังมาและมันมากกว่ากำลังพลของคุณถึง 3 เท่า! แล้วจะหาว่าหนูไม่เตือน!”

.

“เฮ้! แม่หนูใจเย็นน่าไปกินแตนที่ไหนมา เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันบางทีพวกเขาก็เคยชินกับยุทธการแบบนี้ การใช้ระเบิดแฟลชเปิดทางเวลาที่ต้องปะทะกับกลุ่มคนที่ต้องสงสัย เป็นภาษาสากลของกลุ่มทหารรับจ้างอยู่แล้ว แต่แก่นแท้ไม่ได้มีอะไรน่ากลัวหรอกฉันรับประกันได้”

.

“แล้วคุณเป็นใคร.. บอกมา!?”

เจนิสชักจะโกรธเธอเบื่อที่จะต้องทนฟังเรื่องที่ไม่ตรงประเด็นเต็มที

.

“แกร็กกกก!”

.

สาวหุ่นสวยจึงตอบกลับไปด้วยการถอดหน้ากากครอบแก้วรุ่นท็อปที่สวมอยู่ออก เธอสะบัดผมสองสามทีพอให้เหงื่อกระเซ็น พลันตอบน้องมัธยมหน้าคมคนนี้ไปว่า

.

“ฉันก็เป็นประธานบริษัทยังไงล่ะ ทุกอย่างใน AP คือของ ๆ ฉัน!”

.

"อึก~!"

"อะ.. เอิ่ม.. ม.. ม.."

“คะ.. คุณมิวท์! ไม่อยากจะเชื่อ!”

"คุณในลุคนี้.. ในสถานที่แบบนี้เนี่ยะนะ?!"

เจนิสถึงกับตกตะลึง เหมือนโลกหยุดหมุน เหมือนฝันที่เป็นจริงเมื่อคนที่แอบชอบมาตลอดและเคยเห็นแต่ในโปสเตอร์ มายืนสวยอยู่ตรงหน้าตัวเอง