บทที่ 91 : 2 เส้นเรื่องบรรจบกัน

คลื่นวิทยุเป็นตัวจักรสำคัญที่ทำให้สงครามโลกครั้งที่สองยุติ ไม่มีรูปร่าง มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น แต่เพราะทหารฝั่งสัมพันธมิตรถอดรหัสสัญญาณวิทยุของทหารนาซีได้ ทำให้สมรภูมิรบมีอันต้องยุติลง แผนการที่เตรียมไว้ถูกอ่านออกและตลบหลัง ก่อนจะจบลงด้วยการพ่ายแพ้ของฝ่ายเยอรมัน

.

ที่เล่าให้ฟังเพราะแพรวใช้เวลาศึกษาลองผิดลองถูกอยู่ร่วมเดือน เพื่อสร้างหอวิทยุของเธอ ด้วยความช่วยเหลือจากพลเมืองชาววิลเลจ ในที่สุดเธอก็สร้างหอสูงสำหรับส่งคลื่นได้สำเร็จ หอดังกล่าวถูกกระจายเสียงและส่งข้อความเกี่ยวกับพิกัดตรงนี้ออกไป ด้วยถ้อยคำที่ว่า

. 

“เดอะวิลเลจมีอาหาร , มียา , มีที่ซุกหัวนอน หากใครยังไม่ติดเชื้อให้จดพิกัดตำแหน่งนี้เอาไว้ แล้วเราจะได้พบกัน 41.40338 , 2.17403 "   

“เดอะวิลเลจมีอาหาร , มียา ,  มีที่ซุกหัวนอน หากใครยังไม่ติดเชื้อให้จดพิกัดตำแหน่งนี้เอาไว้ แล้วเราจะได้พบกัน  41.40338, 2.17403 " 

“เดอะวิลเลจมีอาหาร , มียา .  มีที่ซุกหัวนอน หากใครยังไม่ติดเชื้อให้จดพิกัดตำแหน่งนี้เอาไว้ แล้วเราจะได้พบกัน  41.40338, 2.17403 " 

.

“ครืดดด.. ด.. ด.. ด , ซ่าาาา~! ,  ครืดดด.. ด.. ด.. , ซ่าาาา~!”

.

โอ้แม่เจ้าโว๊ย! แม่งพูดซ้ำพูดซากประหนึ่งรถขายกับข้าวที่วิ่งผ่านซอยหน้าหมู่บ้านก็มิปาน แต่หารู้ไม่ว่าด้วยวิธีดังกล่าวกลับทำให้สามารถช่วยเหลือผู้คนได้อย่างมหาศาล เพราะไม่ใช่แค่แพรวเท่านั้นที่ส่งข้อความออกไปได้ แต่แคลนผู้มีชีวิตรอดแห่งอื่น ๆ ก็ส่งสัญญาณกลับมาที่เธอได้เช่นกัน และนั่นเองที่ทำให้เธอต้องเสียสละตัวเองอีกที

.

“อะไรนะพี่! พี่จะออกไปนอกวิลเลจเป็นปี ๆ งั้นเหรอ! แถมยังเอาโบ๊ทกับสมาชิกบางส่วนไปด้วย! พี่คิดบ้าอะไรของพี่เนี่ยะพี่แพรว! แล้วพวกเราล่ะ?!”

เจนิสตวาดเสียงดังคอแทบแตก เธอจ้องเขม็งเข้าไปในดวงตาของผู้นำหญิงเพื่อรอดูว่าแพรวจะมีท่าทียังไง

.

ตรงกันข้าม! เพราะแพรวกลับนิ่งมาก

.

“ก็ที่นี่มันทรงตัวแล้วนี่! พวกเรามีระบบบริหารจัดการที่ดี มีตารางการปฏิบัติงานให้ทุกคนได้ทำในสิ่งที่ได้รับมอบหมาย กำแพงป้องกันผู้ติดเชื้อก็สูงลิบ ที่เหลือก็แค่รอรับคนที่หนีร้อนมาพึ่งเย็น แล้วที่นี่ก็มีเธออยู่ทั้งคน เธอกับเพื่อน ๆ ดูแลส่วนนี้ได้อยู่แล้วนี่เจนิส ไม่เห็นจะต้องโวยวายอะไร”

.

เด็กสาวมัธยมถอนหายใจยาว เธอถึงกับลุกขึ้นยืนกอดอกกลางที่ประชุม

.

“ก็แล้วทำไมพี่ต้องไปด้วยล่ะ! ข้างนอกเสี่ยงมากนะพี่! หนูก็แค่แบบ.. บ.. บ..”

“แบบ.. กลัวว่าพี่จะไม่กลับมาอีก.. ก.. ก”

เสียงสั่นพร่าแฝงความอัดอั้น น้ำตาชักจะรินไหลดีที่เจนิสยังเร็วพอที่จะใช้สันมือปาดมันออก  

.

สอดคล้องกับเหล่าสมาชิกชาววิลเลจคนอื่น ๆ ตัดโบ๊ทออกไป ตัดบรรดาพี่ ๆ ผู้ชายที่เป็นหน่วยลาดตระเวนออกไปบางส่วน ส่วนชาวเมืองที่เหลือก็ล้วนแต่เห็นพ้องต้องกันกับสิ่งที่เจนิสพูด พวกเขาอยากรู้เหลือเกินว่าเหตุใดแพรวถึงตัดสินใจเช่นนี้ อุตส่าห์สร้างบ้านแปลงเมืองมาด้วยกันขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ไหนแพรวเคยบอกว่าผู้นำเป็นอะไรที่สำคัญที่สุดไง มาตอนนี้กลับดูย้อนแย้งในคำพูดของตัวเองซะงั้น ทว่าแพรวก็โต้ข้อสงสัยดังกล่าวกลับไปได้อย่างง่ายดาย แถมยังเป็นถ้อยคำที่ใครก็มิอาจปฏิเสธด้วย เพราะมันโคตรจะมีเหตุผล

.

สายลมหอบใหญ่พัดใบไม้จากต้นก้ามปูปลิวไสว ลานกลางหมู่บ้านเงียบสงัดได้ยินแต่เสียงกิ่งไม้โอนเอียงกับเสียงวิทยุครืด ๆ คราด ๆ ที่ลากยาวออกมาจากหอสูง ผ่านไปสักพักแพรวก็เริ่มพูดขึ้น

.

“คืออย่างงี้นะทุกคน ฉันรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงแต่การอยู่ที่นี่ต่อไปสถานการณ์ก็มีแต่จะทรงตัว เราไม่มีโอกาสในการแก้ปัญหาเลย ผู้ติดเชื้อในเมืองหลวงกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เชื้อโควิดสายพันธุ์ New hell เปลี่ยนคนให้กลายเป็นปีศาจ พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม แล้วก็มีแต่จะขยายอาณาเขตเพิ่มขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง”

.

“เราอยู่ที่นี่เราปลอดภัยก็จริง เราสามารถรับคนที่เดือดร้อนหนีตายมาดูแลและให้ความปลอดภัยแก่พวกเขาได้ แต่เชื้อมันไม่ได้หยุดตาม! มันแพร่ระบาดไปทั่ว! ในขณะที่เรากลับทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากหลบอยู่หลังบังเกอร์ บอกตามตรงฉันไม่เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์เลย”

.  

“จนกระทั่งไม่กี่วันก่อนฉันเพิ่งได้รับข้อความวิทยุจากคน ๆ หนึ่ง เขาบอกว่าเขาเป็นกลุ่มผู้อยู่รอดจากทางภาคเหนือ และมีข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่จะใช้หยุดเชื้อ COVID-19 ได้! เขาเล่าว่ามีผู้มีความรู้ความสามารถในระดับศาตราจารย์ ที่ศึกษาวิจัยจนค้นพบวิธีการที่จะหยุดเชื้อไวรัส แต่คน ๆ นั้นอยู่ในที่ ๆ ทุรกันดารมาก จำเป็นจะต้องใช้กำลังพลร่วมกันเพื่อเสาะหาตัวเขา และช่วยเขาในการขนย้ายเครื่องไม้เครื่องมือออกมา”

.

“เดอะวิลเลจคือแคลนผู้รอดชีวิตที่โด่งดังที่สุด ฉันจึงไม่เห็นเหตุผลอื่นใดที่จะไม่ออกไปหาเขา ฉันอยากช่วยเขา เราจำเป็นจะต้องรวมตัวกันเพื่อแสวงหาศาตราจารย์คนนั้นให้เจอ เพื่อที่เรื่องร้าย ๆ นี้จะได้จบลงสักที ปัญหาไม่จบหรอกนะเจนิสถ้าเราไม่แก้ที่ต้นตอของมัน ถูกต้องไหม?!”

.

แพรวร่ายยาวเป็นฉาก ๆ ทุกคำพูดของเธอล้วนหนักแน่นแน่วแน่ ดูก็รู้ว่าไม่มีใครจะหยุดยั้งเจตจำนงของเธอได้ แต่ครานั้นเจนิสก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี

.

“แต่พี่แพรวคะ.. นั่นก็แค่ข่าวลือเหอะ! พี่จะเชื่อเขาได้ไง? หน้าตาก็ไม่เคยเจอแถมยังอยู่ตั้งภาคเหนือ มันไกลมากเลยนะพี่ถ้าจะเดินเท้าไป”

.

“ไม่หรอกเจนิส!”

“ลองเป็นคนที่เสาะหาย่านความถี่จนจูนสัญญาณมาหาฉันได้แล้วล่ะก็ คน ๆ นั้นย่อมไม่ใช่คนธรรมดา ฉันเชื่อในสิ่งที่เขาพูด เซ็นท์ของฉันสัมผัสได้ว่าเขาน่าจะเป็นหัวหน้าแคลนแบบเดียวกับที่ฉันเป็น แต่ถ้าไม่ใช่ขึ้นมาก็ไม่เห็นเป็นไรนี่! ฉันมีทีมลาดตระเวนที่ไว้ใจได้ แล้วฉันก็มีโบ๊ทอยู่ด้วยทั้งคน เธอลืมไปแล้วเหรอว่าโดรนอารักขาของเขาทำอะไรได้บ้าง นี่ขนาดยังไม่เรียกโดรนท่าไม้ตายออกมาใช้สักครั้งเลยนะ เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

.

“เฮ้อ..!”

.

หมดปัญญาจะค้าน เจนิสถอนหายใจยาวปลดปลงกับชีวิต เธอได้แต่ทำใจว่าจะต้องไม่เจอหน้าแพรวอีกเป็นปีแน่ ๆ เทคโนโลยีเหมือนกับหมุนย้อนกลับ หากเทียบเป็นตัวเลขปี ค.ศ.แล้วล่ะก็ ปีนี้ทุกอย่างควรจะเร็วจี๋และทันสมัยสิ แต่ไม่เลย! แพรวกลับต้องเลือกใช้วิธีเดินทางแบบคาราวาน มีการตั้งขบวนรถวางเวรยามหน้าหลัง แล้วก็เดินเท้ากันออกไปประหนึ่งการเดินทางของพวกคณะทูต ที่ส่งเครื่องราชบรรณาการไปให้แก่เมืองราชธานีก็มิปาน โคตรโบราณ โคตรย้อนยุค

.

.

และนี่เองคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงต้นเรื่อง ภาพการหาแหล่งน้ำและช่วยเหลือเด็ก ๆ ไปตลอดเส้นทางที่เห็นใน “บทนำ” ก็คือเหตุการณ์ของช่วงนี้ทั้งหมด เรื่องราวได้ดำเนินมาถึงเส้นทางที่บรรจบกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แพรวยังคงสานต่อภารกิจตามหาความหวังของเธอต่อไป โดยมีเป้าหมายเป็นการมุ่งขึ้นเหนือเพื่อไปพบกับเจ้าของแคลนที่เป็นชายหนุ่มปริศนา ข้อความจากเขาสำคัญในระดับมวลมนุษยชาติ  เพราะถ้าหากเป็นเรื่องจริงล่ะก็ ศาตราจารย์ด็อกเตอร์ที่กล่าวถึงก็คงจะเป็นผู้กอบกู้โลกเลยทีเดียว