บทที่ 94 : ลับหลังพี่สาวกับงานหยาบจากเจนิส

สวัสดีทุกคนฉันชื่อเจนิส ฉันเป็นเด็กมัธยมจากโรงเรียนประจำที่บ้านแตกสาแหรกขาด ครอบครัวของฉันติดเชื้อทุกคนและเสียชีวิตไปหมดแล้ว พวกเขาจากไปโดยที่ฉันไม่ได้ไปแม้แต่งานศพ ชีวิตของฉันจึงมีแต่โรงเรียน , โรงเรียน , แล้วก็โรงเรียน จนกระทั่งตอนนี้ที่ฉันกำลังฝันอยู่ ฉันก็ยังอยู่ในโรงเรียนพวกคุณเชื่อฉันไหมล่ะ?

.

พวกคุณเคยเป็นแบบฉันไหมที่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังฝัน ที่ฉันรู้ก็เพราะคนปกติเขาคงไม่ทำกัน จะมีใครบ้างที่เดินแก้ผ้าวนเวียนอยู่ตามห้องเรียนของแผนกมัธยม แล้วก็แค่หลับตาลงแล้วก็นึกร่างเปลือยสุดเซี้ยะก็จะไปโผล่ตรงนั้นตรงนี้ได้เองราวกับเล่นเทเลพอร์ต เสียอย่างเดียวตรงที่ ๆ นี่ไม่มีใครเลย มีแค่ฉันเพียงคนเดียวมันก็เลยเหงา ๆ หน่อย

.

กระเบื้องทางเดินกลายเป็นสีฟ้า ผนังกลายเป็นสีน้ำเงิน ส่วนบานหน้าต่างก็มีแสงสีขาวพุ่งเป็นลำออกมาย้อมบรรยากาศให้ดูโปร่งบางเจือจางอารมณ์ ก็แน่ล่ะเพราะนี่เป็นฝันของฉันนี่! สิ่งที่เป็นอยู่นี้จึงเรียกได้ว่าเป็นภาพในฝันขนานแท้ ข้าวของทุกอย่างในห้องเรียนยังคงอยู่ครบ ฉันสามารถแตะต้องมันได้แต่ไม่ยักจะมีความรู้สึกใด ๆ ไม่หนักไม่เบาขนาดกล่องชอล์คที่จ้องจะหยิบยังเว้าทะลุผ่าน ล่วงกราวลงกับพื้นอย่างหน้าตาเฉย

.

"หรือเราตายไปแล้ว?!"

ชั่ววาบหนึ่งฉันคิดในใจ หรือเพราะฉันเป็นดวงวิญญาณที่หวนคิดถึงอดีตเพื่อที่จะมาบอกลาสถานที่ในความทรงจำเป็นครั้งสุดท้ายรึเปล่า? ไม่รู้สิ! ถึงตอนนี้และตรงนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

.

ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังจะไปไหน.. ฉันไม่รู้ว่าวาร์ปมาโผล่ที่นี่ไปทำไม.. แต่ฉันรู้นะว่าใครที่เป็นคนพาฉันมา.. คน ๆ นั้นก็คือ "คุณมิวท์" ยังไงล่ะ ฉันลอยตัวมาโผล่ที่หน้าตึกเรียนด้านนอก ป้ายโลหะขนาดใหญ่ปรากฏชื่อรายนามผู้บริจาคเป็นชื่อของคุณมิวท์และบริษัท AP เด่นหลาตัวเบ้อเร่อ ตอนนั้นเธอน่าจะยังเป็นแค่ผู้บริหารระดับล่างอยู่ แต่ด้วยวิสัยทัศน์อันก้าวไกลโรงเรียนประจำทั้งโรงเรียนจึงถูกสรรสร้างขึ้นด้วยน้ำมือเธอและเงินทุนจากบริษัท AP

.

"ใช่! มันต้องเป็นสิ่งนี้แหละที่ดลบันดาลให้เราฝัน"

ฉันถึงกับหลุดปากโพล่งคำดังกล่าวออกมาคนเดียว หลังจำได้แม่นว่าภาพสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะตัดไป ก็คือการที่ฉันได้พบกับคุณมิวท์ตัวเป็น ๆ แบบประจันหน้า บางทีจิตใต้สำนึกคงผสานความทรงจำเข้ากับความชอบส่วนตัวที่ฉันปิดบังอยู่

.

โรงเรียนประจำคือที่เดียวที่ฉันพักอาศัย คุณมิวท์คือคนเดียวที่สร้างมันขึ้นมา พอคิดได้แบบนี้ทุกอย่างก็ลงล็อคพอดี ฉันจึงลองหลับตานึกย้อนไปถึงภาพในวันนั้นดู เป็นภาพเหตุการณ์ในวันที่คุณมิวท์มาที่นี่ พร้อมกับคุณพ่อและคุณแม่เพื่อมาร่วมพิธีเปิดสระว่ายน้ำแห่งใหม่ที่เพิ่งจะสร้างเสร็จ ฉันจำได้ว่าวันนั้นเธอสวยสุด ๆ ไปเลย

.

พวกเราเป็นโรงเรียนประจำหญิงล้วน มีคนสวย ๆ มากมายถือเป็นเรื่องธรรมดา แต่การปรากฎตัวของเธอกลับทำให้ฉันไม่เคยลืมเธอเลย ฉันแทบจะรู้ตัวในบัดดลว่าฉันเป็นใคร "เจนิสหาใช่ผู้หญิงที่ชอบผู้ชายไม่ ฉันเกิดอารมณ์ทางเพศกับคุณมิวท์ แล้วก็อยากมีอะไรกับเธอใจจะขาด!"

.

"ฟึมมมมม!!!"

.

สว่างวาบราวกับระเบิดแฟลช ฉากอาคารยังคงถูกย้อมเป็นสีฟ้า สระว่ายน้ำยังคงมีน้ำขังอยู่เต็มอัตรา แม้แต่เวทีกับโพเดียมให้ยืนแถลงตัดริบบิ้นก็ยังคงอยู่ ของทุกอย่างถูกเซ็ตอัพเหมือนกับวันนั้นมิมีผิด เสียก็แค่ไม่มีใครสักคนนอกจากตัวฉันเองที่ยังคงแก้ผ้าล่อนจ้อน ไม่รู้สิ! ถึงตรงนี้เหมือนอยากจะตื่นแฮะ! มันรู้สึกเหงาแปลก ๆ ฉันยังคงล่องลอยสำรวจสิ่งนั้นสิ่งนี้ไปเรื่อย ๆ ลอยไปก็คิดถึงเรื่องเก่า ๆ ไป ว่าปัจจุบันสระว่ายน้ำหลังดังกล่าวก็น่าจะโดน COVID-19 ย่อยสลายไปจนหมดสิ้นแล้ว

.

คิดแล้วก็เศร้าความทรงจำของฉันคงเป็นได้แค่ภาพฝันดังที่เป็นอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจู่ ๆ ร่างทั้งร่างมันจะร้อนวูบวาบขึ้นมาเอง ให้ตายเถอะ! ฉันเหมือนเสียการทรงตัวเมื่อเคลื่อนตัวมายืนอยู่ตรงริมสระน้ำ เงาสะท้อนจากเบื้องล่างมองเห็นเรือนร่างของตัวเองนูนเด่นนูนโค้งน่าลูบไล้ อกไซต์ D สะโพกผาย อีกทั้งหย่อมแมกไม้ตรงหว่างขาก็หลอมแหลมแกมน่ารัก

.

“ขนลุกดีจังแฮะ..”

ฉันเผลอครางเรื่องลามกออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่ต่อมาความอัศจรรย์ที่รู้ว่าเป็นเรื่องฝันจะบังเกิด

.

“คุณมิวท์ขา.. นี่คือฝันของหนูคุณช่วยปรากฏกายต่อหน้าหนูหน่อยได้ไหมคะ หนูเงี่่ยนและหนูรักคุณมากเหลือเกิน ถ้าเป็นไปได้เอาเวอร์ชั่นที่เป็นคุณในงานเปิดตัวสระว่ายน้ำนะคะ ฉันอยากเห็นคุณสวมชุดราตรีสีเหลืองนั่นอีกสักครั้ง.. เพี้ยง!”

.

พวกคุณจะหาว่าฉันแฟนตาซีก็ช่างหัวคุณสิ! ก็ในเมื่อคุณมิวท์เล่นโผล่ออกมาจริง ๆ แถมยังผุดขึ้นมาจากใต้น้ำอีกต่างหาก! ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือกระโปรงบานสีเหลืองที่แผ่กระจายออกเป็นวงกลมราวกับกลีบดอกไม้ มีร่างอ้อนแอ้นของผู้หญิงที่ฉันชอบเป็นดั่งเกสรอยู่ตรงกลาง เนื้อตัวเธอเปียกซก เสื้อผ้าอาภรณ์เปรอะแนบเนื้อชวนให้เห็นทุกสัดส่วนอันแสนเซ็กซี่

.

ฉันก้มมองอย่างไม่วางตา หนำซ้ำยังรู้สึกถึงความเปียกจากช่องรักตรงหว่างขา ราวกับโหยหาการร่วมเพศจากเพื่อนเพศเดียวกันอยู่รำไร คุณมิวท์ไม่ใส่บาร์ ฉันเห็นเม็ดถันของเธอดันอกชุดราตรีตัวบางให้เห็นเป็นจุดเด่น หน้าอกเธอกลมสวยทรงหยดน้ำ ในระหว่างที่ฉันพยายามจะมองเปรียบเทียบกับของฉันบ้าง มือบางของเธอก็ฉุดแขนฉันลงไป!

.

“ตูมมมม!!!”

.

แพรน้ำกระเพื่อมกระจุยกระจาย วินาทีนั้นฉันคิดว่าฉันคงตายเพราะว่ายน้ำไม่เป็น แต่ก็ไม่ใช่! เพราะนี่คือความฝัน ร่างกายของเราสวมเข้ากอดกันโดยที่ฉันไม่ได้ทำแม้แต่การตีขา พื้นก็หยั่งไม่ถึงแต่ตัวดันไม่จมลงไป มันโล่งเบาเหมือนยืนอยู่บนฝั่งต่างก็แค่มีความเปียกเพิ่มเติมเข้ามาก็เท่านั้นเอง

.

“ไงจ๊ะสาวน้อย.. เรียกหาฉันหรอ?”

คุณมิวท์ถามขึ้นก่อน ดวงตาของสองเราจดจ้องมองกันและกัน และยิ่งมองใกล้เธอก็ยิ่งน่าจูบ

.

ฉันก็เลยลองดู กลีบปากของฉันเผยอขบลงที่ริมฝีปากเธอ เราผลัดกันสอดงับกันอย่างดูดดื่มด้วยรสสัมผัสที่สมจริงเป็นอย่างมาก ฉันได้ยินแม้กระทั่งเสียงของมวลน้ำที่เจิ่งนองออกมาหล่อลื่น เสียงจุ๊บ ๆ แจ๊ะ ๆ ดังแทรกออกมาตามจังหวะการใช้ลิ้นของพวกเราทั้งคู่

.

คุณมิวท์ไม่ว่าอะไรฉันเลย ตัวเธอร้อนแต่ตัวฉันร้อนกว่านี่เรากำลังจะมีอะไรกันอยู่ในสระว่ายน้ำอย่างงั้นเหรอ ช่างเป็นอะไรที่สุดจะจินตนาการ เมื่อฉันลองที่จะปลดสายคล้องตรงเสื้อของเธอออก โดยที่ริมฝีปากยังคงหมุนวนหามุมเสียวให้แก่กันและกันอยู่

.

“จะเปลื้องผ้าฉันหรอ?”

เสียงเธอผินหน้าออกมามองค้อน

.

แต่ฉันไม่ตอบฉันยิ้มให้เธอนิดนึงพลันแลบลิ้นเลียลงที่ซอกคอเธอ ฉันดุนริมฝีปากบดขยี้ตรงเนื้ออ่อนบางใสจนเธอครางเสียวร้องออกมามิหยุด ก่อนจะฉวยโอกาสตอนนั้นปลดสายเสื้อราตรรีของเธอออก ในเสี้ยวพริบตาชุดกลางคืนทรงไฮโซก็จมดิ่งลงสู่พื้นสระด้านล่าง เหลือไว้แต่เพียงร่างเปลือยของเราสองคนที่ไร้อาภรณ์ใดจะปกปิด  

.

“หุ่นเธอสวยจัง~!”

.

“แต่หุ่นคุณสวยกว่า~ อ่าาา~!  ฉันอยากทำแบบนี้กับคุณมานานแล้วค่ะคุณมิวท์”

.

“อืม.. อย่าเรียกคุณสิ เรียกพี่มิวท์ก็ได้~!”

.

“ค่ะพี่มิวท์เรามาเอากันเถอะนะคะ.. ซีดดด~! หนูเสียวจังเลยค่ะพี่~!”