Chapter 4

Naalimpungatan ako nang makarinig ng ingay mula sa labas. Natulog ako matapos magawa ang mga dapat na gawin sa bahay. Masakit pa ang ulo ko marahil ay hindi naging sapat ang tulog.

I stretched my arms that's been a bit numb from doing the house chores earlier.

Wala rito sina Auntie, umalis siya kaninang umaga kasama ang kaniyang buong pamilya. Dapat ay isasama niya rin kami ni Rose para bumisita sa kaibigan niya dahil may okasyon daw, hindi ko alam kung ano at hindi ko rin naman na inalam,—pero pinili kong manatili nalang dito sa bahay at huwag nang sumama, tumanggi ako dahil nakakahiya naman kasi kung sakali eh hindi ko naman kilala kung sinong kaibigan ang tinutukoy ni Auntie Rima.

Kinusot-kusot ko ang mga mata at saka tumayo. Naglakad ako patungo sa bintana ng kwarto at dumungaw sa labas. My forehead wrinkled as I saw what's happening outside.

Anong nangyayari? Bakit nagkakagulo sila?

Our neighborhoods were gathering outside. I don't know what's up but one thing's for sure, there is something freaking wrong.

Napuno ng ingay ang maliit na kalsada, hindi kalayuan sa bahay namin, ng hindi kaaya-ayang ingay. Wala namang nag-aaway kaya't hindi ko maintindihan kung bakit ganoon sila kaingay at nagawa pang magtitipon-tipon. 

Hindi ko maunawaan ang kanilang sinasabi dahil sabay-sabay silang magsalita o mas tamang sabihin na magsigawan para marinig at pumaibabaw ang nais nilang maiboses.

I was silently gazing at them, completely clueless. 

Anong meron? Anong... problema?

"Rose!" Tinawag ko ang nakakabatang kapatid nang hindi inaalis ang tingin sa labas.

Nagpatuloy ang sigawan. Nakita ko pang dumaan ang kapitan ng barangay namin. May sinabi ito sa mga tao pero hindi ko narinig 'yon. At sigurado akong walang pumansin at umintindi sa sinabi nito dahil patuloy pa rin ang pag-iingay ng mga tao. 

Kanya-kanyang kumpulan sila, seryosong nag-uusap-usap habang nakatulala lang ang iba at kita ang takot sa kanilang mga mata.

Luminga pa 'ko, tumingin sa kaliwa't kanan at namangha dahil ngayon ay halos puno na ng mga tao ang kalsada sa labas.

Takte, natulog lang ako tapos ito na ang aabutan paggising?

Unti-unti ay lumukob ang kaba sa dibdib ko.

Bakit may masamang pakiramdam ako sa kung ano ang nangyayari?

Bakit pakiramdam ko ay parating na ang matagal ko nang kinatatakutan?

"Rose!" Dali-dali akong bumaba. Hindi talaga ako maririnig ng kapatid dahil sa ingay.

Habang humahakbang ay sinisigaw ko ang pangalan ni Rose. Hindi ko alam pero may parte sa akin na gustong nasa tabi ko siya. 

Sinalubong ako ng mas maingay na paligid nang makababa. Walang ibang tao dito sa bahay kundi kami lang ni Rose, pero kahit ganon ay maingay ang kalooban dahil dinig na dinig ang sigawan ng mga tao sa labas. May narinig pa 'kong tunog ng pag-iyak na nagdagdag sa nararamdamang pagkabahala.

Si Rose ay naabutan kong nakadungaw sa bintana. Nakita kong naka-lock ang front door at pati ang mga bintana ay nakasara rin. She closed it all for sure.

"Rose." hindi siya lumingon sa'kin. Hindi ko alam kung nagbibingi-bingihan na naman ba o hindi lang talaga ako narinig.

Nilapitan ko siya. Napatalon pa siya nang kalabitin ko. She's that startled which surprised me. And I wonder, why?

"Li-Llana." Kita ang takot sa mukha niya. May bakas rin ng hindi nailabas na luha ang mata. 

I was taken aback, it's the first I see her looking this way kaya't naninibago ako.

Tuluyan na rin akong nakaramdam ng takot. Sumasakit na ang dibdib ko dahil sa marahas na pagtibok ng puso dahil sa pinaghalo-halong emosyon.

"Bakit? A-ano bang... nangyayari?" Hindi ko alam kung may lumabas bang boses sa aking bibig nang sabihin ko 'yon. 

"Z-zomb..." Hindi niya na napatuloy ang sasabihin dahil bumuhos na ang luha niyang halatang kanina pa pinipigilan. But despite her unfinished word, I'm still able to distinguish and understand what she wanna say. Zombies. 

It's about zombies. Nangyayari na nga talaga.

These past few days after having a conversation with my friend, Mira, pinilit kong kalimutan ang tungkol doon. I stopped searching about it and even stopped thinking about it. Sinunod ko ang payo ni Mira na tumigil na dahil tinatakot ko lang ang sarili ko. 

But now, nagkamali kaya ako? What if I still get myself entangled with the said issue? Siguro mapaghahandaan ko 'to. Siguro hindi na ako mabibigla, matatakot o kakabahan sa maaaring mangyari kasi syempre malalaman ko, may ideya ako.

I felt a pang in my chest as I see my sister cry. Nakita ko na lamang ang sarili kong nakayakap sa nanginginig na kapatid. It was perhaps my instinct that causes the sudden move. It actually felt like a first time or maybe it really is. 

Hindi ko na maalala ang huling beses na nagyakap kami ng ganito. Sobrang tagal na noon kaya ngayon ay parang hindi ako pamilyar sa pakiramdam.

"Natat-takot ako, Llana." Tila may tumusok at kumirot bigla ang aking puso nang marinig ko 'yon mula kay Rose. Ang makita siyang ligalig at nangangatal sa takot ay bago sa akin, it's so new in a way that I don't like it.

That moment, I realize how she's still a baby, our bunso who needs a protection, who needs a shoulder and one who needs a saving.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko alam dahil maski ako ay nilukuban na rin ng takot. Sa ganitong sitwasyon, sino ba naman ang hindi? Gayong ano mang oras mula ngayon ay pwedeng maglaho ang lahat. Nakakatakot isipin na alam mong may posibilidad na may mawala sa iyo. Nakakalungkot dahil maaaring maging huli na 'to para sa'kin, para sa amin.

Hinimas ko ang likod ni Rose na umiiyak at nakayakap sa akin. Walang salita ang makakapagpawi ng nararamdaman niya kaya't hindi nalang din ako nagsalita pa at sinubukang tahanin siya.

Nagpatuloy ang ingay sa labas at habang tumatagal ay lumalala ito. Hindi ko pa rin alam kung anong mga pinag-uusapan nila at ang nangyayari at siguro sa loob-loob ko ay ayaw ko na ring alamin pa. May ideya na 'ko at sapat na iyon. I don't want to know anything that could add up to the tension that inhabit within me as of the moment.

Hinila ko ang kapatid at giniya siya sa aming silid. Agad kong ni-lock ang pinto pagkatapos naming pumasok. Litong-lito ako, hindi ko alam ang gagawin. Basta gusto ko nalang magtago, gusto kong umalis pero hindi ko alam kung paano at alam kong wala din namang paraan. Wala sina Auntie, kaming dalawa lang ang narito at ngayon ko lang iyon hindi ipinagpapasalamat. Dati kasi ay gustong gusto ko ang mapag-isa sa bahay, pero hindi na ngayon. We need someone right now kasi hindi ko alam kung kakayanin kong mailigtas kaming pareho sa nagbabadyang panganib.

"Llana a-anong gagaw-win natin?" Bakas ang panginginig sa boses ni Rose. Ang higpit ng kapit niya sa kamay ko. Masakit 'yon pero hindi ako nagreklamo, tiniis ko nalang at hinayaan siya.

Umiling ako sakanya. "'Di ko alam." I said without looking at her.

Inilibot ko ang tingin sa kabuuan ng kwarto. Maliit yun kaya kaunti lang ang gamit namin dito, isang kama, cabinet at study table namin na punong-puno ng mga libro at kung ano-anong dokumento at mga papel. "Siguro mas okay kung dito na muna tayo." Tumango siya. 

Naglakad ako at umupo sa talim ng kama namin. Sumunod si Rose na nakalingkis pa rin sa braso ko. Kung ibang pagkakataon siguro ito ay sisinghalan ko siya. Pero ngayon ay muli ko siyang hinayaan, pakiramdam ko ayos lang, bigla ay nawalan ako ng pakialam.

Naging tahimik kami. 

One moment, I'm thinking of any possible ways but I just found myself overthinking. My mind is too occupied with a lot of things, about possibilities and even beyond that. Anong mangyayari sa amin? What if mabigo ako at madamay pa ang kapatid? I'm scared to fail, I'm so scared that I can't even think right.

I was never a good sister, I know. But now, for once, I wanted to be one or at least do something right for my sister.

Duwag ako at natatakot akong manatiling duwag hanggang sa dulo.

I thought of Ate Vanji, hoping she's here for us because I still don't know how to handle situation like we're now in, but then in the end I just wish for her safety wherever she is right now.

Patuloy pa rin ang ingay at kaguluhan sa labas. Nakakabahalang pakinggan iyon pero wala akong magagawa dahil di ko naman sila makokontrol na patahimikin at hindi ko rin makokontrol ang sarili na huwag makinig. 

Ilang sanadali pa ay tumayo si Rose at pumunta sa harap ng bintana at doon ay dumungaw. 

Tahimik ko siyang sinundan ng tingin. Her skinny figure makes her look fragile. She has a tanned skin that she probably get from always playing under the scorching heat of the sun, ang itim na buhok niyang hanggang balikat ay nakalugay and her fuchsia pink colored dress falls above her knee suited her so well.

For a moment, I feel the need to be an ate and make sure her safety.